พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 139 บางคนกำลังสุขใจ แต่ใครบางคนกลับเป็นกังวล

    ตอนที่ 139

    บางคนกำลังสุขใจ แต่ใครบางคนกลับเป็นกังวล

    เอวิสันไม่ได้บีบบังคับ เพียงแต่ยิ้มและพูดว่า “ครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะไปส่งที่สนามบิน”

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกำลังจะปฏิเสธ แต่เธอกลับได้ยินเอวิสันพูดขึ้นอีกครั้ง “ผมพอมีว่างไปส่งที่สนามบินอยู่ อีกอย่างผมอยากทำมันในฐานะเจ้าบ้าน”

    ในเมื่อเขาพูดเช่นนั้น ทั้งสองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรอีก

    “ขอบคุณค่ะคุณไอ เอาไว้คุณมาเที่ยวที่เมืองเป่ยเมื่อไหร่ ฉันจะขออาสาไปเป็นไกด์ให้คุณเองค่ะ”

     “ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องขอขอบคุณคุณถงเช่นกันครับ!”

    ทั้งสองคนกล่าวอำลาเอวิสันและนั่งรถกลับไปที่โรงแรม

    ระหว่างทาง ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมีความสุขมาก เธอยิ้มกว้างจนแก้มปริ

    “ดีใจมากเลยเหรอ?” มู่อวี้เฉิงถามขึ้นเบา ๆ หลังจากเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเธอ

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้ายืนยัน “อืม เพราะว่าเราใช้ทรัพยากรและกำลังคนจำนวนมาก ไหนจะใช้เวลาอีก พอได้สิ่งที่ต้องการมามันก็ไม่มีอะไรมีความสุขไปมากกว่านี้แล้ว”

    “ทั้งหมดนี้ต้องยกความดีความชอบให้คุณ!”

    “ฉันไม่กล้ารับความดีความชอบไว้คนเดียวหรอกค่ะ ถ้าขาดความพยายามของทุกคนไป แนวคิดและการออกแบบของฉันก็คงจะไม่ออกมาสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ทั้งหมดต้องขอบคุณทุกคน”

    มู่อวี้เฉิงจ้องมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งแล้วไม่พูดอะไร

    “แต่ถ้าจิ้นเป่ยเฉิงรู้ข่าวจะต้องโกรธจนหน้าดำมากแน่ ๆ”

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรู้สึกพึงพอใจเมื่อนึกถึงท่าทางโกรธจัดและบ้าคลั่งของจิ้นเป่ยเฉิง

    มู่อวี้เฉิงมองดูท่าทางปีติยินดีของเธอด้วยแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหลงใหล

    ทั้งสองกลับมาที่โรงแรมโดยมีทีมนักออกแบบและลู่ซีจวี๋รอคอยอยู่ที่นั่นแล้ว

    เมื่อมองดูสีหน้าของทุกคน พวกเขาคงกำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับผลลัพธ์อยู่

    หลายคนรีบเข้ามาทักทายเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกลับมาแล้ว

    “คุณมู่ คุณถง ผลเป็นยังไงบางครับ?”

    “เคเอ็นกรุ๊ปตกลงที่จะร่วมมือกับเราหรือเปล่า?”

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเหลือบมองกลุ่มคนแล้วค่อย ๆ พูดขึ้น “เราชนะแล้ว! เคเอ็นกรุ๊ปตกลงที่จะร่วมมือกับพวกเรา!”

    “จริงเหรอคะ?”

    “ดีจัง!”

    “ในที่สุดการทำงานหนักก็ส่งผลสักที”

    “คุณมู่ คืนนี้ต้องเลี้ยงข้าวเย็นเรานะครับ!”

    “ใช่ครับคุณมู่!”

    …

    นักออกแบบหลายคนมีความสุขมากและขอให้มู่อวี้เฉิงเลี้ยงอาหารในค่ำคืนนี้

    มู่อวี้เฉิงมีความสุขที่คว้าชัยชนะจากโครงการนี้มาได้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงตอบตกลงอย่างง่ายดาย “ได้!”

