“…อ้อ! ฉันรู้จักเจ้านี่นี่นา”
“หมายความว่ายังไงน่ะ ที่ว่ารู้จักด้วย?”
“มันคือ [โพรงกลมใต้ดิน] ค่ะ เรื่องเล่าในเน็ตมันเป็นแบบนี้เลย บันไดที่มุ่งลงไป ที่ถูกซ่อนเอาไว้ในห้องน้ำซองสุดท้ายในสถานลัทธิ”
[โพรงกลมใต้ดิน (地下のまる穴 : Chika no Maruana)] เป็นเรื่องราวที่พูดถึงกลุ่มนักเรียนมอปลายที่แอบเข้ามาในตึกน่าสงสัยหลังนึงที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกลจากบ้านเมืองและผู้คนกัน
พวกเด็กผู้ชายออกสำรวจในตึกขององค์กรเคลื่อนไหวทางศาสนาใหม่ แล้วก็ไปเจอกับบันไดลงไปชั้นใต้ดินที่ถูกซ่อนเอาไว้ในห้องน้ำ
ตอนนั้นเอง ที่พวกนั้นไปเจอกับเรื่องแปลกประหลาดเข้า…
“เธอจะบอกว่า นี่คือปรากฏการณ์ของโลกเบื้องหลังงั้นเหรอ?”
“ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนั้นซะทีเดียวนะคะ พวกนั้นที่เข้ามาเอาตัวพวกประเภทที่ 4 ออกไปก่อนหน้านี้พูดเอาไว้ว่าจะรีบไปที่โพรงกลม คงตั้งใจจะสร้างให้ทับซ้อนกับเรื่องเล่านั้น แบบเดียวกับที่ใช้กับเรื่องเล่าแนวรับผิดชอบตัวเองมากกว่า พวกนั้นจงใจสร้างองค์ประกอบในเรื่องสยองขวัญกลับมาอีกครั้งนึง”
“ในเรื่องต้นฉบับนี่ พอลงไปในโพรงนี้แล้วมันจะเป็นยังไง?”
“เท่าที่จำได้ มันจะมีอะไรซักอย่างที่เหมือนช่องประตูกลมๆ นะคะ พอผู้เล่าเรื่องลอดผ่านช่องประตูเข้าไป เขาก็ได้เห็นโลกอีกใบที่ต่างจากโลกที่เขาจากมาอยู่นิดหน่อย”
ระหว่างที่ยังกระซิบคุยกันอยู่ เสียงฝีเท้าจากนอกห้องน้ำมันก็เข้ามาใกล้ทางนี้ขึ้นเรื่อยๆ
“พวกนั้นมาทางนี้แล้ว… จะลงไปกันเลยนะคะ?”
ฉันลองถามดู คุณโคซากุระก็พยักหน้าให้แบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ ก่อนที่ฉันจะก้าวลงบันได พร้อมกับใช้ตะเกียงส่องแสงดูที่เท้าของพวกเรา
พอเดินลงไปไม่นานก็เจอส่วนแท่นพักบันได แล้วก็เจอบันไดที่ลงไปอีกที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจากตรงนี้
ดูท่าทางพวกนั้นจะคิดเอาไว้แล้วเหมือนกันนะ อุตส่าห์ทำบันไดลับเอาไว้อีกอันในห้องน้ำชายด้วย
หลัวจากที่เดินลงมาอีกชั้นนึง บันไดมันก็สุดแค่ตรงนี้
ตรงปลายทางก็มีประตูบานคู่อยู่คู่นึง
พอเปิดมันออกช้าๆ อีกฟากก็คือห้องขนาดประมาณ 25 ตารางเมตรที่มีแสงสว่างจากหลอดไฟสีส้ม
ตรงกลางห้องมีวงแหวนเหล็กอันใหญ่ ใหญ่ขนาดที่แทบจะแตะกำแพงทั้ง 2 ข้างของห้องได้เลย
“ตรงนี้มันทางตันแล้วนะ ตาเธอเห็นอะไรบ้างหรือเปล่า โซราโอะจัง?”
จากที่เพ่งดูด้วยตาขวา ก็เห็นแผ่นฟิลม์บางๆ ที่โบกไปมาเหมือนกับฟองสบู่โปร่งแสงสีเงินอยู่ในวงแหวนอันนั้นด้วย
“มีเกทค่ะ ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่ามันจะมุ่งหน้าไปตรงไหน”
“ลอดไปได้มั้ย?”
“ถ้าโทริโกะอยู่ที่นี่ล่ะก็”
โชคร้ายจัง ใช้เกทที่เป็นอยู่แบบตอนนี้ไม่ได้ เหมือนกับเกทที่อยู่ในสวนของบ้านคุณโคซากุระเลย
ตราบใดที่ไม่มีวิธีการอย่างใช้มือของโทริโกะมาเปิดมันล่ะก็ เกทนี้มันก็เปล่าประโยชน์
โทริโกะ…
ตอนนี้เธออยู่ไหนนะ?
