“ดีเลย ดีเลย ดีเลย ถอยตรงมา ยังงั้นแหละ… โอเค พอออออ!”
ฉันขับ AP-1 ลงมาจากรถบรรทุกจากคำบอกของอิชิคาวะ นัตสึมิ ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก มันไม่เหมือนกับที่โลกเบื้องหลังที่ฉันจะขับยังไงก็ได้ ที่นี่ฉันต้องห่วงว่าจะขับไปชนอะไรหรือเปล่า ซึ่งมันทำให้เหนื่อยสุดๆ ไปเลย
วันนี้ พวกเราเอา AP-1 ที่เก็บไว้ที่อีกฟากนึงของเกทที่บ้านของคุณโคซากุระออกมา แล้วก็เอาขึ้นรถบรรทุกที่นัตสึมิขับมาอีกที ฉันไม่ค่อยอยากจะนั่งรถบรรทุกอยู่กับเธอที่ฉันไม่ค่อยสนิทด้วยเท่าไหร่ ฉันก็เลยนั่งรถไฟจากสถานีสวนสาธารณะชาคุจิอิมาที่สถานีมินามิโยโนะคนเดียว—หรืออันที่จริง คือมันก็เป็นสถานีที่ใกล้บ้านฉันสุดแล้วด้วย เรียกว่าฉันนั่งรถไฟกลับบ้านก็อาจจะถูกกว่านะ
พอฉันลงมาจาก AP-1 นัตสึมิก็ลงมาจากเบาะที่นั่งคนขับ ปิดประตูรถเสียงดัง ก่อนจะเดินมาหาฉัน
“เอาล่ะ เท่านี้ก็เรียบร้อย โอเค ตอนนี้ฉันขอกุญแจไว้ก่อนนะคะ”
“อ้อ จริงด้วย”
หลังจากที่ยื่นกุญแจให้เธอไป ฉันก็หันมองดูรอบๆ เจ้าเครื่องมือทำไร่ที่หลังคาก็ไม่มี ประตูก็ไม่มีเนี่ย พอวางไว้กับพวกรถคันอื่นๆ ในอู่บ้านนัตสึมิ—อู่ซ่อมรถอิชาคาวะ—แล้ว มันดูผิดที่ผิดทางสุดๆ ไปเลยแฮะ นัตสึมิในชุดทำงานของเธอกำลังจดโน้ตเร็วๆ อยู่ในแบบฟอร์มบนกระดานรองเขียนอยู่
“ก็ มีเปลี่ยนเครื่องยนต์ กับตรวจสภาพโดยรวมสินะ?”
“ใช่ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องชิ้นส่วนพวกนี้ เพราะงั้นก็ให้เธอจัดการได้เลย”
“คือ ตามปกติเวลาคนเขาเอารถมาแต่งเนี่ย เขาก็จะมีของอยู่ในใจอยู่แล้วนะคะ… แต่เอาเถอะ ไม่มีปัญหา”
ฉันขอให้นัตสึมิช่วยปรับแต่ง AP-1 ให้ แลกกับที่ช่วยแก้ปัญหาตอนที่ซันนุกิคันโนะโผล่มาที่บ้านเธอให้
ฉันซื้อเจ้าอุปกรณ์ทำไร่ชิ้นนี้มาเพราะความเมาเมื่อตอนที่อยู่ที่เกาะอิชิงาคิ แล้วตอนนี้ก็กลายเป็นคู่หูที่เชื่อมั่นได้ในการออกเดินทางสำรวจไปในโลกเบื้องหลังของฉันกับโทริโกะไปแล้ว มันแบกของได้ วิ่งฝ่าพื้นที่เป็นหลุมเป็นเนินก็ได้ สำหรับโลกเบื้องหลังแล้วก็ถือว่ายอดเยี่ยมเลยล่ะ ติดอยู่แค่ว่า… อือ ความเร็วสูงสุดของมันมีแค่ 3 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเท่านั้นเอง นั่นน่ะมันช้าเกินไปหน่อย
มันก็ยังใช้งานสะดวกอยู่ดีนั่นแหละ แถมก็ติดใจมันแล้วด้วย ฉันเลยอยากจะเปลี่ยนเครื่องยนต์ให้มันแรงกว่านี้หน่อย ตอนที่อาคาริเอาเรื่องยุ่งยากอย่างซันนุกิคันโนะมาให้นั่น ฉันยังไม่รู้ว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง แต่พอได้เจอช่างซ่อมรถอย่างนัตสึมิแล้ว ท้ายที่สุดก็หาทางออกได้ซักที เรื่องการดัดแปลงรถเอาก็น่าจะฟรีด้วยเหมือนกันล่ะมั้ง
ระหว่างที่ฉันยิ้มไปคิดไปอยู่แบบนั้น นัตสึมิก็มองมาที่ฉันด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี
“ก็ นี่เป็นการขอบคุณพวกรุ่นพี่ที่มาช่วยในตอนนั้น ฉันก็จะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายรวมๆ ให้ได้อยู่นะ แต่…”
“ขอโทษที่ต้องให้ลำบากแบบนี้นะ”
“ขอฉันถามก่อนเรื่องนึง: เรามีงบสูงแค่ไหน?”
“หา?”
“ถ้าแค่เปลี่ยนเครื่องยนต์เฉยๆ มันจะมีปัญหาเอาได้ เครื่องยนต์ตัวใหญ่จะทำให้สมดุลของตัวรถเปลี่ยนไป แล้วระบบกันสั่นสะเทือนของตัวรถก็จะพังง่ายขึ้นตามไปด้วย แถมยังเสียงดังกว่าเดิมอีก เพราะงั้นยังไงรุ่นพี่ก็ต้องอยากเปลี่ยนท่อไอเสียด้วยแน่ๆ ถึงรุ่นพี่จะบอกว่าให้ฉันจัดการได้เลย แต่ฉันก็ต้องรู้เรื่องงบที่มีด้วย”
“…หมายถึงว่า ฉันสามารถจ่ายเพิ่มได้อีกเยอะแค่ไหนสินะ?”
“ค่ะ ฉันไม่คิดเรื่องค่าแรงหรืออะไรพวกนั้นแน่นอน งบส่วนนี้ก็เป็นแค่เรื่องชิ้นส่วนที่อาจเพิ่มมามากกว่าที่เราคาดเอาไว้เท่านั้นเอง”
“เออ… แล้วต้องมากแค่ไหนล่ะ? ประมาณหลักหมื่น? หรือว่าแตะหลักแสนเลย?”
“อ่า โอเค ถ้ามีให้เลือกระหว่างแสนเยน สองแสนเยน กับห้าแสนเยน รุ่นพี่จ่ายไหวที่เท่าไหร่คะ?”
“ส- แสนเยน”
“ได้ค่ะ ตกลงตามนั้น ขอเวลาซัก 2 อาทิตย์ได้ใช่มั้ย? เสร็จเมื่อไหร่ฉันจะโทรหาอีกที เจอกันค่ะ”
ไม่ฟรีเหรอเนี่ย?
ฉันต้องดูมึนสุดๆ แน่เลย ตอนที่นัตสึมิมายืนส่งฉันเดินออกมาจากอู่ซ่อมรถอิชาคาวะแบบพอเป็นพิธีน่ะ
TN: ก็นะ เรื่องช่วยก็ส่วนนึง แต่เรื่องทำมาหากินก็อีกส่วนนึงนี่เนอะ
ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r