    พวกเขาส่งเสียงไชโยอีกครั้งหลังจากได้ยินดังนั้น

    “เหมี่ยวเหมี่ยว ยินดีด้วยนะคว้าชัยชนะโครงการจากเคเอ็นกรุ๊ปมาได้สำเร็จแล้ว ขอบคุณที่เธอตั้งใจทำงานหนัก” ลู่ซีจวี๋ มองดูถงเหมี่ยวเหมี่ยวและพูดด้วยถ้อยคำจริงใจ

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวยิ้ม “ไม่สำคัญหรอกค่ะ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อผลประโยชน์ของบริษัท”

    คืนนั้นหลายคนรวมถึงนักออกแบบเดินทางไปรับประทานอาหารเย็นกันที่โรงแรมห้าดาวประจำท้องถิ่น

    หลายคนเดินเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัวและนั่งลงทีละคน

     ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่คิดอะไรมากและเข้าไปนั่งลงข้าง มู่อวี้เฉิง

    มู่อวี้เฉิงที่คอยสังเกตการเคลื่อนไหวของเธอรู้สึกดีมากจนเผลอหลุดยิ้มออกมา

    ลู่ซีจวี๋มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกขมขื่นในใจแล้วจึงรีบนั่งลงข้าง ๆ ถงเหมี่ยวเหมี่ยว

    กลุ่มคนสั่งอาหารและเปิดไวน์แดงสองสามขวด

    “คุณมู่ ขอบคุณที่ใจกว้างเลี้ยงอาหารเย็นพวกเรานะครับ!”

    นักออกแบบหลายคนยกแก้วขึ้นเพื่อแสดงความเคารพต่อมู่อวี้เฉิง

    มู่อวี้เฉิงจึงยกแก้วขึ้นเพื่อตอบรับ

    หลังจากแสดงความเคารพเสร็จ นักออกแบบหลายคนมองตรงไปที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยว

    “คุณถง ขอบคุณสำหรับแนวคิดและวิธีการอันมีค่าในการทำโครงการนี้นะครับ เพราะคุณเราถึงเอาชนะโครงการนี้ได้”

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมีความสุขมาก เธอยกแก้วไวน์ขึ้นและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นดื่มหมดแก้วกันนะคะ อีกอย่างถ้าพวกคุณไม่เร่งฝีมือการทำงาน ผลงานการออกแบบคงไม่ออกมาดีขนาดนี้ ต้องขอบคุณพวกคุณที่ทำงานหนักกันด้วยค่ะ”

     บรรยากาศภายในห้องอาหารส่วนตัวเป็นไปอย่างสนุกสนานและกลมเกลียวกันมาก

    ขณะที่บางคนกำลังสุขใจ แต่ใครบางคนกลับเป็นกังวล

    เมื่อผู้ช่วยทราบข่าว เขารีบไปรายงานจิ้นเป่ยเฉิงทันที

    “จะรีบอะไรนักหนา?” จิ้นเป่ยเฉิงตะคอกเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเขา

    ผู้ช่วยหอบเล็กน้อย สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก “คุณจิ้น เคเอ็นกรุ๊ปตัดสินผลแพ้ชนะแล้วครับ พวกเขาตัดสินใจร่วมมือกับมู่กรุ๊ป”

    ผู้ช่วยเหลือบมองจิ้นเป่ยเฉิงและรายงานอย่างระมัดระวัง

    ใบหน้าของจิ้นเป่ยเฉิงเย็นยะเยือกขึ้นเมื่อได้ยินข่าวดังกล่าว รัศมีรอบกายดูเย็นชาขึ้นทันที

    มือใหญ่กวาดถ้วยบนโต๊ะลงกับพื้นด้วยความโกรธจัด

    “เคร้ง~”

    เสียงคมชัดทำให้หัวใจของผู้ช่วยสั่นสะท้าน

    ไม่เพียงแต่ถ้วยชาบนโต๊ะเท่านั้น แต่เขายังตะบี้ตะบันไล่ทุบข้าวของทุกอย่างที่ขวางหน้า

    สักพักเสียงตะโกนกรีดร้องก็ดังลั่นห้อง

    ผู้ช่วยยืนอยู่ด้านข้างด้วยขาที่สั่นเทา ก้มหน้าลงไม่กล้าปริปากพูดอะไร

    “มู่อวี้เฉิง! ถงเหมี่ยวเหมี่ยว!”

    จิ้นเป่ยเฉิงแสดงสีหน้าโกรธจัด เส้นเลือดปูดโปนออกมาจากหน้าผาก ฟันขบเข้ากันดังแน่น

    “แล้วไอหมอนั่นมันมัวทำอะไรอยู่?!”

