บทที่ 363 ยื่นหมูยื่นแมว
……….
บทที่ 363 ยื่นหมูยื่นแมว
ภารกิจหลักที่ 21 มีกำหนดสิบปี ตอนนี้ผ่านไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว นางยังไม่อาจคิดค้นอาหารปีศาจหายากได้สำเร็จ ช่างน่าร้อนใจยิ่งนัก!
“มอบเนื้อให้ข้า แล้วข้าจะมอบชาแปลงกายสูตรใหม่ให้กับท่าน”
เมื่อเผชิญหน้ากับหลิงเยว่ผู้มีสีหน้าจริงใจ สิงโตขนเงินกลับเริ่มลังเล ครั้งก่อน มนุษย์ผู้นั้นก็จ้องมองนางด้วยแววตาไร้เดียงสา เชื้อเชิญนางเข้าไปในค่ายกล จากนั้นนางก็ถูกขังอยู่เป็นปี และยังต้องทนกับความหน้าไม่อายของผู้อาวุโสเผ่ากระทิงด้วย
นาง… มีแผลในใจเสียแล้ว
“หากนางไม่ยินยอม เอาเนื้อข้าไปก่อนก็ได้ ข้าจะมอบเนื้อให้เจ้าสองในสามส่วน แลกกับมรดกของเผ่ากระทิงที่สมบูรณ์!”
ผู้อาวุโสเผ่ากระทิงเอ่ยอย่างร้อนรน ในสี่คนตรงนั้น มีเพียงผู้อาวุโสเผ่ากระทิงที่เชื่อมั่นในตัวหลิงเยว่อย่างสนิทใจ เหตุผลเพราะเนื้อสิงโตเก้าหางเพียงชิ้นเล็ก ๆ ทำให้พลังระดับแปลงกายของเขาเลื่อนไปถึงขั้นกลางได้
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้อยู่กับหลิงเยว่เป็นเวลานาน ย่อมเชื่อมั่นในตัวอีกฝ่ายอยู่แล้ว!
“ท่านคิดว่าชาสืบทอดวิญญาณทำได้ง่ายดายเช่นนั้นรึ?” หลิงเยว่ส่ายหน้า “ข้ามิได้เพียงแต่ศึกษาปลาเท่านั้น แต่ข้ายังต้องกลั่นมรดกสืบทอดอีกด้วย ลองคำนวณดูเถิดว่าข้าใช้เวลานานเพียงใด?”
ผู้อาวุโสกระทิงชะงักไป แล้วเริ่มคำนวณ จริง ๆ ดูเหมือนว่า… จะใช้เวลาห้าเดือน?
“แค่ห้าเดือนเท่านั้น ข้ารอได้!”
จริง ๆ แล้วไม่ถึงห้าเดือนด้วยซ้ำ แค่สี่เดือนกว่า ๆ เอง
ตั้งแต่รู้ว่าการสร้างอาหารปีศาจหายากต้องให้วัตถุดิบสมัครใจ มอบเนื้อและรับประกันว่าวัตถุดิบยังมีชีวิตอยู่ หลิงเยว่ก็ตั้งใจจะสร้างชาแปลงกายสูตรใหม่ หรือชาสืบทอดวิญญาณให้เสร็จเพื่อแลกเปลี่ยนกับสิงโตเก้าหางแล้ว
ไม่มีเผ่าใดต้านทานความเย้ายวนของการสืบทอดได้ โดยเฉพาะเผ่าสิงโตเก้าหางที่ต้องการการสืบทอดอย่างเร่งด่วน!
ผลลัพธ์เป็นไปตามที่หลิงเยว่คิดไว้จริง ๆ
“ยังต้องการหินปีศาจนับไม่ถ้วน สมุนไพรปีศาจระดับสูงและระดับสุดยอด อีกทั้งยังต้องศึกษาอย่างดี”
นี่ยังอยู่บนพื้นฐานที่มีชาแปลงกาย การสืบทอดหนึ่งครั้งต้องใช้เวลาประมาณห้าเดือน หากต้องการใช้ชาสืบทอดวิญญาณเพื่อชักจูงเผ่าปีศาจสักเผ่า ต้องใช้เวลาและค่าพลังวิญญาณมากมายเหลือเกิน
แต่หลิงเยว่ไม่ท้อใจ เพราะยังเหลือเวลาอีกเจ็ดร้อยเก้าสิบกว่าปีกว่าประตูเขตแดนปีศาจจะเปิด
“มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่สามารถสร้างการสืบทอดที่สมบูรณ์ของเผ่าปีศาจได้?” อดีตผู้นำเผ่าได้ยินนัยแฝงในคำพูดของหลิงเยว่
“นอกจากข้า ท่านรู้จักมนุษย์คนใดที่มีความสามารถเช่นนี้อีกเล่า?”
