ตอนที่ 824 การผสมผสานที่ไม่ธรรมดา
หูวเค่อก็กำลังจะลุกขึ้นและออกไปไล่ตามแต่เย่เชียนก็ส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ปล่อยไปเถอะเขาไปแล้ว..ดูเหมือนเขาจะเป็นปรมาจารย์ซะด้วยเพราะงั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะไล่ตามเขา”
“ศิษย์พี่งั้นหรอ” หูวเค่อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูด
“คุณบอกว่าศิษย์พี่ของคุณถูกคุมขังอยู่ไม่ใช่หรอ..ไม่น่าจะใช่เขา” เย่เชียนพูด “เขาเดินไปไหนมาไหนในสำนักหยุนหยานเหมินได้อย่างอิสระเพราะงั้นก็น่าจะเป็นคนของสำนักหยุนหยานเหมิน?” จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “หรือจะเป็นศิษย์น้องของคุณที่หึงหวงคุณ”
หูวเค่อก็ชำเลืองมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “ไร้สาระ” เพราะในสำนักหยุนหยานเหมินนั้นไม่มีใครที่ไม่ทราบว่าซงเจิ้งหยวนชอบหูวเค่อเลย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเพราะไม่เช่นนั้นซงเจิ้งหยวนก็จะเป็นคนแรกที่จะกลั่นแกล้งพวกเขา หลังจากหยุดไปชั่วขณะหูวเค่อก็พูดว่า “ลุกขึ้นและไปที่ห้องครัวกันเถอะ”
“คุณช่วยสวมเสื้อผ้าให้สามีทีสิ” เย่เชียนชูมือและพูดอย่างอ้อนวอน
หูวเค่อก็มองเย่เชียนอย่างดุร้ายแต่หูวเค่อก็ไม่ได้ปฏิเสธและสวมเสื้อผ้าให้เย่เชียน ซึ่งเย่เชียนก็ยิ้มและสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วจากนั้นก็จูงมือหูวเค่อเดินไปที่โรงครัว
มีคนไม่มากที่เคยกินอาหารแคริบเบียนของเย่เชียนเพราะนอกจากสาวๆแล้วก็มีเพียงพี่น้องของเขี้ยวหมาป่าบางคนที่เคยลิ้มลอง แน่นอนว่าพวกเขาทั้งหมดชื่นชมทักษะการทำอาหารของเย่เชียนและมักจะจินตนาการถึงรสชาติที่ค้างอยู่ในคอไม่รู้จบจนพวกเขามักจะขอร้องให้เย่เชียนทำให้พวกเขากินบ่อยๆแต่ไม่ว่าพวกเขาจะขออย่างไรเย่เชียนก็ไม่ค่อยทำนัก
การทำอาหารก็เหมือนการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เพราะเราจะไม่สามารถทำอาหารที่รสชาติดีได้ตั้งแต่แรกถ้าหากไม่ฝึกฝน ซึ่งเย่เชียนนั้นก็มักจะทำอาหารเหล่านั้นก็ต่อเมื่อเขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษไม่เช่นนั้นเขาจะขี้เกียจเกินไปที่จะทำอะไร
เมื่อเห็นเย่เชียนยุ่งอยู่ในครัวหูวเค่อก็รู้สึกว่าเขาดูมีความสุขเป็นพิเศษ เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็นั่งลงข้างๆและใช้มือเท้าคางพร้อมกับมองไปที่เย่เชียนด้วยรอยยิ้ม เย่เชียนนั้นมีสมาธิอยู่เสมอเมื่อเขาทำอาหารดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตการกระทำที่น่ารักน่าเอ็นดูของหูวเค่อที่ด้านข้างเพราะเขาต้องผสมน้ำมัน,เกลือ,ซอสและน้ำส้มสายชูเป็นเวลานานมากเพื่อให้ซอสมีรอสชาติที่ดีและปริมาณที่พอดี ซึ่งนี่เป็นการทดสอบความอดทนอย่างยิ่ง
