ตอนที่ 244
อย่าให้ความหวังเขา
“เกิดอะไรขึ้นกับรุ่นพี่เหรอคะ?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดถามด้วยแววตาสงสัย ทว่าในใจของเธอกลับรู้สึกได้อย่างคลุมเครือว่าสิ่งที่ผู้เฒ่าสตีเฟนพูดนั้นน่าจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
“เมื่อวานซีจวี๋ดื่มหนักมากจนป่านนี้ยังไม่ได้สติเลย” ผู้เฒ่าสตีเฟนถอนหายใจอีกครั้ง
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรู้สึกผิดมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น
เธอรู้จักลู่ซีจวี๋ดีและรู้ว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยให้ตนเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้
เขาเป็นแบบนี้เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
“ท่านประธาน ฉันจะไปเยี่ยมรุ่นพี่ค่ะ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูด
ผู้เฒ่าสตีเฟนที่ได้ยินเช่นนั้นรีบพูดห้ามปรามเธอในทันที
น้ำเสียงของเขาฟังดูใจดีน้อยลงกว่าเดิมและเริ่มดูจริงจังมากขึ้น “เหมี่ยวเหมี่ยว ถ้าเธอไม่ได้ชอบซีจวี๋ก็อย่ามาหาเขาเลย และอย่าให้ความหวังเขาอีก”
“แต่ว่าฉันควรจะรับผิดชอบที่รุ่นพี่เป็นแบบนี้ ให้ฉันหนีหายไปไม่ได้หรอกค่ะ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดอย่างแน่วแน่
ผู้เฒ่าสตีเฟนตอบ “เหมี่ยวเหมี่ยว ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กดี แต่ฉันก็หวังว่าเธอจะทำตัวใจร้ายกับซีจวี๋ให้มากกว่านี้สักหน่อย ถึงฉันจะชอบเธอมากและหวังให้เธอคบหากับซีจวี๋ แต่ฉันก็รู้ดีว่าเรื่องความรู้สึกมันบีบบังคับกันไม่ได้ เพราะฉะนั้นอย่ามาหาเขาเลย ปล่อยให้ได้ยืนหยัดด้วยตัวเองเถอะ”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเม้มปาก คำพูดของผู้เฒ่าสตีเฟนฟังดูสมเหตุสมผลมากจริง ๆ
หากเธอไปหารุ่นพี่ตอนนี้ก็เท่ากับว่าเธอให้ความหวังเขาอีกครั้ง ซึ่งเธอไม่อยากให้เขาคิดเช่นนั้น
“เข้าใจแล้วค่ะ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตอบ
ทันทีที่พูดจบ ผู้เฒ่าสตีเฟนก็วางสายลง
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจึงตัดสินใจทำตัวเพิกเฉยต่อเรื่องนี้
จนกระทั่งลู่ซีจวี๋ตื่นขึ้นมาในกลางคืน
ผู้เฒ่าสตีเฟนยังคงนั่งเฝ้าเขาอยู่ข้างเตียง เมื่อเห็นว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้วจึงสั่งให้แม่บ้านไปเตรียมยาแก้เมาค้างขึ้นมา
ชายชราเสียใจมากที่ต้องทนมองสภาพจิตใจที่หดหู่ของหลานชาย
หลังจากกินโจ๊กและยาแล้ว ลู่ซีจวี๋ก็ถามว่า “คุณตา วันนี้เธอมาหามั้ยครับ?”
