บทที่ 215 เกิดเรื่องอะไรกับเสี่ยวจิง
“บ้านของเขาอยู่ที่หมู่บ้านสือหลง ตำบลหัวเหยน เขตต้าตู้เข่า” เสี้ยจุนค้นหาข้อมูลจากคอมพิวเตอร์
“เขาได้ทิ้งช่องทางการติดต่ออื่นไว้บ้างหรือเปล่า？” ลู่เฉินถาม
“ไม่มี” เสี้ยจุนส่ายหัว
ลู่เฉินพยักหน้ารับรู้และโทรหาเสี่ยวจิงอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ยังปิดเครื่อง
“อ้อ ให้หยูไห่กลับมาทำตำแหน่งเดิมเถอะ” ลู่เฉินวางโทรศัพท์ลงและพูดกับเสี้ยจุน
“ได้ครับ ช่วงนี้หยูไห่เองก็ทำงานได้ดีทีเดียว” เสี้ยจุนตกใจ จากนั้นพยักหน้าตอบรับ
เดิมทีหยูไห่และฟ่านหมิงเป็นศัตรูตัวฉกาจของลู่เฉิน พวกเขาทั้งสองคนพยายามขัดขวางลู่เฉินทุกวิถีทาง อีกทั้งคิดไม่ซื่อกับหลินอี้จุน
แต่เสี้ยจุนคิดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดแล้วลู่เฉินเลือกที่จะให้อภัยพวกเขาทั้งสอง
ก่อนหน้านี้ลู่เฉินได้คืนตำแหน่งให้แก่ฟ่านหมิง และในวันนี้ก็ได้คืนตำแหน่งเดิมให้กับหยูไห่ด้วย เท่ากับว่าความแค้นของทั้งสองคนนั้นได้หายไป
เมื่อมองตามหลังลู่เฉินไป เสี้ยจุนก็รู้สึกว่าลู่เฉินเป็นผู้ที่มีจิตใจกว้างขวางที่เขาให้ความเคารพนับถือจริงๆ
“พี่ลู่ จะไปแล้วเหรอครับ？” เมื่อเห็นลู่เฉินเดินออกมา หยูไห่ก็รีบเดินเข้ามาส่งกุญแจคืนให้
“ทำงานให้ดีล่ะ บริษัทจะไม่เพิกเฉยต่อพนักงานทุกคนที่ขยันทำงานแน่” ลู่เฉินรับกุญแจรถไปและตบลงที่บ่าหยูไห่
“วางใจได้เลยครับ ผมไม่ทำให้ผิดหวังแน่” หยูไห่ดีใจมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่เฉินพูดจะให้กำลังใจเขา
เมื่อนึกถึงฟ่านหมิงที่ได้ตำแหน่งคืนแล้ว อีกทั้งลู่เฉินให้กำลังใจเขาเมื่อสักครู่ ในใจก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมา
เขารู้สึกว่าตำแหน่งผู้จัดการเดิมของตนนั้นใกล้เข้ามาถึงแล้ว
ลู่เฉินจากไปได้ไม่กี่นาที หยูไห่ก็ได้รับสายจากเลขาเสี้ยจุนว่าให้ไปยังห้องทำงานของเขา
เมื่อหยูไห่วางสายลงก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของเสี้ยจุนอย่างมีความหวัง
เขารู้สึกว่าเขาจะได้คืนตำแหน่งเดิมแล้ว
และเป็นไปดังคาด เมื่อเข้าไปถึงห้องทำงาน เสี้ยจุนก็ตบบ่าของเขาแล้วพูดว่า “ท่านประธานลู่ดีต่อพวกคุณจริงๆ ในวันนี้เขาคืนตำแหน่งเดิมให้คุณแล้ว และหวังว่าต่อไปอย่าไปขัดขวางประธานลู่อีก”
“ขอบคุณประธานลู่ ขอบคุณผู้จัดการเสี้ย！ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน” หยูไห่พูดด้วยความตื้นตันใจ