พวกทีมลักพาตัวของลัทธิน่าจะออกไปไล่จับเธออีกรอบนึงแล้วล่ะมั้ง
หวังว่าจะหนีรอดปลอดภัยนะ ความกังวลในใจที่ฉันฝืนกดลงไปมันเริ่มจะเอ่อขึ้นมาแล้ว แต่สุดท้าย ฉันก็กลืนมันกลับลงไปจนได้
ตอนนี้ ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาจากห้องน้ำทางด้านบนแล้ว
พวกนั้นกำลังมาทางนี้
ห้องนี้ไม่มีที่ไหนให้ซ่อนเลย คุณโคซากุระขยับตัวเข้ามาใกล้ฉัน แต่ทุกอย่างที่เราจะทำได้ ก็มีแต่รออย่างหมดหวังเท่านั้นเอง
ถ้าลองใช้ตาขวาของตัวเองดู จะพออาศัยช่วงที่วุ่นวายในการหนีออกไปได้หรือเปล่านะ?
ระหว่างที่ตาของฉันกวาดไปทั่วห้อง พยายามหาทางออกจากสถานการณ์ตรงนี้ ฉันก็เห็นแสงเรืองจางๆ สีเงินเหมือนตัวทากออกมาจากหูของคุณโคซากุระด้วย
ถ้าปล่อยเธอไว้คนเดียวล่ะก็ คุณโคซากุระก็อาจจะโดนลากเข้าไปในลัทธิก็ได้
แต่จะยังไงก็เถอะ ต่อให้ฉันจะเห็นมันได้ มือของฉันก็จับมันไม่ได้อยู่ดี
“ตรงนี้ ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”
ฉันหันไปพูดกับคุณโคซากุระที่ขมวดคิ้วแน่น
“คุณโคซากุระคะ ตอนแรกที่พวกเราคุยกับอุรุมิ รูนะที่ชั้นบน คุณช่วยพูดออกหน้าให้ฉันสินะคะ?”
“รู้ด้วยเหรอ?”
“อือ แน่นอนอยู่แล้ว ขอบคุณนะคะ”
“จู่ๆ ก็ทำตัวหน้าขนลุกขึ้นมาเชียวนะ”
“ก็คิดว่าอยากจะพูดซะก่อนตอนที่ตัวเองยังทำได้ค่ะ”
“ก็นะ ฉันเป็นผู้ใหญ่นี่ ไม่เหมือนเธอซักหน่อย”
เสียงก้าวเท้าหนักๆ เดินลงบันไดมาเรื่อยๆ แล้วประตูบานคู่ก็เปิดออก
รูนะเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสิบกว่าคน
“โอ๊ะ! เจอตัวแล้ว!”
รูนะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเริงร่าแบบไม่เข้าที่เข้าทาง พร้อมกับที่ชี้นิ้วมาที่พวกเรา
ที่ตาขวา ฉันเห็นเส้นจากเสียงของยัยนั่นลอยออกมาจากลำคอ ก่อนจะวิ่งตรงเข้ามาพวกเราได้เลย
พยายามจะปัดมันออกไปแล้วยะ แต่มันก็แค่ทะลุผ่านมือฉันมาได้อยู่ดี ยังกับว่าไม่ได้สัมผัสโดนอะไรเลยซักนิด
เส้นพวกนั้นเข้ามาในหูฉันทั้ง 2 ข้าง เหลือทิ้งเอาไว้แค่เสียงก้องที่สั่นตุบๆ เท่านั้น
คุณโคซากุระเองก็ตัวสั่นระริก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นการหลอกตัวเอง
“ถ้าต้องมาเจอยัยนี่อีก ฉันเอาที่อุดหูมาด้วยดีกว่า”
“…แน่ใจเลยค่ะว่าไม่ได้ผลแน่นอน”
พวกลัทธิตรงเข้ามาล้อมพวกเราเอาไว้ ในขณะที่พวกเราเองก็กลัวจนถอยกันไป
ในมือของพวกนั้นมีทั้งปืนช็อตไฟฟ้า ปืนฉมวก แล้วก็สเปรย์พริกไทยอยู่ด้วย มีแค่คนเดียวที่ถือปืนจริงอยู่
มาคารอฟของฉัน
ตอนที่เห็น ฉันก็รู้สึกเหมือนความโกรธในตัวมันระเบิดออกมาเลย
อย่ามาแตะ นั่นมันของฉัน มาคารอฟของฉัน ที่โทริโกะให้ฉันมานะ
“เค้าก็งงอยู่เลยว่าทั้งคู่หายไปไหนกัน แล้วก็มาถึงที่นี่เลยโดยไม่ขออีกต่างหาก นี่เค้าจะประมาททั้ง 2 คนไม่ได้เลยสินะเนี่ย?”
