“โอ๊ะ รุ่นพี่! อรุณสวัสดิ์ค่ะ!”
ช่วงพักกลางวันของวันรุ่งขึ้น ตอนที่ฉันกำลังซดโซบะโปะด้วยไข่ดิบกับกองผักในชามอยู่ เซโตะ อาคาริก็เจอฉันพอดี ก่อนจะเข้ามาคุยด้วย
“ดี”
ฉันตอบไปอย่างไม่ค่อยใส่ใจอะไรนัก แล้วอาคาริก็มานั่งฝั่งตรงข้ามฉัน เหมือนกับว่าเป็นเรื่องปกติที่เธอต้องทำแบบนี้อยู่แล้ว
“ฉันได้ฟังมาจากนัตซึนค่ะ รุ่นพี่ขอให้เธอช่วยแต่งรถทำไร่สินะคะ”
“อือ ใช่”
“รุ่นพี่เอาไว้ใช้ทำอะไรน่ะคะ? เกี่ยวอะไรกับโลกเบื้องหลังหรือเปล่า?”
“เธอจะพูดดังเกินไปแล้วนะ…”
“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ!”
ฉันก็ไม่ได้อยากบอกเรื่องโลกเบื้องหลังกับอาคาริหรอก แต่เพราะทั้งเรื่องนินจาแมว ทั้งเรื่องซันนุกิคันโนะ พวกเราผ่านประสบการณ์บ้าบอพวกนั้นมาเยอะจนจำเป็นที่อย่างน้อยก็ต้องเล่าให้เธอรู้อะไรบ้างซักหน่อย
ตอนที่เธอฟังฉัน โทริโกะ กับคุณโคซากุระเล่า มันก็ต้องมีข้อมูลอะไรซักอย่างหลุดออกไปบ้างอยู่แล้ว แต่พวกเราไม่เคยพาเธอเข้าไปไกลกว่าพื้นที่คั่นกลางเลย อาคาริก็เลยคิดว่าพื้นที่คั่นกลางนั่นแหละคือ [โลกเบื้องหลัง] แล้วก็คิดว่าฉันกับโทริโกะเป็น [ผู้เชี่ยวชาญ] ในเรื่องพวกนี้ กำลังศึกษามันอยู่อะไรแบบนั้น…
ฉันไม่คิดจะไปแก้ความเข้าใจที่คลุมเครือคลาดเคลื่อนนั่นของเธออยู่แล้ว ฉันก็แค่ไม่อยากจะเอาใครไปที่โลกนั่นโดยไม่จำเป็นล่ะนะ เพราะแบบนั้นแหละฉันก็เลยทำเย็นชาใส่เธอ กับความอยากรู้อยากเห็นของเธอแบบนี้ แต่มันกลับทำให้ความพยายามในการสร้างบทสนทนาของรุ่นน้องฉันบ่นทอนลงไปไม่ได้เลยซักนิดเดียว
ระหว่างที่ฉันยังดูดเส้นอยู่ กับตอบนู่นนี่ที่อาคาริพูดมาแบบขอไปที ฉันก็รู้สึกได้ว่าเธอกำลังจ้องหน้าฉันอยู่
“…มีอะไร?”
พอเราสบตากัน อาคาริก็โน้มตัวข้ามโต๊ะมา ก่อนจะพูดตอบโดยไม่ละสายตาจากฉันที่เผลอสะดุ้งผงะถอยมาแล้วเลย
“เออ รุ่นพี่ ดูโทรมๆ อยู่หรือเปล่าคะ?”
“ค-… คิดงั้นเหรอ?”
“รุ่นพี่มีถุงใต้ตาด้วย นอนหลับดีหรือเปล่าคะเนี่ย?”
ฉันส่ายหน้าตอบ
“ไม่ได้นอนเลย ซักงีบ”
ที่จริง เมื่อคืน ฉันนอนไม่หลับเลยซักงีบ จนกระทั่งฟ้าสางเลย ซักตอนตี 5 ที่มีแสงลอดเข้ามาในม่านนิดๆ นู่นแหละกว่าฉันจะผ่อนคลายลงแล้วล้มตัวลงนอนกับเตียงได้ซักที ถึงจะได้หลับช่วงระหว่างคาบ 3 กับคาบ 4 มา 2-3 ชั่วโมงก็เถอะ แต่ไม่เหมือนกับพวกโต้รุ่งทั่วๆ ไป เพราะฉันเครียดอยู่ตลอดทั้งคืน นั่งกำปืนไว้แน่น มันเหนื่อยสุดๆ ไปเลย แถมฉันก็รีบออกมาจากบ้านด้วย หน้าฉันตอนนี้ก็คงจะเยินสุดๆ เลยล่ะนะ
คำตอบของฉันทำเอาสีหน้าของอาคาริดูหม่นขึ้นมาเลย
“ไม่ดีเลยนะคะรุ่นพี่ ถึงจะยุ่งก็เถอะ แต่กลางคืนก็ต้องนอนสิคะ”
“เรื่องแบบนั้นไม่ต้องมาบอกฉันหรอกน่า ถ้าทำได้ฉันก็อยากทำอยู่แล้ว… เมื่อคืนดันมีแขกไม่ได้รับเชิญแวะมาน่ะสิ ก็เลย นั่นแหละ…”
“เอ๊ะ? ปีเตอร์บุกมาเหรอคะ?”
