บทที่ 365 ทุกสิ่งล้วนแปลกประหลาด
……….
บทที่ 365 ทุกสิ่งล้วนแปลกประหลาด
ผู้อาวุโสกระทิงถูกจัดให้เฝ้าหลิงเยว่ ส่วนคนอื่น ๆ ไปช่วยเหลือมังกรปีศาจ
แน่นอนว่าการช่วยเหลือนั้นเป็นเพียงข้ออ้าง จุดประสงค์หลักไม่ใช่การได้มาซึ่งเมล็ดพันธุ์ปีศาจอีกต่อไป แต่เป็นการทำลายมัน พวกเขาจะไม่ยอมให้ผู้นำเผ่าทิงมี่นำเมล็ดพันธุ์ปีศาจเข้าสู่เหวปีศาจเด็ดขาด!
มังกรปีศาจทั้งสองตัวคอยสังเกตกันและกันตลอดการบิน
เกล็ดบนตัวของชิงหลงกลายเป็นสีดำสนิทไปหมดแล้ว ดวงตาทั้งคู่เป็นสีแดงก่ำ นอกจากดวงตาและจำนวนกรงเล็บที่ต่างจากโม่จวินเจ๋อแล้ว ส่วนอื่น ๆ เหมือนกันไปหมด
แหวนเร้นกายที่หลิงเยว่ให้มานั้นช่างทรงพลังเหลือเกิน เขาไม่รู้ว่านางได้มาจากที่ใด
“เจ้ากลายเป็นมังกรปีศาจแล้ว แล้วหลิงเยว่เล่า?” เมื่อเทียบกับเมล็ดพันธุ์ปีศาจแล้ว ชิงหลงกลับกังวลถึงความปลอดภัยของหลิงเยว่มากกว่า ขอเพียงนางมีชีวิตอยู่ โลกมนุษย์จึงจะมีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้!
“นางอยู่ที่ป่าทะเลปีศาจ ตอนนี้น่าจะปลอดภัยดี”
เขานำสิงโตเก้าหางมาด้วยหนึ่งตัว ส่วนสิงโตเก้าหางอีกตัว ด้วยความฉลาดปราดเปรื่องและของป้องกันตัวมากมายของหลิงเยว่ นางคงไม่ถูกจับได้เป็นแน่
“น่าจะ?” ชิงหลงทำหน้าไม่พอใจ อยากจะหันหลังหนีไปเสียเดี๋ยวนั้น แต่เมล็ดพันธุ์ปีศาจ… ควรให้เมล็ดพันธุ์ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จัดการสิ!
เดิมที ชิงหลงคิดจะจัดการเรื่องนี้แบบขอไปที แต่กลับลุกขึ้นอย่างฮึกเหิม แล้วเริ่มกวาดตาไปทุกตารางนิ้ว
“เจอแล้ว!”
ชิงหลงสะบัดหางพุ่งตรงไปทางทิศใต้ แม้โม่จวินเจ๋อจะมีหัวใจมังกร แต่พลังยังอ่อนด้อยกว่าชิงหลงมาก ยิ่งเรื่องการแกะรอยแล้ว ไม่ใช่ความถนัดของมังกรเช่นเขา ทำได้เพียงให้ชิงหลงนำไปเท่านั้น
เหล่าปีศาจและอสูรไม่เข้าใจว่าเหตุใดมังกรสองตัวนั้นถึงเปลี่ยนทิศทาง ที่นั่นไม่ใช่เส้นทางไปสู่เหวปีศาจนี่!
“พวกเราควรตามไปหรือไม่?”
นางพญางูเอ่ยถามผู้นำกระทิง แต่ผู้นำกระทิงกลับหันไปมองกระทิงสาวสวยผู้เป็นผู้นำสูงสุดของเผ่ากระทิง
“แบ่งกำลังไปเหวปีศาจ ส่วนหนึ่งตามมังกรไป”
“พวกข้าจะตามมังกร พวกเจ้าไปเฝ้าเหวปีศาจแล้วกัน” อดีตผู้นำเผ่ากระทิงที่เพิ่งมาถึงกล่าวทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะหายวับไป
ชนเผ่าทิงมี่มีความชำนาญในการซ่อนตัวและปลอมแปลง อีกทั้งยังมีกลอุบายมากมาย เมล็ดพันธุ์ปีศาจอาจไม่ได้อยู่กับเขาก็ได้!
หลังจากที่ม่านพลังของหุบเขาปีศาจถูกทำลายทั้งหมด ชนเผ่าทิงมี่แยกย้ายหนีไป ไม่แน่ว่าเมล็ดพันธุ์ปีศาจจะอยู่กับหัวหน้าเผ่าทิงมี่หรือไม่
เมื่อคิดถึงจุดนี้ โม่จวินเจ๋อและชิงหลงจึงแยกย้ายกัน ขอเพียงจับชนเผ่าทิงมี่ให้หมด ก็ต้องหาเมล็ดพันธุ์ปีศาจเจอแน่!