“เอ่อ……ผมจะอยู่ที่บริษัทนี้ไม่นานแล้ว ต่อไปคนรับผิดชอบที่บริษัทนี้ก็คือประธานหลิน ตั้งใจฟังคำพูดของเธอให้ดีนะ” เสี้ยจุนพูดให้กำลังใจหยูไห่ เนื่องจากหยูไห่นับได้ว่าเป็นคนที่เขาปั้นมากับมือ แล้วเขารู้ดีว่าอีกไม่นานตำแหน่งนี้ของเขาก็จะต้องมอบให้แก่หลินอี้จุนส่วนตัวเขาเองต้องย้ายไปทำงานที่เทคโนโลยีอี้ฉี แล้ว
“ครับ ผมรู้ดี” หยูไห่พยักหน้า
“กลับไปทำงานได้แล้ว คืนตำแหน่งเดิมจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป” เสี้ยจุนพยักหน้า
ในขณะที่หยูไห่กำลังตื่นเต้นดีใจ ลู่เฉินได้พากันThree Heroes of the Water Margin ไปซื้อของขวัญและเดินทางไปยังหมู่บ้านชิหลง
เขาสัมผัสได้ว่าเสี่ยวจิงต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ เขาจะต้องเดินทางไปที่บ้านเพื่อดูให้รู้เรื่อง
หลินตงเป็นคนขับรถ เขาขับรถได้ดีทีเดียวลู่เฉินชอบมาก
เมื่อถึงหัวเหยียนทาวน์ ถนนที่กว้างขวางได้เปลี่ยนเป็นซอยคับแคบเต็มไปด้วยดินโคลน รถมากมายที่วิ่งผ่านถนนสายนี้เสียงบีบแตรจากด้านหลังดังสนั่น
ถึงเวลาที่จะแสดงทักษะการขับรถของหลินตงแล้ว หลินตงขับรถรุ่น Limited ของลู่เฉินไปด้านข้าง วิ่งไปตามขอบทางระยะหลายสิบเมตรแล้วกลับไปยังถนนที่รถไม่ติด วิ่งตรงต่อไปอีกไม่กี่นาทีเขาก็หลุดพ้นจากทางที่คับแคบนั้น
“ทักษะการขับรถไม่เร็วนี่ ต่อไปนี้มาขับรถให้ผมแทนละกัน” ลู่เฉินหัวเราะ
“ได้เลยครับ ผมอยู่กับพวกนี้ทุกวันๆก็เริ่มจะเบื่อแล้ว ถ้าอยู่กับคุณชายลู่น่าจะสนุกกว่านี้” หลินตงพูดออกมา
“แหมเจ้านี่ มีโอกาสจะได้ไปอยู่กับคุณลู่ ทำหยิ่งผยองใหญ่เลยนะ” ซ่งไห่ที่นั่งอยู่ข้างๆคนขับหัวเราะขึ้น
หลินตงหัวเราะหึๆ ผ่านมาได้ไม่เท่าไหร่รถก็ติดอีกแล้ว
ถนนดินโคลนสายนี้คาดว่าไม่ได้ซ่อมแซมมาเป็นเวลานาน มีหลุมขุขระไปหมด ซึ่งตอนนี้ทางเดินรถได้ปิดไปครึ่งหนึ่งเพื่อปรับปรุงเส้นทางอีก
รถติดเป็นทางยาว ไม่ขยับเขยื้อน
แต่หลินตงได้เลี้ยวไปข้างๆและวิ่งบนเลนส์ที่กำลังซ่อมแซม เขาสามารถขับหลบวัตถุกีดขวางได้อย่างง่ายดาย เมื่อมองไปข้างหน้าไม่เพียงแต่มีการซ่อมแซมถนน อีกทั้งยังเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจตรวจสอบว่ารถบรรทุกเกินน้ำหนักหรือไม่
สมัยนี้รถบรรทุกที่เกินน้ำหนักมากมายจริงๆ จับคันไหนโดนคันนั้น
หนึ่งในเจ้าหน้าที่ตำรวจหันมามองเห็นรถที่หลินตงขับมาบนทางซ่อมแซมก็โบกมือให้เขาหยุดลง
หลินตงมองดูรถที่ติดอยู่ข้างๆและพบว่าถ้าลงไปจากทางนี้ก็คงจะลงไปติดอย่างแน่นอน จึงได้เหยียบคันเร่งและเดินหน้าต่อไปอย่างรวดเร็ว！
