ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 114

ตอนที่ 114 ความจริงที่โหดร้าย

เย่เฉินเลือกข้อสองโดยไม่ลังเล

“ติ้ง ผู้เล่นเย่เฉิน เลือกที่จะทําลายเมืองโอกาศนับพัน กําลังดําเนินการตรวจสอบสถิติวัสดุ”

“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉิน ได้รับ 9.82 ล้านเมล็ดพันธุ์พืชเหรียญทองม่วง 29120 เหรียญ ทองคํา X152568 เหรียญ เหรียญทองแดง X** หิน X18231 แร่เหล็ก X102019 และไม้ X293981″

เมื่อระบบแจ้งเตือนสิ้นสุดลง เมืองขนาดใหญ่ก็กลายเป็นฝุ่นผงในทันที

หวังเฉียนจีที่กําลังรีบไปยังคฤหาสน์ของเจ้าเมืองก็ตกตะลึง เขามองไปยังเมืองของเขาที่กลายเป็นซากปรักหักพังด้วยท่าทางไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นส่งเสียงร้องโหยหวนที่น่าสังเวชออกมา:

“ไม่! ไม่! นี้ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่จริง อ๊าก…”

ในตอนนี้ ทุกคนต่างได้ยินเสียงร้องโหยหวนของหวังเฉียนจี

หลังจากทุ่มเทอย่างหนักและทุ่มเงินไปจํานวนมหาศาล ในที่สุดเขาก็สามารถยกระดับอาณาเขตของเขากลายเป็นเมืองที่รุ่งโรจน์

แต่หลังจากเขาพึ่งยกระดับได้ ไม่รอให้เขาได้แสดงความทะเยอทะยานออกมา เมืองโอกาศนับพันของเขา กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว

ความจริงอันโหดร้ายนี้ทําร้ายจิตใจเขาเป็นอย่างมากเขาในทันที

เขาคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความไม่อยากจะเชื่อและปากของเขาเอาแต่พูดวกวนไปมา

ในระหว่างนั้น การประกาศทั่วโลกก็ดังขึ้น

“ติ้ง, เมืองโอกาศนับพันถูกทําลายโดยแม่ทัพผิงเปย เย่เฉินแห่งจักรวรรดิฮั่น และ เมืองโอกาศนับพันถูกลบออกจากโลกก่อนประวัติศาสตร์”

“ติ้ง, เมืองโอกาศนับพันถูกทําลายโดยแม่ทัพผิงเปย เย่เฉินแห่งจักรวรรดิฮั่น และ เมืองโอกาศนับพันถูกลบออกจากโลกก่อนประวัติศาสตร์”

“ติ้ง, เมืองโอกาศนับพันถูกทําลายโดยแม่ทัพผิงเปย เย่เฉินแห่งจักรวรรดิฮั่น และ เมืองโอกาศนับพันถูกลบออกจากโลกก่อนประวัติศาสตร์”

เนื่องจากการประกาศนี้ ช่องโลกจึงเงียบลงทันที จากนั้นไม่กี่วินาทีผู้คนเริ่มพูดคุยกันอย่างบ้าคลั่ง

“บัดซบ! ข้าเห็นอะไร?เมืองโอกาศนับพัน? มารดามันเถอะ เมื่อคืนนี้ ผู้เล่นลอร์ดกลุ่มหนึ่งได้อัพเกรดอาณาเขตของพวกเขาจากหมู่บ้านเป็นเมือง แต่ตอนนี้กลับถูกทําลายไปแล้ว?”

“บัดซบ เจ้าไม่เห็นจําเป็นต้องพูดถึงประเด็นนี้เลย! ประเด็นสําคัญคือ เย่เฉินคือคนที่ทําลายเมืองโอกาสนับพัน!”

“เย่เฉินช่างโหดร้าย แต่ก่อนหน้านี้ข้าเห็นว่าเมืองนั้นมีกําแพง”

“กําแพงเมืองอะไรกัน นั้นเรียกว่ากําแพงเมืองหรอ ข้าคิดว่ามันเป็นแค่รั้ว”

“ไม่ว่าจะเป็นกําแพงเมืองหรือรั้ว ประเด็นสําคัญของคําถามคือ เย่เฉินไม่ได้นําทหารม้ามาหรอกหรอ? ทหารม้าจะโจมตีเมืองได้อย่างไร?”

“บัดซบ ทหารม้าก็เป็นทหาร อย่าลืมว่าทหารม้าของเย่เฉินดุร้ายและโหดเหี้ยม สังหารผู้คนนับล้านด้วยลมหายใจเพียงไม่กี่ครั้ง”

“บอสเย่ยอดเยี่ยมที่สุด บอสเย่นั้นโคตรแข็งแกร่ง บอสเยสังหารผู้เล่นลอร์ดเหล่านั้นให้หมด ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ใช่ ฆ่าผู้เล่นลอร์ดเหล่านั้นให้หมดและทําลายดินแดนของพวกมัน เพื่อให้ไม่ให้ใครกล้ารังแกเราอีก”

“เย่เฉิน บิวตี้ทาวน์ ยินดีที่จะสร้างพันธมิตรกับเมืองหลุนฮุย หากท่านต้องการโปรดติดต่อข้า”

“เย่เฉิน เมืองแซงชัวรี่ ยินดีที่จะเป็นพันธมิตรกับหลุนฮุย หากท่านต้องการ โปรดติดต่อข้า”

“เรียนทุกคน เมื่อวานเราใช้ทหารนับล้านเพื่อเอาชนะเย่เฉิน ตอนนี้เขาอ่อนล้าอย่างถึงที่สุด ถ้าเจ้าต้องการจะฆ่าเช่เฉิน อย่าได้พลาดโอกาสนี้!”

“ใช่ ถ้าพวกเจ้าต้องการฆ่าเย่เฉิน เจ้าต้องจัดการให้เร็วที่สุด ฆ่าเขา แล้วเทคนิคบ่มเพาะระดับราชาจะอยู่ในมือของเจ้าอย่างแน่นอน!”

“ตอนนี้เย่เฉินไม่มีกําลังที่จะต่อสู้มากนัก หากใครต้องการฆ่าเช่เฉินให้ลงมือโดยเร็ว อย่าปล่อยโอกาสให้เย่เฉินได้ฟื้นตัว!”

เย่เฉินเปิดช่องโลกไว้เมื่อคืนนี้และยังไม่ได้ปิดมัน ในตอนนี้เขาได้เห็นทุกอย่างบนช่องแชทโลกแล้ว

เมื่อเห็นคําพูดเหล่านั้น เย่เฉินหรี่ตาลงแววตาเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา

คําพูดยุยงให้กําลังใจผู้เล่นจากเหล่าผู้นําที่ถูกเขาจัดการไปเมื่อวานนี้นั้นไร้เดียงสามาก หลายคนสามารถเข้าใจได้ถึงเจตนาของพวกเขา

แต่คําพูดเหล่านี้ก็ส่งผลต่อใครคนบางคนที่ต้องการเสี่ยงเอาเกาลัดออกจากกองไฟเช่นกัน

พวกเขายังคงลังเลใจ พวกเขาอยากสร้างปัญหาให้เย่เฉิน หลังจากเห็นคําพูดเหล่านั้นในช่องแชทโลก

พวกเขายังคงรอโอกาสที่จะฆ่าเย่เฉิน เพื่อรับรางวัลจากภารกิจพิเศษ

ถึงแม้ว่าปัญหาจะยังคงมีอยู่ แต่

ไม่เห็นเป็นไร

แซงชัวรี่ทาวน์ บิวตี้ทาวน์

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ มุมปากของเย่เฉินก็โค้งงอ จากนั้นเขาก็มองไปยังกองทัพหลุนฮุยที่ติดตามมาและตะโกนว่า

“ไป!”

“ครับท่านลอร์ด!” ทหารของกองทัพหลุนฮุยตอบพร้อมกัน แล้วตามเย่เฉินไปยังเมืองเชียงตุง

“เย่เฉิน! ไอ้สารเลว! เจ้าต้องชดใช้ให้กับเมืองโอกาศนับพัน!” หวังเฉียนจี วิ่งออกมาหลังจากได้ยินเสียงควบม้า แล้วตะโกนใส่กองทัพหลุนฮุยที่จากไปอย่างไม่สุดละ

หวังเฉียนจี กรีดร้องคร่ำครวญ หากใครเห็นคงคิดว่าเขาเหมือนคนอกหัก

เมืองโอกาศนับพัน ที่เขาใช้ความพยายามอุตสาหะอย่างมากในการสร้างหายไปแล้วกลายเป็นเพียงซากปรักหักพังบนพื้นดิน

ชาวเมืองที่เคยเป็นคนของเขาออกไปทีละคน ทหารของเขาก็ออกไปจากที่นี่เช่นกัน

ผ่านไปไม่นาน ที่นี้ก็เหลือเพียงหวังเฉียนจีเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้บนซากปรักหักพังของเมืองโอกาศนับพัน และเขาก็ร้องไห้ออกมาด้วยความสิ้นหวัง

เขาเสียใจ แต่ความเสียใจนั้นก็ไร้ประโยชน์ ในขณะที่เมืองโอกาศนับพันโจมตีเย่เฉิน ชะตากรรมของเขาก็ถูกกําหนดเอาไว้แล้ว

เย่เฉินนํากองทหารหลุนฮุยมุ่งหน้าต่อไป

มีผู้เล่นมากมายในเขตพื้นที่มือใหม่ ใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะมีคนพบร่องรอยของเย่เฉิน

อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าออกไปขวางทางเขา

เนื่องจากกองทัพหลุนฮุยของเย่เฉินนั้นโหดเหี้ยมเกินไป เสือขาวตัวใหญ่ตัวนั้น มันโจมตีเพียงครั้งเดียว ผู้คนนับล้านก็ถูกฆ่าตายในไม่กี่วินาที

หลังจากถูกฆ่าตาย พวกเขาก็อยู่ในอาการโคม่าหรือไม่ก็เสียสติ

ในช่องแชทโลก ถึงแม้ว่าหลายคนจะบอกว่าไม่เชื่อ แต่ก็ไม่มีใครซักคนที่กล้าจะให้เย่เฉินยืนยันความจริงในเรื่องนี้

แทนที่จะต้องอยู่ในอาการโคม่าหรือกลายเป็นคนเสียสติ พวกเขาเอาเวลานั้นไปฆ่ามอนสเตอร์เพื่อเพิ่มเลเวลหรือเก็บอุปกรณ์ที่ได้จากสัตว์ประหลาดพวกนั้นยังดีเสียกว่า