ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 122

ตอนที่ 122 เหล้าไป๋ฮวา

(เหล้าซ่าวซิงเจียพ่านของเปลี่ยนเป็นเหล้าไป๋ฮวานะครับ)

อนุสาวรีย์จิตวิญญาณ (หนึ่งเดียว): ปราบปรามวิญญาณชั่วร้ายและเศษซากแห่งความรู้สึกเชิงลบทั้งหมด

คําแนะนําที่ดูเหมือนธรรมดาแต่เย่เฉินรู้ว่าสิ่งนี้ไม่ธรรมดา

ในยุคนี้ สงครามเกิดขึ้นตลอดเวลา และหากมีสงคราม ความตายก็ย่อมเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หลังจากตาย วิญญาณควรจะเข้าสู่วัฏจักรแห่งการเวียนว่ายตายเกิดทั้งหก อย่างไรก็ตาม ผู้ที่เสียชีวิตในสงครามมักไม่สามารถเข้าสู่วัฏจักรนี้ได้

วิญญาณของพวกเขาจะสลายหายไปจากสวรรค์และโลกเมื่อเวลาผ่านไป หรือพวกเขาจะเข้าไปพัวพันกับความอาฆาตผู้ที่สังหารพวกเขา

สิ่งที่ร้ายแรงที่สุดคือวิญญาณที่เสียชีวิตจากการต่อสู้ไม่มีที่ไปและอาจรวมตัวกันเป็นผีคลั่งแค้น

สิ่งเหล่านี้ แม้แต่เย่เฉินก็ไม่สามารถทําอะไรได้

เย่เฉินมีร่างกายที่ได้รับการปกป้องจากทักษะเก้าโคจรศักดิ์สิทธิ์ ผู้คลั่งแค้นไม่กล้าเข้าใกล้เย่เฉิน มิฉะนั้นพวกมันจะถูกเผาตายโดยพลังปราณของเย่เฉิน

แต่ทหารที่เป็นผู้ใช้บังคับบัญชาของเย่เฉิน ไม่สามารถกําจัดการรุกรานแบบนี้ออกจากจิตวิญญาณของพวกเขาได้

ในเวลาสั้น ๆ จะยังไม่เป็นอะไร แต่เมื่อเวลาผ่านไป อายุขัยของทหารจะสั้นลงอย่างมาก พวกเขาจะตายก่อนกําหนด

และเหตุผลก็คือวิญญาณร้ายของศัตรูที่ถูกฆ่าในสงครามกําลังทําลายจิตวิญญาณของพวกเขา

วิญญาณพวกนี้จะเป็นวิญญาณพยาบาทที่ต้องการทําร้ายคนที่ฆ่าพวกมัน

แต่เมื่อนครหลุนฮุย สร้างอนุสาวรีย์จิตวิญญาณแล้ว อิทธิพลเชิงลบจากความคิดที่ชั่วร้ายของวิญญาณที่หลงเหลืออยู่จะหายไป

เมื่อมองไปที่เมนูคําแนะนําของแบบแปลนสิ่งก่อสร้างอนุสาวรีย์จิตวิญญาณ มุมปากของเย่เฉินก็ยกขึ้นแล้วเขาก็นําแบบแปลนอนุสาวรีย์จิตวิญญาณส่งให้กับเตียวเหิง

” สร้างสิ่งนี้โดยเร็วที่สุด”

หลังจากที่เตียวเมิ่งได้รับแบบแปลนอนุสาวรีย์จิตวิญญาณ เขาก็ต้องตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา เขาโค้งคํานับอย่างตื่นเต้นและกล่าวว่า: “นายท่านของข้า ข้าจะจัดการโดยเร็วที่สุด ข้าจะรีบสั่งให้คนเร่งสร้างอนุสาวรีย์จิตวิญญาณโดยเร็ว

เห็นได้ชัดว่าเตียวเหิงรู้ประโยชน์ของอนุสาวรีย์จิตวิญญาณ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ตื่นเต้นมากขนาดนี้

“ขอแสดงความยินดีกับท่านลอร์ด! ขอแสดงความยินดีกับท่านลอร์ด! เมืองหลุนฮุยไม่เพียงแต่ยกระดับไปเป็นนครหลุนฮุย แต่ท่านลอร์ดยังได้รับอนุสาวรีย์จิตวิญญาณสําหรับนครหลุนฮุยอีกด้วย มันทําให้ข้ามีความสุขเป็นสองเท่า!” กุยแกโค้งคํานับและอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เมื่อได้เห็นสิ่งนี้

เย่เฉินยิ้มและพยักหน้า แล้วพูดว่า: “จริงสิ วันนี้มีเรื่องน่ายินดีมากมาย มันควรจะเป็น…”

เมื่อเย่เฉินพูดเช่นนี้ เขาก็ผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่กุยแกและถามว่า

“กุยแก นี้เจ้าตะกละอีกแล้วเหรอ?”

“เขารู้ความคิดของข้าได้ยังไง!” กุยแกกล่าวออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

เมื่อเย่เฉินได้ยินดังนั้น เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นมองไปที่เตียวเหิงและถามว่า ”การทําเหล้าไป๋ฮวาเป็นยังไงบ้าง?”

“ท่านลอร์ด เหล้าไป๋ฮวา เมื่อวานนี้ประสบความสําเร็จไปครึ่งหนึ่งของการพัฒนาแล้ว!” กุยแกกล่าวก่อนที่เตียวเมิ่งจะได้พูด

“หือ? เร็วจัง?” เย่เฉินถามออกมาด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้

” นายท่าน มีคนทําเหล้า 12 รายในหมู่ผู้ลี้ภัยที่มาในวันนี้ รวมถึงคนทําเหล้าอาวุโส 5 คนและระดับกลางอีก 7 คน พวกเขาทั้งหมดได้รับการจัดเตรียมตําแหน่งให้พัฒนาเหล้าไป๋ฮวา จึงทําให้สูตรของมันก้าวหน้าอย่างรวดเร็วเช่นนี้ได้” เตียวเหิงโค้งคํานับพร้อมกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาของเย่เฉินเป็นประกายเมื่อได้ยินเรื่องนี้:

“ดีมาก ด้วยวิธีนี้ เหล้าไป๋ฮวาเกือบจะบรรลุถึงระดับสูงสุดของระดับมนุษย์แล้ว และมันจะไม่ดีเท่าไหร่หากพัฒนาต่อไป…”

เมื่อพูดอย่างนั้นเย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ:

“เหล้าไป๋ฮวา ไม่ใช่เหล้าระดับต่ำ แต่เป็นระดับสูงสุด อย่างไรก็ตามเหล้านี้เมืองหลุนฮุยจะไม่ขายมันด้วยตัวเอง เราต้องดึงดูดพวกพ่อค้ามาให้มากที่สุด…”

“ท่านลอร์ด พวกพ่อค้าหวังแต่ผลกําไร และเหล้าไป๋ฮวาไม่เหมาะสําหรับการที่จะให้พวกเขาขาย…” เตียวเหิงผงะไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว

เย่เฉินรู้ดีว่าเตียวเมิ่งหมายถึงอะไร เมื่อพ่อค้าเข้ามารับช่วงต่อ เหล้าไป๋ฮวาย่อมต้องถูกขายออกไปด้วยราคาที่สูงมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้แต่ในระดับที่ไม่อาจจินตนาการได้ อย่างไรก็ตามนครหลุนฮุย ไม่สามารถรับผลกําไรทั้งหมดนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงสละผลประโยชน์ เหมือนกับคนอื่นๆ

“ท่านลอร์ดต้องการอะไรจากพวกพ่อค้า มันสําคัญมากหรอ” กุยแกมองเย่เฉินและถามออกมาด้วยความสงสัย

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วพยักหน้าและกล่าวว่า

“เจ้าพูดถูกแล้ว พ่อค้าพวกนั้นต้องการผลกําไร แต่พวกเขามีสมบัติมากมายที่ไม่มีในตลาดและมีทรัพยากรที่ดีอีกมากมาย และข้าต้องการสิ่งเหล่านี้จากในมือของพวกเขา”

“ท่านลอร์ดของข้า ด้วยวิธีนี้ ทําไม่จําเป็นต้องให้สิทธิ์การขายเหล้าไป๋ฮวาแก่พ่อค้าเหล่านั้นท่านเพียงแค่แลกเปลี่ยนเหล้าไป๋ฮวากับพวกเขาก็น่าจะเพียงพอ” เตียวเหิงกล่าวด้วยความสงสัยหลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

เตียวเหิงคิดว่าเรื่องนี้เป็นผลประโยชน์ของเย่เฉิน และเขาไม่ต้องการเสียผลกําไรที่เหล้าไป๋ฮวาสามารถสร้างได้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าการให้พ่อค้าเหล่านั้นไปขายมันเปล่าประโยชน์

เป็นธรรมดาที่เย่เฉินจะสังเกตเห็นสิ่งนี้ และหลังจากยิ้มเล็กน้อย เขาก็พูดว่า

“ความเร่งรีบและคึกคักของโลกล้วนมีไว้เพื่อผลกําไรเหล้าไป๋ฮวา สามารถล่อลวงพ่อค้าเหล่านั้นไว้ได้ นครหลุนฮุยไม่สามารถหยุดพัฒนาอยู่เพียงแค่นี้ได้ การพัฒนาอาณาเขตในอนาคตจําเป็นจะต้องใช้ทรัพยากรจํานวนมาก ข้าไม่ต้องการพึ่งพาทรัพยากรที่มีอยู่ในดินแดนเพื่อพัฒนาและ

อยากรอานนทยากรของมือช สร้างมันอย่างช้าๆ ดังนั้นทรัพยากรที่อยู่ในมือของพ่อค้าเหล่านั้นจึงต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้มา หากไม่มีผลประโยชน์บางอย่าง พวกเขาจะไม่มีทางปล่อยทรัพยากรในมือแน่ ”

เย่เฉินไม่ได้พูดอะไรอีก มันยังไม่ถึงเวลา

ในขณะนี้ แม้ว่าอาณาจักรฮั่นที่ยิ่งใหญ่ จะเสื่อมโทรมไปแล้ว แต่ต้าฮั่น ก็ยังคงเป็นต้าฮั่น และเหตุการณ์ต่างๆของสามก๊กยังไม่ปรากฏขึ้น

เย่เฉินสามารถใช้วิธีการที่เป็นทางการในการซื้อทรัพยากรที่เขาต้องการเท่านั้น

ไม่อย่างนั้นมันจะลําบากแบบนี้ได้ยังไง

อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นวิธีที่เย่เฉิน จะเลือกเมื่อเขาไม่สามารถซื้อได้

สําหรับประโยชน์ของเหล้าไป๋ฮวา หลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิฮั่น จะเป็นเรื่องยากมากที่จะพึ่งพาเพียงนครหลุนฮุยเพื่อขายมันไป

เพราะเมื่อถึงตอนนั้นทุกที่จะตกอยู่ในความโกลาหล แต่ละกองกําลังก็มีอาณาเขตของตัวเอง

หากเหล้าไป๋ฮวาถูกขายในนามดินแดนของเย่เฉิน มันจะไม่ค่อยดีนัก

คุณจําเป็นต้องเดินทางไปยังดินแดนของคนอื่นเพื่อขาย คุณถึงจะได้รับกําไรทั้งหมดจากการขาย

นี่เป็นเหตุผลที่เย่เฉินต้องการมองหาพ่อค้ามาร่วมมือกับเขา

อย่างไรก็ตามเย่เฉินไม่ได้พูดเรื่องนี้ออกไปเพราะตอนนี้อาณาจักรฮั่นยังคงอยู่

“ปรากฏว่าท่านลอร์ดมองการณ์ไกลอย่างแท้จริงชายชราผู้นี้จะทําตามคําสั่งของท่านลอร์ด!” เตียวเหิงตระหนักได้ในทันทีหลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็โค้งคํานับและกล่าว

เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “ปล่อยข่าวของเหล้าไป๋ฮวาโดยเร็วที่สุด ข้าต้องการดึงดูดพ่อค้าให้ได้มากที่สุด ข้าจะฝากเรื่องนี้ให้เจ้าจัดการ จําไว้ว่า เหล้าไป๋ฮวาหนึ่งไห เท่ากับ 1 เหรียญทองม่วงไม่มีการต่อรอง!”

เมื่อเตียวเมิ่งได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ตกตะลึง เขาไม่ได้คาดหวังว่าราคาที่เย่เฉินตั้งไว้จะสูงมากขนาดนี้

หลังจากฟื้นคืนสติ เตียวเหิงก็รีบโค้งคํานับและพูดว่า ” ขอรับท่านลร์ด!”

เหล้าไป๋ฮวาหนึ่งไหเท่ากับหนึ่งเหรียญทองม่วงเท่ากับ 10,000 เหรียญทอง

ในตอนแรกเตียวเหิงคิดว่าเย่เฉินจะตั้งราคาไว้ที่ 100 เหรียญทอง แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่าเย่เฉินจะกําหนดราคาสูงถึง 10,000 เหรียญทองทันที

นี่สูงกว่าที่เตียวเหิงถึงคิด 100 เท่า

ส่วนพ่อค้าจะซื้อหรือไม่ เตียวเหิงรู้สึกว่านี้ไม่ใช่งานที่ยากเย็นนัก

เพราะเหล้าไป๋วาไม่ใช่สิ่งที่มีขายทั่วไป มันมีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ รสชาติที่ไม่มีใครเทียบได้ ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้กลิ่นหรือลิ้มรส พวกเขาจะไม่มีทางลืมมันได้