บทที่ 354 พวกเจ้ามีให้กินถึงหลายร้อยปีเลยหรือ
……….
บทที่ 354 พวกเจ้ามีให้กินถึงหลายร้อยปีเลยหรือ
เมื่อปีศาจกระทิงและหญิงงามผมเงินปรากฏกายยังดินแดนเผ่าพันธุ์ปลาหมัวอิน เหล่าปลาน้อยใหญ่ที่ลอยเหนือผิวน้ำต่างดำดิ่งลงสู่เบื้องล่าง
ผู้นำเผ่าปลาหมัวอินและมหาปุโรหิตพาเหล่านักรบปลาออกมาเป็นขบวนใหญ่ แม้กระทั่งเผ่าวัวช้างปีศาจและเผ่ายุงผึ้งปีศาจที่มาอาศัยอยู่ในทะเลสาบชั่วคราวก็ออกมาพร้อมกัน
อย่าได้เข้าใจผิด พวกมันมิได้ออกมาเพื่อต้อนรับหลิงเยว่และสิงโตขนเงิน หากแต่พวกมันออกมาเพื่อเปิดศึก!
สิงโตขนเงินแสยะยิ้มเย็นชา ยกมือขึ้นราวกับจะทำลายล้างวัตถุดิบที่ขัดตา จนหลิงเยว่ต้องรีบเข้ามาคว้าแขนนางไว้ “ท่านผู้อาวุโส พวกเขาคงออกมาเพื่อต้อนรับพวกเรากระมัง!”
ผู้นำปลาหมัวอิน “?”
ต้อนรับบ้าบออะไรกัน!
“ท่านลองดูก่อนสิ การต้อนรับเช่นนี้ ท่านพอใจหรือไม่?”
สิงโตขนเงินจ้องมองหลิงเยว่ที่เอื้อนเอ่ยวาจาพล่อย ๆ ออกมา
พวกมันรึ กำลังต้อนรับ?
เห็น ๆ กันอยู่ว่าแต่ละตนล้วนปลดปล่อยจิตสังหารออกมา จนแทบจะพุ่งเข้ามาฉีกร่างนางแล้ว!
เผ่าพันธุ์ทั้งเก้าต่างเงียบงัน พวกมันพากันครุ่นคิด หรือเป็นเพราะช่วงนี้พวกมันอ่อนโยนขึ้น จิตสังหารจึงไม่ปรากฏชัด เสียงคำรามจึงไม่กึกก้องพอ?
“ข้าคือหลิงเยว่ เนื่องด้วยเหตุบางประการ จึงไม่อาจกลับร่างเดิมได้ในยามนี้…” หลิงเยว่ใช้คลื่นเสียงลับเฉพาะเผ่าพันธุ์ปลาหมัวอินกระซิบกับหัวหน้าเผ่าและเหล่าปุโรหิต ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นคร่าว ๆ รวมถึงชาติกำเนิดที่แท้จริงของสิงโตขนเงิน
ดวงตากลมโตทั้งสามคู่เบิกโพลงด้วยความตกตะลึง หัวหน้าเผ่ายังคิดจะเอ่ยถามเหล่าปลาตนอื่น ทว่าสถานการณ์เช่นนี้ หาใช่เวลาที่เหมาะสม ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้พวกมันหวาดหวั่นยิ่งกว่า คือผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าคือสิงโตเก้าหางในตำนาน!
ปุ่มที่ 2 ใน 4 ความคิดเห็น
ปุ่มที่ 3 ใน 4 ตอนก่อนหน้า
ปุ่มที่ 4 ใน 4 ตอนถัดไป
0
“ถูกต้องแล้ว พวกข้าออกมาต้อนรับท่านสิงโต เชิญท่านเข้าไปด้านในก่อนเถิด” มหาปุโรหิตตั้งสติได้ก่อนจะให้เหล่าปลานักรบเปิดทาง
สิงโต…
เมื่อได้ยินคำนี้ เผ่าพันธุ์ที่เหลืออีกแปดเผ่าเกือบจะหันหลังกลับ แต่พวกมันยังยับยั้งใจไว้ได้แล้วทำเช่นเดียวกับเผ่าเงือก ค้อมคำนับสิงโตขนเงินด้วยความเคารพ
สิงโตขนเงินมิได้ขยับเขยื้อน กลับเบือนหน้าไปมองหลิงเยว่ ดวงตาฉายแววสงสัยในตัวตนของกระทิงตรงหน้า
ทว่ายังไม่ทันที่สิงโตขนเงินจะเอ่ยถาม สายตาพลันเหลือบไปเห็นบางสิ่งเบื้องหลัง ในจังหวะที่หันกลับไป รอยแยกมิติก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพอดี
“พวกเรามาผิดที่หรือไม่ มีเพียงสิงโตเพศเมียตัวเดียวเท่านั้น…” เสียงทุ้มต่ำดังเล็ดลอดออกมาจากรอยแยก เผยให้เห็นหัวกระทิงขนาดใหญ่โผล่ออกมา สบตากับสิงโตขนเงินเข้าอย่างจัง
กระทิงตัวนั้นผงะ รีบหดหัวกลับไปกระซิบกับบุคคลที่อยู่ในมิติด้วยน้ำเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
สิงโตขนเงินได้ยินดังนั้น สีหน้าก็มืดครึ้มลงทันที “ท่านผู้อาวุโสกระทิง มีธุระอันใดรึ?”