หลิงเยว่เอ่ยถามอดีตผู้นำเผ่า
อดีตผู้นำเผ่าเงียบไป โดยมีกระทิงด้านหลังยืนส่ายหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง
หากเผ่ามนุษย์ที่พวกเขารู้จักมีความสามารถเช่นนี้ พวกเขาคงไม่จำเป็นต้องเจรจาอยู่หลายร้อยปีกว่าจะตัดสินใจร่วมมือกัน
“ดังนั้น อย่าได้คิดร้ายกับข้าเชียว หากข้าตายไป ในโลกนี้จะไม่มีใครสามารถสร้างชาสืบทอดวิญญาณที่สมบูรณ์ได้อีก”
ผู้นำเผ่าถูกจับความคิดได้ เขาแค่นเสียง “อย่าหลอกลวงพวกเราแล้วกัน มิเช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าอยู่อย่างตายทั้งเป็น!”
แหวนมิติวงหนึ่งลอยเข้ามาหาหลิงเยว่ เมื่อนางเปิดออกดู เห็นว่าภายในไม่เพียงแต่มีหินปีศาจกองอยู่เต็มครึ่งหนึ่งของพื้นที่ แต่ยังมีสมุนไพรปีศาจระดับสูงและระดับสุดยอดจำนวนนับไม่ถ้วนที่ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี
ช่างใจกว้างยิ่งนัก!
“ขอบคุณในความไว้ใจของท่านผู้อาวุโส หลังจากที่ข้าศึกษาวิชาย้อนรอยของสิงโตเก้าหางเสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะสร้างชาสืบทอดวิญญาณที่สมบูรณ์ให้กับเผ่ากระทิงอย่างแน่นอน!”
“ให้เวลาเจ้าสองปี ข้าต้องได้เห็นชาสืบทอดวิญญาณที่สมบูรณ์!” อดีตผู้นำเผ่ากล่าวเสียงเข้มอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังกลับไป
ในขณะเดียวกัน สิงโตขนเงินก็ไตร่ตรองจนได้ข้อสรุป ยินยอมให้หลิงเยว่ตัดเนื้อของมันแล้ว
หลิงเยว่ดึงผู้อาวุโสกระทิงและกระทิงสาวที่กำลังจะจากไปเอาไว้ “ข้าจะเก็บแผ่นค่ายกลแล้ว พวกเจ้าช่วยคุ้มครองข้าหน่อย ข้าเป็นเพียงรุ่นน้องเท่านั้น แต่ตอนนี้ข้าเป็นตัวแทนการสืบทอดของเผ่าพวกเจ้า หากถูกแม่สิงโตฆ่า เช่นนั้นเจ้า…”
“ได้ ๆ ๆ เจ้ารีบเข้าเถอะ!” ผู้อาวุโสกระทิงขัดจังหวะ
หลิงเยว่พูดไม่หยุดปาก กระทิงสาวได้ยินคำพูดนั้นจึงตัดสินใจอยู่ต่อ
สิงโตขนเงินที่ถูกเรียกว่าแม่สิงโตหน้าตาดำมืด แต่แปลกที่นางไม่มีความคิดจะฆ่าหลิงเยว่และแย่งชิงการสืบทอดหนีไป
ในช่วงหลายปีที่ถูกขังอยู่ในค่ายกล นางคิดจะฆ่าหลิงเยว่ตลอดเวลา!
กระบวนการตัดเนื้อเป็นไปอย่างราบรื่น หลิงเยว่ไม่ได้เอาหนึ่งในสามทั้งหมดในคราวเดียว แต่เอาไปทีละครึ่ง ส่วนอีกครึ่งนางจะรอให้สิงโตขนเงินได้รับการสืบทอดทั้งหมดก่อนค่อยตัด บางทีตอนนั้นคุณภาพเนื้ออาจจะดีขึ้น และการสืบทอดพลังน่าจะสมบูรณ์ยิ่งขึ้น!
เมื่อเห็นหลิงเยว่อุ้มเนื้อก้อนใหญ่จากไปอย่างตื่นเต้น ผู้อาวุโสกระทิงลูบคางมองสิงโตขนเงินด้วยสายตาร้อนรน… พร้อมกับชาสืบทอดวิญญาณที่อยู่ในมือ
“นาง… มอบมันให้ข้าง่าย ๆ อย่างนี้เลยหรือ?”
