พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 162 แกะรอยถงอวิ๋นเหยียน

    ตอนที่ 162

    แกะรอยถงอวิ๋นเหยียน

    ถงอวิ๋นเหยียนทำแบบนี้เพื่อปกป้องเขาหรือเปล่า?

    “คุณกำลังจะบอกว่าลูกทำเพื่อผมเหรอ?”

    “ใช่ ก็เพื่อคุณนั่นแหละ”

    ถงกัวฮุยประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อโจวเพ่ยฮวาพูดเช่นนั้น แต่กลับไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร

    เขาพยายามคิดพิจารณาอีกครั้งและพบว่าถงอวิ๋นเหยียนอาจจะเป็นเหมือนที่โจวเพ่ยฮวาพูดเอาไว้ เธอคงจะโกรธจัดและต้องการปกป้องเขาถึงได้ขับรถพุ่งชนนังเนรคุณนั่น

    ถงกัวฮุยคิดอยู่ครู่หนึ่งและเห็นด้วยกับคำพูดของ โจวเพ่ยฮวา เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะหาคนไปจัดการเรื่องนี้ให้”

    หลังจากนั้นเขาก็เริ่มคิดในใจว่าใครเหมาะสมกับเรื่องนี้

    ถงกัวฮุยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพบว่ามีเพียงบุคคลเดียวเท่าที่เหมาะสมในการจัดการกับเรื่องนี้มากที่สุด

    …

    ณ ร้านขายของชำในเขตเหลาเฉิง

    “ขอบคุณค่ะ” ถงอวิ๋นเหยียนวางสายลง ก้มศีรษะและส่งโทรศัพท์ถือให้เถ้าแก่ จากนั้นจึงพูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

    “ไม่เป็นไร” เถ้าแก่ยิ้มตอบรับ

    ถงอวิ๋นเหยียนบรรลุเป้าหมายแล้วและวางแผนจะกลับไปซ่อนตัวที่อาคารร้างต่อ

    แต่ในขณะเดียวกันหางตาของเธอกลับเหลือบเห็นนมและขนมปังมากมายบนชั้นวางของข้างแคชเชียร์

    ถงอวิ๋นเหยียนมองดูอาหารและเครื่องดื่ม จากนั้นจึงกลืนน้ำลายอึกใหญ่และยืนนิ่งไม่ไหวติง

    เธอไม่ได้กินข้าวมานานแล้ว และท้องไส้เริ่มหิวโหย

    นอกจากนี้ระยะทางระหว่างอาคารร้างกับที่นี่ยังห่างไกลกันมาก ทำให้เรี่ยวแรงของเธอใกล้จะหมดลง

    ถงอวิ๋นเหยียนอยากกินแต่เธอไม่มีเงินติดตัวเลยสักหยวนเดียว

    เถ้าแก่ไม่ได้คิดอะไรมากนักเมื่อเห็นเธอยืนมองอย่าง โง่เขลา เพียงแต่ถามขึ้นอย่างสุภาพ “อยากซื้ออะไรมั้ย?”

    ถงอวิ๋นเหยียนกัดริมฝีปากและตอบรับเสียงแผ่ว “ไม่”

    หลังจากพูดจบเธอก็เดินออกไป ทำให้เถ้าแก่ไม่สนใจเธออีก

    แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อถงอวิ๋นเหยียนเดินไปถึงประตูร้านแล้วเธอจะหันหลังกลับ

    เธอหันกลับมาแล้วเหยียดแขนออกไปคว้านมสองขวดบนชั้นวางของ ก่อนจะรีบสอยเท้าวิ่งออกไปสุดกำลัง

    “เฮ้ย!ทำอะไรอะ?” เถ้าแก่ร้องตะโกน

    เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธเคืองกับพฤติกรรมของเธอมาก ถึงรีบปิดประตูร้านขายของชำและวิ่งตามเธอออกไป

    แต่กว่าเถ้าแก่จะวิ่งตามมา ถงอวิ๋นเหยียนก็หายตัวไปแล้ว

    “นังหัวขโมย อย่าให้ข้าจับได้นะ ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่!” เถ้าแก่ร้องตะโกนใส่ท้องถนนที่ว่างเปล่า แต่คำตอบที่เขาได้รับมีเพียงเสียงลมกรรโชกเท่านั้น