“หอมจังเลย..มันคืออะไรกันเนี่ย” จู่ๆประตูห้องครัวก็ถูกผลักเปิดและหญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาแล้วเธอก็ตกใจเมื่อเห็นเย่เชียนกำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหาร จากนั้นเธอก็เดินย่องๆต่อไปอีกสองสามก้าวและรีบวิ่งไปที่ด้านหน้าของเย่เชียนอย่างรวดเร็วโดยไม่ทักทายใดๆเธอก็เอื้อมมือไปหยิบกุ้งจากหม้อแล้วยัดเข้าปากทันที
“ว้าว..มันอร่อยมาก..ฉันไม่เคยกินของอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย!” หญิงสาวพูดพลางกินอย่างมูมมาม “ฉันได้ยินพี่สาวบอกว่าฝีมือการทำอาหารของคุณยอดเยี่ยมมากแต่ฉันก็ไม่เชื่อแต่ปรากฏว่ามันคือความจริง”
“ซื่อฉีทไมเธอถึงมาที่นี่?” หูวเค่อระงับรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอแล้วพูด แต่ความสุขแบบนี้มาจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอและไม่ใช่สิ่งที่สามารถหยุดได้หากจมอยู่กับมันแล้ว แน่นอนว่าเธอคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นดาราภาพยนตร์และโทรทัศน์และศิลปินเพลงเหยาซื่อฉีนั่นเอง
“ฉันตามกลิ่นหอมมาน่ะ..ดูพี่สาวมีความสุขมากเลยนะที่มีสามีทำอาหารเก่งขนาดนี้..ถ้าฉันสามารถหาผู้ชายที่ทำอาหารให้ฉันแบบนี้ได้บ้างนะฉันจะเป็นภรรยาที่ดีเลยคอยดู” เหยาซื่อฉีพูดด้วยความอิจฉา
“ฉันมีพี่น้องโสดๆอยู่ตั้งหลายคน..เอาไว้วันหลังฉันจะแนะนำให้รู้จักนะ” เย่เชียนพูด
“มีใครที่ทำอาหารได้อร่อยเหมือนคุณบ้าง” เหยาซื่อฉีถาม
“นั่นสินะ..ทักษะการทำอาหารของฉันได้รับการฝึกฝนและปรับปรุงมานับครั้งไม่ถ้วนและนอกจากนี้พรสวรรค์แบบนี้มันก็หาไม่ได้ง่ายๆ..เธอคิดว่ามันจะมีคนที่มีทักษะแบบฉันได้สักกี่คนกัน” เย่เชียนชมเชยตัวเอง อย่างไรก็ตามทักษะการทำอาหารของเย่เชียนก็ไร้ที่ติจริงๆ ถ้าหากใช้ทักษะการทำอาหารของเขาเข้าร่วมการแข่งขันทำอาหารล่ะก็เขาจะต้องชนะอย่างแน่นอน อันที่จริงสาเหตุหลักก็มาจากวัยเด็กของเย่เชียนที่ใช้ชีวิตอยู่ในโลกภายนอกมาอย่างหลากหลายจึงคุ้นเคยกับพ่อครัวแม่ครัวหลายคน ดังนั้นเขาก็มักจะได้สูตรลับจากพ่อครัวเหล่านั้นมาเยอะและบางครั้งก็อย่าประมาทพ่อครัวและแม่ครัวเหล่านั้นเพราะพวกเขาจะมีสูตรเฉพาะของตัวเองอยู่ในมือและอาหารที่ออกมาก็โดนเด่นกว่าอาหารในโรงแรมใหญ่ๆเสียอีก
“โถ่เอ๊ย..ถ้าในอนาคตฉันหาคนแบบคุณไม่ได้ฉันคงจะต้องเศร้าหมองแน่นอน..เอาเถอะไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะแต่งงานกับคุณด้วย” เหยาซื่อฉีพูด
“เอ่อ…” เย่เชียนและหูวเค่อก็ถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งและหันมามองเหยาซื่อฉีด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นเช่นนั้นเหยาซื่อฉีก็รู้ตัวว่าคำพูดของเธอนั้นมีบางอย่างผิดปกติไปดังนั้นเธอจึงรีบพูดอย่างร้อนรนว่า “อ๊า..ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น..อย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิดสิ..ฉันแค่อยากกินอาหารก็เท่านั้นเอง”
