ตอนที่ 205
สมควรแล้ว
ซ่งอวี่ซีมองกลุ่มเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จู่ ๆ ก็บุกเข้ามาในห้องด้วยสายตาตกตะลึง
ผู้บัญชาการตำรวจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ “ซ่งอวี่ซี คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดเพราะคำพูดทุกคำจะกลายเป็นหลักฐานในการดำเนินคดีในชั้นศาล…”
ซ่งอวี่ซีจ้องมองปากที่ขยับเขยื้อนไปมาของเขาด้วยสายตาว่างเปล่าราวกับเธอหูอื้อไปชั่วขณะ ภายในใจรู้สึกสับสนอย่างมาก
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ทำไมถึงถูกจับกุมได้?
ใครเป็นคนโทรศัพท์หาตำรวจ? ทหารรับจ้างเหรอ?
เมื่อคิดได้เช่นนั้นซ่งอวี่ซีก็หันไปมองเจที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยสายตาเย็นชา “แกโทรแจ้งตำรวจเหรอ?”
เจยืนนิ่งและไม่ตอบคำถามของเธอ
สีหน้าของเขาดูไม่แยแสอย่างสิ้นเชิง และเหตุการณ์ในห้องก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย
ขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ตำรวจได้พูดตักเตือนเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เขาหันไปหานายตำรวจที่อยู่ด้านหลังแล้วพูดเบา ๆ “จับตัวเธอไว้”
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ยืนอยู่ด้านหลังตอบรับคำสั่งด้วยการเดินเข้ามาหาเธอ
ซ่งอวี่ซีตกใจหลังจากได้ยินเช่นนั้น เธอพยายามถอยห่างออกมาทางประตู
หางตาของเธอเหลือบมองบานประตูห้องส่วนตัวที่เปิดอยู่เป็นครั้งคราว
เธอพยายามหาโอกาสที่เหมาะสมหลบการจับกุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งหลาย
มู่อวี้เฉิงที่อยู่ห้องข้าง ๆ เห็นว่าเธอมองออกไปเป็นครั้งคราว ดวงตาสีนิลจึงมืดมนขึ้นขณะที่เดินพาถงเหมี่ยวเหมี่ยวออกไปจากห้อง
ซ่งอวี่ซีหาช่วงเวลาที่เหมาะสมเดินผ่านเจ้าหน้าที่ตำรวจและรีบวิ่งไปยังหน้าประตู
ในที่สุดเธอก็ผ่านด่านเจ้าหน้าที่ตำรวจและก้าวเท้าออกมาพ้นบานประตูได้สำเร็จ แต่จู่ ๆ เธอก็ถูกเตะเข้าไปในห้องอีกครั้ง
เธอล้มลงกับพื้น ยกมือขึ้นมาลูบท้องขณะสูดลมหายใจเข้า
ซ่งอวี่ซีรู้สึกว่ากระดูกซี่โครงของเธอกำลังจะหักจากแรงเตะดังกล่าว
จนในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นจากพื้นและจ้องมองไปทางหน้าประตู
ซ่งอวี่ซีจ้องมองอยู่นานก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างขึ้น ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าบานประตูคือลูกน้องของมู่อวี้เฉิง
ทันใดนั้นเธอตกใจมาก
ถ้าลูกน้องของมู่อวี้เฉิงอยู่ที่นี่ นั่นก็หมายความว่า… มู่อวี้เฉิงก็อยู่ที่นี่ด้วยใช่ไหม?
ซ่งอวี่ซีตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าบานประตูถอยหลังกลับออกไปหนึ่งก้าว และสิ่งที่ตามมากลับยืนยันได้ว่าความคิดของเธอนั้นถูกต้อง
มู่อวี้เฉิงกับถงเหมี่ยวเหมี่ยวเดินจับมือกันเข้ามาในห้องส่วนตัวจากทางด้านหลังของลูกน้องคนนั้น
ซ่งอวี่ซีประหลาดใจที่ได้เห็นพวกเขาทั้งสองคน
แม้ว่ามู่อวี้เฉิงจะอยู่ที่นี่ แต่ทำไมถงเหมี่ยวเหมี่ยวถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น?