ตอนนี้คุณตาของเขายังคงอยู่ที่บ้านซึ่งพิสูจน์ได้ว่าตลอดช่วงบ่ายเขาไม่ได้ออกไปไหน และถงเหมี่ยวเหมี่ยวคงจะรู้เรื่องแล้ว
ด้วยอุปนิสัยของเธอ เธอจะต้องมาเยี่ยมเขาอย่างแน่นอน
ตราบใดที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมาหาก็พอจะพิสูจน์ได้ว่าเธอยังมีความรู้สึกต่อเขาอยู่บ้าง
ผู้เฒ่าสตีเฟนมองดูเขาและตอบกลับอย่างใจเย็น “ไม่ได้มา”
แสงสว่างในดวงตาของลู่ซีจวี๋หรี่ลงในทันที
ผู้เฒ่าสตีเฟนรู้ดีว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้ลู่ซีจวี๋เสียใจมากขึ้น
เขาเองก็ต้องการให้ทั้งสองคบหากันเพราะว่าในสายตาของเขาทั้งสองคนเหมาะสมกันอย่างสมบูรณ์แบบ
แต่ในเมื่อถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่ได้สนใจลู่ซีจวี๋ ดังนั้นจึงจะต้องแก้ไขเรื่องนี้โดยด่วน
หลายวันต่อมาลู่ซีจวี๋ยังคงกักตัวอยู่ในห้องด้วยอารมณ์หมดอาลัยตายอยาก บางครั้งเขามองออกไปด้านนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าซับซ้อนราวกับว่ากำลังรอคอยใครบางคน
ผู้เฒ่าสตีเฟนยังคงเฝ้าดูลู่ซีจวี๋อยู่ในคฤหาสน์ขณะนี้เพื่อป้องกันไม่ให้เขาไปทำอย่างอื่น
ลู่ซีจวี๋รู้ดีว่าคุณตากำลังเฝ้าจับตามองเขาอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ
แต่หลายวันต่อมา บุคคลที่ลู่ซีจวี๋เฝ้าคิดถึงก็ยังไม่มาปรากฏตัว
ทำให้คนของผู้เฒ่าลู่รีบไปรายงานเรื่องนี้ให้เขาฟังอย่างรวดเร็ว
“อะไรนะ? ซีจวี๋ขังตัวเองอยู่ในห้องมาสี่ห้าวันแล้วเหรอ?” ผู้เฒ่าลู่ประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
คนคนนั้นรีบตอบกลับว่า “ใช่ครับ”
ผู้เฒ่าลู่ขมวดคิ้วและพูดตอบรับเสียงทุ้ม “งั้นไปดูกันหน่อยเถอะ”
เขารู้อยู่แก่ใจว่าจะต้องมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ไม่เช่นนั้นหลานชายของเขาจะไม่มีวันซ่อนตัวอยู่หลังบานประตูที่ปิดสนิท
ผู้เฒ่าลู่รีบนั่งรถยนต์ไปยังคฤหาสน์ส่วนตัวของลู่ซีจวี๋และเห็นว่าผู้เฒ่าสตีเฟนกำลังนั่งจิบชาอยู่ในห้องนั่งเล่น
เขาตกใจเล็กน้อยเมื่อบังเอิญเจอกับผู้เฒ่าสตีเฟน
เมื่อไม่กี่วันก่อนมีคนมารายงานเขาว่าครั้งนี้สตีเฟนเดินทางกลับมาพร้อมกับลู่ซีจวี๋ด้วย แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะยังไม่กลับประเทศเอ็มไป
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” ผู้เฒ่าลู่พูดขณะยิ้มแย้ม
ผู้เฒ่าสตีเฟนยังคงตอบรับอย่างสุภาพ “นานมากแล้วจริง ๆ คุณยังดูสุภาพแข็งแรงอยู่เลยนะครับ”
“ผมแก่แล้ว แก่มากแล้ว” ผู้เฒ่าลู่ยิ้มตอบรับขณะโบกมือปฏิเสธ
จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อและถามด้วยความลังเล “ผมได้ยินว่าช่วงนี้ซีจวี๋ไม่ออกจากห้องเลยเหรอ?”
“ครับ” ผู้เฒ่าสตีเฟนตอบตามความจริง
ผู้เฒ่าลู่ที่ได้ยินเช่นนั้นมีหน้าตามืดมนลง “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
“เป็นเรื่องที่ผมไม่ควรพูดน่ะครับ” ผู้เฒ่าสตีเฟนตอบกลับเบา ๆ
เขาไม่มีเจตนาจะแทรกแซงความรู้สึกของหลานชาย
หลังจากที่ได้ยินคำตอบเช่นนั้น ผู้เฒ่าลู่ก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ผมจะไปดูเขาหน่อย”
ดวงตาสีฟ้าของผู้เฒ่าสตีเฟนมองดูแผ่นหลังของผู้เฒ่าลู่ที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปแต่กลับไม่ได้ห้ามปรามอะไรเขา
เขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องมีคนพาลู่ซีจวี๋ออกมาจากห้องสักที
แม่บ้านรีบเดินเข้าไปเปิดประตูห้องของลู่ซีจวี๋ภายใต้คำสั่งการของผู้เฒ่าลู่ หลังจากนั้นพวกเขาก็เห็นว่าลู่ซีจวี๋กำลังเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง
หลังจากที่พวกเขาเดินเข้ามา ลู่ซีจวี๋ยังคงนิ่งเฉยราวกับมองไม่เห็นพวกเขา
ผู้เฒ่าลู่มองตามสายตาของลู่ซีจวี๋และเห็นเพียงบานประตูแกะสลักที่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำการอยู่
ถึงอย่างนั้นผู้เฒ่าลู่กลับโกรธเคืองกับรูปลักษณ์ของลู่ซีจวี๋
หน้าตาหมดอาลัยตายอยากแบบนี้ยังเป็นหลานชายที่เฉลียวฉลาดและมีพรสวรรค์มาตั้งแต่เด็กของเขาอยู่หรือเปล่า?
