ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 124

ตอนที่ 124 ก่อนสงคราม

ศิลาสองโลก: ใช้ในการเดินทางระหว่างสองโลก กรุณาใช้อย่างระมัดระวัง

คําแนะนําง่ายๆ แต่กลับทําให้เย่เฉินรู้สึกตื่นเต้นมาก

ในชีวิตก่อนหน้านี้ เย่เฉินเคยเห็นใครบางคนนําตัวละครในเกมมายังโลกแห่งความเป็นจริง

มารดามันเถอะเมื่อนําคนในโลกแห่งเกมไปยังโลกความเป็นจริงเขายังคงมีความแข็งแกร่งเหมือนกับในเกมทําให้เป็นที่อิจฉาของคนจํานวนมาก

ถ้าเป็นแค่ตัวละครในพื้นที่มือใหม่สามก๊กก็ไม่เป็นไรมากนัก แต่หากเป็นตัวละครจากยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่แท้จริง แม้ว่าจะไม่แข็งแรงพอที่จะบดขยี้ทุกสิ่ง แต่ก็สามารถทําให้บุคคลนั้นกลายเป็นผู้ปกครองเพียงหนึ่งเดียวได้

ก่อนหน้านี้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเย่เฉิน เตียวเมิ่ง เตียวเหิงและเตียวหยูกล่าวว่าพวกเขาจะไปที่โลกแห่งความจริงเพื่อปกป้องเย่เฉิน

และเย่เฉินยังกล่าวอีกว่ายังขาดสิ่งสําคัญอยู่ สิ่งนั้นคือศิลาสองโลก!

ด้วยศิลาสองโลกนี้ คุณสามารถนําผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้

ดังนั้น หลังจากที่เย่เฉินเห็นศิลาสองโลกเขาก็ตื่นเต้นอย่างมาก

ศิลาสองโลกสามารถใช้ได้ไม่เฉพาะกับผู้คนในโลกของเกมเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้คนในความเป็นจริงด้วย

และ ”กรุณาใช้อย่างระมัดระวัง” เป็นการเตือนผู้เล่น

เนื่องจากคุณเลือกจะใช้ศิลาสองโลกกับตัวเอง คุณจะสามารถเข้าสู่โลกของเกมได้ ผลที่ได้คือความแข็งแกร่งของคุณจะเพิ่มขึ้น 100% แต่มีกําไรก็ต้องมีขาดทุนขาดทุน

ร่างกายของคุณเข้าสู่โลกของเกม และถ้าคุณตาย คุณจะตายอย่างแท้จริงไม่มีทางที่จะฟื้นคืนชีพได้

มีคนเคยทําเช่นนี้ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเย่เฉิน และความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เขาถูกฆ่าตายอย่างรวดเร็วเช่นกันและเสียชีวิตอย่างสมบูรณ์

นิมา โชคดีที่มีคําแนะนํา

มิฉะนั้น ข้าอาจจะทิ้งศิลาสองโลกก้อนนี้เพราะคิดว่ามันเป็นเพียงเศษหิน

ด้วยศิลาสองโลก จะพาพวกเขาไปสู่โลกแห่งความจริงได้

เย่เฉันคิดถึงเรื่องนี้ และชื่อของบุคคลหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในจิตใจของเย่เฉินทันที

เตียนอุย!

โลกแห่งความจริงนั้นอันตรายกว่าพื้นที่มือใหม่ในยุคสามก๊กซึ่งไม่มีทหารและต้องพึ่งพาเพียงกําลังของตนเองเท่านั้น

ดังนั้น เตียวหยู เตียวเสี้ยน เตียวเหิง กุยแก ล้วนไม่เหมาะสม

แม้ว่ากุยแกจะเป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ แต่เขายังคงเป็นเพียงข้าราชกาลฝ่ายพลเรือนซึ่งไม่ได้มีความแข็งแกร่งเพียงพอ ในโลกแห่งความเป็นจริงจึงไม่เหมาะกับเขา

เตียวหยูและเตียวเสี้ยนยิ่งเป็นไปไม่ได้อย่างยิ่ง แม้ว่าผู้หญิงสองคนจะงดงามอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถฆ่ามอนสเตอร์หรือศัตรูได้

เตียวเหิงยิ่งไม่เหมาะสม เขาไม่มีความแข็งแกร่งและยังเป็นชายชรา หากจะนําเขาไปนําเตียวหยูหรือเตียวเสี้ยนไปยังดีเสียกว่า

สําหรับเตียวเมิ่งแม้ว่าเขาจะอยู่ในระดับขอบเขตต้นกําเนิดแล้ว และยังเป็นขุนพลระดับราชา

เมื่อเทียบกับเตียนอุยแล้วเขายังแย่กว่ามาก

เตียนอุย ข้าไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะได้กลับมาถึงนครหลุนฮุย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่เฉินก็ถอนหายใจก่อนจะมุ่งหน้าไปทางด้านหลัง

คฤหาสน์เจ้าเมืองมีสิ่งปลูกสร้างด้านในเพิ่มขึ้นสามแห่ง ด้านนอกอีกสามแห่ง และพื้นที่ขยายเพิ่มขึ้นสิบเท่า

ของตกแต่งต่างๆยังไม่ได้รับการจัดวางมากพอ

แม้ว่าจะพบเห็นสาวใช้อยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่เพียงพอสําหรับคฤหาสน์เจ้าเมืองในปัจจุบัน

แต่เย่เฉินรู้เรื่องนี้ แต่เขาจะไม่สนใจมันอีกต่อไป เพราะเขาจะให้เตียวหยูเป็นคนจัดการเรื่องนี้

เมื่อเขามาถึงด้านหลัง เย่เฉินตรงไปยังอาคารหลังใหญ่โดยไม่หันมองอาคารขนาดเล็กด้านข้างเลย

ทันทีที่เขามาถึงห้องนั่งเล่น เย่เฉินก็ได้ยินเสียงหัวเราะร่าเริงของเตียวหยูและเตียวเสี้ยน

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงสองคนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ และตอนนี้พวกเธอเข้ากันได้ดีแล้ว

เย่เฉินจําสายตาของหญิงสาวทั้งสองคนตอนที่พบกันในวันแรกได้

“ท่านพี่” เตียวหยูเห็นเย่เฉินจึงรีบลุกขึ้นและอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น

“นายท่าน” เตียวเสี้ยนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

เย่เฉินพยักหน้า แต่ทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นปิ่นปักผมสีเงินที่ผมของเตียวหยู หลังจากมึนงงเล็กน้อย เขาก็อดไม่ได้ที่จะตบหน้าผากของตัวเองด้วยความเบื่อหน่าย

“ช่วงนี้มีหลายเรื่องเกินไป ข้าไม่ได้สนใจเข้ามากนัก เจ้ารอสักครู่” เย่เฉิน เหลือบมองเตียวหยูด้วยสายตารู้สึกผิด จากนั้นเขาก็โบกมือขวาของเขาเบาๆ กล่องเครื่องประดับร้อยกล่องก็ปรากฏขึ้นในห้องนั่งเล่นทันที

โชคดีที่ห้องนั่งเล่นนี้มีขนาดใหญ่พอ มิฉะนั้นมันคงไม่สามารถวางได้ทั้งหมด

เตียวหยูมองไปที่กล่องทั้ง 100 กล่อง และตกตะลึงในทันที จากนั้นมองไปที่ เย่เฉินและถามด้วยความสงสัย: “ท่านที่นี้คืออะไรอย่างนั้นหรอ?”

“ลองเปิดดูสิ ว่าเจ้าชอบไหม” เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มแต่ไม่ได้บอกอะไรกับเตียวหยูว่ามีอะไรอยู่ในกล่อง

เตียวหยูพยักหน้าแล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดกล่องด้วยความสงสัย

เมื่อฝากล่องถูกเปิดขึ้น ห้องนั่งเล่นทั้งห้องก็สว่างขึ้นทันที

“อา… นี่นี่ ทั้งหมดนี้เลยเหรอ?” เตียวหยูรู้สึกมึนงง จากนั้นมองไปที่ เย่เฉินและกล่าวถาม

เย่เฉินยิ้มและพยักหน้า แล้วพูดว่า “ทั้งหมดนี้เป็นของเจ้า เจ้าชอบไหม”

“ข้าชอบมัน!” เตียวหยูพยักหน้าอย่างจริงจังและพูดด้วยความยินดี

ความต้านทานเครื่องประดับของผู้หญิงเกือบเป็นศูนย์ ซึ่งเหมือนกันทุกประการไม่ว่าจะเป็นยุคโบราณหรือยุคปัจจุบัน

“ดีที่เจ้าชอบมัน.” เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ท่านลอร์ด เตียวเสี้ยนก็ยังไม่มีเครื่องประดับมากนัก…” เตียวเสี้ยนกล่าวขึ้นอย่างอุ่นเคือง

“น้องสาวมาเลือกเลย เลือกกล่องตามที่เจ้าต้องการ” เมื่อเตียวหยูได้ยินเธอมองไปยังเตียวเสี้ยนและพูดออกมาทันที

“ขอบคุณพี่สาว.” เตียวเสี้ยนหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วรีบวิ่งไปเลือกเครื่องประดับ

เย่เฉินมองไปที่ผู้หญิงสองคนที่ไม่ได้ติดใจอะไร มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะขดตัว

ตราบใดที่พวกเธอเข้ากันได้ดีมันก็จะไม่เป็นไร

ในความเป็นจริง เย่เฉินไม่รู้ว่าเตียวหยูทําอย่างไรให้เตียวเสี้ยนเชื่อฟังนาง

ความรู้สึกของผู้หญิงถึงจะรู้แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ ความคิดของพวกนางนั้นเย่เฉินไม่มีทางเข้าใจได้เลย

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่เฉินตื่นแต่เช้า เขามองดูเตียวเสี้ยวที่หลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา แล้วลุกขึ้นแต่งตัวและออกจากคฤหาสน์ไป

เมื่อคืนที่ผ่านมาเตียวหยูพยายามอย่างมากที่จะปลีกตัวออกจากเตียวเสี้ยน และเตียวเสี้ยนก็ได้กลายเป็นผู้หญิงคนที่สองของเย่เฉิน

เย่เฉินมองเห็นชัดเจนและเข้าใจกลอุบายของผู้หญิงสองคนดี แต่เย่เฉินก็ไม่สนใจ

เย่เฉินไม่ชอบจะเก็บเรื่องแบบนี้มาใส่ใจ

คฤหาสน์เจ้าเมือง ห้องนั่งเล่น ด้านหน้า

ทันทีที่เย่เฉินมาถึงที่นี่ เขาก็เห็นกุยแกและเตียวเมิ่งมารออยู่แล้ว

“คาระวะท่านลอร์ด!” กุยแกและเตียวเมิงเห็นเย่เฉินเดินเข้ามาจึงกล่าวออกมาพร้อมกัน

“ขอบคุณสําหรับการทํางานหนักของเจ้าในช่วงนี้” เย่เฉินยิ้มและพยักหน้า จากนั้นมองไปยังเตียวเมิ่งและกล่าว

“นี่เป็นความรับผิดชอบของข้าน้อย และข้าน้อยต้องทํางานให้ดีที่สุดเพื่อนายท่าน” หัวใจของเตียวเมิ่งรู้สึกอบอุ่น จากนั้นเขาก็พูดออกมา

เย่เฉินตบไหล่ของเตียวเมิ่งแล้วถามว่า “เจ้าพร้อมหรือยัง?”

“นายท่าน หากว่าท่านพร้อแล้วก็ออกเดินทางได้ทุกเมื่อ!” เตียวเมิ่งพยักหน้าและตอบ

“ดี! คราวนี้เราต้องการให้ทหารม้าอูหวนทั้งหมดถูกฝังอยู่ในป่าหลุนฮุย!”

เย่เฉินลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วและมองออกไปด้วยแววตาที่เย็นชา