บทที่ 226 พบกับเสี่ยวจื่อเหิงอีกครั้ง
“วิลล่าใหญ่?ใหญ่ขนาดไหน?”เมื่อวังเสวี่ยได้ยินเช่นนั้นก็สนใจขึ้นมาทันที สิ่งสำคัญคือลู่เฉินบอกแล้วว่าจะพาะพวกเธอไปอยู่ด้วย นี้ทำให้เธอยิ่งคาดหวังกันใหญ่เลย
“แถบวิลล่าในทะเลสาบจิงหลง คุณไม่ต้องไปอวดหรอก วิลล่าแต่เป็นสถานีพักอาศัย บ่งบอกถึงอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น”ลู่เฉินพูด
“โธ่เอ๊ย แถบวิลล่าในทะเลสาบจิงหลง อย่างน้อยก็ต้องห้าหกสิบล้านนะ ที่นั่นเป็นแถบอาศัยของคนรํ่ารวยอย่างแท้จริงในเมืองยวี่โจว!’วังเสวี่ยตกใจมาก และรู้สึกเจ็บใจเล็กนิด
มันตั้งหลายสิบล้านนะ
แต่เมื่อนึกถึงว่าตัวเองก็สามารถย้ายเข้าไปอยู่ด้วย ความตื่นเต้นในใจก็เธอก็มากยิ่งกว่าเจ็บใจ
“เฮ่อ เมื่อกี้ไอ้ถังชิงซานหลายคนนั้นยังกล้ามาเยาะเย้ยคุณอีก รออีกสี่วันจะทำให้พวกเขาหน้าแตกแน่ๆ พอถึงเวลานั้นหน้าของพวกเขาก็คงไม่มีที่วางแล้วมั้ง”วังเสวี่ยนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ จึงพูดออกมาอย่างเย็นชา
ลู่เฉินยักไหล่ แม้ว่าเขาไม่ได้คิดจะทำให้พวกเขาหน้าแตก แต่การกระทำของถังชิงซานก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ
หลังจากกินข้าวเช้ากลับไปเสร็จ ภายใต้การปกป้องของบอดี้การ์ดหลายคน หลินอี้จุนก็ได้ไปทำงาน
ส่วนลู่เฉินได้ไปหาตู้เฟย
หลายวันมาแล้ว ยังหาคุณมู่ไม่ได้สักที เขารู้สึกใจร้อนมาก
ความรู้สึกที่ศัตรูอยู่ในที่มืดแต่เราอยู่ในที่สว่างแบบนี้ ให้เขามีความรู้สึกที่หวั่นใจ
สิ่งสำคัญที่สุดคือ และตกลงเสี่ยวเบซิงมีทัศนคติยังไง เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ
“อาเฟย คุณสามารถวาดหน้าตาของคุณมู่ออกมาได้ไหม?”ลู่เฉินถาม
หลายวันนี้ลู่เฉินได้เลิกดำเนินการเล่นงานตระกูลวัง ให้ตู้เฟยรวบรวมกำลังทั้งหมดไปหาคุณมู่ แต่หนึ่งอาทิตย์กว่าผ่านไปแล้ว ยังไม่มีการเคลือบหน้าเลย ทำให้เขารู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อยเช่นกัน
ฉันไม่มีความสามารถในการวาดรูป จะวาดได้ยังไงล่ะ?”ตู้เฟยยิ้มอย่างขมขื่น
“พี่เฟย มีนักวาดประเภทหนึ่ง ขอให้คุณสามารถอธิบายกน้าตาคร่าวๆของบุคคลนั้นออกมา พวกเขาก็สามารถวาดคนนั้นออกมาให้คุณได้และเหมือนจริงมากไปด้วย”ซ่งไก่พูด
วันนั้นที่อยู่ในเมืองฉีเจียงแม้ว่าเขาก็ได้ไปต่อสู้กับคุณมู่คนนี้ แต่เพิ่งถึงครึ่งทาง ก็ได้รับสายของหลินตง จากนั้นเขาก็กลับไปที่โรงพยาบาล
ตาของลู่เฉินเปล่งประกายออกมา และพูดว่า”เออ มีนักวาดประเภทนี้อยู่แล้ว คุณออกไปหามาให้ฉันหน่อย ต้องวาดหน้าตาของคนนี้ออกมาให้ได้อย่างเร็ว”
เขาเตรียมที่จะนำรูปภาพของคนๆนี้ให้พี่น้องทุกคนดู ถ้ายังคงหาไม่ได้จริงๆก็จะประกาศให้เงินรางวัล ขอให้คนนั้นยังอยู่ในเมืองยวี่โจว ก็จะสามารถหาได้แน่นอน
นอกจากว่าเขาได้ปลอมตัว
แต่การปลอมตัวในปัจจุบันก็ไม่ได้มหัศจรรย์อย่างที่ตำนานเล่ามา ถ้าไม่อยากให้คนเขาค้นพบ มีวิธีเดียวก็คือไม่ปรากฏตัว
“โอเค ฉันจะจัดการให้เสร็จภายในพรุ่งนี้”ตู้เฟยพูด
“โอเค”ลู่เฉินพยักหน้า จากนั้นก็ออกไปจากซากุระคลับ
ตอนบ่ายของวันที่สอง ในที่สุดตู้เฟยก็ได้หาเจอนักวาดที่ลู่เฉินบอกมา และวาดรูปร่างหน้าตาที่คร่าวๆของคุณมู่ออกมา
หลังจากลู่เฉินได้รับรูปภาพแล้ว ก็ถามเขาว่า”คุณว่ารุปที่คล้ายกับตัวจริงกี่เปอร์เซ็นต์?”
