ภารกิจขโมยใจ ผจญภัยต่างโลก - ตอนที่ 6 บททดสอบบำเพ็ญเพียร (6)
สุดเขตแดนทางทิศเหนือ อาณาเขตผียมโลก
ปราณภูตผีลอยวนเป็นเกลียวขึ้นไป กระดูสีขาวจำนวนนับไม่ถ้วนในท้องพระโรงใหญ่ของพระราชวังอาณาเขตผี ราชาภูตผีนั่งอยู่บนบัลลังก์กระดูกสีขาว ใบหน้าทั้งหมดของเขาซ่อนอยู่ภายใต้หมอกสีดำ
“พระราชาของข้า! คนพวกนั้นในแดนเซียนคุนหลุนระยะนี้มีการระดมกำลังอยู่บ่อยๆ เหล่าสายลับของเผ่าภูตผีในสามกลุ่มใหญ่ส่งข่าวกลับมา ดูเหมือนว่าทั้งสามกลุ่มหลักจะเร่งฝึกฝนเหล่าผู้มาใหม่ให้โจมตีโลกยมบาลอาณาจักรภูตผี!”
ภูตผีที่มีปราณดำทั้งตัวคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อรายงานอย่างนอบน้อม ราชาภูตผีนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่เต็มไปด้วยกระดูกสีขาวยิ้มอย่างเศร้าสร้อยเมื่อได้ยินรายงานของผู้ใต้บังคับบัญชา มีความเยือกเย็นไม่สิ้นสุดในน้ำเสียง “ลูกข้า เจ้าคิดเช่นไรกับเรื่องนี้”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกของราชาภูตผี ร่างที่สูงโปร่งก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากความมืดไม่รู้จบ หมอกสีดำพลันสลายไปเผยให้เห็นใบหน้าที่ชั่วร้ายและมีเสน่ห์อย่างยิ่ง เขาหล่อเหลาราวกับทวยเทพ แต่กลับมีดวงตากระหายเลือดสีดำสนิทซึ่งมีความชั่วร้ายไม่รู้จบ
“ท่านพ่อ ได้โปรดอนุญาตให้ข้าออกจากอาณาจักรภูตผีกับจื่อเย่ ไปคุนหลุนเพื่อหาคำตอบ!”
เสียงผู้ชายที่เย็นชา เย้ายวนทรงเสน่ห์
เมื่อได้ยินคำตอบของลูกชายตนเอง ราชาภูตผีหัวเราะเสียงดังออกมาสามครั้ง “ฮ่าๆๆ! ดีๆๆ! เจ้าไปเถอะ! ไปโลกมนุษย์ครั้งนี้อย่าลืมเอาความสำเร็จอย่างเต็มที่กลับบ้านมาด้วย!”
“พ่ะย่ะค่ะ! ลูกจะทำตามคำสั่งของเสด็จพ่อ”
ขณะที่พูด ร่างสูงโปร่งก็ปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำอีกครั้งและค่อยๆ หายไป เมื่อเขาปรากฏกายขึ้นอีกครั้ง เขาก็อยู่ในห้องโถงอื่นแล้ว
“ฝ่าบาท!”
เมื่อเห็นร่างของเขาโผล่ออกมา ภูตผีในชุดสีม่วงก็วิ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเคารพ
จื่อเย่ ผู้บำเพ็ญเพียรผีขั้นแก่นทองคำ และยังเป็นผู้นำในหมู่ผู้ฝึกสอนเหล่าภูตผีหนุ่มสาวในโลกยมบาลอาณาจักรภูตผี
“เก็บของซะ ตามข้าเดินทางออกจากอาณาจักรภูตผี แล้วก็ อยู่ข้างนอกอย่าเรียกว่าฝ่าบาทอีก”
“ขอรับ คุณชาย!”
เมื่อมองไปที่ด้านหลังขององค์ชายแห่งอาณาจักรภูตผี จื่อเย่หลับตาลง นัยน์ตาสีม่วงก็มีแสงประกายวาบขึ้น…
ในที่สุด ก็ออกจากสถานที่บ้าบอนี่ได้สักที
คนอื่น อยู่ที่ไหนกัน
จื่อเย่ไม่กล้าคิดไปไกล นางรวบรวมสติของนางกลับมาทันที
ที่นี่ คืออาณาเขตผียมโลก สิ่งที่นางต้องทำตอนนี้คือเล่นบทบาทเป็นจื่อเย่ หลังจากได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมแล้ว นางก็รู้โดยธรรมชาติว่าเจ้าของร่างเดิมแอบรักกับฝ่าบาทเยี่ยเฉิงของตนเอง
และเยี่ยเฉิงเขา…
เขาจะเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติภารกิจไหม
จื่อเย่ไม่รู้ เพราะว่าเยี่ยเฉิงคนปัจจุบันเหมือนกับคนที่อยู่ในความทรงจำของเจ้าของเดิมทุกอย่าง
หากเขาเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติภารกิจจริงๆ ก็แสดงว่าทักษะการแสดงของเขาสุดยอดมาก!