    ในความจริงแล้วถงอวิ๋นเหยียนไม่ได้วิ่งไปไหนไกล เธอแค่หมอบลงและซ่อนตัวอยู่ในเงาบ้านหลังหนึ่ง ทว่ามันมืดมากจนเถ้าแก่หาเธอไม่เจอ

    เธอนั่งฟังเสียงร้องคำรามของเถ้าแก่ด้วยร่างกายที่สั่นเทา แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยที่ทำเช่นนี้

    หลังจากเสียงด่าทอของเถ้าแก่หายไป ถงอวิ๋นเหยียนก็นั่งพักอยู่ต่ออีกสักพักหนึ่ง

    เธอรอจนกระทั่งขาหายเหมื่อยจึงวิ่งถือนมสองขวดกลับเข้าไปในอาคารร้างอย่างระมัดระวัง

    ขณะที่เถ้าแก่ร้านขายของชำโกรธเคืองมาก และรู้สึกว่าความเมตตาของตนเองไม่ได้รับความยุติธรรม

    แม้ว่าถงอวิ๋นเหยียนจะจากไปแล้ว แต่เถ้าแก่ก็ยังคงด่าทออยู่

    “น่าฆ่าให้ตายจริง ๆ กล้าดียังไงมาขโมยของฉัน!”

    “ผู้หญิงบ้าอะไรตอบแทนน้ำใจคนอื่นด้วยการขโมยของ อย่าให้ฉันได้เจอแกอีกนะ!”

    “ถ้าเจอตัวอีกรอบ ฉันพาแกไปสถานีตำรวจแน่!”

    เถ้าแก่ยังคงสาปแช่งต่อด้วยความขุ่นเคือง จนกระทั่งมีชายสองคนเดินผ่านเข้ามา เขาก็เงียบลง

    ถึงแม้ว่าทั้งสองคนนี้จะสวมใส่เสื้อผ้าลำลอง แต่ก็สามารถมองเห็นกล้ามเนื้อแกร่งผ่านเสื้อผ้าของเขาได้ นอกจากนี้พวกเขายังเปล่งประกายรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

    “คุณสองคนต้องการซื้ออะไรครับ?” เถ้าแก่ถามอย่างกระตือรือร้น

    “เอาบุหรี่สองซอง” หนึ่งในนั้นตอบกลับ

    “ครับ ได้ครับ” เถ้าแก่ตอบรับครั้งแล้วครั้งเล่า

    เขารับรู้ได้ในทันทีที่ว่าผู้ชายสองคนนี้ไม่ใช่คนที่จะไปยั่วยุได้ง่าย ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าปล่อยปละละเลยสองคนนี้ และหยิบบุหรี่ยี่ห้อที่ดีที่สุดออกมาส่งให้ทั้งสอง

    “นี่ครับบุหรี่”

    ทั้งสองรับบุหรี่มาจ่ายเงินผ่านการรูดบัตรและเตรียมพร้อมจะเดินออกไป

    แต่ก่อนจะจากไป หนึ่งในนั้นจำอะไรบางอย่างได้จึงถามเถ้าแก่ว่า “สองวันมานี้เห็นคนที่น่าสงสัยผ่านมาทางนี้บ้างมั้ยครับ?”

    เถ้าแก่หัวเราะเมื่อได้ยินคำถาม “คุณทั้งสอง แถวนี้มีคนน่าสงสัยเต็มไปหมดเลยครับ”

    คำพูดของเถ้าแก่กระตุ้นความสนใจของชายทั้งสอง หนึ่งในนั้นจึงเลิกคิ้วขึ้น “โอ้? หมายความว่ายังไงครับ?”

    “ที่นี่คือชานเมือง มีคนจากหลายอาชีพอยู่เต็มไปหมดแหละครับ” เถ้าแก่ตอบ

    หลังจากได้ยินคำอธิบายของเถ้าแก่แล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะคนจากหลายอาชีพไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนที่พวกเขากำลังตามหาอยู่

    ในขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินจากไป เถ้าแก่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เมื่อกี้มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาขอยืมโทรศัพท์ ผมเห็นว่าเธอดูผอมแห้งแรงน้อย น่าสงสารเลยให้ยืมโทรศัพท์ไป แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะขโมยเอาของในร้านผมไปด้วย โปรดสัตว์ได้บาปจริง ๆ”

    ผู้หญิง?

    ใช่ถงอวิ๋นเหยียนเหรือเปล่า?