รูนะพูดทักท้วงขึ้นมา
“ก็ไม่เห็นมีป้ายแปะไว้เลยนี่ว่า [ห้ามเข้า]”
“โอ๊ะ ไม่มีปัญหา เค้าไม่ว่าอะไรหรอก เค้าสนใจเรื่องที่ว่าเธอออกมาจากคุกได้ยังไงมากกว่า”
รูนะว่ามาแบบนั้น พร้อมกับเดินวนรอบตัวฉันมาทางด้านซ้าย
“คนที่เค้าส่งไปหาเธอเขาบ้าไปเลยนะ ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากกรี๊ดลั่นกับอาละวาดไปทั่วอยู่พักใหญ่ๆ อาการหนักขนาดไม่ได้ยินเสียงของเค้าเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อนเลย เค้าตกใจยกใหญ่เลยนะ ทำเอากลัวเลยล่ะ พอในที่สุดคนๆ นั้นเขาก็สงบลงซักที―เค้าก็ได้ฟังมาแล้ว เรื่องที่เธอทำด้วยตาข้างนั้นของเธอน่ะ”
รูนะหยุดยืนอยู่เฉียงๆ ไปทางด้านหลังของฉัน ก่อนจะพูดต่อ
“นัยน์ตาปีศาจงั้นเหรอ? มีอยู่จริงๆ ด้วยนี่นา ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เค้าได้เจอเด็กผู้หญิงคนอื่นนอกจากฉันที่มีพรสวรรค์ที่ทั้งแข็งแกร่งทั้งสวยงามอยู่ในตัวด้วย คามิโคชิ โซราโอะจังสินะ? เค้าว่าพวกเราต้องเป็นเพื่อนกันได้แน่เลย”
“ฝันไปเถอะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันเกลียดพวกลัทธิ”
“ลัทธิอะไรน่ะ? หมายถึงที่เค้าทำอยู่นี่เหรอ? นี่ก็แค่แฟนคลับเท่านั้นเอง ถ้าได้เจอท่านซัทสึกิเมื่อไหร่ เค้าก็ไม่ติดอะไรนะถ้าจะสลายกลุ่มนี้เลย พวกเขาทุกคนก็ดีใจสุดๆ เลยนะที่จะหายตัวกันไป ใช่มั้ยทุกคน?”
“““ใช่แล้วครับ! เป็นแบบนั้นเลย!!”””
“““พวกเราจะสลายตัวไป! ทันทีเลยครับ!!”””
พวกสาวกลัทธิพร้อมใจกันตะโกนกู่ร้อง
“เห็นมั้ยหล้า?”
“หุบปาก”
ฉันพูดสวนไปในขณะยังกัดฟันกรอดอย่างสะอิดสะเอียน
“สิ่งที่ฉันต้องการ คือพวกเรา 2 คนได้กลับบ้าน ด้วยกัน เดี๋ยวนี้ ถ้ากล้าลงมือกับโทริโกะล่ะก็ ฉันไม่มีทางยกโทษให้แน่ ฉันจะทำให้ทุกคนเป็นบ้ากันไปซะให้หมด―กัดทะลุลิ้นตัวเองให้ตายกันไปซะให้หมดทุกคนเลย”
“…!”
รูนะกลืนน้ำลากเอื๊อกอยู่ข้างหลังฉัน ก่อนจะเริ่มเดินต่ออีกรอบ ผ่านหลังฉันไป จนเริ่มเดินวนไปที่ฝั่งตรงข้าม
“…คุณคามิโคชิ สุดยอด เท่สุดๆ ไปเลย ตอนนี้ยิ่งอยากได้เธอเป็นเพื่อนเข้าไปอีกนะเนี่ย ถ้าทำให้เธอโกรธได้ขนาดนี้ เค้าก็อยากจะลงมือกับคุณโทริโกะด้วยเหมือนกันนะ~ จะได้ใส่ไฟให้ลุกเข้าไปอีก ถ้าเค้าใส่เสียงของเค้าเข้าไปหาเธอตอนนั้นล่ะก็ สีหน้าของเธอตอนนั้นจะเป็นยังไงน้า~? หืม…?”
หัวฉันเย็นลงมาทันทีเลย
โอเค เข้าใจแล้ว
ถ้าจะเอาแบบนี้ล่ะก็ จัดการยัยนี่ซะตรงนี้เลยแล้วกัน
แค่ทะเล่อทะล่าเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ ดวงของยัยนั่นก็กุดแล้ว
ถ้ากระชากตัวยัยนี่มาไว้ใกล้ตัว เจ้าพวกสาวกพวกนั้นก็ลังเลจะใช้พวกปืนหรืออะไรก็ช่างที่ถืออยู่นั่นแล้ว ตอนนั้นแหละ ก็ใช้ตาขวาซะ
พอตัดสินใจได้ ก็หันจ้องเขม้งไปที่รูนะที่อยู่ทางด้านขวา แล้วเตรียมจะพุ่งตัวไปแล้―…
“มีอะไรเหรอ? ทำไมทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นหล้า?”
รูนะถามพร้อมกับยิ้มกว้าง
ภาพตรงหน้าตอนนี้ รูนะกำลังกอดคุณโคซากุระอยู่จากข้างหลัง
TN: โอ้โห… แล้วแบบนี้จะรอดได้อย่างไรนิ?