“แก… แกทำไมยังมีชีวิตอยู่?” ซ่งอวี่ซียกนิ้วชี้หน้า ถงเหมี่ยวเหมี่ยวขณะพูดถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ทหารรับจ้างบอกนังนี่ถูกฆ่าตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
หรือว่าเขาจะโกหกเธอ?
สีหน้าของซ่งอวี่ซีเปลี่ยนไปจากเดิม
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาราวกับมีบ่อน้ำแข็งอยู่ในดวงตาคู่สวย
ตอนที่อยู่ในห้องด้านข้าง เธอได้ยินคำพูดของซ่งอวี่ซีชัดถ้อยชัดคำ
เธอเข้าใจได้อย่างถ่องแท้แล้วว่าทำไมอุบัติเหตุแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับเธอและเสี่ยวเป่าในต่างประเทศ
ไม่ว่าพวกเธอจะเคยทำให้คนตรงหน้าขุ่นเคือง หรือไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ผู้หญิงชั่วร้ายตรงหน้าก็จะต้องเป็นคนรับผิดชอบ
ผู้หญิงตรงหน้าไม่เพียงแต่จะจ้างคนมาลงมือสังหารเธอกับเสี่ยวเป่าเท่านั้น แต่ยังคิดวางแผนไตร่ตรองอย่างรอบคอบ
หากมู่อวี้เฉิงมาไม่ทันเวลา พวกเธอทั้งสองก็อาจจะต้องจบชีวิตลงในเขตเมืองร้างตามความปรารถนาของซ่งอวี่ซี
ทุกครั้งที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็อยากจะหั่น ซ่งอวี่ซีออกเป็นชิ้น ๆ
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเดินเข้าไปหาซ่งอวี่ซีแล้วพูดตอบอย่างประชดประชัน “ใช่ ฉันยังไม่ตาย ผิดหวังล่ะสิ?”
เธอมองดูผู้หญิงตรงหน้าที่ไม่ได้รู้สึกสลดใจแม้แต่น้อย และยังมีหน้ามาจ้องเขม็งถามเธอว่าทำไมเธอถึงยังไม่ตาย
“ซ่งอวี่ซี ตอนแรกฉันก็นึกว่าเธอเป็นพวกอคติเฉย ๆ แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะมีจิตใจต่ำตมขนาดนี้”
ซ่งอวี่ซีรีบตอบโต้กลับ “แหม ถงเหมี่ยวเหมี่ยวอย่าถือหางตัวเองนักเลย ฉันมีจิตใจต่ำตมแล้วไง? ทำอย่างกับหล่อนเป็นคนดีนักแหละ! ในสายตาของฉันหล่อนก็เป็นแค่นังแพศยาที่แสร้งทำเป็นใสซื่อ ใช้หน้าตาอ่อยผู้ชายไปวัน ๆ ฉันเป็นถึงคุณหนูแห่งตระกูลซ่ง แล้วหล่อนเป็นใคร ก็แค่แม่ม่ายลูกติดที่ไม่มีพ่อ”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวโกรธมากที่หล่อนไม่สำนึกผิด หนำซ้ำยังพูดจาใส่ร้ายเธอและหาว่าเสี่ยวเป่าเป็นลูกติดที่ไม่มีพ่อ
เธอโกรธมากจนยกมือขึ้นมาตบหน้าซ่งอวี่ซีอย่างแรง
ดวงตาของถงเหมี่ยวเหมี่ยวดูโกรธเคืองมาก เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “นี่คือสิ่งตอบแทนที่เธอทำกับลูกฉัน”
ซ่งอวี่ซีถูกตบอย่างแรงจนหน้าหันไปอีกข้าง ใบหูเกิดเสียงอื้อขึ้นชั่วขณะ
ซ่งอวี่ซีเงยหน้าขึ้นและจ้องมองถงเหมี่ยวเหมี่ยว “กล้าดียังไงมาตบฉัน!”
นังสารเลวนี้กล้าตบเธอ!
