ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 127

ตอนที่ 127 ซุ่มโจมตี

กุยแกมองไปที่กองทัพหลุนฮุยที่มีพลังมากขึ้นเรื่อย ๆ และอดไม่ได้ที่จะตะลึง

กุยแกมีไหวพริบที่ยอดเยี่ยมราวกับปีศาจ และสามารถวางแผนได้อย่างชาญฉลาด เขาไม่เคยเห็นกองทหารที่มีขวัญกําลังใจที่แข็งแกร่งและความเชื่อมั่นที่แน่วแน่เช่นนี้มาก่อน

“กองทัพหลุนฮุยจริงๆ แล้วมีจิตวิญญาณทหารที่แรงกล้า นานแค่ไหนกันที่ก่อตั้งหมู่บ้านหลุนฮุยขึ้นมาจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปเพียงไม่เกินหนึ่งเดือน….”

กุยแกครุ่นคิดมาถึงจุดนี้แล้วมองไปที่เย่เฉินจากนั้นโค้งคํานับและพูดว่า

“ท่านลอร์ดรักทหารเหมือนลูกชายตนเอง ฝึกทหารเหมือนเทพเจ้า นี้คือวาสนาที่ยิ่งใหญ่ การได้เป็นผู้นําของประชาชนและได้ติดตามท่านลอร์ด นับว่าโชคดีจริงๆ สําหรับชีวิตนี้ของข้า!”

เย่เฉินอดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นจึงกล่าวว่า “กุยแก เจ้าอย่าถ่อมตัว ด้วยความช่วยเหลือของเจ้า นครหลุนฮุยจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น”

“กุยแกจะจงรักภักดีต่อท่านไปตลอดชีวิต!” กุยแกโค้งคํานับอีกครั้ง

เย่เฉินเลิกคิ้วและถามว่า “เจ้าสามารถทําทุกอย่างได้ตามที่เจ้าต้องการ แต่เจ้าหยุดดื่มได้หรือไม่”

“ฮะ? ท่านลอร์ด วันนี้อากาศดียิ่ง” กุยแกมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูดด้วยท่าที่ประหลาดใจ

บัดซบ เจ้า…

เย่เฉินมุมปากกระตุกโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นมองไปที่เตียวเมิ่งและกล่าวว่า

”เตียวเมิ่งสั่งทหาร 30,000 นายให้ปีนขึ้นไปบนต้นไม้และซุ่มโจมตีทั้งสองข้างของถนนที่ทัพทหารหวนต้องผ่านไป เมื่อทหารม้าอู่หวนเข้าสู่ระยะซุ่มโจมตี ให้สังหารลดจํานวนของพวกมันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แล้วค่อยเข้าโจมตีอีกระรอก เจ้าจะเป็นผู้นําทหารห้าพันคนไปเฝ้าคอยด้านหลังของพวกมัน รออยู่ด้านหลัง และตัดกองทหารม้าอูหวนที่ล่าถอย”

เมื่อเตียวเมิ่งได้ยินดังนั้น เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาไม่ต้องการเป็นผู้เฝ้าอยู่แนวหลังและไม่อยากยอมรับหน้าที่นี้

“อะไร เจ้าไม่อยากรับหน้าที่นี้?” เย่เฉินอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีของเตียวเมิ่งแล้วจึงถามออกมา

เตียวเมิ่งฟื้นคืนสติ คุกเข่าข้างหนึ่งอย่างเร่งรีบ แล้วตอบเสียงดัง: “ข้ามิกล้า มีเพียงท่านลอร์ดเท่านั้นที่สามารถใช้พลังของกองทัหลุนฮุยได้ 100%”

“ในอนาคตเจ้าจะได้โอกาศนําทัพในแนวหน้า เราจะไปที่เมืองปักเป๋งเพื่อปราบกบฏ และหลังจากการปราบกบฏแล้ว เราจะเดินทางโจมตีทางเหนือต่อ” เย่เฉินหัวเราะและกล่าว

“ข้าจะเตรียมเดี๋ยวนี้!” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเตียวเมิ่งก็เป็นประกาย จากนั้นเขาก็ตอบกลับเสียงดังลั่น

เย่เฉินพยักหน้า และเตียวเพิ่งลุกขึ้นทันทีเพื่อถ่ายทอดคําสั่งของเย่เฉิน

ไม่นานหลังจากนั้นเตียวเมิ่งก็ไปจากที่นี่พร้อมกับทหารหลุนฮุยจุติอีก 35,000 นาย

ทหารสามหมื่นนายต่างปืนขึ้นไปบนต้นไม้ แอบซุ่มโจมตีทั้งสองข้างของถนนที่ทหารม้าอูหวนจะเดินทางผ่าน

และเตียวเมิ่งก็นําทหารอีก 5,000 นายไปสู่ส่วนลึกของป่าหลุนฮุย

พวกเขาต้องซ่อนตัว อย่างน้อยก่อนที่สงครามจะเริ่มขึ้น ห้ามเผยตัวออกมา มิฉะนั้น หากทหารม้าอูหวนสามารถล่าถอยกลับไปได้มันจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก

เวลาผ่านไปเล็กน้อย มีเสียงดังขึ้นในป่าหลุนฮุย

ในขณะนี้เย่เฉินได้ลงจากหลังม้าแล้วถือหอกสังหารไว้ในมือขวาและจ้องมองที่ด้านหน้า

ด้านหลังเขา มีกองทหารหลุนฮุย 10,000 คน ที่สงบนิ่งดั่งภูผาไม่สั่นคลอน กําลังรอการต่อสู้เต็มรูปแบบ

” เตรียมตัว”

เสียงของม้าศึกนับไม่ถ้วนดังก็เข้ามาทันที แม้ว่าเสียงจะยังเบามาก แต่ก็ได้ยินแล้ว

มาแล้ว!

เย่เฉินลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วและจ้องมองไปยังทิศทางนั้นด้วยสายตาเย็นชา

เสียงม้าค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ตามมาด้วยเสียงการสนทนาของพวกทหารม้าอูหวน

“บังเอิญว่าราชาพยัคฆ์ในหุบเขายังคงปกป้องสมบัติมหาศาลไว้ คราวนี้หัวหน้าดาดันจะเป็นผู้พิชิตราชาพยัคฆ์ตนนี้”

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่คือหัวหน้ายี่ดันเป็นนักรบที่ทรงพลังที่สุดของเผ่าอูหวนเรา เจ้าราชาพยัคฆ์มันเป็นเพียงสัตว์เดรัจฉาน”

“น่าเสียดาย เครื่องยิงหน้าไม้ทั้งหมดที่ซื้อจากขันทีแห่งจักรวรรดิฮั่นนั้นหายไป มิฉะนั้น คราวนี้งานของเราจะง่ายขึ้นมาก”

“โอ้ มู่โต้วทําให้เผ่าอูหวนขายหน้าจริงๆ นําคน 15,000 คน และยังมีเครื่องยิงหน้าไม้อีก แต่เขายังจัดการราชาพยัคฆ์ตัวนั้นไม่ได้”

“มู่โต้วเป็นเพียงขยะ และคนที่เขานํามาก็แค่เศษขยะ หากเขาไม่ยืนกรานที่จะนําหน้าไม้มา เราจะถูกรังแกโดยพวกเผ่าเซียนเป่ยได้อย่างไร”

“ไม่เป็นไรหรอก เสือมันกินเนื้อไม่กินอาวุธ เมื่อเราฆ่ามันได้ เราก็สามารถนําหน้าไม้เหล่านั้นกลับมาได้”

“โอ้ เมื่อเราฆ่าเสือตัวนั้น และนําเครื่องยิงหน้าไม้กลับมา เราต้องไปถลก เครื่องในของพวกเซียนเป่ย!”

“แน่นอน ผู้นํายี่ดันไม่มีทางยอมปล่อยให้เผ่าเซียนเป่ยรอด พวกมันรังแกเราอย่างโหดเหี้ยม เมื่อเราได้หน้าไม้กลับมา เราจะแสดงให้พวกเซียนเปยเห็นว่าหน้าไม้ของจักรวรรดิฮั่นเป็นอย่างไร ข้าจะทําให้พวกมันร้องขอความเมตตาอย่างหน้าสมเพช !”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”

เย่เฉินเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นมองไปที่กุยแกที่อยู่ข้างๆเขา

กุยแกพยักหน้าและพูดเบา ๆ : ”ตามที่คาดการ”

ฟังจากเสียงแล้วหมายความว่าทหารม้าอูหวนที่มาในครั้งนี้อย่างน้อยสองแสนคน

เย่เฉินย่อมเข้าใจเรื่องนี้ แต่เยู่เฉินก็ไม่ได้มีความหวาดกลัวหรือตื่นตระหนกใดๆ เขายกหอกขึ้น และมองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา

“อืม”

กองทัพหลุนฮุยได้จัดตั้งรูปแบบการโจมตีทันที เพียงรอคําสั่งของเย่เฉินพวกเขาจะออกไปต่อสู้โดยไม่ลังเล

เสียงของทหารม้าอูหวนชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นร่างของพวกมันก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเย่เฉิน

ในเวลาเดียวกัน แนวหน้าของทหารม้าอูหวนนที่มายังปาหลุนฮุยก็เห็นเย่เฉินเช่นกัน

“ฆ่า!” เย่เฉินตะโกนเสียงดังลั่น

” หวด หวด”

เสียงลูกศรนับไม่ถ้วนพุ่งทะลุอากาศดังขึ้นในทันที

หลังจากเฝ้ารอเป็นเวลานาน ทหารหลุนฮุยที่ซุ่มอยู่ทั้งสองข้างของถนนทุกคนดึงคันศรและยิงใส่ทหารม้าอูหวน