พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 140 ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

    ตอนที่ 140

    ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

    วันรุ่งขึ้น มู่อวี้เฉิงเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับ ทว่าเอวิสันกลับไม่มาที่นี่สักที

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองดูเวลา “คุณไอติดธุระอะไรเลยมาถึงช้าหรือเปล่า?”

    ในเมื่อเอวิสันเป็นนักธุรกิจ เขาก็ไม่ควรจะผิดนัดหุ้นส่วนโดยไม่มีเหตุผล

    แต่ว่าตอนนี้เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?

    หรือว่าลืมไปแล้วเหรอ?

    เหตุผลดังกล่าวไม่น่าจะมีความเป็นไปได้อย่างยิ่งเพราะว่าลิสท์คอยอยู่ข้างกายเขาเสมอ

    มู่อวี้เฉิงรู้สึกแปลกใจเช่นกัน

    ในขณะที่ทุกคนกำลังสับสน โทรศัพท์มือถือของมู่อวี้เฉิงก็ดังขึ้น

    เป็นสายเรียกเข้าจากลิสท์

    “คุณมู่ ผมต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ วันนี้คุณไอคงเดินทางไปพบไม่ได้”

    มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นครับ?”

    น้ำเสียงของลิสท์ดูกระวนกระวายเล็กน้อย ราวกับเกิดเรื่องยากลำบากขึ้น

    “คุณไอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างเดินทางกลับบ้านเมื่อคืนนี้ครับ” ลิสท์ไม่ได้ปิดบังอะไร

    เมื่อคืน?

    จู่ ๆ มู่อวี้เฉิงก็เกิดความคิดอะไรบางอย่าง แต่มันเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น ไม่มีหลักฐาน

    “อยู่โรงพยาบาลไหนครับ เดี๋ยวผมจะไปเยี่ยม”

    หลังจากรู้ชื่อโรงพยาบาลแล้ว มู่อวี้เฉิงก็วางสายลง

    “เกิดอะไรขึ้นคะ?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเป็นคนแรกที่ถามขึ้น ขณะที่คนอื่น ๆ มองดูมู่อวี้เฉิงด้วยความสงสัย

    มู่อวี้เฉิงเหลือบมองกลุ่มคนแล้วพูดว่า “คุณไอถูกรถชน”

    ทุกคนร้องอุทานทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

    “พวกคุณกลับไปก่อน เดี๋ยวผมจะแวะไปดูที่โรงพยาบาลหน่อย” มู่อวี้เฉิงสั่งการกลุ่มคนที่เหลือ

    นักออกแบบทั้งหลายพยักหน้าโดยไม่มีข้อโต้แย้ง

    “ฉันไปด้วย!”

    แต่ในทางกลับกัน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกลับพูดขึ้นว่า “คุณไอเป็นคนดีมากและเชื่อมั่นใจแนวคิดของฉัน ฉันจะไปเยี่ยมเขาด้วยค่ะ”

    ลู่ซีจวี๋ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปคว้าแขนเธอ

    “เหมี่ยวเหมี่ยว เสี่ยวเป่ากำลังรอเธออยู่ที่บ้าน ปล่อยให้มู่อวี้เฉิงไปคนเดียวน่ะดีแล้ว”

    ลู่ซีจวี๋รู้สึกไม่สบายใจหากต้องปล่อยพวกเขาไว้สองต่อสอง

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวลังเลเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเสี่ยวเป่า ทว่าการปล่อยให้มู่อวี้เฉิงไปเยี่ยมเอวิสันเพียงลำพังดูเหมือนจะเลือดเย็นเกินไป

    นอกจากนี้นี่ยังเป็นโครงการที่อยู่ในความรับผิดชอบของเธอ หากหุ้นส่วนของเธอได้รับบาดเจ็บ เธอก็ควรจะไปเยี่ยมด้วยตนเอง

    หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็เงยหน้ามอง ลู่ซีจวี๋แล้วพูดอย่างแน่วแน่ “รุ่นพี่คะ โครงการนี้เป็นโครงการที่พวกเรารับผิดชอบร่วมกับมู่กรุ๊ป เราจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของมู่อวี้เฉิงคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ คุณไอเองก็เป็นผู้ร่วมงานกับเรา ดังนั้นฉันควรจะไปเยี่ยมเขา อีกอย่างพวกเราแค่จะไปดูอาการคร่าว ๆ ถ้าเขาไม่เป็นอะไรร้ายแรง เราก็จะนั่งเครื่องตามกลับไปทีหลัง”

    “ไม่ได้!”