เมื่อตำรวจจราจรพบว่าตามเขาไม่ทันก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ
เขากำลังจะจดป้ายทะเบียนรถคันนั้นก็พบว่าหลินตงขับรถแทรกไปด้านหน้ารถบรรทุกทำให้ปิดบังแผ่นป้ายทะเบียนเสียจนมิด
“บัดซบเอ้ย！”
ตำรวจจราจรคนนั้นสบถออกมา และทำการตรวจสอบรถคันต่อไป
“ไม่เลวนี่！ จากวันนี้เป็นต้นไปมาขับรถให้ผมแล้วกัน” ลู่เฉินพูดว่าทางจริงจัง
“ได้ครับ” หลินตงพยักหน้าและรู้สึกยินดี
สามารถเป็นคนขับรถประจำตัวของลู่เฉินได้เขาเองก็ภูมิใจไม่น้อย
“คุณชายลู่ครับ แล้วพวกผมสองคนล่ะ？” ชิจินที่นั่งอยู่ข้างหลังถามขึ้น
“ก็ช่วยตู้เฟยต่อไป”ลู่เฉินตอบ
“ครับ” ชิจินพยักหน้า
“น้องสอง จะรีบไปทำไม？อยู่เรียนรู้กับพี่ตู้เฟยไปเรื่อยๆเถอะ คุณชายบอกแล้วว่าจะให้พวกเราดูแลบริษัทอัญมณีเพื่อให้พวกเรามีโอกาสวางมือและกลับมาใช้ชีวิตปกติ” ซ่งไห่พูดขึ้น
“พยายามเข้านะ เมื่อเวลามาอันควรมาถึง พวกคุณก็จะได้ล้างความผิดเสียที” ลู่เฉินพูด
ทั้งสามคนพยักหน้าเห็นด้วย ไม่นานต่อมาพวกเขาก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านชิหลง
ภายในหมู่บ้านแม้จะอยู่ในขอบเขตเมือง แต่ก็ดูแล้วค่อนข้างยากจน ที่ก่อสร้างเป็นแบบธรรมดาไม่มีตึกสูงอีกทั้งยังคงความเป็นดั้งเดิมไว้ได้อย่างดี
วันนี้พวกเขาเดินทางมาทันวันเทศกาลพอดี ผู้คนมากมายบนท้องถนนอีกทั้งมีรถตู้และรถสามล้อ รถยนต์เล็กๆ มีเพียงไม่กี่คัน
เมื่อรถของลู่เฉินขับเข้ามาในหมู่บ้าน ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เขา
“คุณลุงครับ บ้านของเสี่ยวจิงไปทางไหนเหรอ？” หลินตงลดกระจกลงแล้วถามชายอายุ 50 กว่าคนหนึ่ง
“ตรงไปตามถนนนี่นะประมาณ 200 เมตรให้เลี้ยวซ้ายตรงไปอีก 300 เมตรเลี้ยวซ้ายแล้วเลี้ยวขวาเมื่อพบต้นไม้ใหญ่ก็คือที่นั่นแหละ”ชายชราคนนั้นบอกทาง
“พวกคุณจะไปหาบ้านคุณครูใหญ่เสี่ยวเหรอ？ผมพาพวกคุณไปได้นะ”เด็กชายอายุวัยสิบกว่าปีพูดขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้น
“โอเค ขึ้นรถมาสิ” ลู่เฉินพยักหน้าและเปิดประตูรถ เมื่อเด็กชายคนนั้นเข้ามาในรถก็รู้สึกตื่นเต้นมากนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้นั่งรถ
เมื่อมาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ เด็กชายคนนั้นก็ชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งบอกว่า “ถึงแล้วครับ บ้านของคุณครูใหญ่อยู่ที่นี่”
หลินตงลงจากรถ เด็กน้อยคนนั้นวิ่งลงจากรถตะโกนเสียงดังว่า “คุณครูใหญ่ครับ！มีคนมาหา
