ผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนล่มสลาย - ตอนที่ 105

ตอนที่ 105 กวาดล้าง

“โฮกกกก!”

เสียงคํารามของพยัคฆ์ขาวดังขึ้นอีกครั้ง

พยัคฆ์ขาวขนาดใหญ่พุ่งกระโจนเข้าประตูทิศใต้ของลกเอี้ยงอย่างรวดเร็ว

“ตูม”

แผ่นดินเริ่มสั่นสะเทือน

“แกร๊ก”

ตามมาด้วยเสียงแตกนับไม่ถ้วน

ผู้เล่นที่อยู่ใกล้กับประตูทิศใต้ของลกเอี๋ยง ถูกฉีกเป็นชิ้นๆร่างกายและเลือดของพวกลอยกระจัดกระจายขึ้นไปในอากาศ

ในชั่วพริบตา ผู้เล่นหลายหมื่นคนถูกฆ่าตายภายในไม่กี่วินาที

กลิ่นอายแห่งการสังหารที่ถูกปลดปล่อยมาจากพยัคฆ์ขาวยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

“โฮกกก!”

เสียงคํารามดังขึ้นอีกครั้ง และพยัคฆ์ขาวที่เกิดมากจากกองทัพหลุนฮุยเงยหน้าขึ้นและพุ่งไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ลําแสงสีขาวปรากฏขึ้นในทันที จากนั้นกวาดผ่านผู้เล่นจํานวนนับไม่ถ้วน

“ตูม ตูม ตูม”

เสียงระเบิดดังขึ้นไม่หยุดหย่อน

เส้นทางที่พยัคฆ์ขาวกวาดผ่าน โดยไม่มีข้อยกเว้นผู้เล่นหายตัวไป สิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงละอองเลือดที่คละคลุ้งในอากาศ

พยัคฆ์ขาวสังหารผู้เล่นไปมากกว่า 100,000 คนในทันที!

“หืม”

เมื่อลําแสงหยุดนิ่งลง พยัคฆ์ขาวก็ค่อยๆหายไป เตียนอุยและกองทัพหลุนฮุยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเย่เฉิน

“ฟู่….”

“ฟู่….”

เสียงสูดหายใจหนักๆของเหล่าผู้เล่นนับไม่ถ้วนด้านหลังเย่เฉินก็ดังขึ้นมา

“นี่ นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น มารดามันเถอะ คนหลายแสนคนถูกฆ่าภายในไม่กี่วินาที”

“ข้าแค่อยากรู้ว่าพยัคฆ์ตัวนั้นคืออะไร แล้วทําไมตอนนี้มันถึงหายไปแล้ว”

“มันกลับกลายเป็นกองทหารม้าของเยเฉิน ข้าสับสนไปหมดแล้ว”

“ทําไมทหารม้าพวกนั้นถึงกลายเป็นพยัคฆ์ขาวตัวใหญ่ได้ มารดาเถอะ ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”

“ใครจะไปรู้กัน แต่ข้าเดาว่ามีแต่ผู้เล่นลอร์ดเท่านั้นที่รู้…. งานนี้ไม่สามารถทําอะไรได้แล้ว”

ในขณะที่ผู้เล่นที่อยู่เบื้องหลังเยู่เฉิน พูดคุยกันด้วยความตกใจ เตียนอุยและทหารของกองทัพหลุนฮุยลงจากม้าพร้อมกัน

“พรึบ”

คนทั้งหนึ่งพันหนึ่งคนคุกเข่าข้างหนึ่งอย่างพร้อมเพรียง

“ท่านลอร์ด! การมาช้าของเตียนอุย ทําให้ท่านลอร์ดตกอยู่ในอันตราย โปรดลงโทษข้าด้วย!” เตียนอุยตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกผิด

“ท่านลอร์ด ได้โปรดลงโทษ!” ทหารของกองทัพหลุนฮุยตะโกนออกมาพร้อมกัน

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“ไม่เป็นไรหรอก พวกเจ้ามาทันเวลา แถมคนพวกนี้ยังเป็นแค่มดกลุ่มหนึ่ง มันไม่มีทางขวางข้าได้”

“นายท่าน คนพวกนี้เหรอ?” เตียนอุยผงะไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า จากนั้นมองไปข้างหลังของเย่เฉินและถามออกมา

แม้ว่าจะเป็นการสอบถาม แต่เจตนาฆ่าที่ไร้ความปราณีของเตียนอุยก็เพียงพอที่จะอธิบายสิ่งที่เขาคิดในขณะนี้

เตียนอุยต้องการสังหารผู้ที่กล้าคิดร้ายต่อเย่เฉิน ท่านลอร์ดของเขา

ไม่ว่าจะเป็นเตียนอุยหรือกองทัพหลุนฮุยมีความคิดเดียวในใจของพวกเขาในขณะนี้คือสังหารผู้เล่นเหล่านี้ให้หมด!

เย่เฉินไม่ใช่นักบุญ ผู้เล่นเหล่านี้มุ่งเป้ายังเขา ถึงพวกเขาจะยังไม่ทําอะไรไม่ดีต่อเย่เฉิน แล้วเย่เฉินต้องปล่อยพวกเขาไป?