เมื่อจิตใจของจื่อเย่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว นางไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีดวงตาเย็นชาคู่หนึ่งคอยเฝ้ามองดูนางจากในความมืดเสมอ…
บนชายฝั่งทะเลตะวันตก ในหุบเขาสมุนไพร
ในท้ายที่สุด คุณชายมั่วก็เห็นด้วยกับคำขอของซูหว่าน
เขาอนุญาตให้นางและดอกเหมยน้อยบำเพ็ญเพียรที่นี่ แน่นอนว่าในเวลาเดียวกับที่ฝึกบำเพ็ญนั้นก็ยังต้องช่วยคุณชายมั่วดูแลสวนสมุนไพรของเขาด้วย
จิวซึ่งแต่เดิมหยิ่งผยองพองขนอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนรับคนใช้เข้ามาใหม่สองคน ทันใดนั้นก็รู้สึกทันทีว่าหัวใจของตัวเองเจ็บไปกว่าหมื่นจุด
“นายท่าน ท่านไม่รักข้าแล้ว ท่านต้องไม่รักข้าแล้วเป็นแน่ ท่านไม่รักข้าแล้วจริงๆ ท่าน…เฮ้อ”
จิวที่ความคิดกำลังแตกสลายนั้นเมื่อเห็นคุณชายมั่วโยนศพเปื้อนเลือดมากกว่าหนึ่งโหลออกจากกระเป๋าเก็บของมาอยู่เบื้องหน้าโดยไม่คาดคิด ดวงตาของจิวก็เบิกกว้างขึ้น กิ่งก้านสาขาทั้งหมดกระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจ “ข้ารู้อยู่แล้วว่านายท่านรักข้าที่สุด รักข้าที่สุดแล้ว!”
ขณะที่พูด กิ่งก้านของนางก็เต้นแรงและม้วนซากศพนองเลือดสิบกว่าชิ้นนั้นโยนมันลงบนฐานดอกไม้ของตัวเอง
เมื่อเห็นฉากนองเลือดอันโหดร้ายพร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็น ดอกเหมยน้อยพลันหลบอยู่ข้างหลังของซูหว่าน ยกกลีบดอกไม้สองกลีบขึ้นมาปิดตาตัวเอง…
จะโหดร้ายเกินไปแล้ว จะเลือดสาดเกินไปแล้ว จะ…เอ่อ ดูเหมือนมันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนะ
ซูหว่านไม่ได้เดินเข้าไปดูสีหน้าของจิว นางเพียงแค่จ้องมองคุณชายมั่วอย่างประหลาด คนที่ดูอ่อนโยนและเจิดจรัส เหตุใดเมื่อครู่ ตัวนางจึงรู้สึกได้ถึงร่องรอยของการปกครองแบบเผด็จการจากร่างกายเขา
เป็นภาพลวงตาหรือ ไม่ ไม่เหมือนเช่นนั้น หรือว่าเขาจะเป็น…
เจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติภารกิจ!
คำนี้แวบเข้ามาในสมองของซูหว่าน
ตัวนางเองกลายเป็นงูน้อยที่ไม่มีความทรงจำใดๆ นี่เป็นสถานการณ์ที่แย่ที่สุด แต่ก็เป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุดเช่นกัน
เพราะนางไม่มีอดีต ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีความทรงจำ ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับนางถูกสร้างขึ้นด้วยตัวนางเอง แล้วคนอื่นๆ ล่ะ พวกเขาสืบทอดความทรงจำของเจ้าของเดิมและต้องใช้ชีวิตตามวิถีเดิมของเจ้าของร่างเดิม ปกปิดตัวตนของตัวเอง คาดเดาทุกสิ่งอย่างไม่มีข้อบกพร่อง เพราะไม่มีใครรู้ว่าศัตรูของคุณอยู่ที่ไหน
ยิ่งกว่านั้น นี่คือดินแดนแห่งผู้บำเพ็ญเพียร ไม่แปลกที่คุณจะกลับบ้าน หากประพฤติตัวผิดปกติเกินไป ไม่ต้องพูดถึงว่าเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติภารกิจคือศิษย์พี่ศิษย์น้องหรือเหล่าผู้อาวุโส อีกไม่นานมันก็จะกลายเป็นพิรุธ แล้วสถานการณ์ของคุณจะยิ่งแย่ลงไปอีก
ดังนั้น คุณชายมั่วเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติภารกิจหรือไม่ หรือว่า ตัวเขาเองเป็นคนประหลาดที่คาดเดาไม่ได้
แววตาของซูหว่านเป็นประกาย นางรู้ว่าตัวนางต้องระมัดระวัง แม้ว่าคุณชายมั่วจะไม่ใช่เจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติภารกิจ แต่หุบเขาสมุนไพรนี่ต้องเป็นแผนที่ที่พระเอกจะต้องเข้ามาสำรวจแน่ ที่นี่ จะต้องมีเจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติภารกิจซ่อนอยู่อย่างน้อยหนึ่งคน!
