ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 111

ตอนที่ 111 ยอมจํานน

“บัดซบ! ไอ้สารเลวนี้! ดูถูกผู้อื่นเกินไป!” ผู้นําของผู้เล่นที่เห็นเย่เฉินกลับมายังสนามรบ ใบหน้าของเขาแดงก่ําและคํารามด้วยความโกรธ

“ไอ้นี่มันดูถูกเรา มันจงใจดูถูกเราแน่ๆ เจ้าเห็นมันไหม ไอ้สารเลวนั่นนําทหารม้าวิ่งกลับมา!” ผู้นําคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“สังหารมัน! ต้องสังหารมัน! ไอ้สารเลวนี่!” ชายคนหนึ่งร่างกายเขาสั่นและคํารามด้วยความโกรธ

“ไม่ต้องสนใจเรื่องเดียวเสี้ยนอีก เมื่อมีโอกาสที่จะฆ่าไอ้เวรนี่ด้วยกัน! บางทีเย่เฉินอาจจะยังต้องกังวลเรื่องเธออยู่!” จู่ๆก็มีอีกคนหนึ่งจําบางอย่างได้แล้วก็ตะโกนออกมา

“ใช่! ไม่ต้องสนใจเรื่องเตียวเสี้ยนฆ่ามันถ้าพวกเราฆ่ามันได้ แม้เราจะไม่ได้รับทักษะบ่มเพาะระดับราชา แต่เราไม่สามารถปล่อยให้เจ้าเยู่เฉินมีชีวิตต่อได้อีก! ไม่เพียงแต่เราจะฆ่าเขา แต่ในโลกความเป็นจริงเราต้องจัดการเขาเช่นกัน!” ผู้นําอีกคนเห็นด้วยอย่างมาก และตะโกนออกมา

ชายวัยกลางคนมองไปที่เย่เฉินด้วยความขุ่นเคืองไป เขาเห็นเย่เฉินที่ขี่ม้าศึกและสวมชุดเกราะสีดําในระยะไกล จากนั้นเขาก็ตะโกนด้วยน้ําเสียงที่จริงจัง

“ส่งผ่านคําสั่ง! ทั้งกองทัพโจมตี ใครกล้าถอย ตัดหัวมันซะ! สั่งนักธนู ตราบใดที่เย่เฉินเข้าไปในระยะยิง โจมตีเขาทันที ไม่ต้องสนใจอะไรอีก แค่โจมตีมัน!”

ทันที่ที่ชายวัยกลางพูดจบ ทุกคนก็เงียบลง

หลังจากผ่านไปไม่กี่ลมหายใจ ผู้นําทั้งหมดก็ลุกขึ้นและตะโกนออกคําสั่ง

“เอาล่ะ! จัดการมันซะ! ไม่ต้องสนการที่จะต้องสูญเสียทหารแค่บางส่วน เพียงแค่ใช้จ่ายเล็กน้อยค่อยฝึกพวกมันขึ้นมาใหม่ ข้าไม่สนการสูญเสียเงินจํานวนเล็กน้อยเช่นนี้ ข้าไม่สามารถกลืนความโกรธนี้ได้หากข้าไม่ฆ่าไอ้เวรเย่เฉินในวันนี้!”

“ข้าเห็นด้วย! ข้าไม่เชื่อว่าเยู่เฉินจะรอดไปไดอีกในครั้งนี้เ” ผู้นําคนหนึ่งกําหมัดของเขาและตะโกนด้วยเสียงทุ่ม

“ยอดเยี่ยม!”

ในไม่ช้า ทหารของกองกําลังพันธมิตรนับล้านได้รับคําสั่งให้โจมตีเยู่เฉินด้วยกําลังทั้งหมดหากใครถอยต้องโดนตัดหัว!

พลธนูก็ได้รับคําสั่งเช่นกัน ตราบใดที่เย่เฉินเข้าสู่ระยะการยิง ไม่ต้องสนใจอะไร แค่โจมตีออกไป

ไม่ต้องสนใจทหารคนอื่นงั้นหรอ พวกเขาไม่เข้าใจ นักธนูโกลาหลขึ้นทันที

ไม่เป็นไร แค่โจมตี หมายความว่าอะไร พวกเขาไม่เข้าใจ

สักพักนักธนูเหล่านี้ก็มองหน้ากันและสีหน้าของพวกเขาทั้งหมดดูไม่ดีเลย

พวกเขาอาจจะโจมตีโดนพวกเดียวกัน เพื่อนของพวกเขาคนในหมู่บ้านเดียวกัน หรือแม้แต่ญาติของพวกเขาที่อาศัยอยู่ในชายคาเดียวกัน