สิงโตเก้าหางที่มีหัวสีขาว ลำตัวสีดำ และหลังห่อหุ้มด้วยเปลือกไม้ นอนอ่อนแรงอยู่บนพื้น ไม่กล้ารับขวดไม้ที่วางอยู่ตรงหน้า ซึ่งมีขนาดเล็กกว่าลูกตาของมันเสียอีก
“ดื่มสิ” กระทิงสาวใจร้อนยิ่งนัก นางอยากรู้นักว่าคำพูดของหลิงเยว่จริงหรือไม่ แทบอยากจะคว้าขวดไม้มายัดเข้าปากอีกฝ่ายทีเดียว
สิงโตขนเงินร่างกายอ่อนแอ มองวัวสองตัวตรงหน้าด้วยความระแวง สายตาเหลือบมองออกไปนอกถ้ำ ที่นั่นยังมีวัวอีกสองตัวจ้องมองนางอยู่
เพื่อป้องกันไม่ให้ชาสืบทอดวิญญาณที่แลกมาด้วยเนื้อถูกแย่งชิงไป สิงโตขนเงินจึงกลืนขวดไม้ลงไปทั้งใบ
ผู้อาวุโสกระทิงได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของสิงโตขนเงินอย่างชัดเจน ขนสีขาวบนหัวไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ แต่ขนสีดำกลับร่วงอย่างรวดเร็ว และงอกขนใหม่ขึ้นมาแทนที่
เพียงชั่วพริบตา สิงโตเก้าหางสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏต่อหน้าพวกเขา แม้แต่เนื้อก้อนใหญ่ที่ถูกตัดออกจากหลังก็กลับคืนสภาพเดิม
ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน!
สิงโตขนเงินรู้สึกได้ชัดเจนถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย แต่นางไม่สามารถลืมตาได้ แม้จะพยายามบังคับตัวเองให้ลืมตา แต่ไม่สามารถทำได้…
เผ่ากระทิงจะไม่ทำร้ายนาง เพราะนางกำลังทดลองยาให้พวกเขา… เมื่อคิดเช่นนี้ สิงโตขนเงินจึงจมดิ่งสู่ห้วงนิทราอย่างสมบูรณ์
ความทรงจำมากมายกำลังถาโถมเข้าสู่สมองของสิงโตขนเงิน นางเห็นสงครามใหญ่ระหว่างเทพกับปีศาจ และยังเห็น…
“นางร้องไห้แล้ว”
หญิงสาวเผ่ากระทิงที่นั่งยอง ๆ อยู่เบื้องหน้าศีรษะของสิงโตขนเงิน มองดูน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท แล้วเงียบลง
นางเห็นอะไรจากการสืบทอดกัน?
ร่างของสิงโตขนเงินกำลังรับความทรงจำและการสืบทอด ห้องใต้ดินอันมหึมาเกือบจะถูกร่างของนางบีบอัดจนเต็มแล้ว
ยังไม่ทันที่ผู้อาวุโสและหญิงสาวเผ่ากระทิงจะทำอะไร ห้องนั้นก็ระเบิดออก!
สิงโตขนเงินลืมตาขึ้น แสงสีเงินแผ่กระจาย แม้แต่ดวงตาสีดำสนิทก็เปลี่ยนเป็นสีเงิน นางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนจากกองหินที่แตกละเอียด ผงที่อยู่บนร่างของนางหายวับไปในชั่วพริบตา
ขณะที่นางเดิน พื้นดินสั่นสะเทือนครืนคราง ปลาในทะเลสาบอาถรรพ์พลิกท้องขึ้นมาอีกครั้ง
เผ่าปลาหมัวอิน “…”
ลูกหลานของพวกเขาทำผิดอะไรกันแน่?
ครั้นได้สติ จึงชี้นิ้วสั่นเทาไปยังสิงโตเก้าหางที่ยังคงเติบโตขึ้นไม่หยุด “นาง นาง นาง… มิใช่หรือที่ถูกหลิงเยว่กักขังไว้”
“สิ้นแล้ว ครานี้สิ้นแล้ว พวกข้าต้องถูกกวาดล้างเสียแล้ว!”
มิได้ถูกมังกรเขมือบ กลับพ่ายแพ้แก่สิงโตเพศเมียตนนี้!
ผู้นำเผ่าปลาหมัวอินรู้สึกสิ้นหวัง แม้รู้ดีว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะอำนาจสายเลือดที่กดข่ม แต่เมื่อเผชิญหน้ากับสิงโตเก้าหางบริสุทธิ์ที่ใหญ่โตราวกับเกาะ แม้ทั้งเผ่าพันธุ์จะรวมพลังกัน ก็คงเป็นเพียงอาหารอันโอชะเท่านั้น
“ช่วยด้วย…” ขณะนั้น มีมือหนึ่งโผล่ออกมาจากซากปรักหักพัง
ผู้นำเผ่าปลาจำได้ว่าเป็นมือของหลิงเยว่ พลันรู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่า เขาไม่คิดจะช่วยเหลือนาง แต่กลับกุมหน้าร่ำไห้คร่ำครวญ และกล่าวคำขอโทษต่อเผ่าพันธุ์ของตน
……….