ตู้เฟยพูดว่า”ฉันรู้สึกว่าอย่างน้อยมีเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์”
ลู่เฉินพยักหน้า และตั้งใจสังเกตรูปภาพอีกที จู่ๆก็ขมวดคิ้วขึ้นมา”คนนี้ฉันเหมือนเคยได้เห็นที่ไหนมาก่อน รู้สึกคุ้นหน้าจัง”
แต่น่าจะเป็นเพราะรูปภาพมันไม่ค่อยจะเหมือนจริงเท่าไหร่ ท้ายสุดเขาก็จำไม่ได้ว่าเคยได้เห็นจากไหนมา
“อย่าแพร่ข่าวออกไป ให้พี่น้องของเราทั้งหมดรู้หน้าตาของคนนี้ก่อน แล้วให้พวกเขารีบไปตามหาให้เจอ และยังมีสโมสรระดับสูงแหล่งต่างๆ ก็อย่าพลาดด้วย”ลู่เฉินพูด
เขารู้สึกว่าตัวเองยังไม่ถึงขั้นที่ มีอำนาจมโหฬารในเมืองยวี่โจว ไม่นั้นถ้าหากคุณมู่คนนั้นอยู่ที่เมืองยวี่โจวจริงๆ ก็คงหาเจอตั้งนานแล้ว
“ตามจริงฉันรู้สึกว่าไอ้เจ้าตัวนั้นอาจจะกลับไปที่เมืองหลวงแล้ว เพราะเขาแหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว ถ้าจะทำร้ายคุณอีกมันก็ต้องยากกว่าเดิมอีก ดังนั้นคนที่มาทำร้ายคุณในรอบต่อไป อาจถูกเปลี่ยนเป็นคนอื่นแล้ว”ตู้เผยพูด
ลู่เฉินพยักหน้า มันก็อาจจะเป็นไปได้
แต่เขารู้สึกรีบร้อนมาก การปรากฏตัวของเสี่ยวเบชิง เหมือนเป็นดาบที่แหลมคมห้อยอยู่เหนือศีรษะของเขาตลอดเวลา ให้เขาไม่สามารถใจเย็นลงมาได้
ถ้าไม่หาเจอเสี่ยวเบซิง เขาก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเบชิงคิดอะไรอยู่ในใจ
“เสี่ยวเบชิง ดีสุดแกอย่าทำให้ฉันใจร้อนขึ้นมานะ ไม่นั้นฉันจะสามารถก่อเรื่องออกมาได้ทุกอย่าง!”ลู่เฉินคิดอยู่ในใจอย่างโหดเหี้ยม เขายังไม่ทันได้ไปหาเสี่ยวเบซิงเพื่อแก้แค้น คาดไม่ถึงว่าเสี่ยวเบซิงได้เริ่มมาหาเรื่องเขาแล้ว นี้ทำให้เขารู้สึกอารมณ์พุ่งพล่าน
ตอนนี้มีเสี่ยวจิงได้รับส่งฉีฉีทุกวัน ตอนเช้าลู่เฉินเลยผ่อนคลายลงมาหน่อย บางครั้งถ้าหลินอี้จุนตื่นเช้า เขายังสามารถนอนต่อจนอิ่ม
วันที่สอง หลังจากลู่เฉินตื่นมากินข้าวเสร็จ ก็ไปที่เทคโนโลยีอี้ฉี
ตอนนี้เสี่ยวเบชิงต้องจับจ้องมาที่เขาแล้ว เขาก็เป็นห่วงว่าเสี่ยวเบซองจะมาเล่นงานเทคโนโลยีอี้ฉีของเขา
แม้ว่าเขาทำได้อย่างลึกลับมาก เซ่ซูเจี๋ยก็สัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับให้เขา แต่เขายังคงรู้สึกเป็นห่วงอยู่
แม้กระทั่งคืนเมื่อวานเขายังฝันร้าย ฝันถึงว่าเสี่ยวเบชิงได้แปลงร่างเป็นปีศาจ และกลืนเขาเข้าไปในท้อง และไม่มีซากศพเลย
หลังจากจอดรถเสร็จ ลู่เฉินก็เดินไปมางอาคารจวินเยวี่ย
หลังจากยกเลิกกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ยแล้ว ลู่เฉินก็ย้ายสถานที่ทำการของเทคโนโลยีอี้ฉีใาที่อาคารจวินเยวี่ย อย่างน้อยยังต้องใช้เวลาครึ่งปีถึงจะสามารถย้ายไปอยู่ในอุทยานวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู ลู่เฉินกลับได้พบกับคนรู้จักคนหนึ่งโดยบังเอิญ
เสี่ยวจื่อเหิง แฟนของหยูลี่ซึ่งเคยเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขานี่เอง
ตอนนี้เสี่ยวจื่อเหิงก็เป็นผู้จัดการของบริษัท รองผู้จัดการฝ่ายบุคคล ตัวท๊อปที่กลับมาจากต่างประเทศ
“ลู่เฉิน?แกมาบริษัทของฉันทำอะไร?”เสี่ยวจื่อเหิงก็คาดไม่ถึงว่าจะพบกับลู่เฉินในที่นี่
ครั้งก่อนที่พวกเขากินข้าวด้วยกัน เขาจำได้ว่าลู่เฉินเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนึง หยูลี่ยังเยาะเย้ยลู่เฉินแถมยังบอกว่าจะให้เขาช่วยกาตำแหน่งงานให้ลู่เฉิน แต่ถูกลู่เฉินทำจนเขาหน้าแตก นี่ทำให้เขาไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง
แถมงานเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้นในวันที่สอง หยูลี่แฟนของเขาถูกลู่เฉินทำจนหน้าแตกอีก หยูลี่กลับไปเล่าเรื่องให้เขาฟัง ทำให้เขาเป็นอคติต่อลู่เฉิน
“บริษัทของแก?แกมาโม้แบบนี้ ไม่กลัวว่าประธานวังและประธานเสี่ยวของพวกคุณรู้หรือ?”ลู่เฉินไปม่ทราบว่าทำไมเสี่ยวจื่อเหิงถึงมีอคติต่อเขา พอได้พบเขาเมื่อไหร่ก็ราวกับว่าได้พบกับศัตรู
เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ไปขัดใจตัวท๊อปที่กลับมาจากต่างประเทศคนนี้สักหน่อยนะ?
เสี่ยวจื่อเหินก็สังเกตว่าตัวเองพูดพลาดไป แต่ลู่เฉินก็เป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเอง แต่เขาเป็นตั้งรองผู้จัดการฝ่ายบุคคลของที่นี่ ดังนั้นแม้รู้ว่าตัวเองเป็นพูดพล่างปากไป เขาก็ไม่แก้ตัว แถมยังพูดอย่างหยิ่งว่า”ใช่ นี่ก็คือบริษัทของฉัน ไม่ได้เหรอ?”
เขาสังเกตลู่เฉินอย่างละเอียด และหัวเราะเยาะว่า”ถ้าฉันเดาไม่ผิดแกมาสมัครเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยใช่ไหม?ลู่เฉิน ไม่ใช่ว่าฉันจงใจจะต่อต้านแกนะ เป็นเพราะว่าวันนี้แกทำให้ฉันไม่สบายใจ ดังนั้นแกสมัครไม่ติดแน่นอน กลับไปเถอะ!”
ใบหน้าของลู่เฉินปรากฏความเยาะเย้ยขึ้นมา และพูดหยอกเย้าว่า”ขอโทษด้วยนะ อาจจะต้องทำให้คุณผิดหวังแล้ว ฉันไม่ได้มาสมัคร ทำได้มาพูดคุยกับประธานวังเหว่ยของพวกคุณ”