    ลู่ซีจวี๋ปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะคิด “ถ้าเธอจะอยู่ต่อ ฉันก็จะอยู่ต่อด้วย ฉันเป็นห่วงไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่คนเดียว”

    “รุ่นพี่ ต่อให้ฉันอยู่คนเดียวก็ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อีกอย่างฉันไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย ยังมีมู่อวี้เฉิงอยู่ด้วย”

    การมีอยู่ของมู่อวี้เฉิงทำให้เขารู้สึกกังวล!

    ลู่ซีจวี๋กำลังสาปแช่งอยู่ในใจ

    เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็เริ่มเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง “รุ่นพี่คะ รุ่นพี่เดินทางมาต่างประเทศหลายวันแล้ว ทางบริษัทยังรอให้รุ่นพี่กลับไปดูแลสถานการณ์โดยรวมอยู่นะคะ เพราะฉะนั้นรุ่นพี่พาพวกเขากลับไปกันก่อนเถอะค่ะ”

    หลังจากพูดจบ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็เอื้อมมือออกไปตบแขนลู่ซีจวี๋เบา ๆ “ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

    จากนั้นเธอก็กลับไปยืนตำแหน่งเดิมและพูดกับมู่อวี้เฉิงว่า “เราไปกันเถอะค่ะ”

    มู่อวี้เฉิงพยักหน้าและขึ้นรถยนต์ตรงไปยังโรงพยาบาล

    ลู่ซีจวี๋รู้สึกขมขื่นอยู่ในใจ และจำใจพูดว่า “ไป เรากลับกันเถอะ”

    ทั้งสองคนรีบตรงไปโรงพยาบาล ขณะเดียวกันลิสท์กับชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ในห้องผู้ป่วยของเอวิสัน

    “คุณมู่ คุณถง นี่คุณเอซลูกชายของคุณไอครับ”

    “นายน้อย นี่คือคุณมู่กับคุณถงเป็นหุ้นส่วนของคุณไอครับ” ลิสท์พูดแนะนำทั้งสองฝ่าย

    หลังจากทั้งสองแสดงความเห็นอกเห็นใจแล้ว มู่อวี้เฉิงก็ถามถึงอาการของคุณไอ

    “ขอบคุณคุณทั้งสองที่มาเยี่ยมนะคะ ตอนนี้พ่อพ้นขีดอันตรายแล้วครับ” เอซตอบ

    “เกิดขึ้นได้ยังไงคะ?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถามลิสท์

    ลิสท์ขมวดคิ้ว “ดูเหมือนว่าเบรกจะขัดข้องครับ คนรถหักหลบไม่ทันเลยชนเข้ากับรถบรรทุกขนาดใหญ่”

    มู่อวี้เฉิงพยักหน้าแล้วครุ่นคิด

    “คุณทั้งสองคนวางใจได้ครับ เรื่องนี้ไม่ส่งผลกระทบต่อความร่วมมือของเราหรอก” เอซพูดสัญญา

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้า

    หลังจากออกมาจากโรงพยาบาล ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดคุยกับมู่อวี้เฉิงว่า “คุณมู่ ในเมื่อเรามาที่นี่แล้ว ฉันว่ายังไงเราก็ควรจะรอให้คุณไอฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยกลับออกไปน่าจะดีกว่าค่ะ”

    “อืม แล้วแต่คุณ” มู่อวี้เฉิงไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร

    ทั้งสองจึงตัดสินใจว่าจะอยู่ต่างประเทศต่ออีกสามถึงสี่วัน

    ในคืนนั้นลู่ซีจวี๋โทรมาหาเธอ เธอจึงบอกความตั้งใจให้เขาฟัง จนทำให้ลู่ซีจวี๋ไม่พอใจเล็กน้อย