มันจะเป็นไปได้ยังไง!

เย่เฉินเหลือบมองเตียนอุยและกองทัพหลุนฮุยจากนั้นก็ตะโกนว่า

“ฆ่า!”

“รับทราบ!” เตียนอุยตอบเสียงดังโดยไม่ลังเล แล้วจึงหันหลังขึ้นม้าของเขา

ทหารของกองทัพหลุนอุยก็ตามหลังเตียนอุยอย่างใกล้ชิดพวกเขาขึ้นหลังม้าเช่นกัน

“ท่านลอร์ดมีคําสั่ง! ฆ่า!” เตียนอุยยกง้าวเหล็กในมือของเขาขึ้นและตะโกนเสียงดัง

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”

กองทัพหลุนฮุยต่างยกหอกขึ้นในแนวทแยง และตะโกนเสียงดัง

เจตนาแห่งการสังหารระเบิดออกมาในทันที และควบแน่นเหนือกองทัพหลุนฮุยอีกครั้ง

“บัดซบ! เกิดอะไรขึ้น! ทําไมจู่ๆ ข้ารู้สึกอันตรายอีกครั้ง?” “ข้าด้วย! มารดามันเถอะ นี่คือเกมทําไมมันถึงรู้สึกแบบนี้ล่ะ?”

“เป็นไปได้ยังไงหรือ…. จริงๆแล้วผู้คนที่ถูกฆ่าตายที่ประตูเมืองก็พูดอย่างนั้น เราจะตายจริงๆเหรอ?”

“ไม่ พวกเขาไม่ใช่แค่หวาดกลัวเหรอ? เรายังหัวเราะเยาะพวกเขาอยู่เลย มันเป็นไปได้ยังไง”

“แต่… ทําไมข้ารู้สึกเหมือนขากําลังจะตาย”

“ข้าก็มีเหมือนกัน เกิดอะไรขึ้น ทําไมรู้สึกเหมือนกําลังจะตาย!”

“บ้าเอ้ย! ข้าถูกล็อก …”

“ข้าด้วย! ข้าออกจากเกมส์ไม่ได้!”

“นี่มันยังไงกันแน่!”

ผู้เล่นที่อยู่เบื้องหลังของเย่เฉินรู้สึกถึงอันตรายเหมือนความตายกําลังคืบคลานเข้ามา

จากความไม่เชื่อในตอนแรก มันค่อยๆ กลายเป็นความสงสัย จากนั้นวิญญาณของพวกเขาก็เริ่มสั่นสะท้าน

ก่อนหน้านี้กองทัพหลุนฮุยตั้งเป้าไปที่ผู้เล่นที่อยู่บริเวณประตูเมือง พวกเขาที่อยู่ด้านในจึงไม่มีความรู้สึกใดๆ และบางคนถึงกับหัวเราะเยาะคนเหล่านั้นที่ขี้ขลาดจนโง่เขลา

และตอนนี้กองทัพหลุนฮุย ได้ขังพวกเขาไว้ ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจความหมายที่ผู้เล่นที่ประตูเมืองจะต้องหวาดกลัวและแม้กระทั่งร้องขอความเมตตา

ทันใดนั้นพยัคฆ์ขาวที่เพิ่งหายไปก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจึงห่อหุ้มเตียนอุยและกองทัพหลุนฮุยไว้

“โฮกกก!”

เสียงคํารามสั่นสะท้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง

วินาทีถัดมา พยัคฆ์ขาวก็กระโจนเข้าใส่เหล่าผู้เล่น จากนั้นก็กลายเป็นเส้นแสงสีขาวพุ่งเข้าหาผู้เล่นที่อยู่เบื้องหลังเยู่เฉิน

“ตูม ตูม ตูม”

เกิดการระเบิดที่รุณแรงนับครั้งไม่ถ้วน ละอองเลือดและเศษเนื้อกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่ ที่ลําแสงสีขาวผ่านไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลําแสงหยุดกะทันหัน พยัคฆ์ขาวปรากฏขึ้นอีกครั้งห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร

“โฮก!”

เสียงคํารามดังขึ้นอีกครั้ง พยัคฆ์ขาวกลายเป็นเส้นแสงอีกครั้ง และกระโจนกวาดผ่านกลุ่มผู้เล่นที่หวาดกลัวและร้องขอความเมตตา

ครั้งหนึ่ง สองครั้ง สามครั้ง จนกระทั่งหลังจากครั้งที่สิบสอง ในที่สุดพยัคฆ์ขาวก็หยุดลง

ในตอนนี้ ไม่เหลืองผู้เล่นคนอื่นอีกแล้วนอกจากเย่เฉินบนถนนที่นําไปสู่ประตูทิศใต้ของลกเอี๋ยง

ผู้เล่นนับล้านถูกกวาดล้างเพียงไม่กี่ลมหายใจ

หมอกโลหิตที่หนาทึบปกคลุมถนนทั้งสายแล้วค่อยๆล่องลอยไปตามสายลม