ทําไมพวกเขาต้องทํา

ขวัญกําลังใจของพวกเขาเริ่มถดถอยมานานแล้ว แต่ในตอนนี้ ขวัญกําลังใจของพวกเขากลับลดลงไปอีก

และทั้งหมดนี้ ผู้นําของกองกําลังผู้เล่นทั้งหมดที่ยืนอยู่ในที่ห่างไกลไม่รู้ด้วยซ้ำ

ในมุมมองของพวกเขา ทหารเหล่านี้เป็น NPC ทั้งหมด แต่นี่เป็นเพียงข้อมูลบางส่วนเท่านั้น

พวกเขาไม่ได้ปฏิบัติต่อทหารเหล่านี้เหมือนมนุษย์เลย

“ตูม” เสียงดังสนั่น

ม้าสามพันตัวที่วิ่งมา เปิดฉากโจมตีอีกครั้ง

เร็วขึ้น เร็วขึ้นอีก

กองทัพหลุนฮุยที่ควบม้าได้มาถึงกองกําลังพันธมิตรนับล้านอย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็เจาะทะลวงไปได้อย่างง่ายดาย

อ๊ากก!

เสียงกรีดร้องดังออกมาตลอดทาง ศพจํานวนมากลอยขึ้น

เย่เฉินซึ่งเป็นผู้นํา เหวี่ยงหอกสังหารออกไปโดยไม่มีศัตรูแม้แต่คนเดียวเข้าใกล้เขาได้ และ ทหารของศัตรูที่เห็นเพื่อนถูกสังหารล้วนหวาดกลัว

ฝ่ายเตียนอุยที่ปกป้องเยู่เฉินก็โจมตีอย่างดุเดือดด้วยจ้าวปั้นสอง เสียงลมในอากาศดังขึ้นซ้ํา แล้วซ้ําเล่า และทหารของศัตรูก็ส่งเสียงโหยหวนตลอดเวลา

กองทหารหลุนฮุยที่อยู่เบื้องหลังของเขาก็โหดเหี้ยมเย็นชาและไร้ความปราณีไม่แพ้กันหอกของพวกเขาเก็บเกี่ยวชีวิตของทหารศัตรูไม่หยุดหย่อน

เส้นที่ถูกละเลงไปด้วยโลหิตและซากศพปรากฏขึ้นอีกครั้งในสนามรบ

ไม่มีใครหยุดพวกเขาไม่มีใครกล้าที่จะหยุด!

ขวัญกําลังใจของกองกําลังพันธมิตรนับล้านลดลงอย่างรวดเร็ว เกิดความหวาดกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจโดยไม่มีกําลังใจจะสู้ต่ออีก

“เกิดอะไรขึ้น ทําไมทหารม้าของเยเฉินแข็งแกร่งขึ้น?” ผู้นําที่เห็นการเปลี่ยนแปลงใน สนามรบใบหน้าเปลี่ยนไปทันที และตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ว่าเย่เฉินจะแข็งแกร่งขึ้น แต่เป็นทหารของเรา…พวกเขากําลังกลัวหรือเปล่า?” ผู้นำคนหนึ่งพูดออกมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“ทําไมเป็นแบบนั้น พวกเขาเป็นแค่ NPC ไม่ใช่ว่าพวกเขาควรเชื่อฟังคําสั่งของเราหรือ? ทําไมพวกเขาถึงหวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะขวางทาง?” อีกคนพูดด้วยความประหลาดใจ

“บัดซบ! บอกนักธนูพวกนั้นให้ยิง เร็วเข้า!” ผู้นาคนหนึ่งเห็นทหารไม่สามารถขวางเส้นทางการจู่โจมของเยเฉินและถอยร่นอย่างต่อเนื่องบางคนเริ่มหลบหนี เขาจึงตกใจและรีบตะโกนออกไป

“สายไปแล้ว…” ชายวัยกลางคนที่เฝ้าดูสมรภูมิอยู่ก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น

“อะไรคือสายไป โปรดออกคําสั่งด้วย มิฉะนั้น ทหารทั้งหมดที่เรานํามาจะถูกเย่เฉินฆ่า!” คนหนึ่งตะโกนด้วยใบหน้าแข็งค้าง

ชายวัยกลางคนเพิกเฉยต่อผู้นําคนที่สั่งโจมตี สายตาของเขาจับจ้องไปที่สนามรบ แล้วเขาก็พูดกับตัวเองว่า:

