พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 164 ดูสิว่าจะหนีไปไหนรอด

    ตอนที่ 164

    ดูสิว่าจะหนีไปไหนรอด

    เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงตอนที่คนรับใช้กำลังจะเดินออกไป

    ถึงแม้ว่าที่คนคนหนึ่งมาปรากฏตัวใกล้สถานที่รกร้างจะเป็นเรื่องที่แปลกมาก แต่พวกเขาไม่สามารถจับกุมชาวบ้านทั่วไปได้

    อย่างไรก็ตามการปรากฏตัวของชายคนนี้เพิ่มความสงสัยให้กับอาคารร้างแห่งนี้เป็นอย่างมาก

    “ปิดล้อมอาคารร้างตึกนี้ อย่าส่งเสียงดัง อย่าทำให้เหยื่อไหวตัวทัน” เจ้าหน้าที่ตำรวจสั่งการ

    “ครับ” ตำรวจคนอื่น ๆ ดำเนินตามคำสั่ง

    หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เข้าปิดล้อมอาคารร้างแห่งนี้

    อาคารร้างแห่งนี้เป็นสถานที่อันตรายและถูกปิดร้างมายาวนาน พวกเขาจึงเริ่มมองหาทางเข้าไปในตัวอาคาร

    หลังจากตรวจค้นแล้วก็มีรายงานเข้ามาจากทางวิทยุสื่อสาร

    “รายงาน ตรวจพบว่ามีช่องว่างให้ผ่านเข้าไปด้านในได้ทางฝั่งตะวันตกของตัวอาคาร”

    เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงสั่งการทันที “ส่งคนเข้าไปตรวจค้น และให้คนอื่น ๆ นั่งยอง ๆ กับพื้น คอยป้องกันอย่าให้ผู้ต้องสงสัยหลบหนีไปได้”

     หลังจากได้รับคำสั่งการแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจทางฝั่งตะวันตกและลูกน้องของมู่อวี้เฉิงก็เริ่มดำเนินการ

     พวกเขาใช้เครื่องมือเปิดขยายช่องทางอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งช่องโหว่มีขนาดใหญ่เพียงพอให้ผู้ชายร่างกำยำมุดลอดเข้าไปได้

     หลังจากขยายเปิดทาง ลู่หมิงและเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกหลายสิบนายบุกเข้าไปในตัวอาคาร

    ภายในอาคารร้าง

    ถงอวิ๋นเหยียนได้ยินคนรับใช้เก่าบอกว่าข้างนอกมีคนรายล้อมอยู่ เธอจึงรีบเข้าไปซ่อนตัว

     คราวนี้เธอไม่ได้กลับไปที่ห้องชั้นใต้ดิน เพราะเธอไม่อยากกลับไปที่มืดมิดและอับชื้นแบบนั้นอีก

    เธอพบกองขยะถูกทิ้งร้างอยู่ด้านนอกจึงเข้าไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังมัน

    เดิมทีถงอวิ๋นเหยียนวางแผนจะรออีกสักพักให้คนด้านนอกกลับออกไปก่อนแล้วเธอค่อยออกไป

    แต่กลับนึกไม่ถึงว่าหลังจากนั้นเธอจะได้ยินเสียงแผ่นเหล็กถูกงัด

    หรือว่าตำรวจจะเข้ามาแล้ว?

    ความคิดดังกล่าวปรากฏขึ้นในใจของถงอวิ๋นเหยียน แต่หลังจากนั้นเธอก็สลัดมันทิ้ง

    ไม่ พวกเขาไม่น่าจะมาถึงที่นี่เร็วขนาดนี้

    เธอสงบสติอารมณ์ลง จากนั้นจึงค่อย ๆ โผล่ศีรษะออกมาจากด้านหลังของก้อนหินเพื่อมองดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่ช่องโหว่ตรงนั้น

    เธอค้นพบว่าช่องว่างดังกล่าวถูกเครื่องมือบางอย่างขยายขึ้นเล็กน้อย จนกลายเป็นช่องว่างที่ใคร ๆ ก็สามารถเดินเข้าออกได้

    หลังจากนั้นผู้ชายหลายสิบคนในชุดลำลองก็เดินผ่านช่องว่างเข้ามา

    คนสุดท้ายที่เข้ามาคือลู่หมิงกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง

    …

    ลู่หมิงและเจ้าหน้าที่ตำรวจนำกลุ่มลูกน้องบุกเข้าไปในอาคารร้าง จากนั้นทั้งสองจึงเริ่มออกคำสั่ง

    “พวกคุณไปตรวจดูชั้นใต้ดิน พวกคุณไปดูที่ชั้นบน และพวกคุณไปตรวจดูทางด้านซ้าย…”

    หลังจากได้รับคำสั่งการแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปตรวจสอบพื้นที่ที่ได้รับมอบหมาย

    ภายในอาคารมีทั้งเหล็กและคอนกรีตผสมเข้าด้วยกัน

    พื้นที่ที่ไม่เรียบเนียนและฝุ่นหนาเตอะทิ้งรอยเท้าเอาไว้ทุกย่างก้าว

    กลุ่มคนตรวจสอบทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียดถี่ถ้วน

    หลังจากนั้นไม่นาน ลู่หมิงก็ได้รับรายงานผ่านชุดบลูทูธ หูฟัง “ผู้ช่วยลู่ พบร่องรอยบางอย่างในห้องใต้ดินครับ”

    เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็พาลูกน้องอีกสองสามคนไปยังห้องใต้ดินทันที

    พวกเขายกก้อนหินภายในห้องใต้ดินขึ้นและพบขวดนมเปล่าสองขวดกับรอยเท้าสะเปะสะปะเต็มไปหมด

    ลู่หมิงรู้ได้ในทันทีว่าถงอวิ๋นเหยียนมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่

    “ตรวจค้นให้ละเอียด!” เขาหันไปสั่งการคนที่อยู่ด้านหลัง

    “ครับ” กลุ่มคนพยักหน้าและหยิบไฟฉายออกมาตรวจคนอย่างละเอียด

    อีกด้านหนึ่ง ถงอวิ๋นเหยียนจำลู่หมิงได้ เธอจึงรีบถอยหลังกลับไปยังกองเศษซาก

    พระเจ้า! นั่นลู่หมิงนิ!

    สีหน้าของถงอวิ๋นเหยียนเปลี่ยนไปอย่างมาก เธอรีบ ยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงตนเองเล็ดลอดออกไป

    เจ้าหน้าที่ตำรวจและคนของมู่อวี้เฉิงเริ่มทำการตรวจค้นภายในอาคาร ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นถงอวิ๋นเหยียนที่กำลังซ่อนตัวอยู่หลังกองซากปรักหักพัง

    ถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ได้เริ่มค้นหาพื้นที่รอบนอก แต่การค้นหาสถานที่ก็เป็นเพียงแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น

    ถงอวิ๋นเหยียนเหลือบมองช่องว่างอีกครั้งและพบว่าด้านนอกมีคนสองคนกำลังยืนเฝ้าอยู่ แม้เธอจะต้องการหลบหนีแต่ก็ไม่สามารถหลบไปไหนได้

    เมื่อเวลาผ่านไป เธอเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ

    เธอไม่อยากถูกจับกุม และไม่อยากติดคุกตั้งแต่อายุยังน้อย มันจะต้องมีวิธีสิ

    ถงอวิ๋นเหยียนพยายามบังคับตนเองให้สงบสติอารมณ์

    เธอสังเกตต่อไปอีกสักพักและพบว่ามีคนเฝ้าช่องว่างอยู่เพียงแค่สองคน นอกจากนี้ช่องว่างยังถูกขยายออกจนกว้าง ทำให้เธอสามารถออกไปได้อย่างง่ายดาย

    ตราบใดที่สองคนนี้เดินออกไป ความเป็นไปได้ที่เธอจะสามารถหลบหนีได้ก็สูงมาก

    ถงอวิ๋นเหยียนจึงตัดสินใจลองทำบางอย่าง

    เธอใช้เท้าคีบของบางอย่างขึ้นมาและโยนมันจนเกิดเสียง

    ทั้งสองที่กำลังยืนเฝ้าช่องว่างอยู่หันมามองหน้ากันและเดินไปยังจุดที่เกิดเสียง

    เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาใกล้ เธอก็ค่อย ๆ ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของพวกเขา

    ทั้งสองเริ่มลงมือค้นหาและไม่ได้สังเกตเห็นสถานการณ์ตรงนั้น ถงอวิ๋นเหยียนจึงวิ่งไปทางช่องว่างโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

    ถึงอย่างนั้นเธอสนใจแต่ทางข้างหน้า ไม่ได้มองดูสิ่งของบนพื้น หลังจากวิ่งผ่านไปได้ครึ่งทาง เธอก็สะดุดท่อนไม้ล้มลงกับพื้น

    ร่างกายของเธอล้มกระแทกพื้นจนเกิดเสียงดัง

    ชายทั้งสองมองย้อนกลับไปที่ต้นเสียง แล้วพบหญิงสาวผมเผ้ายุ่งเหยิงที่มีท่าทางยากลำบากกำลังทรุดตัวลงกับพื้น

    พวกเขามั่นใจได้ในทันทีว่านี่คือถงอวิ๋นเหยียน

    พวกเขากดอินเตอร์โฟนโทรหาพวกพ้องที่อยู่ด้านนอกอาคาร

    “ข้างนอกเตรียมตัวให้พร้อม เจอตัวถงอวิ๋นเหยียนแล้ว อย่าปล่อยให้เธอหนีไปได้”

    เขาพูดและวิ่งไล่ตามเธอไป

    ถงอวิ๋นเหยียนตระหนักได้ว่าผู้คนที่อยู่ด้านหลังกำลังวิ่งไล่ตามเธอมา เธอจึงรีบลุกขึ้นวิ่งไปยังช่องว่าง

    เนื่องจากถงอวิ๋นเหยียนหกล้มเมื่อสักครู่นี้จึงทำให้สะเก็ดแผลเปิดออก เลือดไหลออกมาตามทางผสมกับดินทราย

    ถึงอย่างนั้นเธอยังคงวิ่งต่อไปราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด โชคดีที่ตอนเธอหกล้มเธออยู่ใกล้ทางออกมาแล้ว

    ถงอวิ๋นเหยียนกลับไปมองด้านในและรีบลอดออกมาจากช่องว่างอย่างง่ายดาย แต่แล้วภาพด้านนอกกลับทำให้เธอต้องตกใจ

    เจ้าหน้าที่ตำรวจในเครื่องแบบหลายสิบนายเข้ามาล้อมเธอทันทีที่เธอออกมา

    ตำรวจหลายนายจ่อปืนมาที่เธอ “อย่าขยับ!”

    ถงอวิ๋นเหยียนตื่นตระหนกจนถอยเข้าไปในอาคารร้าง แต่ชายทั้งสองคนเมื่อสักครู่นี้กลับตามเธอมาทันเช่นกัน

    พวกเขาคอยปิดทางเอาไว้ไม่ให้เธอหนีรอดไปได้

    “ดูสิว่าจะหนีไปไหนรอด!” ทั้งสองคนหัวเราะเยาะ

    ถงอวิ๋นเหยียนรู้ดีว่าตนเองไม่สามารถหลบหลีได้แม้ว่าเธอจะมีปีกก็ตาม ดวงตาของเธอมืดมนลงช้า ๆ ขณะที่ความสิ้นหวังค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

    จบแล้ว จบเห่แล้ว ถ้าเธอออกไปตั้งแต่ตอนได้ยินเสียงคนมา เธอคงจะไม่ถูกจับแบบนี้ เธอไม่อยากติดคุก

    ถงอวิ๋นเหยียนรู้สึกเสียใจอย่างมาก

    เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นว่าเธอยืนนิ่ง เขาก็รีบเข้ามาใส่กุญแจมือเธอและพาเธอขึ้นรถ

    หลังจากที่ถงอวิ๋นเหยียนถูกนำตัวเข้ากระบวนการยุติธรรม ลู่หมิงก็พาลูกน้องถอนกำลังออกไป

    หลังจากขึ้นรถยนต์ไปแล้ว เขาก็กดโทรศัพท์หามู่อวี้เฉิงทันที

    ลู่หมิงรายงานสถานการณ์ด้วยความเคารพ “ท่านประธาน ถงอวิ๋นเหยียนซ่อตัวอยู่ที่เขตเหลาเฉิง ตอนนี้ถูกตำรวจจับกุมตัวแล้วครับ”

    “อืม” มู่อวี้เฉิงตอบรับเบา ๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้น