ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 125

ตอนที่ 125 ออกเดินทาง

“ข้าน้อยเต็มใจที่จะออกไปสู่แนวหน้า!” เตียวเมิ่งคุกเข่าข้างหนึ่งพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

“ดี!” เย่เฉินหัวเราะแล้วพูด

“นายท่าน เวลาดีมาถึงแล้ว” กุยแก มองไปยังท้องฟ้าจากนั้นก็โค้งคํานับและกล่าว

ในสมัยโบราณ เมื่อทําสงคราม พวกเขามักจะเลือกเวลาที่เป็นมงคลสําหรับการออกรบ และ กุยแก กําลังพูดถึงเวลาเดินขบวน

เย่เฉินพยักหน้าแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ”

เย่เฉินหันหลังกลับและะเดินไปที่ประตูคฤหาสน์เจ้าเมืองโดยมีกุยแกและเตียวเมิ่งติดตามอย่างใกล้ชิด

คนรับใช้ที่อยู่ในคฤหาสน์เจ้าเมือง รู้ว่าเย่เฉินกําลังจะออกไป และได้จัดเตรียมม้าไว้ให้เย่เฉินแล้ว

ดังนั้นเย่เฉินจึงไม่ต้องกังวลกับเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้

นครหลุนฮุย ประตูเมือง

หอกเปรียบเสมือนป่า เกราะเหมือนกระจกเงา และทหารสี่หมื่นห้าพันนายของนครห ลุนฮุยยืนอยู่ที่นี่อย่างเงียบๆ ไม่มีการพูดคุยหรือเคลื่อนไหวใดๆ

มีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังออกมาอย่างต่อเนื่อง

หลังจากที่เย่เฉินมาถึงที่นี่ด้วยม้าศึก ทหาร 45,000 นายของนครหลุนฮุย ก็คุกเข่าข้างหนึ่งทันที แล้วตะโกนพร้อมกัน

“คารวะท่านลอร์ด!”

ผู้คนสี่หมื่นห้าพันคน การเคลื่อนไหวของพวกเขาเรียบร้อยสม่ําเสมอ เสียงของพวกเขาประสานกัน และผู้คนในเมืองหลุนฮุยที่มองดูจากระยะไกลเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

เย่เฉินมองดูทหารที่อยู่ข้างหน้าเขา พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และจากนั้น กล่าวว่า

“วันนี้ ทหารม้าอูหวนนําทัพมายังนครหลุนฮุยของข้าอีกครั้ง จํานวนของพวกมันจะมีอย่างน้อย 50,000 หรือ 100,000 หรืออาจจะมากกว่านั้น!”

เมื่อเย่เฉินพูดเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็เปิดกว้างขึ้น แล้วตะโกน

“พวกเจ้าล้วนเป็นทหารแห่งนครหลุนฮุยของข้า พวกเจ้ามีความกล้าที่จะสู้เพื่อเมืองหลุนฮุยไปพร้อมกับข้าหรือไม่!”

“สู้ สู้ สู้!”

ทหารหลุนฮุยสี่หมื่นห้าพันนายยกหอกขึ้นพร้อมกันและตะโกนเสียงดังลั่น

จิตวิญญาณการต่อสู้ลุกโชนขึ้นทันที

เย่เฉินเคลื่อนไหวด้วยมือขวา และหอกแห่งการสังหารก็ปรากฏขึ้นทันที จากนั้นเขาก็ตะโกน

“ พวกเจ้าล้วนเป็นทหารแห่งนครหลุนฮุยของข้า พวกเจ้าต้องการศัตรูที่บุกรุกเข้ามาทั้งหมดหรือไม่!”

“ฆ่า!”

” ฆ่า!”

” ฆ่า!”

ทหารของเมืองหลุนฮุยชูหอกขึ้นและตะโกนพร้อมกัน

เจตนาแห่งการสังหารที่แข็งแกร่งปรากฏขึ้นในทันที จากนั้นมันก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

เย่เฉินมองไปที่ทหารสี่หมื่นห้าพันคนที่มีขวัญกําลังใจเต็มเปี่ยม เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แล้วตะโกนว่า “ไป!”

” พรึบ”

ทหารหลุนฮุยสี่หมื่นห้าพันคนเปลี่ยนทิศทาง แล้วเดินไปทางประตูเมือง

เมื่อเย่เฉินเห็นสิ่งนี้ เท้าของเขาบีบท้องม้า

ม้าศึกเคลื่อนไหวในทันที แล้วมุ่งตรงไปยังประตูเมือง

ด้านหลังของเขามีกุยแก และเตียวเมิ่งติดตามมาอย่างกระชั้นชิดพวกเขา

” ขอให้ท่านลอร์ดได้รับชัยชนะและกลับมาอย่างมีชัย!”

” ขอให้ท่านลอร์ดได้รับชัยชนะและกลับมาอย่างมีชัย!”

” ขอให้ท่านลอร์ดได้รับชัยชนะและกลับมาอย่างมีชัย!”

