ตอนที่ 857 จุดจบของวีรบุรุษ
เถี่ยหนานรู้สึกประหลาดใจกับการใช้เหตุผลคดเคี้ยวซับซ้อนของเย่เชียนแต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดของเย่เชียนนั้นสมเหตุสมผลอย่างมากเพราะตามลักษณะนิสัยของเจียงซินแล้วถ้าเขาได้รับโอกาสอีกครั้งเขาก็จะเลือกทำเช่นเดิมอย่างแน่นอน เขามีความคิดและมุมมองของตัวเองและมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งใดสำคัญกว่าสำหรับชีวิตของเขา
“หัวหน้าครับพวกเขาบอกว่าทางการส่งพวกเขามาที่นี่เพื่อทำภารกิจพิเศษ” เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินไปหาเจ้าหน้าที่คุมปฏิบัติการภาคสนามและชี้ไปที่เย่เชียนกับเถียหนานแล้วพูด
เจ้าหน้าที่ตำรวจหันกลับมาและเหลือบมองเย่เชียนกับเถียหนานแล้วถอนหายใจอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “นี่คือเมืองปินไห่เพราะงั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นตำรวจปินไห่ก็จะเป็นคนจัดการเอง..เราไม่จำเป็นต้องให้หน่วยงานอื่นมาแทรกแซง” มีความขัดแย้งเกิดขึ้น ที่ไหนก็ได้ในประเทศจีนและไม่ต้องพูดถึงสถานการณ์นี้เพราะถ้าที่นี่อยู่ภายใต้เขตอำนาจใครล่ะก็ถ้าหากปล่อยให้คนอื่นเข้ามาแทรกแซงแล้วหน้าตาในสังคมต่อประชาชนของพวกเขาจะเป็นอย่างไร
“เบื้องบนสั่งให้เรามารับผิดชอบภารกิจนี้” เถียหนานพูดอย่างจริงจังและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธอย่างไม่ต้องสงสัย
“ถ้าอย่างนั้นก็รอจนกว่าผมจะได้รับคำสั่งจากเบื้องบน” ผู้คุมปฏิบัติการภาคสนามก็ยังไม่ยอมและดูเหมือนว่าเขาอยากจะทำภารกิจนี้จนถึงที่สุด
“หืม..พวกคุณจะไปทำอะไรได้” เถียหนานพูดอย่างเย็นชาว่า “ถึงแม้ว่าคนทรยศจากหน่วยพิทักษ์มังกรจะเป็นขยะที่สมควรลงนรกขุมที่สิบแปดก็เถอะแต่พวกคุณจะทำอะไรได้?”
หน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจตกตะลึงอย่างมากเล็กน้อย หน่วยพิทักษ์มังกรคืออะไร? นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องนี้และนอกจากนี้เขายังเกษียณก่อนเวลาแต่ก็ยังไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย ส่วนเย่เชียนก็ไม่สนใจพวกเขาและเหลือบมองไปที่โรงแรมที่เถียหนานอยู่แล้วพูดว่า “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมก็แล้วกัน”
เถี่ยหนานพยักหน้าอย่างหนักหน่วงและพูดว่า “ช่วยพูดกับเขาหน่อยนะแต่ถ้ามันไม่ได้ผลจริงๆล่ะก็…” เถี่ยหนานไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ความหมายก็ชัดเจนอยู่แล้วและดวงตาของเถียหนานก็เต็มไปด้วยน้ำตา ใครว่าผู้ชายไม่ร้องไห้ง่ายๆกัน? บางทีอารมณ์ของผู้ชายนั้นผู้หญิงก็ไม่มีวันเข้าใจ ซึ่งในหัวใจของเถียหนานนั้นเจียงซินไม่ใช่แค่ทหารแต่เป็นที่น้องที่เสียสละหยาดเหงื่อและเลือดเนื้อให้กับประเทศจีนมานับไม่ถ้วน
เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยและเดินไปที่โรงแรม
“หยุด!” เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองจ่อปืนไปที่เย่เชียนและตะโกนอย่างดัง ผู้รับผิดชอบเขตนี้คือเจ้าหน้าที่ตำรวจปินไห่และจะไม่มีใครสามารถก้าวเข้าไปในโรงแรมได้หากไม่ได้รับคำสั่งและการอนุญาตจากพวกเขา