“เกมนี้ไม่ใช่อย่างที่เราคิด ที่นี่…บางที่…คือเรื่องจริง…หรืออาจเป็นการจําลองที่ เหมือนจริงมาก…รวมถึงธรรมชาติของมนุษย์ รวมไปถึงจิตใจ รวมถึงทุกสิ่งเหมือนกับความเป็นจริงหรือทุกอย่างเหมือนในสมัยโบราณ

“นี่เจ้า เจ้ากําลังพูดถึงอะไร อย่าคิดว่าเจ้าเป็นแม่ทัพ แล้วข้าจะกลัวเจ้า สั่งคนของเจ้า! เดี๋ยวนี้! สั่งให้นักธนูโจมตี! เจ้าทุกคนมอบทหารให้ข้า ข้าจะสั่ง! สั่ง!” ผู้นําที่ถูกเพิกเฉยคํารามด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว

“ได้สิ สั่งเลย ข้ารู้แค่ว่าถ้าไม่ออกคําสั่ง ทหารของข้าก็จะตายเปล่า!” ผู้นําคนหนึ่งฟื้นคืนสติ และพยักหน้าเป็นคําตอบ

“ข้าจะออกคําสั่ง พวกทหารจะตายก็ไม่เป็นไร ข้าแค่ต้องการให้เย่เฉินตาย!” อีกคนคํา รามด้วยความบ้าคลั่ง

เมื่อผู้นําแต่ละคนกําลังจะออกคําสั่งให้นักธนูโจมตี เย่เฉินที่อยู่ในสนามรบมองดูทหารศัตรูที่ไม่เหลือขวัญกําลังใจอีก มุมปากของเขาโค้งงอ แล้วเขาก็ตะโกนะ

“ประกาศออกไป วางอาวุธแล้วยอมจํานนซะ! หากใครขัดขืนมีโทษเป็นกบฏ!”

“วางอาวุธยอมจํานนแล้วจะไม่ฆ่า!” กองทัพหลุนฮุยไม่ลังเลที่จะฟังคําสั่งของเยเฉินและตะโกนออกไปพร้อมกัน

“ลงโทษพวกกบฏ!”

“วางอาวุธยอมจํานนแล้วจะไม่ฆ่า!”

“ใครขัดขืนมีโทษเป็นกบฏ!”

คําประกาศของกองทัพหลุนฮุยดังขึ้นในสนามรบทันที

ในตอนนี้ มีทหารมากกว่า 800,000 อยู่คนในสนามรบ และมีคนเพียงพันคนที่ประโกนให้ พวกเขายอมจํานน!

มองยังไงก็ไม่มีทางสําเร็จ แต่หลังจากได้ยินคําประกาศ “ยอมจํานนและจะไม่ฆ่า” การเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติก็เกิดขึ้นในสนามรบ

“ตึก ตึก ตึก”

ทหารบางส่วนทิ้งอาวุธ แล้วคุกเข่าและยอมจํานน

“วางอาวุธยอมจํานนแล้วจะไม่ฆ่า!”

“ลงโทษพวกกบฏ!”

เสียงตะโกนของกองทัพหลุนฮุย ยังคงดังอยู่ในสนามรบ

ทหารศัตรูยอมจํานนมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้กระทั่งนักธนูที่ถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนในสนามรบ

“บ้าเอ้ย! ใครสามารถบอกข้าได้ว่าทําไมถึงเป็นเช่นนี้! ทหารของเรายอมจํานนโดยต่อเย่เฉินที่มีทหารเพียงหนึ่งพันนาย?” ผู้นําของกองกําลังผู้เล่นคํารามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ข้าก็อยากรู้ด้วย ที่นี่มีทหารกนาย 800,000 อย่างน้อย 800,000นาย! พวกเขาตกใจกลัวคนแค่พันคน?” อีกคนหนึ่งตะโกนด้วยใบหน้าหมองคล้ำ

“ไอ้สารเลวพวกนี้ ไอ้สารเลว! ไอ้พวกขยะ! ทําไมถึงยอมจํานนง่ายๆแบบนี้!” ผู้นําคนหนึ่งตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง

“เราขาดแม่ทัพที่สามารถนําทัพได้ เมื่อไม่มีแม่ทัพนําทัพ พวกเขาเป็นแค่กลุ่มคน. และอย่าปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็น NPC อีกในอนาคต ทหารเหล่านี้ล้วนมีความคิดเป็นของตัวเอง…” ชายวัยกลางคนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดออกมา

ทันทีที่ได้ยินคําพูดของชายวัยกลางคน กลุ่มผู้นําของกองกําลังผู้เล่นที่กําลังโกรธและละอายใจก็ตกตะลึง

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เข้าใจความหมายของชายวัยกลางคนมาซักพักแล้ว