ภารกิจขโมยใจ ผจญภัยต่างโลก - ตอนที่ 8 บททดสอบบำเพ็ญเพียร (8)
สามวันต่อมา ซูหว่านค่อยๆ ฟื้นคืนสติ ในเวลานี้เองที่นางรับรู้ได้ว่าตัวนางขดอยู่ในรังไหมขนาดยักษ์ รอบตัวของนางแต่มีสีเขียวอ่อน ข้างกายนางมีร่างเล็กๆ ขดตัวอยู่ อืม นี่ไม่ใช่น้องสาวของคุณชายมั่วเหรอ
ซูหว่านยกมือขึ้นปัดผมที่แก้มของเด็กสาว เผยให้เห็นใบหน้าขาวน่ารักใบนั้น
เดี๋ยวนะ
ซูหว่านยกมือขึ้นอีกครั้ง ยื่นฝ่ามือขาวเรียวยาวเขย่าตรงหน้าตัวเองไปมา สีหน้าของซูหว่านมีความตื่นเต้นปรากฏขึ้นทันที
ในที่สุดก็กลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว!
หลังจากหายตื่นเต้น ซูหว่านก็พบปัญหาอีกอย่างแล้ว ให้ตายสิ ตอนนี้นางไม่ได้สวมใส่อะไรเลย!
เอ่อ ซูหว่านหันศีรษะไปมาและมองดูเกล็ดสีเขียวมรกตเล็กๆ บนร่างกายของนาง นางร่ายคาถาบางอย่างเงียบๆ และเกล็ดเหล่านั้นก็เชื่อมต่อเข้าด้วยกันทันที จากนั้นก็กลายเป็นกระโปรงยาวสีเขียวมรกตคลุมลงบนร่างกายของซูหว่าน
เมื่อจัดการชุดของตัวเองเรียบร้อยดีแล้ว ซูหว่านก็นั่งขัดสมาธิ ปล่อยให้ลมปราณในร่างกายของนางล่องลอยไปในจุดตันเถียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ทันใดนั้น ดวงตาของซูหว่านก็ฉายแววเจิดจ้า…
พลังบำเพ็ญของนางอยู่ในที่จุดยอดสุดของระดับสร้างรากฐานแล้ว
ยิ่งกว่านั้น กำลังยาสีเขียวมรกตบางส่วนที่รวมกลุ่มกันอยู่ในส่วนลึกของตันเถียนนางก็ไม่ส่งผลอีก เกรงว่าสิ่งเหล่านี้คงจะไม่มีผลจนกว่าตัวนางเองจะอยู่ในระดับแก่นทองคำ
ผลไขสันหลังหยกหมื่นปีเป็นของดีโดยแท้!
และในเวลานี้เอง รังไหมยักษ์ทั้งรังก็สั่นสะท้านและระเบิดออก จากทิศทางหนึ่งด้านนอกรังไหมยักษ์ก็เกิดปราณสังหารอันน่าสะพรึงกลัวขึ้น
ซูหว่านดึงโลลิต้าตัวน้อยที่นอนสลบไสลไม่ได้สติขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่รังไหมยักษ์ทั้งหมดแตกออก ร่างของคุณชายมั่วก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าซูหว่าน
ทั้งสองคนมองหน้ากันเงียบๆ มีหมอกพิษสีม่วงบนฝ่ามือของคุณชายมั่วที่กลิ้งไปมาอย่างต่อเนื่อง แต่ซูหว่านกลับยิ้มหวาน ถือเกล็ดที่แหลมคมไว้ มือทั้งสองข้างบีบคอของโลลิต้าตัวน้อยตรงหน้านางอยู่ “คุณชาย นี่ท่านจะทำสิ่งใดหรือ”
“เจ้าปล่อยตัวนาง”
คุณชายมั่วมองซูหว่านที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาเย็นชา หมอกพิษบนฝ่ามือของเขาหนาแน่นขึ้น
หืม น่านยคิดจะแสดงธาตุแท้ของตัวเองแล้วเหรอ
“คุณชาย ท่านเพียงขยับนิ้วก็สังหารผู้บำเพ็ญเพียรกลุ่มใหญ่ได้ ข้ากลัวท่านแล้วจริงๆ ข้าไม่กล้าปล่อยมือหรอก!”