“ทำหน้าทำตาแบบนี้มันหมายความว่ายังไง ยังกับอยากจะตายอย่างนั้นแหละ” ผู้เฒ่าลู่กระแทกไม้เท้าลงกับพื้น น้ำเสียงของเขาฟังดูโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด
หลังจากพูดจบ เขาก็ก้าวเข้าไปสองสามก้าวและจับมือของลู่ซีจวี๋เอาไว้ “มา ตามปู่มา แกจะคลุกตัวอยู่บ้านทั้งวันแบบนี้ได้ยังไง!”
ลู่ซีจวี๋ชักมือออกจากมือของผู้เฒ่าลู่และพูดตอบเบา ๆ “คุณปู่มีเรื่องอะไรครับ?”
“ฉันมีนัดดื่มชากับพวกเพื่อนเก่า แกไปที่นั่นเป็นเพื่อนปู่ที” ผู้เฒ่าลู่พูดเสียงทุ้ม
น้ำเสียงของเขายังคงฟังดูสง่างามและไร้ข้อกังขาใด ๆ
“คุณปู่ ผมไม่อยากไป” ลู่ซีจวี๋ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา
ผู้เฒ่าลู่ที่ได้ยินเช่นนั้นเริ่มโมโหมากขึ้น “ไม่ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นแกก็ต้องออกไปกับปู่”
เขาออกแรงดึงมือของลู่ซีจวี๋อย่างแรงเพื่อดึงอีกฝ่ายออกมา
ลู่ซีจวี๋กังวลเกี่ยวกับสุขภาพของผู้เฒ่าลู่จึงยอมประนีประนอมและตามเขาออกไป
เมื่อเดินผ่านมาถึงห้องโถง ผู้เฒ่าสตีเฟนรีบลุกขึ้นยืนและมองดูลู่ซีจวี๋ “จะออกไปข้างนอกเหรอ?”
ในสายตาของผู้เฒ่าสตีเฟนเห็นว่าเป็นเรื่องดีที่ลู่ซีจวี๋จะออกไปข้างนอก
“ผมทำให้คุณตาเป็นห่วงแย่เลยใช่มั้ยครับ” ลู่ซีจวี๋รู้สึกผิด
เขารู้ดีว่าช่วงนี้คุณตาพยายามดูแลเขาอย่างหนัก
แต่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อถงเหมี่ยวเหมี่ยวกลับไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
การออกมาในครั้งนี้เป็นเพียงการถูกบังคับ
ผู้เฒ่าลู่หันไปพูดกับผู้เฒ่าสตีเฟนว่า “ผมพาซีจวี๋ออกไปข้างนอกก่อนนะ”
ผู้เฒ่าสตีเฟนพยักหน้า
ผู้เฒ่าลู่จึงดึงลู่ซีจวี๋ออกไป
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงโรงน้ำชาใจกลางเมืองเป่ย
ทันทีที่เข้าไปในโรงน้ำชา กลิ่นหอมของน้ำชาก็โชยออกมา
ผู้สูงอายุหลายคนนั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชาโดยมีหญิงสาวรายหนึ่งกำลังนั่งชงน้ำชาอยู่หน้าโต๊ะอันหรูหรา
มือเรียวคู่สวยโฉบเฉี่ยวไปมาราวกับผีเสื้อที่ร่ายรำอยู่บนกาน้ำชา
จากนั้นน้ำชาที่มีกลิ่นหอมหวานก็ถูกนำมาวางข้างหน้าผู้เฒ่าหลายคน