    จิ้นเป่ยเฉิงมองดูผู้ช่วยด้วยสายตาเฉียบคม

    ผู้ช่วยที่ถูกเรียกชื่ออย่างกะทันหัน หัวใจเต้นระรัวทันที “คุณจิ้น หัวหน้าจางเล่าว่าเขาไปหาคุณไอเมื่อวานนี้ แต่คุณไอไม่ได้บอกรายละเอียดชัดเจน บอกแค่ว่าจะลองคิดดูให้รอบคอบอีกครั้ง”

    “ขยะ! เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ยังจัดการไม่ได้! ตอนได้เงินไปก็พูดอย่างดี! พอถึงคราววิกฤตก็ช่วยอะไรไม่ได้สักคน! แล้วไอแก่ เอวิสัน ไม่คิดว่ามันจะมีรสนิยมห่วยแตกขนาดนี้ ไม่แม้แต่จะไว้หน้าจิ้นกรุ๊ป!”

    ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าชิ้นเนื้อในปากของจิ้นกรุ๊ปถูกมู่กรุ๊ปขโมยเอาไป!

    แล้วหลังจากนี้จิ้นกรุ๊ปจะตั้งหลักในเมืองเป่ยได้อย่างไร?

    เขาตกอยู่ในกำมือของมู่อวี้เฉิงสองครั้งติดต่อกัน หากข่าวนี้หลุดออกไป จิ้นเป่ยเฉิงจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

    จิ้นเป่ยเฉิงโมโหมาก เตะโต๊ะตรงหน้าระบายความโกรธอย่างแรง

    “คุณจิ้น หรือว่าเราควรสอนบทเรียนให้ไอแก่นั่นหน่อยดีมั้ยครับ?” ผู้ช่วยถามด้วยเสียงสั่นเครือ

    ดวงตาของจิ้นเป่ยเฉิงมืดมนลง กัดฟันแน่นแล้วเค้นเสียงออกมา แกคิดว่าไงล่ะ?”

    ผู้ช่วยเข้าใจทันทีและรีบพยักหน้า “ครับ ผมจะลงมือเดี๋ยวนี้”

    คืนนั้นหลังอาหารเย็น เอวิสันพูดคุยธุระเสร็จแล้วเดินกลับออกมาขึ้นรถยนต์

    คนขับสตาร์ทรถและขับตรงไปที่คฤหาสน์

    แต่เมื่อรถยนต์ขับไปได้ครึ่งทางก็มีรถบรรทุกขับแล่นเข้ามา

    คนขับรีบเหยียบเบรกทันที แต่หลังจากเหยียบเบรกอยู่หลายรถยนต์ก็ยังไม่หยุดนิ่ง

    เมื่อเห็นรถบรรทุกขนาดใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังแล่นเข้ามาใกล้มากขึ้น ใบหน้าของคนขับรถก็ซีดลงและรีบร้องตะโกน “คุณไอ! คุณไอ!”

    เอวิสันที่นอนหลับตาอยู่เบาะหลังได้ยินเสียงจึงลืมตาตื่น

    แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร แสงสีขาวก็สว่างจ้า เสียงแหลมของแตรรถยนต์ดังก้องเข้ามาในรูหู

    จากนั้นก็เกิดการสั่นสะเทือนจากรุนแรง ดวงตาของเขาพร่ามัวและหมดสติไปในที่สุด

    เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างกาย ของเหลวอุ่น ๆ ไหลลงมาจากหน้าผาก

    เขาพยายามเปิดปากแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

    การมองเห็นเริ่มพร่ามัวขึ้นทีละน้อย

    แต่ก่อนที่เขาจะหมดสติลงไป เขามองเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนรายล้อมอยู่รอบตัวเขา

    ดูเหมือนว่าคนกลุ่มนั้นกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงอีกต่อไป

    พละกำลังในร่างกายค่อย ๆ หมดลง ดวงตามืดมนลงอีกครั้ง และหมดสติไป

    ผู้สัญจรไปมาในละแวกนั้นรีบโทรศัพท์แจ้งตำรวจ

    ทันใดนั้นรถตำรวจและรถพยาบาลก็มาถึง

    เอวิสันถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที