บทที่ 861 ของกำนัลจากท่านโหราจารย์ (2)
……….
อาวุธเวทมนตร์ที่จำต้องหยดโลหิตจดจำเจ้าของนั้น ขั้นต่ำสุดก็ต้องเป็นอาวุธวิเศษไร้เทียมทาน อาวุธเวทมนตร์ธรรมดาสามัญทั่วไปจะอยู่ในประเภทเครื่องมือที่ใครๆ ก็ใช้เครื่องมือนี้ได้ โดยไม่จำเป็นต้องจดจำเจ้าของ
ด้วยวิธีนี้ อาวุธวิเศษไร้เทียมทานจึงถือกำเนิดขึ้น
หากศิษย์พี่ซ่งได้เห็นท่านโหราจารย์ลงมือใช้เคล็ดวิชาเล่นแร่แปรธาตุ เขาจะร้องไห้ด้วยความอิจฉาหรือเปล่า…หรือเขาอาจดูถูกมัน โดยคิดว่าเคล็ดวิชาเล่นแร่แปรธาตุนั้นปราศจากวิญญาณ…สวี่ชีอันรับเชือกคล้องข้อมือมาแล้วกรีดเลือดจากปลายนิ้วหยดลงบนลูกปัดแก้วด้วยความอยากรู้อยากเห็นแกมคาดหวัง
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ ‘เชื่อมโยง’ กับอาวุธเวทมนตร์สำเร็จและใช้งานได้อย่างเชี่ยวชาญ
นี่คืออาวุธเวทมนตร์ที่มีฟังก์ชันเดียว มีความสามารถเพียงอย่างเดียว นั่นคือการเปลี่ยนแปลงพื้นที่
แน่นอนว่าการมีเพียงอย่างเดียวไม่ได้หมายความว่านี่จะเป็นเรื่องง่ายๆ มีการดำเนินการหลายอย่างในการเปลี่ยนแปลงพื้นที่ เช่น การส่งตัว การเชือดเฉือนพื้นที่ การดึงวัตถุจากอากาศ เป็นต้น
การเชือดเฉือนพื้นที่ไม่อาจทำร้ายฮวงได้ แต่สวี่ชีอันสามารถเคลื่อนย้ายไปยังสถานที่ห่างไกลได้โดยการเชือดเฉือนพื้นที่ที่เขาอยู่
อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวนี้สามารถทำได้ด้วยการลอบโจมตีเท่านั้น เมื่อคู่ต่อสู้เตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาต้องเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเพื่อเอาชนะการเคลื่อนไหวนี้
“ด้วยวิธีนี้ ความสามารถในการคว้าอาหารจากปากเสือต้องเพิ่มขึ้นมากโขแน่นอน” สวี่ชีอันบอก
ท่านโหราจารย์ส่ายหัว
“ไม่ มันเป็นเรื่องยากสำหรับเจ้าที่จะแย่งอาหารจากปากเสือต่อหน้าเขาภายใต้สภาวะปกติ เจ้าต้องมีผู้ช่วยที่ทรงพลังมากพอที่จะสร้างโอกาสให้เจ้าได้”
เขามองไปที่จิ้งจอกเก้าหาง
คนหลังขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีกและเอื้อนออกมาเป็นเพลง
“ข้าทำไม่ได้หรอก”
นางมีลางสังหรณ์จากบทเรียนที่นางเพิ่งเรียนรู้มา ครั้งต่อไปที่นางเห็นฮวง เขาจะฆ่านางทันทีเพื่อกำจัดแมลงวันที่น่ารำคาญ
ท่านโหราจารย์มองนางแล้วยิ้มให้
“สถานที่ที่สุนัขจิ้งจอกชิงชิวถูกโค่นก็อยู่บนเกาะนี้ก็เช่นกัน”
ซึ่งหมายความว่าจิตวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์ของสุนัขจิ้งจอกชิงชิวก็อยู่ที่นี่เช่นกัน
ข้าจำได้ว่าสามารถสืบทอดจิตวิญญาณของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางได้ และสมาชิกในเผ่าพันธุ์เดียวกันสามารถปล้นจิตวิญญาณของกันและกันได้ โอกาสที่จิ้งจอกจะก้าวไปสู่ขั้นแรกมาถึงแล้ว…สวี่ชีอันมีความสุขและมองไปทางจิ้งจอกเก้าหาง
จู่ๆ นางปีศาจผมขาวก็เบิกตากว้าง
ท่านโหราจารย์ถามด้วยรอยยิ้มกรุ่นใบหน้า
“เจ้าพอใจกับข้อตกลงนี้หรือไม่?”
