ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 153

ตอนที่ 153 เมืองปลอดภัย

“ว่าไงนะ!” การแสดงออกของหยูจี เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้และถามออกมาด้วยความประหลาด

“เสี่ยวเมิ่ง พี่ชายของข้า…เขา…” หูเสี่ยวเย่วตกตะลึง และเดินตรงไปยังโลลิน้อยและถามออกมาด้วยความกังวล

หลังจากที่เห็นหูเสี่ยวเยว่จับไหล่ของเธอ โลลิน้อยก็ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าของเธอก็แข็งค้างและไม่รู้จะต่ออย่างไรดี

ก่อนหน้านี้เธอไม่เห็นหูเสี่ยวเยว่ เธอจึงได้ตะโกนออกมา แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจที่เธทําแบบนั้น

“เสี่ยวเมิ่ง ข่าวนี้น่าเชื่อได้หรือไม่?” หยูจีถามด้วยน้ําเสียงที่เคร่งเครียด

“พี่เหยาเหยา ข่าวนี้เชื่อถือได้แน่นอน มันมาจากลีกเหยียนหวง” โลลิน้อยเหลือบมองที่หูเสี่ยวเยว่ จากนั้น พยักหน้าและกล่าว

“พี่ชายของข้า…ทําไมพี่ชายของข้าถึงต้องการฆ่าเขา ทําไมเขาถึงได้เชื่อฟังคําสั่งของผู้นําหนิว” หูเสี่ยวเยว่กล่าวทั้งน้ําตา

“เสี่ยวเยว่ ข้าเกรงว่าเรื่องนี้มันจะไม่ง่ายขนาดนั้น…” หยูจีขมวดคิ้วแล้วพูด

“พี่เหยาเหยา ข้าเป็นห่วง…ข้ากังวลว่าพี่ชายของข้าจะถูกเย่เฉินฆ่า ข้าเคยเห็นเย่เฉินฆ่าคนชีวิตของผู้คนในสายตาของเยเฉินไม่มีค่าอะไรเลย นอกจากนี้ เย่เฉินยังเป็นแม่ทัพระดับจักรพรรดิแล้ว , พี่ชายของข้าจะสังหารเย่เฉินได้อย่างไร “หูเสียวเย่วกล่าวอย่างกังวล

“เสี่ยวเย่ว, เยเฉินไม่น่าจะฆ่าพี่ชายของเจ้า พี่ชายของเจ้ามาปรึกษาข้าก่อนหน้านี้หน้านี้ว่าเขาควรไปหาเย่เฉิน เพื่อแก้ปัญหาเรื่องผู้นําหนิวและตระกูลหนิว … ” หยูจีกล่าวเช่นนี้ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปแล้วพูดต่อ :

“ข้าเกรงว่าผู้บัญชาการหนิว จะสังเกตเห็นความตั้งใจของพี่ชายเจ้าแล้ว ดังนั้นเขาจึงส่งพี่ชายของเจ้า ไปฆ่าเย่เฉิน หากเยู่เฉินสังหารเขาผู้บัญชาการหนิก็จะสูญเสียคู่ต่อสู้ไปอีกหนึ่งคนและหากพี่ชายของเจ้าเอาชนะเย่เฉินได้เขาจะพาเย่เฉินกลับมาที่นี่ แล้ว….. “ข้า… ข้าควรบอกพี่ชายของข่าว่าข้ายังมีชีวิตอยู่ถ้าเขารู้ บางที… หรือ… บางที… เขาจะไม่ไปหาเย่เฉิน … “หูเสี่ยวเย่วพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“เจ้าออกไปพูดแบบนั้นไม่ได้ คนที่รู้จักเจ้ามีมากมาย ตอนนี้ดีแล้วที่พี่ชายของเจ้ายังไม่รู้ ไม่เช่นนั้น เขาจะถูกจับตัวอีกครั้งแน่นอน แล้วนายน้อยหนิว ก็จะตามแก้แค้นพี่ชายของเจ้าและตัวเจ้าอย่างบ้าคลั่ง … “หยูจีหยุด พูก่อนจะพูดจบ

เธอไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น เพราะนายน้อยหนิวจะต้องมาแก้แค้นบิวตี้อีกด้วยเช่นกัน