    คำพูดของเถ้าแก่ดึงดูดความสนใจของชายทั้งสองมาก

    “ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง?” ชายทั้งสองถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

    เถ้าแก่ตกใจกับทัศนคติที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันของฝ่ายตรงข้าม

    เขาจึงรีบตอบออกไปทันที “ไม่ทันได้สังเกตเลยครับ”

    “ถ้าอย่างนั้นมีลักษณะแบบนี้หรือเปล่า?” ชายคนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดภาพถ่ายของถงอวิ๋นเหยียน

    เถ้าแก่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู และพูดตามความเป็นจริง “เธอเอาแต่ก้มหน้าลง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ผมไม่ทันได้เห็นหน้าเธอและก็ไม่ได้สนใจด้วย”

     “แล้วอันนี้ล่ะ?” ชายคนนั้นเปิดภาพจากเหตุการณ์อุบัติเหตุทางรถยนต์ขึ้นมา

    “สีชุดของเธอคล้ายกันเลย รูปร่างก็เหมือนกัน” เถ้าแก่มองดูแล้วพยักหน้า

    ชายทั้งสองมองหน้ากันหลังจากได้ยินเช่นนั้น ดูเหมือนว่าถงอวิ๋นเหยียนจะซ่อนตัวอยู่ในบริเวณนี้

    “ขอบคุณ” ชายทั้งสองคนขอบคุณเถ้าแก่และเดินจากไป

    หลังจากออกมาจากร้านขายของชำ ทั้งสองก็กลับเข้าไปในรถยนต์ คนหนึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ ส่วนอีกคนหยิบชุดหูฟัง บลูทูธออกมาหนีบไว้ที่หูแล้วกดหมายเลขติดต่อหาลู่หมิง

    ผู้ชายทั้งสองคนนี้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของมู่อวี้เฉิง หลังจากถงเหมี่ยวเหมี่ยวประสบอุบัติเหตุ มู่อวี้เฉิงจึงสั่งการให้พวกเขามาแกะรอยถงอวิ๋นเหยียน

    คราวเมื่อได้เบาะแสบางอย่าง ทั้งสองจึงรีบโทรศัพท์รายงานทันที

    “ผู้ช่วยลู่ ดูเหมือนว่าถงอวิ๋นเหยียนจะมาแถวเขต เหลาเฉิงนะครับ”

    ลู่หมิงพยักหน้า “อืม เข้าใจแล้ว พวกนายเร่งค้นหากันไปก่อน เดี๋ยวฉันส่งกำลังคนไปเพิ่ม”

    ลู่หมิงออกคำสั่งก่อนจะวางสายโทรศัพท์ลง และกดหมายเลขอื่นเพื่อออกคำสั่งคนอื่นเพิ่มเติม

    ลู่หมิงส่งกำลังคนเข้าไปค้นหาเพิ่มเติมอีกสิบกว่าคน และแจ้งเบาะแสเกี่ยวกับถงอวิ๋นเหยียนให้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ

    คืนนั้น ผู้ใต้บังคับบัญชาของมู่อวี้เฉิงกว่าสิบคนเดินทางมาที่เขตเหลาเฉิงและเริ่มออกค้นหา

    เจ้าหน้าที่ตำรวจยังคงส่งกำลังคนมาปิดล้อมพื้นที่รอบนอกแบบเงียบ ๆ

    ในอีกด้านหนึ่ง ถงอวิ๋นเหยียนเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในอาคารร้างอีกครั้ง เธอเดินผ่านช่องว่างระหว่างแผ่นเหล็กและเดินเข้าไปยังชั้นใต้ดิน

    เธอขึ้นไปนั่งทับบนแผ่นหินก้อนสูงและกอดนมทั้งสองขวดเอาไว้ในอ้อมแขน

    เธอหยิบนมขวดหนึ่งขึ้นมาดื่มอย่างหิวโหย ขณะที่ดวงตาเปล่าประกายเจิดจรัสอยู่ในความมืดมิด

    ภายในใจแอบคิดว่าเพียงแค่วันพรุ่งนี้มาถึง เธอก็จะสามารถออกไปจากสถานที่ผีสิงแห่งนี้ได้

    เธอคาดหวังสำหรับวันพรุ่งนี้เป็นอย่างมาก และไม่รู้เลยว่าลูกน้องของมู่อวี้เฉิงกับเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังเดินทางมายังที่ซ่อนของเธอ