จิ้งจอกเก้าหางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับความตื่นเต้นภายในใจและพึมพำเบาๆ
“ถ้าข้าสามารถก้าวสู่ขั้นแรกและควบคุมพลังเหนือธรรมชาติซึ่งเป็นพรสวรรค์แต่กำเนิดของเชื้อสายจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางได้ ข้าก็จะมั่นใจมากขึ้น”
สวี่ชีอันถามว่า
“พลังเหนือธรรมชาติที่เป็นพรสวรรค์แต่กำเนิดของเชื้อสายเจ้าคืออะไร?”
พลังเหนือธรรมชาติซึ่งเป็นพรสวรรค์แต่กำเนิดคืออะไร เหตุใดต้องเข้าสู่ขั้นแรกก่อนจึงจะควบคุมได้?
“ก็ตามชื่อจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง แน่นอนว่าต้องเกี่ยวข้องกับหาง” จู่ๆ นางปีศาจผมขาวก็ส่งรอยยิ้มซับซ้อนยากเข้าใจมาให้และพูดต่อว่า
“มารดาข้าก็เป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเหมือนกัน รอบตัวนางมีผู้เฒ่าอยู่เก้าคน แต่ก็ไม่มีใครรอดชีวิตมาได้ รู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด”
สวี่ชีอันส่ายหัวเมื่อมองเห็นท่าทีที่ซับซ้อนยากเข้าใจของจิ้งจอกเก้าหาง เขาก็รู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าที่นี่มีบางอย่างผิดปกติ
นางปีศาจผมขาวพูดจาอยู่ครู่หนึ่งแล้วลดเสียงกระซิบบอก
“เพราะสุนัขจิ้งจอกมีเก้าชีวิต! ผู้อาวุโสทั้งเก้าสิ้นชีพ มารดาข้าก็สิ้น พอจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ก็จะแยกเป็นเก้าวิญญาณและรวมไว้ที่เก้าหาง นี่คือต้นแบบของพลังเหนือธรรมชาติซึ่งเป็นพรสวรรค์แต่กำเนิด”
“เมื่อข้าไปถึงขอบเขตขั้นหนึ่ง เก้าหางก็จะก้าวไปอีกขั้นหนึ่งและเปลี่ยนจากร่างจำแลงให้กลายเป็นตัวแทน บทบาทของตัวแทนคือการตายเพื่อร่างเดิม กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ข้าที่อยู่ในระดับขั้นหนึ่งมีเก้าชีวิต”
“หางที่ตายแล้วหมายความว่า…”
จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเอ่ยตอบอย่างใจเย็น
“ตามธรรมชาตินั่นย่อมตายไปแล้ว แต่ตราบใดที่ร่างกายยังเป็นอมตะ หางใหม่ก็สามารถเติบโตได้ทุกๆ ร้อยปี แต่หางใหม่นั้นจะไม่เชื่อมโยงกับหางก่อนหน้า เทียบกับหางก่อนหน้านั้น นางก็ตายไปแล้วจริงๆ”
“นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดข้ากับเก้าหางจึงถูกเรียกว่านายกับบ่าว ไม่ใช่พี่สาวน้องสาว”
“ถ้าเป็นพี่น้องก็ต้องมีความรู้สึก พอมีความรู้สึกก็จะเสียใจและเริ่มมีปัญหา”
สวี่ชีอันเงียบอยู่นานและพูดว่า
“หรือว่าเป็นเย่จี ไป๋จี ชิงจี หรือเสวี่ยจี”
เขารู้จักธิดาทั้งสี่นาง ไม่ต้องพูดถึงธิดาสองนางแรก แต่ยังมีความรักให้ธิดาสองนางหลังด้วย หากจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง ‘ต้องตาย’ สวี่ชีอันก็ทำได้เพียงรับรองว่า ธิดาทั้งสี่นางนี้จะปลอดภัย
“ใช่แล้ว!” นางปีศาจผมขาวตอบรับหนักแน่น
สีหน้านางเรียบเฉยและดูเย็นชาอย่างยิ่ง แต่สวี่ชีอันคุ้นเคยกับบุคลิกชาญฉลาดของนางในอดีต รู้ว่าจิ้งจอกเก้าหางไม่แยแสต่อน้องสาวทั้งเก้าจริงๆ ไม่ใช่แค่เป็นนายกับบ่าว ทว่าไม่มีมิตรภาพอื่นใดให้กันด้วยซ้ำ
