ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 154

ตอนที่ 154 เจอศัตรูก็ต้องฆ่า

“บ้าเอ๊ย! หมอนี่เป็นใครกัน? ทําไม่ถึงโหดร้ายถึงเพียงนี้? แม้แต่สมาชิกของแก๊งหมาป่ายังถูกฆ่า?” มีคนอุทานออกมา

“น่าจะเป็นคนมาใหม่ที่ทรงพลังว่าแต่เขามาจากกองกําลังไหน…”

“ข้าเห็นด้วย พละกําลังขนาดนี้จะต้องเกิน 90 ไปแล้ว และเขาอาจเป็นแม่ทัพระดับราชาในขอบเขตต้นกําเนิด”

“บัดซบ! แม่ทัพระดับราชา โชคของชายคนนี้ต่อต้านสวรรค์อย่างแท้จริง แม้ว่าทักษะการบ่มเพาะระดับราชาจะเริ่มปรากฏให้เห็นแล้วในตอนนี้ แต่พวกมันทั้งหมดถูกแย่งชิงโดยกองกําลังหลักๆเท่านั้น โดยส่วนตัวแล้วหากต้องการได้รับทักษะระดับราชานั้น ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย”

“มารดามันเถอะ ทําไมข้าถึงไม่มีโชคแบบนั้นบ้าง? ถ้าข้ากลายเป็นแม่ทัพระดับราชา ข้าก็จะสามารเหนือกว่าคนอื่นๆ ได้ในทันที” “ฮ่าฮ่าฮ่า ฝันไปเถอะ แม้ว่าทักษะระดับราชาจะมีโอกาศดร็อป แต่มันก็ไม่ได้ดร็อปง่ายขนาดนั้น หากเจ้าต้องการเจ้าต้องฆ่าผู้นําค่ายโจรขนาดใหญ่เหล่านั้นถึงจะมีโอกาสที่จะดร็อปทักษะระดับราชา” “บ้าจริง ข้าละไม่อยากนึกถึงมัน…“

เนื่องจากพฤติกรรมอันรุนแรงของเย่เฉิน ผู้คนที่อยู่ใกล้ประตูเมืองจึงเริ่มพูดกัน

เย่เฉินไม่แม้แต่จะมองผู้คนเหล่านั้นและเดินตรงเข้าไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อเย่เฉินเดินต่อไปเพียงสิบก้าวเสียงอุทานก็ดังขึ้น

“เย่เฉิน! นั่นคือเย่เฉิน!”

“จริงด้วย!” เสียงตะโกนดังขึ้นทันที

เย่เฉินหรี่ตาลงและขยับมือขวาหอกสังหารก็ปรากฏขึ้นทันที

“บัดซบ! นั้นเยู่เฉินจริงๆ! เขาอยู่ในเมืองที่ปลอดภัยแห่งนี้! “ผู้คนที่สัญจรไปมาตกใจอย่างมากเมื่อเห็นเย่เฉิน และบางคนจําหอกสังหารในมือของเยเฉินได้จึงรีบตะโกนออกมา

“มารดามันเถอะ เจ้าโง่ทําไมยังไม่หนีอีก จะรอให้ตายก่อนหรือไง วิ่ง!“คนที่อยู่ข้างๆ ตะโกนขึ้นมาและรีบดึงเพื่อนแล้ววิ่งหนีไป

คนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปมาในบริเวณใกล้เคียงก็รีบถอยหนี้เช่นกัน

ทําไมจะไม่หนีละ ที่นี่กําลังจะกลายเป็นสนามรบแล้ว ข้าไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หากโดนลูกหลงขึ้นมามันก็สายเกินไปที่จะเสียใจ

“ฟุบ ฟุบ”

ทันใดนั้น เสียงแหวกอากาศ นับไม่ถ้วนดังมาถึงหูของเยเฉิน

นี่คือ…..