เธอยกมือขึ้นเตรียมจะตอบโต้กลับ
แต่กลับนึกไม่ถึงว่ามือใหญ่จะจับมือเธอไว้แน่นจนเธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
เธอเงยหน้ามองตามแขนก่อนที่รูม่านตาจะหดตัวลง คนคนนั้นคือมู่อวี้เฉิง
จู่ ๆ ท่าทางของซ่งอวี่ซีก็ดูตื่นตระหนกขึ้น เธอพยายามจะดึงแขนกลับออกมา
ตอนนั้นเธอโกรธมากจนเผลอหลุดพูดออกไป ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินหรือเปล่า
มู่อวี้เฉิงจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาเฉียบคมราวกับใบมีด
ซ่งอวี่ซีมองดูท่าทางของเขาด้วยความรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย
ขณะเดียวกัน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวยกมือขึ้นมาตบหน้าเธออีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม “ทุกคนจะต้องชดใช้ความผิดพลาดของตัวเอง ซ่งอวี่ซี ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องเข้าไปชดใช้กรรมต่อในคุก และฉันจะคอยจับตาดูชะตากรรมของเธอ”
ซ่งอวี่ซีที่ถูกตบหน้าถึงสองครั้งรู้สึกถึงไอร้อนผ่าวบนหน้าแก้ม หูทั้งสองข้างของเธอไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขาเลยสักนิด
มู่อวี้เฉิงยื่นซองเอกสารให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ จากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ก้าวเข้ามาข้างหน้าและใส่กุญแจมือเธอ
ผู้บัญชาการตำรวจหันมาบอกกับมู่อวี้เฉิงว่า “ผู้ต้องสงสัยถูกจับกุมตัวแล้ว พวกเราขอกลับไปที่สถานีตำรวจก่อนนะครับ”
มู่อวี้เฉิงพยักหน้า
จากนั้นพวกเขาก็กุมตัวซ่งอวี่ซีออกไป
หลังจากที่เรื่องทั้งหมดจบลง ซ่งอวี่ซีก็ยังไม่รู้ตัวว่าตนเองติดกับดัก
เธอฉวยโอกาสตอนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจเผลอปล่อยมือเดินเข้าไปหามู่อวี้เฉิง
มู่อวี้เฉิงหลีกเลี่ยงจนซ่งอวี่ซีล้มลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาใสราวกับคริสตัลไหลอาบหน้า
เธอเงยหน้าขึ้นมองมู่อวี้เฉิงและพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “อวี้เฉิง ฉันรู้ว่าฉันผิดแต่นายยกโทษให้ฉันได้มั้ย”
มู่อวี้เฉิงก้มหน้าลงมองดูเธอด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาสีนิลเย็นยะเยือกราวกับน้ำค้างในฤดูหนาวที่กัดเซาะไปถึงกระดูก
สีหน้าของเขาไร้อารมณ์ใด ๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำวิงวอนของซ่งอวี่ซี หนำซ้ำหัวใจยังไม่แยแส
หลังจากเกิดเหตุการณ์ในตอนนั้น เขาพบว่าท่าทางของ ซ่งอวี่ซีเป็นแค่การแสดง
ซ่งอวี่ซีร้องไห้หนักมากจนดูน่าสงสาร พยายามส่งเสียงวิงวอนร้องขอ “อวี้เฉิง เห็นแก่มิตรภาพระหว่างตระกูลมู่กับตระกูลซ่งที่มีให้กันมาหลายปีเถอะนะ ได้โปรดบอกพวกเขาให้ปล่อยฉันไปเถอะ”
เธอพูดขณะพยายามเอื้อมมือออกไปดึงชายกางเกงของมู่อวี้เฉิง
มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางของเธอ เขาจึงยกเท้าขึ้นและเหยียบลงบนนิ้วของซ่งอวี่ซี
ปลายนิ้วที่เชื่อมต่อกับหัวใจ คราวเมื่อโดนเหยียบย่ำ ความรู้สึกเจ็บปวดจากปลายนิ้วย่อมลุกลามไปตามร่างกายและส่งตรงไปถึงหัวใจ
ซ่งอวี่ซีกรีดร้องพยายามจะดึงมือกลับออกมา
แต่ว่ามู่อวี้เฉิงที่ไหวตัวทันออกแรงเหยียบนิ้ว อย่างไร้ความปรานี “ซ่งอวี่ซี เธอสมควรได้รับความเมตตาจากฉันด้วยเหรอ?”