    “รุ่นพี่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ไม่มีอะไรหรอก รอคุณไอตื่นเมื่อไหร่เราจะรีบกลับทันที ช่วงนี้รุ่นพี่ช่วยฉันดูแลเสี่ยวเป่าด้วยนะคะ”

    หัวใจของลู่ซีจวี๋อ่อนยวบลงเมื่อได้ยินคำขอของเธอ จากจึงตอบตกลง

    สองวันต่อมา มู่อวี้เฉิงกับถงเหมี่ยวเหมี่ยวไปเยี่ยมเอวิสันที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

    ระหว่างที่ไม่มีอะไรทำ พวกเขามักจะยกแล็ปท็อปขึ้นมานั่งทำงานในห้องพักของโรงแรม

    วันที่สามในช่วงบ่าย

    ทั้งสองคนกำลังนั่งทำงานอยู่ แต่จู่ ๆ มู่อวี้เฉิงก็ได้รับสายจากลิสท์

    “คุณมู่ คุณไอฟื้นแล้วครับ”

    “ครับ เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมรีบไป”

    หลังจากวางสาย มู่อวี้เฉิงก็มาเรียกถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่ห้อง

    จากนั้นทั้งสองคนจึงออกเดินทางไปโรงพยาบาลด้วยกัน

    เอวิสันรู้สึกประทับใจมากที่เห็นทั้งสองคนอยู่ต่อเพื่อเขา

    “ขอบคุณพวกคุณมากครับ”เอวิสันมองดูทั้งสองคนและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

    “ไม่เป็นไรครับ” มู่อวี้เฉิงตอบรับ

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถามด้วยความเป็นห่วง “คุณไอเป็นอะไรมากมั้ยคะ?”

    เอวิสันตอบกลับเบา ๆ “ไม่เป็นอะไรแล้วครับ”

    ขณะเดียวกันคุณหมอเข้ามาตรวจอาการ

    “หมอครับ อาการพ่อผมเป็นยังไงบ้างครับ?”

    หมอมองดูเอซแล้วตอบว่า “วางใจได้ครับ คุณพ่อของคุณสบายดี ขอแค่นอนพักผ่อนสักหน่อย เดี๋ยวก็หายดีเป็นปกติแล้วครับ”

    “ขอบคุณครับหมอ”

    หลังจากได้รับการยืนยันว่าเอวิสันไม่เป็นอะไรมาก มู่อวี้เฉิงกับถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็รู้สึกโล่งใจและเดินทางกลับประเทศจีนในวันพรุ่งนี้

    ค่ำคืนนี้เป็นช่วงเวลาเหมาะสมที่มู่อวี้เฉิงจะพา ถงเหมี่ยวเหมี่ยวออกไปเดินเล่น

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวผู้ซึ่งเห็นด้วยไม่บ่อยครั้งนักกลับตอบตกลง

    ทั้งสองคนจึงออกไปเดินเลาะแถวริมทะเลสาบ

    แสงไฟถนนสลัว ๆ สาดส่องความอบอุ่นมาใส่พวกเขา

    สายลมจากคลื่นน้ำพัดผ่านมาเป็นระลอก อาคารรูปทรงยุโรปที่สว่างไสวอยู่บนท้องถนนชวนให้รู้สึกสงบ

    ขณะที่พวกเขากำลังเดินเล่นกันอยู่ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ยกมือขึ้นมากอดอก

    มู่อวี้เฉิงที่สังเกตเห็นรีบถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมให้ ถงเหมี่ยวเหมี่ยว

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหันกลับมามองเมื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นบนหัวไหล่ “ขอบคุณค่ะ”

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกระชับเสื้อคลุมแน่น ถึงแม้ว่ากลิ่นของชายหนุ่มจะห่อหุ้มรอบตัวเธออยู่ แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น

    ทั้งสองคนเดินไปเงียบ ๆ แต่กลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจ ไม่มีเสียงรบกวนจากผู้คนจึงทำให้พวกเขารู้สึกว่าช่วงเวลาค่อย ๆ เดินผ่านไปช้า ๆ

    มู่อวี้เฉิงเหลือบมองสีหน้าสงบของถงเหมี่ยวเหมี่ยว และต้องการให้ถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยู่เคียงข้างเขาให้ยาวนานมากขึ้น