“อันที่จริงฉันก็ไม่ได้คัดค้านหรอกนะแต่พี่สาวของเธอคงไม่ยอมหรอก..นอกจากนี้เธอก็เป็นดาราดังแล้วถ้าข่าวมันถูกแพร่ออกไปว่าเธอมีความสัมพันธ์กับพี่เขยของเธอแบบนั้นชื่อเสียงของเธอก็จะพังพินาศ” เมื่อพูดเขาก็เหลือบไปเห็นเหยาซื่อฉีกำลังเอื้อมมือไปหยิบกุ้งในหม้อเขาก็ตีมือเธออย่างเร่งรีบแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อนมันยังไม่เสร็จ”
เหยาซื่อฉีก็เอามือออกอย่างไม่เต็มใจและเบะปากตากนั้นก็เดินไปด้านข้างของหูวเค่อแล้วจับแขนของหูเค่อพร้อมกับพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “พี่สาว..ฉันรู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงได้ตกหลุมรักเย่เชียน..พี่ต้องติดใจฝีมือการทำอาหารของเขาใช่มั้ย..มีคนเคยบอกว่าการที่ผู้ชายจะได้หัวใจผู้หญิงน่ะเขาต้องทำอาหารเก่งด้วย”
คำพูดของเหยาซื่อฉีค่อนข้างสมเหตุสมผลเพราะหูวถูกพิชิตใจโดยอาหารของเย่เชียนและเธอก็เคยคิดว่าเย่เชียนนั้นเป็นคนหยาบคายแต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเย่เชียนจะสามารถทำอาหารอร่อยได้ถึงขนาดนี้ ในความเห็นของเธอผู้ชายที่ทำอาหารได้แบบนี้ต้องใช้ความอุตสาหะและความอดทนสูงอย่างแน่นอนดังนั้นผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีแค่เพียงหน้าตาและรูปลักษณ์ที่ดีเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เองที่หูวเค่อจึงให้ความสำคัญกับเย่เชียนมากและในที่สุดเธอก็ตกหลุมรักเย่เชียนไปทีละน้อย
“นี่สาวน้อยมันก็เหมือนๆกันแหละเพราะถ้าเธออยากได้ใจผู้ชายล่ะก็เธอต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเขาได้ก่อน” เย่เชียนพูด
“งั้นหรอ!” เหยาซื่อฉีพูด “พี่เขยคราวหน้าฉันจะไปบ้านคุณบ่อยๆเพราะฉันเกรงว่าทุกอย่างที่ฉันกินในอนาคตมันจะจืดชืดทั้งหมดน่ะสิ”
หูวเค่อก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เพราะถึงแม้ว่าเหยาซื่อฉีจะเป็นดาราเอเชียที่มีชื่อเสียงโด่งดังก็ตามแต่บางครั้งเธอก็ยังมีความคิดแบบสาวน้อยและเธอก็เป็นคนค่อนข้างเรียบง่ายและไม่มีความคิดกังวลอะไรใดๆ “ฉันไม่มีอะไรจะแสดงความคิดเห็น..เธอสามารถถามเขาได้เพราะครอบครัวของเราน่ะผู้ชายเป็นใหญ่อยู่เสมอ” หูวเค่อพูด
เหยาซื่อฉีก็รีบหันไปมองเย่เชียนด้วยสายตาขอร้องอ้อนวอนจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะผงะและแอบคิดในใจว่า “ไม่น่าแปลกใจที่เลยที่เหยาซื่อฉีจะมีชื่อเสียงโด่งดังขนาดนี้..มันไม่ง่ายเลยจะต้านทานการอ้อนวอนของเธอได้” เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “มันก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอในอนาคต..เฮ้อการทำอาหารนี่มันเหนื่อยจริงๆ..ปวดไหล่ไปหมดแล้ว” เย่เชียนแสร้งทำเป็นเหนื่อยล้า
“มาสิเดี๋ยวฉันจะนวดให้เอง” เหยาซื่อฉีก็รีบวิ่งไปข้างหน้า ละนวดไหล่ของเย่เชียนเบาๆ “เป็นไงบ้างรู้สึกดีขึ้นมั้ย?”
“ดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว..แต่หลังก็ปวดเหมือนกัน..ถ้ามีเธอช่วยกดจุดให้หน่อยก็คงจะดี” เย่เชียนพูด
“ถ้าพี่เขยขอฉันก็จะทำให้โดยไม่มีข้อโต้แย้ง” เหยาซื่อฉีรีบถกเสื้อของเย่เชียนขึ้นแต่ทักษะการนวดของเธอไม่ค่อยดีนัก
เมื่อเห็นเช่นนั้นหูวเค่อก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “เอาล่ะ..ฉันหิวจะตายอยู่แล้วรีบมากินกันเถอะ”
“ใช่!..ฉันลืมไปเลย” เหยาซื่อฉีพูด “อาจารย์เพิ่งขอให้ฉันมาบอกให้พี่เขยไปที่สวนหลังบ้าน..ท่านฝากบอกว่ามีเรื่องที่อยากจะคุยกับเย่เชียน..ฉันได้ยินมาว่าวันนี้พี่เขยเอาชนะอาจารย์ได้..มันเป็นความจริงงั้นเหรอ?”
“ใครพูดอย่างนั้นกัน..ฉันเกือบจะถูกอาจารย์ของเธอฆ่าแล้ว..ฉันจะไปชนะไดยังไง” เย่เชียนพูดแล้วจ้องไปที่เหยาซื่อฉีแล้วพูดต่อ “เธอไม่ได้คิดที่จะหลอกให้พวกเราไปหาอาจารย์แล้วแอบกินของพวกนี้จนหมดใช่มั้ย?”
แน่นอนว่าเดิมทีเหยาซื่อฉีนั้นไม่ได้คิดที่จะทำเช่นนี้ตั้งแต่แรกแต่หลังจากรับประทานอาหารของเย่เชียนเข้าไปแล้วเธอก็มีความคิดที่เจ้าเล่ห์เช่นนี้ขึ้นมา ซึ่งตอนนี้เย่เชียนกลับรู้ทันความคิดของเธอแบบนี้เธอจึงยิ้มอย่างเคอะเขินเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่!..อาจารย์บอกให้ไปหาจริงๆ”
“ท่านอาจารย์เรียกพวกเราแล้ว..เราไปกันเถอะ” หูวเค่อพูด
“แต่ผมยังไม่ได้กินอะไรเลย” เย่เชียนพูด
หูวเค่อก็มองเย่เชียนอย่างงุนงงแล้วพูดว่า “คุณไม่เคารพอาจารย์ของฉันหรอ..ท่านเป็นผู้อาวุโสของฉันและเธอก็สอนทักษะการต่อสู้และอะไรหลายๆอย่างให้ฉัน..เราควรฟังคำแนะนำของเธอนะ”
เย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผมล้อเล่นเฉยๆ..อาจารย์ของคุณคงไม่เคยกินของดีๆแบบนี้มาก่อน..ทำไมเราไม่ลองเอาไปกินพร้อบกับอาจารย์ฮัวซะเลยล่ะ?..นี่ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณของอาจารย์ไปในตัวด้วย”
หูวเค่อก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งและก่อนจะตัดสินใจได้เหยาซื่อฉีก็ตะโกนจากด้านข้างว่า “ดีเลย..อาจารย์ของเราชอบอาหารทะเลมาก..บางทีท่านอาจจะกินอาหารของพี่เขยแล้วเกิดชอบขึ้นมาท่านอาจจะยกพี่สาวให้ก็ได้นะ”
“แบบนั้นไม่ได้หรอก” เย่เชียนพูด
“ทำไมล่ะ?” เหยาซื่อฉีขมวดคิ้วและถาม
“หานหลินยังไม่ได้กินอะไรเลย..เธอช่วยนำอาหารเหล่านี้ไปส่งให้เขาทีสิ” เย่เชียนพูด “แต่อย่ากินหมดระหว่างทางล่ะ..ถ้าฉันรู้ในอนาคตฉันจะไม่แบ่งให้เธออีก”
“ไม่หรอกฉันสัญญา..พี่เขยไม่ต้องกังวลไป” เหยาซื่อฉีพูดพลางทุบหน้าอกของเธอแต่เพราะหน้าอกของเธอใหญ่เกินไปเธอจึงทุบอย่างเบาๆจนทำให้เย่เชียนจ้องมองตามไปและเนื่องจากระยะใกล้เกินไปจึงทำให้เย่เชียนมองเห็นได้อย่างชัดเจน หลังจากนั้นเย่เชียนก็รู้สึกได้ว่ามีเลือดอุ่นๆไหลออกมาจากจมูกของเขาอย่างไม่รู้ตัว
.
.
.
.
.
.
.
—————————————–
