ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 76

ที่นี่คือป่าที่รกร้างแน่นอนว่าไม่มีถนน แต่ตอนนี้กลับมีเส้นทางที่ถูกสร้างขึ้นโดยโลหิตและซากศพ

ทั้งสองฝั่งของเส้นทางมีผู้เล่นที่กำลังตกใจกับการโจมตีของกองทหารหลุนฮุย

พวกเขาไม่เคยพบเห็นกองทหารม้ามาก่อนและครั้งนี้พวกเขาไม่เพียงแต่จะได้เห็นมันเท่านั้นพวกมันยังสลักความแข็งแกร่งลงในใจของพวกเขาอีกด้วย

ในเวลานี้พวกเขาค้นพบว่าการโจมตีของทหารม้านั้นน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง

เมื่อมองไปที่ซากศพที่ขาดวิ่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เหล่าผู้เล่นต่างกลืนน้ำลายด้วยความสยดสยอง

หลังจากตกตะลึงอยู่ชั่วครู่เหล่าผู้เล่นทั้งสองฝั่งของถนนก็กลับมามีสติอีกครั้งและจากนั้นการแสดงออกของพวกเขาก็เปลี่ยนไป พวกเขาต่างตะโกนดุด่าสาปแช่งไปยังทิศทางที่กองทหารหลุนฮุยจากไป

“บ้าเอ้ย! กลับมาก่อน อย่าพึ่งไป!”

“กลับมาเดี๋ยวนี้ เฮ้ย!!ข้าเป็นโจรกลับมาฆ่าข้าก่อน!”

“ไอ้พวกโง่ พวกแกไม่ใช่เจ้าหน้าที่หรือทหารหรือไง? กลับมาก่อนนะโว้ย!”

“ค่าตอบแทนของข้า ทำไมหนีไปแบบนี้ … “

“ ใช่คงจะดีถ้าข้ามีม้าศึกแบบนั้นด้วย”

“อย่าไปอยากได้ม้าศึกเลย อาจไม่มีใครซื้อได้ด้วยซ้ำ ถ้าจะได้มันมาคนคนนั้นต้องร่ำรวยอย่างมากเพราะมันเป็นวัตถุดิบทางยุทธศาสตร์“

ในระหว่างที่ผู้เล่นเหล่านี้กำลังหดหู่ใจ ผู้เล่นที่ตายไปก่อนหน้านี้ต่างก็รีบออกจากจุดคืนชีพด้วยความตื่นเต้น

“รู้สึกแย่จริงๆที่ถูกทหารม้าพวกนั้นฆ่า แต่คราวนี้ข้าต้องให้ผู้พิพากษาเขตชดเชยให้แก่ข้า!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไปหาผู้พิพากษาเขตและรับค่าชดเชย คราวนี้เราจะรวยแล้ว!”

“ถูกต้อง ใครใช้ให้ NPC พวกนั้นโง่ขนาดนี้ พวกมันกล้าฆ่าพวกเราทำให้พวกเราได้รับผลประโยชน์ฟรีๆ“

“ ทหารม้าเหล่านั้นเป็นทหารม้าชั้นยอด พวกมันต้องได้รับการสนับสนุนจำนวนมากแน่ๆ พวกมันอาจจะถูกประหาร ผู้พิพากษาประจำมณฑลต้องชดเชยให้เรา”

“เร็วเข้าไปที่จวนเจ้าเมืองรีบไปหาผู้พิพากษาเขตกัน!”

ผู้เล่นที่ฟื้นคืนชีพทั้งหมดต่างรีบวิ่งไปที่จวนเจ้าเมือง

ที่ประตูของอาคารขนาดใหญ่ ทันทีที่ผู้เล่นมาถึงที่นี่ทหารสองคนที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ก็ชักดาบเล็งไปที่ผู้เล่น จากนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“พวกเจ้ากล้าบุกรุกจวนเจ้าเมือง!”

ผู้เล่นเหล่านี้ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับการปฎิบัติหน้าที่ต่างๆของทหารที่เฝ้าอยู่ พวกเขาไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

ในขณะนั้นมีคนคนหนึ่งเดินออกมาจากกลุ่มผู้เล่นและโค้งคำนับจากนั้นก็พูดว่า:

“พี่หลี่เรามาที่นี่เพื่อขอค่าชดเชยจากท่านผู้พิพากษา มีทหารม้าชั้นยอดฆ่าพวกเราในขณะที่พวกเรายังไม่ได้ทำอะไรผิด“

“อะไรนะ!” ทหารที่ถูกเรียกว่าพี่หลี่อตกใจอย่างมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นก็ตะโกนออกไป

เมื่อผู้เล่นทุกคนที่เห็นการแสดงออกของทหารคนนี้ พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

จากการแสดงออกอย่างตกตะลึงของคนสกุลหลี่ มันไม่ยากเลยที่จะเดาว่าสิ่งที่พวกเขาทำนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว

“ พี่หลี่หลังจากที่ทหารม้าชั้นยอดรู้ว่าพวกเราเป็นคนของเมืองปักเป๋ง พวกเขาก็จงใจฆ่าพวกเราพี่หลี่ท่านต้องให้ความเป็นธรรมแก่พวกเรา” ผู้เล่นคนนั้นรีบอธิบายออกมา

ทหารทั้งสองมองหน้ากัน แล้วหันไปตะโกนใส่รัฐบาลมณฑล: “ออกมา! เกิดเรื่องขึ้นแล้ว!”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของทหารทั้งสอง ผู้เล่นทุกคนต่างก็ตกตะลึง

พวกเขาคิดว่าทหารพวกนี้มีความกล้าหาญที่จะจัดการกับทหารม้า หากเป็นเช่นนั้นพวกเขาก็จะไม่ได้รับค่าชดเชย

สำหรับว่าคนเหล่านี้ที่กำลังมองหาความตาย เหล่าผู้เล่นก็ขี้เกียจยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้พวกเขาเป็นเพียง NPC

เมื่อผู้เล่นกำลังจะพูดอะไรบางอย่างทหารกลุ่มหนึ่งก็รีบออกมาและทันทีที่ออกมาหนึ่งในนั้นถามอย่างตื่นเต้นว่า:

“ เกิดอะไรขึ้น?”

“คนพวกนี้กล้าขัดขวางเส้นทางของกองทหารม้า ข้ากลัวว่าพวกเขาจะหนี รับจับพวกเขาทั้งหมดส่งให้ผู้พิพากษาพวกเราจะต้องได้รับรางวัลอย่างแน่นอน!”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของคนสกุลหลี่ ผู้เล่นทั้งหมดต่างก็ตกตะลึง

นี้มัน…ผิดบท

น่าเสียดายที่ไม่ว่าพวกเขาจะตกตะลึงแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์ ทหารเร่งติดตามและจับกุมในทันที ไม่ว่าพวกเขาจะตะโกนอธิบายอะไรก็ไม่มีประโยชน์เลย

เมืองปักเป๋ง ด้านนอกประตูเมือง

กองทัพหลุนฮุยที่กำลังเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเริ่มชะลอความเร็วลงและเมื่อห่างจากประตูเมือง 500 เมตรพวกเขาทั้งหมดก็หยุดลง

เย่เฉินมองไปที่ประตูเมืองที่เพิ่งถูกปิด เขายกมือขวาและแกว่งไปทางประตูเมือง

ในเวลานี้ทหารของกองทัพหลุนฮุยออก แยกออกจากกองทัพและตรงไปที่ประตูเมือง

“หยุด! พวกเจ้าเป็นใครทำไมถึงโจมตี เมืองปักเป๋ง!” เสียงตะโกนที่ดูสั่นกลัวเล็กน้อยดังมาจากบนกำแพงเมือง

ทันใดนั้นพลธนูจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นบนกำแพง พวกเขาชี้ศรไปที่ทหารของกองทัพหลุนฮุยที่อยู่ใต้กำแพง

ทหารของกองทัพหลุนฮุยมองไปยังธนูที่เล็งมาโดยไม่หวาดกลัวเลยเลยแม่แต่น้อย เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตะโกนว่า:

“นายอำเภอขั้นหนึ่งของอาณาจักรฮั่น, เจ้าเมืองหลุนฮุย, ท่านลอร์ดเย่เฉิน, ต้องยืมเส้นทางไปยังลกเอี๋ยงเพื่อถวายสมบัติให้กับฝ่าบาท!”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของทหารของกองทัพหลุนฮุย พลธนูที่อยู่บนกำแพงก็ลดธนูลงและเก็บกลับไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นก็มีชายคนหนึ่งในชุดนายร้อยก็ปรากฏขึ้นบนกำแพงและจ้องมองไปที่ทหารของกองทัพหลุนฮุยที่อยู่ใต้กำแพง

เดิมทีเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็หดลงอย่างรวดเร็วและจากนั้นเขาก็มองไปที่ชุดเกราะของเขาเองโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นไม่นานมุมปากของเขาก็กระตุก

จะไม่มีความรู้สึกแย่ใด ๆ หากไม่มีเอาไปเปรียบเทียบ เขาเป็นถึงนายร้อย แต่อุปกรณ์ของเขาเป็นเพียงชุดเกราะผ้าธรรมดา

เมื่อมองไปที่ทหารของกองทัพหลุนฮุยที่อยู่ใต้กำแพงเมือง ไม่เพียงแต่ขี่ม้าศึกเท่านั้นแต่ยังสวมชุดเกราะที่ส่องสว่างสีเงินถือหอกระดับเงินอีกด้วย

ความรู้สึกแย่หลังจากการเปรียบเทียบนี้น่าหดหู่เกินไปจริงๆ หลังจากนั้นไม่นานนายร้อยคนนั้นก็ถามว่า

“เนื่องจากท่านเป็นนายอำเภอเย่เฉิน ทำไมคุณท่านถึงได้นำทหารและม้ามามากมายขนาดนี้?”

“บังอาจ! นายท่านเย่เฉินเป็นนายอำเภอขั้นหนึ่งของจักรวรรดิ ดังนั้นทำไมจะไม่สามารถนำทหารมาหนึ่งพันคนได้!” ทหารของกองทัพหลุนฮุยโกรธมากและจากนั้นเขาก็ตะโกนออกไป

“ ระ … รอให้นายพลกองซุนจ้านกลับมาก่อนได้ไหม” นายร้อยเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก

“คิดถ่วงเวลามอบสมบัติให้องค์จักรพรรดิหรือ อาชญากรรมร้ายแรงเช่นนี้ เจ้าสามารถรับสิ่งที่ตามมาไหวหรือไม่!” ทหารของกองทัพหลุนฮุยหรี่ตาของเขาลงแล้วตะโกนด้วยเสียงที่จริงจัง

นายร้อยคนนั้นกัดฟันของเขาและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันไปและตะโกน: “เปิดประตู นายอำเภอเย่เฉินต้องการขอยืมประตูสู่ลกเอี๋ยงเพื่อถวายสมบัติแด่องค์จักรพรรดิ!”

ทันทีที่คำพูดของนายร้อยจบลงประตูเมืองก็ค่อยๆเปิดออก

“ ไป!” เย่เฉินโบกมือขวาก่อนตะโกนออกไป