“ท่านผู้อาวุโส ท่านผู้อาวุโส ในที่สุดท่านก็มาแล้ว!” เมื่อหลิงเยว่เห็นผู้อาวุโสกระทิง ราวกับเห็นแสงสว่างแห่งความหวัง นางรีบร้องตะโกนเสียงดังสนั่นราวกับกลัวว่าท่านผู้อาวุโสกระทิงจะไม่ได้ยิน
เหล่าเผ่าพันธุ์อสูรที่ร่างกายอ่อนแออยู่ก่อนแล้ว พอได้ยินเสียงตะโกนของนาง บางส่วนถึงกับตกลงไปในน้ำตาม ๆ กัน
ผู้นำเผ่าวัวช้างปีศาจเห็นทหารวัวช้างตนแรกตกลงไปในน้ำก็รู้สึกขายหน้าขึ้นมาทันที แต่โชคยังดีที่เผ่าพันธุ์อื่น ๆ ทยอยร้องเสียงดังตามกันมา ทำให้มีเพื่อนร่วมชะตากรรมไม่น้อย มันจึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
ผู้อาวุโสกระทิงที่กำลังจะจากไป พอได้ยินเสียงตะโกนเรียกถึงกับต้องออกมาจากรอยแยกมิติ ยืนเคียงข้างกับกระทิงอีกห้าตัว แต่หลิงเยว่มองไม่เห็นหัวหน้าเผ่ากระทิงกับสาวงามเผ่างูอยู่ด้วย
การปรากฏตัวของผู้อาวุโสกระทิงในครั้งนี้ หมายความว่าการประมูลเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้สิ้นสุดลงแล้ว แล้วใครกันที่ได้พลังอสูรไปเล่า!?
ผู้อาวุโสกระทิงมองหลิงเยว่สลับกับสิงโตขนเงิน เขากำลังจะเอ่ยปากพูด ทันใดนั้นสายตาของเขากลับเหลือบไปเห็นเผ่าพันธุ์ปลาหมัวอินจำนวนมาก น้ำลายจึงไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
เผ่าพันธุ์ปลาหมัวอิน “…”
มีเผ่าพันธุ์อสูรที่อยากกินพวกมันอีกแล้ว!
กระทิงทั้งห้าที่อยู่ด้านหลังท่านผู้อาวุโสกระทิงก็อดใจไม่ไหว พวกมันเคยกินทั้งเก้าเผ่าพันธุ์ที่อยู่ตรงหน้ามาก่อนแล้ว พอนึกย้อนกลับไป รสชาติยังคงติดตรึงอยู่ในปาก ทั้งเนื้อแกะย่างที่หอมกรุ่น น้ำผึ้งที่หวานหอม รสชาติปลาเปรี้ยวหวานที่ละลายในปาก…
เบื้องหน้าช่างมีมากมายมหาศาลปานนี้… คงมากพอให้พวกเขากินไปได้หลายร้อยปีกระมัง?
น้ำลายของกระทิงทั้งหกไหลทะลักราวกับลำธารน้อย ๆ สายตาที่จ้องมองเผ่าพันธุ์ทั้งเก้าพลันร้อนรุ่มขึ้นทุกที ราวกับปรารถนาจะกลืนกินพวกมันลงท้องเสียเดี๋ยวนั้น
ผู้อาวุโสเผ่ากระทิงเทหินปีศาจออกมาจนกองสูงราวกับภูเขา “เพียงเท่านี้คงมากพอจะซื้อเนื้อของพวกเจ้าได้…”
“ไม่ขาย!”
“ต่อให้มากเท่าใดข้าก็ไม่ขาย!”
“เผ่ากระทิงต้องการจะก่อสงครามหรืออย่างไร!”
เพียงคำพูดเดียวของผู้อาวุโสเผ่ากระทิงก็จุดไฟโทสะให้เผ่าพันธุ์ทั้งเก้า พวกมันกรูกันเข้าหากระทิงทั้งหกราวกับผึ้งแตกรัง
หลิงเยว่และสิงโตขนเงินที่ถูกทิ้งไว้มุมหนึ่ง “…”
“เอ่อ… ท่านผู้อาวุโส เชิญท่านตามข้ามาก่อนเถิด”
หลิงเยว่พาสิงโตขนเงินมายังสุสาน สุสานแห่งนี้ไม่ใช่สุสานที่เคยเป็นอีกต่อไป หากจะกล่าวว่าเป็นคลังเก็บวัตถุดิบและครัวกลางแจ้งขนาดใหญ่คงจะเหมาะสมกว่า
ในหม้อไม้แปลกประหลาด มีน้ำแกงปลาเดือดปุด ๆ ส่งกลิ่นหอมจรุงใจ คละคลุ้งไปกับสายหมอกบางเบา บนโต๊ะมีก้อนเนื้อขนาดใหญ่วางอยู่ครึ่งหนึ่ง ส่วนพื้นนั้นเต็มไปด้วยสมุนไพรปีศาจ
“หากเดาไม่ผิด น้ำแกงปลานี่ คงต้มมาจากกระดูกปลาในสุสานกระมัง ส่วนเนื้อก้อนนั้น มีทั้งเนื้อปลา ช้าง จระเข้ แล้วก็… อืม เนื้ออะไรอีกก็ไม่รู้”
หรือว่าแต่ละเผ่าในป่าทะเลปีศาจ โดนมังกรปีศาจรุกรานจนถึงขั้นต้องกินเนื้อพวกเดียวกันเองแล้ว?
สิงโตขนเงินยิ่งมองยิ่งตระหนก หลิงเยว่คิดว่านางหิว จึงเปิดซึ้งนึ่ง แล้วหยิบซาลาเปาเนื้อขนาดใหญ่สองลูกออกมา “ท่านลองชิมดูเถิด รสชาติอร่อยมากเลยนะ”
ทว่าซาลาเปาสีดำทะมึน มิได้เย้ายวนความอยากอาหารของสิงโตขนเงินเลยแม้แต่น้อย เพราะความคิดของนางจดจ่ออยู่กับมรดกตกทอดเพียงอย่างเดียว
“เจ้าพาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน?”
เมื่อเห็นว่าสิงโตขนเงินไม่ยอมแตะต้องอาหาร หลิงเยว่จึงเป็นฝ่ายจัดการแทน นางกัดซาลาเปาคำโต ก่อนจะเปิดปากถ้ำใต้ดิน ซึ่งเป็นที่ปิดผนึกตนเองออกมา
“ข้าเจอมรดกตกทอดในนี้”
สิงโตขนเงินก้าวเท้าเข้าไปในถ้ำใต้ดินด้วยความเคลือบแคลงสงสัย ทันใดนั้นเอง บนพื้นก็ปรากฏแสงสีดำส่องประกายระยิบระยับ นางรับรู้ได้อย่างรวดเร็ว แต่ไม่อาจต้านทานความเร็วของค่ายกลสะกดพลังระดับเทพได้!
สิงโตขนเงินพยายามรวบรวมพลังเพื่อทำลายกรงขัง แต่พลังในร่างของนางถูกผนึกไว้ แม้แต่การเปลี่ยนร่างเป็นร่างดั้งเดิมก็ไม่สามารถทำได้!
“ไร้ยางอาย! เผ่ากระทิงปีศาจไปเรียนรู้ความไร้ยางอายของพวกมนุษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!”
หลิงเยว่ไม่ตอบ ได้แต่ถามระบบในหัว “ระบบ เจ้าแน่ใจหรือว่าค่ายกลสะกดพลังระดับเทพจะสามารถขังสิงโตตัวนี้ได้ถึงสิบปี?”
[อืม]
แม้ระบบจะตอบเพียงสั้น ๆ แต่หลิงเยว่ก็สบายใจขึ้น
นางไม่ได้โง่ จะเป็นไปได้อย่างไรที่นางจะเปิดเผยทุกอย่างหลังจากเพียงแค่พบกันครั้งเดียว?
เลือดบริสุทธิ์และการสืบทอดอะไรพวกนั้น ทั้งหมดสามารถให้ได้ แต่ต้องรับประกันได้ว่าเหล่าสิงโตเก้าหางจะไม่กลับคำหลังจากได้รับการสืบทอดแล้ว
ขณะที่อีกฝ่ายพูดว่ามนุษย์ไร้ยางอาย ในสายตาของหลิงเยว่ เผ่าปีศาจนั้นไร้ยางอาย เจ้าเล่ห์ และโหดร้ายยิ่งกว่าเสียอีก!
เวลาสิบปีเพียงพอที่นางจะล้างสมองสิงโตตรงหน้า ถ้ายังไม่ได้ผลก็ทำสัญญาบังคับเสียเลย!
แต่การทำสัญญามีความเสี่ยงสูง อาจเป็นอันตรายถึงขั้นกลายเป็นปีศาจได้ แต่หลิงเยว่เป็นใครกัน?
นางสืบทอดเมล็ดพันธุ์ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ จะโดนธาตุไฟเข้าแทรกจนกลายเป็นมารได้อย่างไร!
หลิงเยว่ไม่ได้เอ่ยวาจาใดกับสิงโตผู้กำลังเดือดดาล นางเพียงปิดประตูหินหน้าถ้ำ แล้วเผ่นหนีออกมาด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
ปล่อยให้ปิศาจสิงโตขนเงินสงบสติอารมณ์ลงเสียก่อน นางจะได้พูดคุยกับอีกฝ่ายได้ง่ายขึ้น
……….