ซูหว่านแสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา “เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ คุณชายให้จิวส่งข้ากับดอกเหมยน้อยออกจากหุบเขาสมุนไพรเป็นเช่นไร เมื่อข้ามทะเลตะวันตกไปยังแดนเซียนคุนหลุนแล้ว ข้าค่อยให้จิวนำน้องสาวของท่านกลับมาส่ง ท่านวางใจได้ พวกเราเผ่าปีศาจล้วนรักษาสัจจะมากเป็นพิเศษ”
“รักษาสัจจะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของซูหว่าน คุณชายมั่วก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม “เจ้าในตอนนี้เป็นหนี้ในการรักษาสัจจะต่อข้าแล้ว เจ้าคิดว่าข้ายังจะเชื่อเจ้าได้อีกหรือ”
“ท่านเชื่อแน่ เหตุใดท่านไม่ลองก่อนเล่า นี่เป็นชีวิตหนึ่งเลยนะ ท่านเองก็คงไม่อยากให้น้องสาวที่ท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างหนักเพื่อช่วยชีวิตตายอย่างขอไปทีเช่นนี้ใช่หรือไม่”
ในขณะที่พูดนั้น ซูหว่านก็ค่อยๆ ปลดปล่อยพลังปีศาจของนาง เกล็ดในมือของนางก็ค่อยๆ ส่องแสงสีเขียวจางๆ
ผู้บำเพียรพิษและงูพิษ นี่เป็นคู่ต่อสู้ที่น่าสนใจจริงๆ มาเทียบกันหน่อยสิว่าใครมีพิษมากกว่ากัน!
ประสิทธิผลของผลไขสันหลังหยกหมื่นปีเหนือความคาดหมายของซูหว่าน ทั้งยังก่อให้เกิดปัญหาใหญ่เช่นนี้ขึ้น แต่ซูหว่านในตอนนี้กลับไม่เสียใจกับมันเลย ผู้บำเพ็ญเซียนล้วนแข่งขันกับฟ้าสวรรค์ ยึดครองแผ่นดินสวรรค์เพื่อการดำรงอยู่ ผู้บำเพ็ญเพียรปีศาจนั้นยากยิ่งกว่าผู้บำเพ็ญเพียรของเหล่ามนุษย์ การบำเพ็ญเพียรจนเลื่อนระดับขั้นนั้นยากยิ่งกว่า
ถ้าไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาของผลไขสันหลังหยกหมื่นปีจำนวนมากนี้ ซูหว่านก็ไม่รู้ว่าตัวนางจะสามารถเข้าสู่ระดับแก่นทองคำได้เมื่อใด
และตอนนี้ นางก็อยู่ที่จุดสูงสุดของระดับสร้างฐานรากแล้ว และอยู่ห่างจากระดับแก่นทองคำเพียงแค่ก้าวเดียว!
“เจ้าคิดว่าเจ้าออกจากหุบเขาสมุนไพรได้จริงหรือ”
คุณชายมั่วเหล่มองหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าเขา นางสวมชุดสีเขียวคราม แต่ใบหน้าที่เย็นชาเล็กน้อยของนางมีรอยยิ้มที่มั่นใจบนอยู่บนนั้น
“ขอเพียงคุณชายเต็มใจปล่อยพวกข้าไปก็พอ ข้าก็สามารถออกจากหุบเขาสมุนไพรได้โดยสงบไร้ปัญหา”
คำพูดที่แน่วแน่เช่นนี้ แววตาและน้ำเสียงเช่นนี้
คุณชายมั่วเขย่าสติเล็กน้อย แววตาเข้มขึ้น “ดี ข้ายอมรับเงื่อนไขของเจ้า! แต่ว่า…เจ้างูเขียวน้อย เจอกันครั้งหน้า ข้าจะเอาชีวิตเจ้าแน่!”