ชาวเมืองหลุนฮุย ต่างก้มหน้าอธิษฐานพร้อมกัน

พวกเขาได้รับข่าวตั้งแต่เช้า และพวกเขามาเฝ้ารอที่ประตูเมืองก่อนรุ่งสาง ทั้งชายและหญิงทั้งเด็กและคนแก่ต่างพากันออกมาอย่างพร้อมเพรียง

เพราะพวกเขารู้สึกขอบคุณที่เย่เฉินมอบทุกอย่างให้กับพวกเขาในวันนี้

หากไม่มีเย่เฉินพวกเขายังคงเป็นผู้ลี้ภัย และพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าพวกเขาจะอดตายเมื่อไร

เย่เฉินมอบทุกอย่างให้กับพวกเขาในวันนี้และให้ชีวิตที่มั่นคงแก่พวกเขา

พวกเขาแสดงความกตัญญจากใจแล้วแสดงความรักต่อนครหลุนฮุยและความจงรักภักดีต่อท่านลอร์ดของพวกเขาเย่เฉิน

นอกหุบเขาหลุนฮุย ป่าหลุนฮุย

เย่เฉินมองไปที่ป่าหลุนฮุยที่ไม่มีที่สิ้นสุดข้างหน้าเขา และเลิกคิ้วของเขาแล้วพูดว่า “ข้าไม่รู้ว่าทหารม้าอูหวนจํานํากําลังมากี่คนในคราวนี้…”

“นายท่าน ห้าหมื่นเป็นอย่างน้อย สายลับอูหวนกําลังวางแผนที่จะนําข่าวเท็จกลับไป หากท่านต้องการสังหารราชาพยัคฆ์ ท่านต้องส่งกองกําลังมามากขึ้น อย่างน้อยห้าหมื่นคน” กุยแกที่อยู่ด้านข้างกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ทหารม้าห้าหมื่น, มีม้าห้าหมื่น, หรืออาจจะเป็นแสน..” เย่เฉินอดยิ้มไม่ได้เมื่อกล่าวเช่นนี้ แล้วจึงถามว่า:

“กุยแกคิดว่าพวกมันจะมาถึงเมื่อไหร่”

“ท่านลอร์ด ข้าไม่สามารถตัดสินเรื่องนี้ได้ แต่ข้าสรุปได้ว่าอาจจะล่าช้าเล็กน้อย หากจํานวนทหารม้าอูหวนที่มามีอย่างน้อย 200,000 คน หากเป็นเช่นนี้ โปรดอย่าสนใจต้นไม้ในป่าหลุนฮุย” กุยแก ผงะไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว

“ไม่ต้องสนใจต้นไม้หรือ เจ้าหมายถึงจุดไฟเผาป่า?” เย่เฉินผงะไปชั่วครู่แล้วถาม

กุยแกพยักหน้าแล้วพูดต่อ:

“ถูกต้อง ท่านลอร์ด ถ้ากองทหารม้าอูหวนนั้นมีจํานวนถึง 200,000 คน จํานวนนั้นจะน่ากลัวอย่างมาก เผ่าอูหวนก็เป็นนักสู่มาแต่กําเนิด และทักษะการยิงธนูของพวกเขาก็ไม่เลว หากทัพทหารม้าอูหวนไม่ถูกทําลายในการโจมตีระรอกแรก ทหารหลุนฮุยจะถูกตีโต้และต้องถอยกลับไปยังเมืองหลุนฮุยซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่พึงปรารถนา ”

“เจ้ากําลังบอกว่าถ้าทหารม้าอูหวนนมีสองแสนนายจริงๆทหารหลุนฮุยจะได้รับบาดเจ็บสาหัส และแม้แต่กองทัพทั้งหมดก็จะถูกกวาดล้างไป? หากพวกเขาถอยกลับไปยังเมืองหลุนฮุย พวกเขาจะกลายเป็นเต่าในกระดองอย่างนั้นหรือ?” เย่เฉินตกตะลึง จากนั้นเขาก็ถาม

กุยแกพยักหน้าแล้วพูดว่า: “เป็นความจริง โปรดอย่าได้ตําหนิ ที่ข้าไม่ได้บอกท่านลอร์ดเมื่อวานนี้”

“เมื่อเจ้าทําไปเพราะเป็นห่วงข้า ข้าต้องสนใจเรื่องเล็กๆ นี้ด้วยเหรอ?”เย่เฉินผงะไปและพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

กุยแกไม่ได้บอกความจริงแก่เย่เฉินว่าทหารม้าอูหวนมีจํานวนเกิน 200,000 คน อันที่จริงเขาต้องการให้เย่เฉินพักผ่อนอย่างเต็มที่

เย่เฉินยังสามารถเข้าใจในจุดนี้ได้ ไม่เช่นนั้นกุยแกคงไม่เตรียมแผนจุดไฟเผาป่าเช่นนี้ไว้