การไล่ล่าอันดุเดือดดำเนินไปอย่างยาวนาน นานจนกระทั่ง หลิงเยวสำเร็จในการทำอาหารปีศาจหายากชิ้นแรก แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวของเมล็ดพันธุ์ปีศาจเลย
“เนื้อก้อนใหญ่ขนาดนั้น เจ้าทำออกมาได้แค่สามชิ้นเล็ก ๆ?” ผู้อาวุโสกระทิงมองหลิงเยว่ด้วยหางตา แม้จะได้กลิ่นหอม แต่ก็ยังสู้ชิ้นที่เขาเคยกินไม่ได้
สิงโตเก้าหางลืมตาขึ้นเมื่อได้กลิ่นของตัวเอง
“พวกเจ้าไม่ต้องลองหรอก ข้าต้องใช้วิชาย้อนรอยเพื่อตามหาคนอีกสองสามคนพอดี” หลิงเยว่เก็บจานอีกสองจานไว้ นางตัดสินใจจะลองเอง
เนื้อสิงโตเก้าหางที่หมักด้วยสมุนไพรปีศาจระดับสูงและระดับสุดยอดสามสิบเอ็ดชนิด แล้วย่างด้วยเพลิงพิสดารจนสุก ด้านนอกมีกลิ่นหอมเกรียม แต่เมื่อคีบขึ้นมากลับนุ่มเด้ง
เมื่อทานเข้าไปแล้ว หลิงเยว่พลันหรี่ตาลงโดยไม่รู้ตัว ในปากเต็มไปด้วยรสชาติของเนื้อและกลิ่นหอมสดชื่นของสมุนไพร ทั้งยังมีรสเผ็ดนิดหน่อย เมื่อเคี้ยวน้ำในเนื้อก็แตกซ่าน เนื้อเหนียวนุ่ม ยิ่งเคี้ยวกลิ่นหอมก็ยิ่งเข้มข้น…
หลิงเยว่ผู้กลืนเนื้อลงท้องเรียนรู้ได้เองโดยไม่มีครูสอน นางใช้วิชาย้อนรอยในทันที นางจำกลิ่นอายของหัวหน้าตะขาบมรกต ฮวนฮวน และผู่ตานได้
เมื่อใช้วิชาย้อนรอยกับหัวหน้าตะขาบมรกตและฮวนฮวน หลิงเยว่เห็นร่างใหญ่เล็กสองร่างปรากฏในตรอกคุ้นเคย และเห็นภาพที่พวกเขาถูกชายคนหนึ่งจับตัวไป
ผู่ตานถูกหญิงปีศาจคนหนึ่งช่วยไว้ จากนั้นก็ถูกหญิงอีกคนพาตัวไป
หลังใช้วิชาย้อนรอย หลิงเยว่ยังคงตั้งสติไม่ได้เป็นเวลานาน วิชานี้ช่างร้ายกาจเหลือเกิน ตอนนั้นสิงโตเก้าหางอีกตัวหนึ่งจับตัวนางด้วยวิธีนี้ใช่หรือไม่?
“เป็นอย่างไรบ้าง หาพบแล้วหรือ? ไม่ใช่สิ เจ้าเข้าใจวิชาย้อนรอยจริง ๆ หรือ?” ผู้อาวุโสกระทิงถามอย่างร้อนใจ หากได้ผล มันจะช่วยในการจับกุมเผ่าทิงมี่ค้นหาที่ซ่อนตัวอยู่ทั่วเขตแดนปีศาจได้มาก!
“การกินอาหารสืบทอดเพียงแค่ยืมใช้วิชาย้อนรอยได้เท่านั้น”
ส่วนในอนาคตจะเข้าใจได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์แล้ว แต่หลิงเยว่รู้สึกว่าตนเองดูเหมือนจะไม่ค่อยมีพรสวรรค์เท่าไหร่
เมื่อได้กำหนดตำแหน่งของผู่ตานและหัวหน้าตะขาบมรกตรวมถึงสภาพแวดล้อมที่พวกเขาอยู่แล้ว หลิงเยว่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปหาพวกเขาในทันที เพราะพวกเขามีชีวิตที่สุขสบายกว่านางมากนัก!
ในทางกลับกัน นางยังต้องทำอาหารปีศาจหายาก ทั้งยังต้องทำชาสืบทอดวิญญาณ และค้นคว้าร่างกายปลาไม่จบสิ้น อีกทั้งยังมี… เมล็ดพันธุ์ปีศาจ!
เมื่อนางออกจากการเก็บตัวบำเพ็ญครั้งหน้า หากโม่จวินเจ๋อยังคงหาเมล็ดพันธุ์ปีศาจไม่พบ นางคงต้องนำสิงโตเก้าหางบริสุทธิ์ออกไปด้วยตนเองแล้ว!
“เจ้ารับการสืบทอดเสร็จสิ้นแล้วหรือไม่?”