“ข้าก็เช่นกัน!”
ซูหว่านยิ้มอย่างมีเสน่ห์ นางรู้ว่าตัวนางทำให้คุณชายมั่วขุ่นเคืองในครั้งนี้ ไม่ว่าเขาจะเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติภารกิจหรือไม่ ตราบใดที่พลังบำเพ็ญของนางไม่ดีเท่าเขา แน่นอนว่าสามารถทำได้เพียงหนีไปไกลๆ เขาก่อน!
แต่ว่า แผ่นดินใหญ่ชางเย่ว์ใหญ่ขนาดนี้ ตัวนางจะหลบซ่อนจากคนคนหนึ่งไม่ได้เชียวหรือ
จนกระทั่งจิวใช้ร่างใหญ่ของตัวเองเพื่อนำซูหว่าน ดอกเหมยน้อย และคนอื่นๆ ออกจากหุบเขาสมุนไพร ดอกเหมยน้อยยังคงมีท่าทางดูมึนงง
“เจ้างูน้อย เจ้ากลายร่างเป็นคนแล้วจริงหรือ เจ้าสวยมากนะ นี่เจ้าจะพาข้าไปยังสถานที่ที่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์รวมตัวกันหรือ พวกเราจะไม่โดนพวกเขาจับได้หรือ”
“ไม่มีทาง เจ้าวางใจเถอะ”
ซูหว่านปลอบโยนดอกเหมยน้อยที่กำลังตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก และจิวที่อยู่ด้านข้างก็มองดูท้องฟ้าอย่างเงียบๆ เท่านั้น
สหายที่รัก พวกเจ้าให้ความสำคัญผิดเรื่องหรือเปล่า พวกเจ้าคิดจริงๆ หรือว่าตัวเองหนีรอดจากการไล่ล่าของคุณชายมั่วแล้ว
ตัวข้าอยู่เคียงข้างเขามาหลายปีแล้ว และรู้มานานแล้วว่าอีกด้านหนึ่งเขาก็จิตใจคับแคบและอำมหิตเหี้ยมโหด ใครก็ตามที่เป็นเป้าหมายของเขา ไม่ว่าจะหนีไปไกลสุดขอบโลก เขาก็จับลมปราณได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็ฆ่าอย่างรวดเร็ว
เฮ้อ มีเพียงแค่คนที่ไม่รู้เท่านั้นที่มีความสุขที่สุด!
ทะเลตะวันตกอันกว้างใหญ่ไพศาล การจะข้ามทะเลตะวันตกสู่แดนเซียนคุนหลุน นอกจากผู้บำเพ็ญเพียรระดับก่อกำเนิดที่มีความสามารถในการเดินทางเป็นระยะเวลากว่าหนึ่งแสนลี้ต่อวัน วิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับผู้บำเพ็ญเพียรอื่นๆ ในการข้ามทะเลอย่างปลอดภัยก็คือการนั่งเรือ
เมื่อมาถึงบริเวณใกล้เรือข้ามฟาก ดอกเหมยน้อยที่ยังไม่สามารถแปลงร่างเป็นคนได้ทำได้เพียงเป็นปิ่นปักผมดอกเหมย ถูกซูหว่านมัดไว้ติดกับผมของนาง และจิวก็แปลงร่างกลายเป็นสาวชุดแดง
เมื่อเห็นหญิงสาวในชุดแดงที่มีดวงตาเป็นประกายและฟันขาวกำลังยิ้มอยู่ ซูหว่านก็รู้สึกลำบากใจจริงๆ ที่จะเชื่อมโยงนางกับดอกไม้กินคนที่กัดซากศพทีละคำๆ ดอกนั้น
“เรียบร้อยแล้ว พวกเราไปกันเถอะ!”