เย่เชียนหันไปมองตำรวจทั้งสองพลางสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างเย็นชาและจู่ๆมือของเขาก็ยื่นออกมาแต่ทว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจแทบจะไม่เห็นการเคลื่อนไหวใดๆและเมื่อรู้ตัวอีกปืนในมือของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ถูกปลดออกและแยกชิ้นส่วนไปแล้ว ยกเว้นเถียหนานเพียงคนเดียวทุกคนก็ตกตะลึงอยู่ที่นั่นและเถียหนานก็ฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจเพราะเย่เชียนสามารถเอาชนะตัวเองได้และยังเป็นผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าที่โด่งดังอีกด้วย
“ที่รัก..กลับไปใช้ชีวิตที่ดีเถอะ..สัญญากับฉันสิว่าเธอต้องเข้มแข็งและไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนฉันจะไปกับเธอด้วย” เจียงซินกอดผู้หญิงคนนั้นในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนโยนที่บันไดโรงแรมภายใต้ความโกรธสุดขีดในตอนนี้และเขาก็ไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งเมื่อตื่นขึ้นเขาก็ชัดเจนมากว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว
เย่เชียนก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆและมองดูศพที่นอนอยู่บนพื้นจากนั้นก็เหลือบมองแบบสุ่มๆและครุ่นคิดอย่างลับๆว่า ‘ดูเหมือนว่าเจียงซินคนนี้จะไม่ได้สูญเสียการควบคุมและสติไปโดยสมบูรณ์..อย่างน้อยๆศพเหล่านี้ที่นอนอยู่บนพื้นก็ไม่มีพนักงานของโรงแรมเลย’ ศพเหล่านี้ถูกยิงที่หน้าผากทุกศพและจบภายในนัดเดียว ดูเหมือนว่าตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งในหน่วยพิทักษ์มังกรจะสมคำร่ำลือจริงๆ
เมื่อเห็นเย่เชียนแล้วเจียงซินก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและเขาก็สัมผัสได้ถึงออร่าและแรงกดดันในแบบทหารในตัวของเย่เชียน ซึ่งเขาไม่คิดว่าจะมีคนแปลกหน้ากล้าเดินเข้ามาและแอบสงสัยว่าคนๆนี้เป็นสมาชิกของพน่วยพิทักษ์มังกรงั้นเหรอ? เพราะนอกจากคนของหน่วยพิทักษ์มังกรแล้วหน่วยงานใดหรือกองทัพสังกัดไหนจะกล้าเข้ามาแทรกแซงเรื่องของหน่วยพิทักษ์มังกรได้?
“คุณเป็นใคร?..เถี่ยหนานอยู่ที่ไหน?” เจียงซินถามเพราะในความเห็นของเขาหากมีเรื่องใหญ่เช่นนี้เกิดขึ้นกับเขาหน่วยพิทักษ์มังกรจะต้องส่งเถียหนานมาอย่างแน่นอนเพราะคนอื่นๆในหน่วยนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยและมีเพียงเถียหนานเท่านั้นที่สามารถต่อสู้และเผชิญหน้ากับเขาได้
“ผมชื่อเย่เชียน..สังกัดองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่า..ตำแหน่งผู้นำชื่อรหัสโค้ดเนมคือราชาหมาป่า” เย่เชียนพูดอย่างช้าๆ “เถียหนานอยู่ด้านนอกเขาไม่เข้ามา” อันที่จริงเย่เชียนชัดเจนมากเพราะเถียหนานคงจะได้เห็นความตั้งใจของเขาแล้วดังนั้นเขาจงใจไม่เข้ามาเพราะจุดประสงค์ก็คือให้เจียงซินได้มีโอกาสรอดนั่นเอง
“ทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่างั้นเหรอ?” เจียงซินขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “ผมไม่คิดว่าคนนอกจะกล้าเข้ามาแทรกแซงเรื่องของหน่วยพิทักษ์มังกรมาก่อนเลย”
เย่เชียนก็ยิ้มอย่างแผ่วเบาและหยิบบุหรี่ออกจากเสื้อของเขาแล้วจุดไฟจากนั้นก็ยื่นบุหรี่ให้เจียงซินแล้วพูดว่า “หม่าเต๋อหงเป็นปู่บุญธรรมของผม..ผมคิดว่าคุณควรตระหนักดีถึงภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกภายในของเขาใช่มั้ย?..ผมสัญญากับหม่าห่าวยู่เอาไว้ด้วย..เขาอยากให้ผมช่วยคุณและผมก็ไม่สนหรอกว่าคุณจะทำผิดอะไรเพราะในความเห็นของผมคุณเป็นทหารที่น่านับถือและเต็มใจยอมสละทุกอย่างเพื่อความรักนั่นก็ควรค่าแก่การเคารพ..คุณเสียเลือดเนื้อและหยาดเหงื่อเพื่อชาติมาเยอะแล้วเพราะงั้นคุณก็ไม่ควรมาจบลงแบบนี้..เราไปกันเถอะ!”
เจียงซินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เหลือบมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจ จากนั้นยิ้มอย่างน่าสังเวชแล้วพูดว่า “แล้วถ้าผมเลือกที่จะจากไปล่ะเพราะผมทำผิดพลาดครั้งใหญ่และผมก็ละอายใจกับหัวหน้ามากๆ..ผมรู้สึกผิดกับประเทศชาติจริงๆ”
“เจียงซินคุณสัญญากับฉันเอาไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณจะอยู่เคียงข้างฉันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” หญิงสาวร้องไห้ออกมาและเห็นได้ชัดว่าเธอได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน
“ชีวิตคนเรามีเพียงครั้งเดียวและถ้าหากสูญเสียมันไปเราจะไม่มีวันกลับมาได้อีก..อันที่จริงแล้วตราบใดที่เรามีจิตสำนึกที่ชัดเจน ล่ะก็เราจะรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร” เย่เชียนพูด “ผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ยิ่งใหญ่ของคุณนั้นคืออะไรแต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ชัดเจนคือการรักษาชีวิตเอาไว้เพราะถ้าเราไม่คิดที่จะมีชีวิตสิ่งอื่นๆก็ไร้ประโยชน์”
“ขอบคุณ!” เจียงซินยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า “หน่วยพิทักษ์มังกรเป็นดาบคมของประเทศชาติ..เพื่อปกป้องอธิปไตยและผลประโยชน์ของประเทศแล้วสมาชิกหน่วยทุกคนนั้นเป็นเหมือนนักรบที่ภาคภูมิใจของประเทศและตอนนี้ผมกลับทำให้หน่วยของผมมัวหมองเพราะงั้นผมจะอยู่ในโลกนี้ได้ยังไง..ผมเกลียดการที่ไม่ได้ตายในสนามรบเพราะเกียรติยศสูงสุดคือการตายในสนามรบแต่ผมกลับต้องมาตายที่นี่”
ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆก็ร้องไห้ทันทีแต่เย่เชียนรู้ดีว่าทำไมเซียงซินถึงเลือกแบบนี้เพราะทหารทุกคนมีความภูมใจอยู่ในใจ เช่นเดียวกับพี่น้องเขี้ยวหมาป่าและชายชาติทหารทุกคนนั้นหวังเสมอว่าถ้าหากตายก็ต้องตายในสนามรบเท่านั้น
“ชื่อเย่เชียนใช่มั้ย?” เจียงซินพูด “ยินดีที่ได้พบครับ..ช่วยฝากบอกเจ้าหนูห่าวยู่ให้ทีว่าผมทำให้เขาผิดหวังและไม่สามารถเป็นต้นแบบให้กับเขาได้แล้ว..เย่เชียนคุณช่วยอะไรผมหน่อยจะได้มั้ย?”