เข็มยาสลบ……

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะเหยียดยิ้มอย่างเย็นชาหลังจากสัมผัสได้ว่ามันคือเข็มยาสลบ

ในวินาทีถัดมาเส้นผมยาวของเยเฉินก็ปลิวไสวโดยที่ไม่มีลมเสื้อผ้าของเขาก็โบกสบัดเช่นกัน

“ฟุบ ฟุบ ฟบ”

เสียงดังขึ้น

เข็มยาสลบทั้งหมดที่ยิงใส่เย่เฉินหยุดห่างจากตัวเขาราวครึ่งเมตรทันที

“เอาคืนไป! “เย่เฉินลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว และเข็มยาสลบทั้งหมดก็พุ่งกลับไปในทันที

“หวด หวด”

เสียงแหลมทะลุผ่านอากาศดังขึ้นอีกครั้ง

“ไม่! รีบหลบเร็วเข้า! “เสียงที่ตื่นตระหนกดังขึ้นทันที

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่คําพูดของเขาจบลงเสียง “ฉึก” ก็ดังขึ้น

เหล่าผู้คนที่โจมตีเย่เฉินต่างตกตะลึง พวกเขาทั้งหมดต่างถูกเข็มฉีดยาสลบของตัวเองแทงทะลุทุกคน

“ท่านผู้พัน นั้นอะไร… เขาทําได้ยังไง…“คนผู้หนึ่งตะโกนด้วยความตกใจ

เขาตกใจกับความแข็งแกร่งของเยเฉิน

ทั้งความแข็งแกร่งในเกม หรือแม้แต่ในโลกความจริง มันยอดเยี่ยมมาก

ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนอื่นๆ ที่ซุ่มโจมตีเย่เฉินด้วย ปากของพวกเขาเปิดกว้างใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“ใช่แล้ว ว่ากันว่าความแข็งแกร่งในเกมเมื่ออยู่ในโลกความจริงจะลดลงไม่สามารถใช้ออกมาได้ 100% นี่ความสามารถเขาลดลงแล้วจริงๆเหรอ? “ผู้พันที่ถูกคนตะโกนถามเมื่อครูได้สูดหายใจเข้าและตกตะลึงก่อนจะพูดออกมา

เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและกําลังจะสังหารกลุ่มคนที่ซุ่มโจมตีเขา แต่ในขณะนั้น ก็มีเสียงที่แฝงด้วยเจตนาสังหารดังขึ้น

“ฆ่า!”

คิดว่าข้าจะไม่สังหารผู้หญิงอย่างงั้นเหรอ?

หลังจากที่เย่เฉินได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้น เขาก็รู้สึกโกรธทันที และมองไปในทิศทางของเสียงนั้น

สตรีกลุ่มหนึ่งกําลังกวัดแกว่งอาวุธ และสังหารพวกคนที่ซุ่มโจมตีเย่เฉิน

สถานการณ์เช่นนี้ มันเกิดอะไรขึ้น……

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เย่เฉินก็มองอย่างงุนงง

เดิมที เย่เฉิน คิดว่าเป็นกลุ่มเหยียนหวงที่วางอุบายใหม่โดยให้ผู้หญิงเข้ามาโจมตีเขา

แต่ผลลัพธ์กลับไม่ใช่อย่างที่เย่เฉินคิด

เย่เฉินตกตะลึง และคนที่ซุ่มโจมตีเย่เฉินก็ตกตะลึงเช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้น…“คนๆ หนึ่งพูดพร้อมใบหน้าที่มีนงง

“ท่านหัวหน้า เราควรทําอย่างไรดี สู้หรือหนี?”คนผู้หนึ่งรีบถามออกมา

“เป็นพวกมัน ผู้หญิงตัวเหม็นพวกนี้เลือกเวลาได้ดีจริงๆ รีบถอนตัว! “ผู้นําคนนั้นสาปแช่งด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วจึงรีบบอกลูกน้องให้ถอนตัว

ทันใดนั้นมีเสียงตะโกนดังขึ้น: “เย่เฉิน รีบตามข้ามา!”