จิวลืมตาขึ้นและเหลือบมองซูหว่าน ซูหว่านพยักหน้า นางเดินตามจิวทีละก้าวพร้อมกับเจ้าโลลิต้าตัวน้อยที่ไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขนของนาง
จากชายฝั่งทะเลตะวันตกไปยังแดนเซียนคุนหลุนมีเรือเพียงแค่ลำเดียวต่อวันเท่านั้น บุคคลที่รับผิดชอบด้านความปลอดภัยในการขนส่งนี้คือสำนักชั้นสองสำนักจื่อหยาง สำนักชั้นสองเป็นสำนักที่แข็งแกร่งมากในแผ่นดินใหญ่ชางเย่ว์ เป็นรองเพียงการดำรงอยู่ของสามสำนักชั้นหนึ่ง
และสำนักจื่อหยางมักจะลงโทษความชั่วร้ายและสนับสนุนความดีเสมอๆ เป็นแบบอย่างที่ดีอยู่พอสมควร ดังนั้นทุกคนจึงโล่งใจมากเป็นพิเศษที่ได้ขึ้นเรือ
วันนี้ซูหว่านและจิวโชคดีพอควร เมื่อพวกเขามาถึงเรือข้ามฟาก เรือก็กำลังจะออกเดินทางพอดี หลังจากที่จิวแสดงป้ายสัญลักษณ์แห่งหุบเขาสมุนไพร ทั้งสามคนก็ขึ้นเรือโดยไม่มีอุปสรรคใดขวางกั้น เมื่อเห็นซูหว่านอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยที่สลบไสลอยู่ในอ้อมแขน ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหลายบอกเรือก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองสองสามครั้ง “สาวน้อยคนนี้ก็มาจากหุบเขาสมุนไพรของพวกเจ้าหรือ”
เมื่อได้ยินคำพูดของผู้บำเพ็ญเพียรแล้ว ซูหว่านก็ยิ้มจางๆ “นี่คือน้องสาวข้า นางบังเอิญประสบปัญหาขณะฝึกวิทยายุทธ์ โชคดีที่พี่สาวของหุบเขาสมุนไพรช่วยนางไว้ จึงทำให้นางยังหนีความตายมาได้”
“โอ้!”
หลังจากฟังคำพูดของซูหว่านแล้ว ผู้บำเพ็ญเพียรก็มองดูจิวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทันทีว่า “ผู้บำเพ็ญเพียรแห่งหุบเขาสมุนไพรเป็นหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์ต้นแบบในหมู่ผู้บำเพ็ญเพียรรุ่นเรามาโดยตลอด สหายตัวน้อยท่านนี้มีพลังบำเพ็ญที่ดีมากตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่ทราบว่าอาจารย์เป็นผู้สูงส่งท่านใดในหุบเขาสมุนไพรหรือ”
เมื่อได้ยินคำพูดของผู้บำเพ็ญเพียรแล้ว จิวก็เงยหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “เจ้านายบ้านข้า คนเรียกเขาว่าคุณชายมั่วพิษศักดิ์สิทธิ์!”
คุณชายมั่ว!
เมื่อได้ยินสามคำนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรก็ถอยหลังไปสามก้าวโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขาซีดเผือด
คุณ คุณชายมั่ว
ผู้บำเพ็ญเพียรพิษอันดับหนึ่งในใต้หล้า!
“อะแฮ่ม ที่แท้ก็คนของคุณชายมั่ว ล่วงเกินไปแล้วจริงๆ บนเรือมีห้องพักชั้นหนึ่งสองห้อง สหายทั้งสามท่านตามข้ามาเถอะ!”
ที่แท้คุณชายมั่วก็มีชื่อเสียงโด่งดังในแดนเซียนคุนหลุนหรือ
ซูหว่านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม นางเคยอยู่ในภูเขาหมื่นปีศาจ และนางเคยได้ยินทุกอย่างเกี่ยวกับแดนเซียนคุนหลุนจากผู้อื่นอยู่เป็นระยะๆ
ศูนย์กลางของแผ่นดินใหญ่ชางเย่ว์ ที่รวบรวมผู้บำเพ็ญเพียรนับล้าน แดนเซียนคุนหลุน แท้จริงแล้วเป็นสถานที่แบบไหนกัน