“พี่เหยาเหยา นายน้อยคนนั้นจะติดโรคซิฟิลิสและโรคหนองในหรือไม่?”โลลิน้อยถามด้วยความสงสัยในเวลานี้

ได้รับการยืนยันแล้วว่าอาหัวได้เสียสละเพื่อเสี่ยวเย่ว แต่เธอก็ได้ส่งต่อโรคเหล่านั้นให้กับนายน้อยหนิวดังนั้น เมื่อนายน้อยหนิวรู้ความจริงเขาจะใช้ทุกอย่างที่เขามีจัดการกับเราหยูจีพยักหน้า จากนั้นก็พูด

“แล้วข้าควรทําอย่างไรดี พี่ชายของข้าจะปลอดภัยไหม”หูเสี่ยวเย่วรับหันมองหยูจีแล้วถาม

“เราทําได้แค่เพียงรอ รอให้พวกเขากลับมา ถ้า… ถ้าเป็นไปได้ เราอาจต้องเดิมพัน หยูจีเงียบไปครู่หนึ่งแล้ว พูดด้วยน้ําเสียงที่ลึกล้ํา

“พี่เหยาเหยา พนันอะไรอยู่“ลิตเติ้ลโลลิต้าถามด้วยความงุนงง

“เดิมพันกับอนาคตของบิวตี้ลึกและชีวิตของเรา…” หยูจีมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดช้าๆ

“พี่เหยาเหยา..” หูเสี่ยวเยวตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และรีบเรียกออกมา

หยูจียกมือขึ้นเพื่อห้ามหูเสี่ยวเย่วจากนั้นก็พูดด้วยน้ําเสียงที่หนักแน่นว่า

“ผู้บัญชาการหนิวมีความทะเยอทะยานมากเกินไป บิวตี้ลีกอยู่ในเมืองนี้ ความขัดแย้งย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าเราไม่อยากถูกกลืนกิน , เราทําได้แค่ต้องสู้กับพวกมันเท่านั้น!”

เมื่อหยูจีพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นแวดตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาแล้วเธอก็ตะโกนว่า: “ถ่ายทอดคําสั่ง ให้ทุกคนออกจากเกมและเฝ้าระวัง ทีมหงส์แดงให้สแตนด์บายอยู่ที่ประตู ตราบเท่าที่กัปตันหูเข้าประตูมา หากคนของผู้บังคับบัญชาการหนิวลงมือ เราจะฆ่าพวกมันทันที!”

“พี่เหยาเหยา ข้าจะไปส่งข้อความเดี๋ยวนี้!” ใบหน้าของโลลิน้อยเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นเธอก็ตอบรับ และรีบวิ่งออกจากห้องประชุมหลังจากพูดจบ

“พี่เหยาเหยา…ทั้งหมดเป็นเพราะข้า…และอีกอย่าง…และ…” หูเสี่ยวเย่วกล่าว พร้อมกับร้องไห้ออกมา

“เสี่ยวเย่ว ข้าได้บอกเจ้าไปแล้ว มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า แม้ไม่มีเรื่องของเจ้าบิวด์ลีกก็ต้องสู้กับผู้บัญชาการหนิวไม่ช้าก็เร็ว มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา” หยูจีถอนหายใจแล้วกล่าวตอบ

นอกเมืองปลอดภัย

เย่เฉินรีบวิ่งไปจนสุดทาง ฆ่าสัตว์ปีศาจไปนับไม่ถ้วนก่อนมาถึงที่นี่

หากไม่ใช่เพราะว่าสัตว์ปีศาจเหล่านั้นส่วนใหญ่อยู่ในเกม เกรงว่าการที่เย่เฉินสามารถมาที่นี่ได้เส้นทางที่เขาผ่านคงจะกลายเป็นแม่น้ําโลหิต

เมื่อเห็นอาคารสูงที่ดูคล้ายกับนิยายวิทยาศาสตร์ในอนาคต เย่เฉินก็รู้สึกมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง

ในชีวิตก่อนหน้านี้เย่เฉิน ได้ต่อสู้และทํางานอย่างหนักที่นี่เพื่อที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น