และสิ่งที่ตัวนางต้องทำก็คือลดความรู้สึกการมีตัวตนลง ฝึกบำเพ็ญเพียรอย่างหนักและมุ่งมั่น พยายามแปลงร่างเป็นคนให้เร็วที่สุด
ด้วยวิธีนี้ ซูหว่านและดอกเหมยน้อยก็ตั้งรกรากอยู่ในเรือนของคุณชายมั่ว และที่อยู่อาศัยของพวกนางก็คือร่างอันใหญ่โตของจิว
จิว…
พวกเจ้าไม่เพียงแต่จะแย่งเจ้านายกับข้า แต่ยังครอบครองกิ่งก้านและใบของข้าเป็นเตียงอีกหรือ โถๆๆ จิวที่น่าสงสาร จิวที่ไม่มีผู้ใดรัก จิวอยากกินคนนัก!
ทว่าในหนึ่งเดือนต่อมา…
“ใช่ๆๆ อย่างนั้นแหละ ดอกเหมยน้อยฉลาดมาก!”
“พี่จิว แท้จริงแล้วเลือดมนุษย์ทำให้สีของข้าสว่างขึ้นได้! ข้าชอบ!”
“อือฮึ”
เมื่อจิวได้ยินคำพูดของดอกเหมยน้อย นางก็ยกกิ่งก้านขึ้นอย่างภาคภูมิใจทันที “มันแน่นอนอยู่แล้ว ต่อไปเมื่อเจ้าและเจ้างูน้อยติดตามข้า ข้ากินเนื้อส่วนพวกเจ้าก็ดื่มเลือด วันคืนเหล่านี้ย่อมเป็นอิสระและมีความสุขอย่างแน่นอน”
ซูหว่าน…
เวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน จิวเจ้าทำอะไรกับดอกเหมยน้อยกัน
ซูหว่านรู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย แต่ในใจลึกๆ ก็กลับรู้สึกดีใจนิดหน่อย ดอกเหมยน้อยมีเพื่อนใหม่อีกครั้งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นบุคลิกที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของนางนั้นก็ไม่ค่อยดีนัก ให้จิวสอนวิธีการป้องกันตัวเองบางอย่างให้นางบ้างก็ดีเหมือนกัน
“เสี่ยวชิง[1]!”
ในเวลานี้เอง เสียงอ่อนโยนของคุณชายมั่วก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของซูหว่าน
เสี่ยวชิงอะไรกันล่ะเกลียดจริงๆ เลย เป็นชื่อที่ไม่น่าฟังเลยสักนิด
ซูหว่านบ่นในใจ แต่ยังคงขดตัวเป็นงูและหันศีรษะด้วยจิตใจหดหู่ “คุณชาย ท่านกลับมาแล้ว”
“อืม”
คุณชายมั่วเดินเข้ามาในเรือนอย่างรีบร้อน ซูหว่านสังเกตเห็นว่าในมือของเขาถือกล่องหยกใบหนึ่งอยู่ ถึงแม้ว่าทั้งกล่องจะถูกปิดผนึกไว้ด้วยยันต์ แต่กลิ่นหอมสดชื่นยังคงลอยออกมาจากกล่อง
นี่คือ…สุดยอดสมบัติล้ำค่า!
“คุณชาย นี่คืออะไร”
ซูหว่านค่อยๆ เคลื่อนตัวไปข้างหลังคุณชายมั่ว และมองกล่องหยกในมือของเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“สิ่งนี้หรือ”
คุณชายมั่วยิ้ม “ภายในกล่องใบนี้มีผลไขสันหลังหยกหมื่นปี เพียงกินเข้าไปหนึ่งคำ ก็สามารถเพิ่มพลังบำเพ็ญของเจ้าได้ถึงห้าร้อยปีและทำให้กลายร่างเป็นมนุษย์ได้ทันที!”
ผลไขสันหลังหยกหมื่นปี!
ซูหว่านตะลึงนิ่งค้างไปทั้งตัวตรงนั้น ในระหว่างที่นางอยู่ในหุบเขาสมุนไพรนี้ เป็นธรรมดาที่นางจะคุ้นเคยกับชื่อของสมบัติมากมายในโลกนี้ ผลไขสันหลังหยกหมื่นปีนี้นับว่าเป็นสมบัติที่สามารถพบได้แต่ไม่สามารถแย่งมาไว้กับตัวได้!
—
[1] ชิง หมายถึง สีเขียว