เย่เฉินหันมองไปยังทิศทางของเสียง เขาเห็นสาวงามคนหนึ่งที่ถือกระบองและกะโกนใส่เย่เฉินด้วยท่าทีร้อนรน

มารดามันเถอะ นี้อะไร และจะพาข้าไปไหน

ในตอนนี้เย่เฉินมึนงงเป็นอย่างมาก เขาไม่สามารถเข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเลย

ข้าจะทําสิ่งต่างๆตามใจข้าเอง ใครก็ตามที่ขวางทางข้าก็คือศัตรู และใครก็ตามที่โจมตีข้าก็คือศัตรู

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เยเฉินมองไปที่สาวงามที่ถือกระบองและถามว่า

“สํานักงานใหญ่ของลีกเหยียนหวงอยู่ที่ไหน”

“เขตตะวันออก อาคาร C-108 เป็นสํานักงานใหญ่ของลีกเหยียนหวง.. “

สาวงามที่ถือกระบองนั้นผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบตอบเย่เฉิน ก่อนจะกล่าวต่อ:

“กัปตันหูอยู่ที่ไหน”

เมื่อเย่เฉินได้ดังนั้น เขาก็ยืนยันสิ่งหนึ่งได้ทันที

มารดามันเถอะ นี้เป็นแผนของกัปตันหูจริงๆ …

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็หรี่ตาลงแล้วพูดว่า “ไม่รู้สิ ลาก่อน”

หลังจากที่เย่เฉินพูดจบ เท้าขวาของเขาก็กระแทกกับพื้นแล้วพุ่งเข้าหาเหล่าคนที่ซุ่มโจมตีเขา

“เฮ้ ทําอะไรอยู่ทําไมไม่ตามข้ามาล่ะสาวงามที่ถือกระบองตะโกนใส่เย่เฉินอีกครั้ง

น่าเสียดายที่เยู่เฉินเพิกเฉยต่อเธอ หลังจากกระโดดไม่กี่ครั้ง เขาก็ไล่ตามเหล่าคนที่ซุ่มโจมตีเขาได้ทัน

พวกเขาเริ่มล่าถอยแล้วแต่ก็ต้องหันกลับมายกอาวุธเพื่อป้องกันการโจมตีของเยู่เฉิน

อย่างไรก็ตาม พลังอํานาจของหอกสังหาร ได้ทําลายความหวังเล็กๆ ในใจพวกเขาอย่างไร้ปราณีอีกครั้ง

อาวุธของพวกเขาพังทันทีเมื่อสําผัสกับหอกสังหาร

พวกเขาถูกเย่เฉินโจมตี และถูกสังหารด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

พวกเขาไม่สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีของเยเฉินได้

พวกเขาพยายามที่จะวิ่งหนีแต่ก็ยังถูกฆ่าตายด้วยการโจมตีเดียว

การโจมตีที่ดุดันดูเหมือนเรียบง่ายและธรรมดา แต่สิ่งที่ปรากฏในสายตาของพวกเขานั้นน่าหวาดกลัวมาก

ด้วยการโจมตีเดียว ไม่ว่าคุณจะหลบหรือป้องกันด้วยวิธีใดก็ตาม คุณก็ยังคงถูกฆ่าภายในไม่กี่วินาทีถัดมา

เวลาผ่านไปไม่นานนัก เย่เฉินเก็บหอกสังหารของเขาและเดินตอนต่อไปโดยไม่หันกลับไปมองศพมากมายที่กระจายทั่วบริเวณและมุ่งหน้าไปยังเขตตะวันออกต่อไป

เย่เฉินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งซากศพและกลุ่มหญิงสาวที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“นี่..นี่… ทําไมเขาถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้…” ใช่ ไม่ใช่ว่าความแข็งแกร่งในเกมจะลดลงอย่างมากเมื่อก ลับสู่โลกความจริง ความแข็งแกร่งของพวกเราทุกคนลดลงอย่างมาก แต่ทําไมเย่เฉินถึงยังทรงพลังขนาดนี้อยู่ล่ะ?” “ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของเยู่เฉินไม่ได้ลดลงเลย” “เขาควรครอบครองคลังเกมด้วย มิฉะนั้นความแข็งแกร่งของเขาคงไม่สามารถมาถึงระดับที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้ ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถฆ่าคนจํานวนมากอย่างง่ายดายเช่นนี้” “เย่เฉินแข็งแกร่งมาก เราช่วยอะไรไม่ได้เลยหรอ? “ใช่ เย่เฉินต้องไปฆ่าพ่อลูกตระกูลหนิวนั้นแน่..” “แต่พี่เหยาเหยา สังให้พวกเราพาเขาไปที่บิวตี้ลึก ข้าควรทําอย่างไรถ้าเขาจากไป?”