“พูดมาเลย!” เย่เชียนพูด
“ช่วยดูแลผู้หญิงคนนี้ให้ผมที” เจียงซินพูด เพราะถ้าหากมีสิ่งใดที่เขายังห่วงใยในโลกใบนี้ก็มีเพียงผู้หญิงคนนี้เท่านั้นและเธอก็เป็นผู้หญิงที่รักเขามากที่สุดและเขาก็รักเธอมากที่สุดเช่นกัน
“ได้เลย!” เย่เชียนพยักหน้าอย่างหนักแน่นเพราะเขารู้ว่าเจียงซินได้ตัดสินใจไปแล้วและไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ บางทีนี่อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับเขาเพราะสำหรับชายชาติทหารแล้วมันเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ทรยศต่อประเทศชาติและถ้าหากต้องหลบหนีไปใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆเขาก็ยอมตายเสียยังดีกว่า
รอยยิ้มที่น่าพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนปากของเจียงซินเพราะผู้หญิงที่เขากังวลมากที่สุดคือผู้หญิงคนนี้และตราบใดที่เธอสามารถมีชีวิตที่ดีได้ถึงแม้ว่าเขาจะตายไปแต่เขาก็สามารถตายได้อย่างสงบ “ขอบคุณมากเย่เชียน” เจียงซินพูด “ถ้าเรารู้จักกันก่อนหน้านี้เราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้..ผมหวังว่าเราจะได้พบกันนี้ในชีวิตหน้า”
เจียงซินก็หันไปมองหญิงสาวแล้วพูดว่า “มีชีวิตอยู่ต่อนะ..ในโลกใบนี้ไม่มีอุปสรรคใดที่เอาชนะไม่ได้และถึงแม้ว่าฉันจะตายไปแล้วฉันก็จะคอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ..ฉันอยากเห็นเธอมีความสุขช่วยฉันดูแลพ่อแม่ให้ดีและฝากบอกพวกเขาว่าฉันขอโทษจริงๆ”
เมื่อคำพูดจบลงเจียงซินก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อยและพูดว่า “หน่วยพิทักษ์มังกรของเราจะทิ้งกระสุนนัดสุดท้ายเอาไว้ในปืนเสมอและนั่นก็สำหรับตัวเราเอง..ผมไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าผมจะได้ใช้กระสุนนัดสุดท้ายนี้ด้วยตัวเอง”
“ปัง!” เสียงปืนดังขึ้นและกระสุนก็เจาะหัวของเจียงซินโดยตรงและร่างของวีรบุรุษก็ล้มลงไปอย่างช้าๆและไม่ว่าเขาจะทำผิดพลาดกี่ครั้งหรือก่อความเลวร้ายเพียงใดฉายานามของวีรบุรุษก็คู่ควรกับเขาเสมอ เย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและหันหน้าหนีไปแต่หยดน้ำตาก็ไหลออกจากหางตาโดยไม่รู้ตัว อันที่จริงเจียงซินไม่ควรมีจุดจบเช่นนี้ดังนั้นจึงทำให้ความโกรธผุดขึ้นในหัวใจของเย่เชียนและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
“เจียงซิน!” หญิงสาวกอดศพของเจียงซินและร้องออกมาอย่างเศร้าสร้อยและน้ำตาก็ไหลลงมาที่หางตา “เจียงซินถ้าฉันไม่มีนายฉันจะมีความสุขได้ยังไง..ฉันจะมีความสุขได้เหรอ..เจียงซินฉันขอโทษถ้าไม่ใช่เพราะฉันล่ะก็นายคงไม่เป็นแบบนี้..ฉันจะอยู่ในโลกนี้ได้ยังไง..ฉันขอโทษฉันไม่สามารถรักษาสัญญาของนายได้..รอฉันก่อนนะฉันจะรีบไปหานายทันที” ทันทีที่เสียงของหญิงสาวดังขึ้นเธอก็ดึงมีดออกจากเอวของเจียงซินทันทีและใช้มันแทงเข้าที่หน้าอกของเธอ
“ไม่!” เย่เชียนตะโกนแต่มันก็สายเกินไปเพราะมีดได้แทงเข้าไปในหัวใจของเธอแล้วและรอยยิ้มที่โล่งใจก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของหญิงสาวจากนั้นเธอก็เหลือบมองเย่เชียนพร้อมกับพูดว่า “ฉันเกรงว่าเขาจะโดดเดี่ยวบนท้องถนนเพียงลำพัง..ถ้าไม่มีฉันเขาก็ไปไหนไม่ได้หรอก”
เมื่อคำพูดจบลงหญิงสาวก็ค่อยๆหลับตาแต่ทว่าเธอยังคงมีรอยยิ้มอยู่ที่มุมปากของเธอและเธอก็ค่อยๆล้มลงบนร่างของเจียงซิน ทั้งสองราวกับเป็ดและหงส์ที่เหินบินทะยานไปบนท้องฟ้า!