ปีเตอร์? ทำเอาชะงักไปพักนึงเลยแฮะ ซักพัก ฉันก็หลุดขำออกมานิดๆ บางที ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติที่พวกเราเจอได้ที่บ้านก็ดูเหมือนแมลงสาบมากๆ เลยนะ ไม่เข้าใจสิ่งที่เราพูดเลยซักนิด ไม่รู้เลยว่ามันอาจจะทำอะไร ต่อให้จะมองไม่เห็นมันแล้ว ก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่ดีจนกว่าจะกำจัดมันให้สิ้นซากได้ เพราะงั้น มันก็จะทำให้เราเครียดอยู่ตลอดเวลาเลย
พอคิดแบบนี้แล้ว 2 อย่างนี่ก็เหมือนกันเลยแฮะ
“เปล่าหรอก ไม่ใช่ ไม่ใช่แมลงด้วย”
“เอ๊ะ? ถ้างั้น… มีคนน่าสงสัยเหรอคะ? หรือว่าจะเป็นสตอล์กเกอร์!?”
อาคาริยังเดาต่อไปอย่างตื่นเต้น
“เออ ถ้ารุ่นพี่อยาก จะให้ฉันไปค้างด้วยก็ได้นะคะ! ฉันเรียนคาราเต้อยู่!”
“…ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอก ขอบใจ”
คนที่ใกล้เคียงกับสตอล์กเกอร์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอก็มีแต่เธอนี่แหละ แถมยังตามฉันไปทั่วเลยอีกต่างหาก
เอ๊ะ แต่ว่า… ฉันคิดใหม่อีกนิดนึง
บางที ฉันอาจจะเย็นชากับอาคาริเกินไปก็ได้
ก็อย่างที่โทริโกะบอกฉันก่อนหน้านี้นั่นแหละ อาคาริเป็นรุ่นน้องคนเดียวเลยที่นับถือฉันด้วย
เอาเรื่องโลกเบื้องหลังออกไปก่อน บางทีฉันควรจะใจดีกับเธอให้มากกว่านี้ซักหน่อยนึงก็คงดีสินะ
ไม่รู้เลยว่าเธอตีความการที่ฉันเงียบไปนี้ว่าอะไร แต่สีหน้าของเธอดูเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เลย เธอถอยกลับไปนั่งเหมือนกับว่าสงบใจลงได้แล้ว ก่อนจะพูดขึ้นมา
“คือ รุ่นพี่โอเคจริงๆ ใช่มั้ยคะ? ถ้าฉันไม่ถามดีกว่า ฉันก็จะไม่ซักไซ้อะไรมากหรอกค่ะ แต่ว่า… เออ บ้านฉันเองก็อยู่ใกล้ๆ นี่ด้วย ทำไมไม่มาค้างที่บ้านฉันซักคืนก่อนล่ะคะ?”
“เอ๊ะ?”
ข้อเสนอที่คาดไม่ถึงของเธอนั่นทำเอาฉันอึ้งไปเลย
“ไปค้างบ้านเธอเหรอ?”
“เป็นอพาร์ตเมนต์ห้องเดี่ยวธรรมดาๆ นี่แหละค่ะ เล็กหน่อย แต่ถ้ารุ่นพี่ไม่รังเกียจอะไร…”
ฉันกำลังเจอกับของที่คล้ายๆ กับภาวะช็อกทางวัฒนธรรมสินะเนี่ย
อ้อ… มันมีคนที่สามารถชวนคนอื่นไปค้างที่บ้านได้ง่ายๆ แบบนี้ด้วยสินะ มันไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดกับฉันเลย
บ้านฉัน ถิ่นฉัน ฉันไม่เคยคิดอยากจะให้ใครมาพักที่นั่นเลยซักครั้ง
“เออ รุ่นพี่คะ?”
“เอ๊ะ? อือ”
“จะมาค้างมั้ยคะ? บ้านฉัน?”
ควรจะดีใจกับข้อเสนอนี้มั้ยนะ?
ถึงงั้นก็เถอะ ฉันจะปล่อยให้เธอมาเห่อฉันง่ายๆ แบบนั้นไม่ได้หรอก แถมถ้าไปอยู่บ้านคนอื่น ฉันก็ผ่อนคลายไม่ได้อยู่แล้ว แถมเธอก็เป็นรุ่นน้องของฉันด้วย…
ฉันส่ายหน้าตอบ
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะ”
“เหรอคะ? แต่ว่า…”
“โทษทีนะ ฉันต้องไปแล้วล่ะ”
ฉันอยากไปแวะที่ห้องสมุดก่อนจะถึงคาบ 5 กับคาบ 6 ฉันก็เลยลุกขึ้นจากเก้าอี้ เอาถาดไปเก็บที่หน้าต่างคืนจาน ตอนนั้น อาคาริก็ตะโกนไล่หลังฉันมา
“ฉันพูดจริงนะคะรุ่นพี่! มาได้ตลอดเลย! ไม่ต้องเกรงใจนะคะ!”
TN: เธอมีรุ่นน้องที่น่ารักจริงๆ เลยนะเนี่ย โซราโอะจัง ^^
ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r