น่าเสียดายที่เมื่อเย่เฉินเก็บเงินพอที่จะซื้อบ้านได้ เมืองนี้ก็หมดระยะเวลาปลอดภัยที่ผานก่กําหนดมา

ในตอนนั้นโลหิตไหลนองทุกหนทุกแห่ง ศพกระจัดกระจายไปทั่ว เสียงกรีดร้องระงมตลอดเวลา

ในช่วงเวลานั้นเองที่สงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ปีศาจกับเผ่าพันธุ์มนุษย์เริ่มลุกลามไปทั่วโลก

การต่อสู้ ซากศพ เลือด และความเศร้าโศกเกิดขึ้นไม่รู้จบ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามนุษยชาติจะต้องเผชิญกับภัยพิบัติอย่างไม่สิ้นสุด การต่อสู้เพื่อแย่งชิงอํานาจก็ยังเกิดขึ้นได้ในชุมชนของมนุษย์เสมอมา

พลังอันทรงพลังได้หล่อหลอมผู้คนมากมาย

สมบัติต่างๆที่ทําให้มีชีวิตอมตะกระตุ้นจิตวิญญาณของผู้คนนับไม่ถ้วน

การต่อสู้ดิ้นรนเพื่อแสวงหาความแข็งแกร่ง เพื่อความมั่งคั่ง เพื่ออายุที่ยืนยาว เพื่อความปรารถนาและความหวังภายใน นั้นจะยิ่งรุณแรงขึ้นในหมู่มนุษย์

นั่นคือปีแห่งความเศร้าโศก บทละครแห่งความตาย ซึ่งจะถูกจัดฉากอย่างโดดเด่นในทุกวัน

“เฮ้อ…” เย่เฉินถอนหายใจแล้วก็เลิกคิดถึงมัน

นี้คือเส้นทางของข้า ไม่มีใครจะขวางได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่เฉิน ก็หรี่ตาลงและมีแสงเย็นวาบผ่านในดวงตาของเขา

“ฟัน”

เย่เฉินเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปยังเมืองปลอดภัย

มีกําแพงและประตูอยู่นอกเขตเมือง

กําแพงเมืองไม่สูงมากนักไม่ถึงห้าเมตรและมีประตูเมืองเพียงบานเดียว

หากคุณต้องการเข้าเมืองปลอดภัย คุณต้องผ่านประตูเมืองนี้เท่านั้น หลังจากที่เย่เฉิน มาถึงเขาเดินตรงผ่านเกราะป้องกันเมืองเข้าไปในประตูเมือง

“หยุด!” เสียงตะโกนดังขึ้นมา ชายวัยกลางคนเดินตรงไปยังเย่เฉิน

“แกเป็นใคร? ไปทําอะไรนอกเมือง?” ชายวัยกลางคนถามขณะที่มองไปที่เย่เฉิน

“ไปให้พ้น!” เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา

เขาเป็นยามเฝ้า และจุดประสงค์ของเขาคือเงิน

นี้เป็นเมืองที่ปลอดภัย สัตว์ร้ายและสัตว์ประหลาดจะไม่มายุ่งภายในสามเดือน แต่มีบางกองกําลังที่ส่งคนมาเฝ้าที่นี่เพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ประหลาดเข้าไปในเมืองที่ปลอดภัย

แน่นอนว่านี่คือสโลแกนของพวกเขา สูงส่งและมีเกียรติ แต่แท้จริงแล้วมันเป็นการปล้นดีๆนี้เอง

หากไม่ใช่สมาชิกของกองกําลังแล้วอย่าคิดที่จะเข้าเมืองโดยไม่จ่ายเงิน

ส่วนการออกนอกเมืองไม่มีสนใจ

“ดี เจ้ากล้าอวดดีต่อหน้าบิดาผู้นี้เจ้าเหนื่อยจะใช้ชีวิตแล้วหรือไม่” ชายวัยกลางคนไม่เห็นเครื่องหมายของกองกองกําลังใดๆบนร่างกายของเย่เฉินเขาจึงยิ่งมีความกล้ามากขึ้น

“ปัง”

ชายวัยกลางคนที่พูดอยู่เมื่อครู่ ลอยออกไปแล้วพุ่งชนประตูเมืองในทันที

“บูม”

ร่างของชายวัยกลางคนกลายเป็นแหลกเหลวไป