สิงโตขนเงินส่ายหัว “ยังเหลืออีกเล็กน้อยหน่อย”
“อีกนานเท่าใดจึงจะเสร็จ?”
“ประมาณห้าเดือน?”
ห้าเดือนนั้นเพียงพอให้หลิงเยว่ผลิตชาสืบทอดวิญญาณของกระทิงและทำให้ความปรารถนาในการแปลงร่างอย่างสมบูรณ์ของมหาปุโรหิตสำเร็จแล้ว
“บัดซบ!”
ชิงหลงที่ไล่ตามผู้นำเผ่าทิงมี่แทบจะเสียสติแล้ว นางไม่เคยพบเผ่าพันธุ์ที่วิ่งเก่งและซ่อนตัวเก่งเช่นนี้มาก่อน อีกทั้งยังไม่เคยสู้กันซึ่ง ๆ หน้า มีแต่พวกมันมักจะทิ้งค่ายกลไว้สองสามอย่างแล้วหนีไปทันที
ชิงหลงคำรามอย่างบ้าคลั่ง นางมิได้เลือกที่จะยอมแพ้ แต่กลับไล่ตามต่อไป ระหว่างนั้นโม่จวินเจ๋อก็สามารถจับตัวพวกเผ่าทิงมี่ได้หลายคน แต่น่าเสียดาย ที่ไม่มีผู้ใดมีเมล็ดพันธุ์ปีศาจอยู่ในครอบครอง!
ภายนอกโม่จวินเจ๋อดูสงบนิ่ง แต่ภายในใจกำลังร้อนรน
“วิชาย้อนรอยของเจ้า สามารถย้อนกลับไปดูเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้หรือไม่”
สิงโตเก้าหางส่ายหน้า เพราะมันไม่รู้จักกลิ่นอายของเมล็ดพันธุ์ปีศาจ จึงไม่อาจใช้วิชาย้อนรอยได้!
โม่จวินเจ๋อรู้สึกหนักใจยิ่งนัก แต่เขาไม่อาจยอมแพ้เรื่องเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้ หากชิงหลงเป็นมังกรปีศาจที่แท้จริง นางคงไม่เสียเวลาไล่ล่าพวกเผ่าทิงมี่เช่นนี้ เพราะสิ่งนั้นมีไว้เพื่อปกป้องคนรักของนาง
หัวหน้าเผ่าทิงมี่ล่วงรู้ถึงความน่าสงสัยในตัวโม่จวินเจ๋อมานานแล้ว ทั้งที่พวกเขายืนอยู่ข้างเดียวกัน แต่เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ นางเพียงต้องการชิงความชอบ เขาย่อมเข้าใจ
ทว่าก่อนหน้านี้นางมิเคยแสดงออกถึงความทะเยอทะยานเช่นนี้!
แล้วเหตุใดชิงหลงที่มีรูปลักษณ์เป็นปีศาจ ยังคงใช้พลังวิญญาณอยู่เล่า? หรือว่ายังเข้าสู่วิถีมารไม่สำเร็จ?
อย่าคิดว่าเพียงแค่ปกปิดพลังวิญญาณให้กลายเป็นพลังปีศาจ แล้วเขาจะไม่รู้สึก!
ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนดูประหลาดพิกล
ไม่ทันที่ผู้นำเผ่าทิงมี่หาจะครุ่นคิดต่อ มังกรตัวนั้นก็ไล่ตามมาอีกแล้ว!
ช่างโชคร้ายเสียจริง!
เมื่อปลอดภัยแล้ว เขาจะต้องเปิดโปงเรื่องที่มังกรปีศาจและชิงหลงสมคบคิดกัน เตรียมพร้อมที่จะยึดครองเขตแดนปีศาจในช่วงที่ราชาปีศาจหลับใหล!
ความทะเยอทะยานของมังกรปีศาจ… ไม่สิ บางทีมังกรปีศาจที่อาศัยอยู่ในโลกมนุษย์มานานเกินไปอาจต้องการกลับไปยังแดนเทพ จึงเลือกที่จะทรยศต่อราชาปีศาจ?
ผู้นำเผ่าทิงมี่หาตกใจกับความคิดของตัวเอง แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นไปได้ หากเป็นเช่นนั้นจริง การที่มังกรบ้าตัดแขนซ้ายขวาของตัวเองก็สมเหตุสมผลขึ้นมาทันที!
ขณะที่ผู้นำเผ่าทิงมี่หากำลังครุ่นคิด ชิงหลงก็จับตัวเขาได้!
ผู้นำเผ่าทิงมี่ที่ถูกกักขังในกรงเล็บมังกรขนาดใหญ่ตกตะลึงไปชั่วขณะ วินาทีถัดมาเขาก็ละลายหายไปในกรงเล็บของชิงหลง
ฉากนี้ทำให้ชิงหลงนึกถึงหมอกแดง
หมอกแดง…
หรือนางมารร้ายหมอกแดงผู้นั้นจะมาจากเผ่าทิงมี่?
……….