โหดร้ายจริงๆ…เขาค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก แล้วจู่ๆ ก็ฉุกคิดถึงอะไรได้จึงโพล่งออกมาว่า
“ใช่แล้ว ท่านโหราจารย์! สำนักโหราจารย์มีท่านโหราจารย์คนใหม่”
“ศิษย์น้องหญิงไฉ่เวย เข้ารับตำแหน่งของท่านตามความคาดหวังของทุกคน”
จู่ๆ ท่าทีของท่านโหราจารย์ก็สงบลง
…
พระราชวัง
อุทยานหลวง ในศาลา
ฮว๋ายชิ่งสวมชุดพระราชสำนักสีลูกไหน นั่งอยู่ตรงโต๊ะกลม หนีบตัวหมากสีขาวไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลาง ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร
“ข้าแพ้”
“ทั้งหมดเป็นความผิดของสวี่หนิงเยี่ยน หลังจากเดินหมากกับเขามานาน ทักษะการเดินหมากของข้าก็ย่ำแย่ลง ตามที่คาดไว้ ผู้ถือหมากดำย่อมย่ำแย่ที่สุดอยู่แล้ว”
เว่ยเยวียนซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม ยิ้มให้อย่างอบอุ่น
“ฝ่าบาท สมัยนั้นพระองค์ไม่ทรงมีความสุขรึ?”
“พอข้าเลิกภารกิจ ข้าก็นึกถึงการเล่นหมากกับสวี่หนิงเยี่ยนทั้งวัน ข้าคิดว่าทักษะการเดินหมากที่ยอดเยี่ยมของสวี่หนิงเยี่ยนทำให้ฝ่าบาทมีความสุขและเอาไปอวดใครก็ได้”
เขาเหลือบมองชุดของฮว๋ายชิ่งอยู่เงียบๆ หลังจากวันนั้นฮว๋ายชิ่งก็กลับมาสวมชุดของนางอีกครั้ง
อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปที่นี่ไม่เพียงพอที่จะอธิบายให้บุคคลภายนอกเข้าใจได้
ในฐานะคนฉลาดอย่างฮว๋ายชิ่ง นางมักได้ยินคำพูดหยอกล้อของเว่ยเยวียนอยู่เสมอจึงโต้กลับด้วยความใจเย็น
“เว่ยกง พาเสด็จแม่ออกจากวังให้เร็วที่สุด เผื่อว่าถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในอนาคต นักประวัติศาสตร์จะบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ของราชวงศ์ชิงว่า ขันทีเว่ยเยวียนเป็นผู้นำปัญหามาสู่พระราชวัง”
เว่ยเยวียนพูดโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน
“ฝ่าบาท จู๋จิ่วจากเผ่าพันธุ์ปีศาจทางชายแดนตอนเหนือได้ตอบกลับเมื่อวันก่อนว่าเขาไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในสิ่งที่เรียกว่ามหาเคราะห์ ถ้าเรายังกดดันเขาต่อไป เขาจะพาคนเถื่อนไปยังดินแดนอันหนาวเย็นทางตอนเหนือ”
ฮว๋ายชิ่งหยุดและไม่ว่าร้ายอีกต่อไป นางเย้ยด้วยการพูดว่า
“เขาย่อมรู้ใจตัวเอง”
คนเถื่อนถอนตัวออกจากเวทีแห่งอำนาจในจิ่วโจวโดยสิ้นเชิง เขาคิดจะนอนหลับใหลไม่ปรารถนาจะแข่งขันเพื่อแย่งชิงอำนาจสูงสุดอีกแล้ว
เว่ยเยวียนวางตัวหมากลง หยิบถ้วยชาในมือขึ้นมาจิบแล้วพูดว่า
“ตามจริงแล้ว มีแนวโน้มในอนาคตว่า ถึงจะมีเหนือมนุษย์ขั้นสามที่มีพลังต่อสู้อันแข็งแกร่งถือกำเนิดขึ้น ก็จะไม่เป็นประโยชน์ต่อสถานการณ์โดยรวม หากเขาไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องก็ให้ปล่อยเขาไป เพียงแค่ต้องจ่ายเงินและอาหารที่เป็นหนี้กับต้าฟ่งอย่างเชื่อฟัง”
ฮว๋ายชิ่งพยักหน้าเห็นด้วยและถามว่า
“เกิดอะไรขึ้นกับสำนักพ่อมด?”
“ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลย พวกเขากำลังรอให้เทพพ่อมดหลุดพ้นจากผนึก ก่อนหน้านั้นก็ไม่ควรมีการเคลื่อนไหวใดๆ” เว่ยเยวียนตอบ
“แล้วดินแดนประจิมทิศล่ะ?” ฮว๋ายชิ่งถามอีกครั้ง
“ตามข้อมูลที่สายลับส่งกลับมา ขุนนางผู้ร่ำรวยและมีอำนาจส่วนใหญ่ในดินแดนประจิมทิศได้ออกเดินทางไปยังอรัญตาแล้ว พวกเขาเชื่อว่าพระพุทธเจ้าจะปรากฏขึ้นในโลกนี้เพื่อช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลาย เพื่อให้ทุกคนเป็นผู้บรรลุ”
“นี่เป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต”
เว่ยเยวียนยิ้มแล้วพูดว่า
“ถ้าท่านต้องการส่งกองทหารไปโจมตีพระพุทธเจ้า ตอนนี้เป็นโอกาสอันดี”
“มันไร้ความหมาย” ฮว๋ายชิ่งส่ายหัว “เว่ยกงคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?”
เว่ยเยวียนตอบโดยไม่เสียเวลาคิด
“หลังจากที่ยึดศีรษะเสินซูคืนมาแล้ว สำนักพุทธก็ไม่จำเป็นต้องจัดสรรพลังงานเพื่อปราบปรามอีกต่อไป เช่นเดียวกับที่มหาเคราะห์กำลังใกล้เข้ามา ฝ่าบาท พระองค์คิดว่าพระพุทธเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป?”
ฮว๋ายชิ่งก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน
“โครงการ”
เว่ยเยวียนพูดซ้ำอีกครั้งว่า
“ดังนั้น การประชุมธรรมครั้งนี้จึงเป็นโครงการของพระพุทธเจ้า”
ฮว๋ายชิ่งครุ่นคิดเรื่องนี้แล้วและถามว่า
“แล้วเราจะหาทางบ่อนทำลายการประชุมธรรมหรือ?”
นี่คือสิ่งที่รบกวนจิตใจนาง
สวี่หนิงเยี่ยนไม่ได้อยู่ในที่ราบภาคกลางและร่างหลักของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เช่นกัน กำลังรบของต้าฟ่งกับชายแดนตอนใต้ลดลงอย่างมาก แม้ว่าเสินซูจะกลับสู่สถานะขั้นสูงสุดของเขาแล้วกลายเป็นผู้นำต้าฟ่งที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะพระโพธิสัตว์ทั้งสามองค์ที่พระพุทธเจ้านำมาได้
เว่ยเยวียนยิ้มแล้วพูดว่า
“บางครั้งการจะกินกองทัพศัตรูก็ไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากัน การตัดเสบียงและกำลังเสริมก็สามารถผลักพวกเขาให้ถึงจุดสิ้นสุดได้ ฝ่าบาทต้องเรียนรู้ที่จะมองปัญหาจากมุมที่ต่างกัน
“เราจะละเว้นการประชุมธรรมไป แล้วไปคิดดูเถิดว่าพระพุทธเจ้าหรือระดับสุดยอดต้องการสิ่งใด”
ฮว๋ายชิ่งใจสั่นและโพล่งออกมาทันที
“โชคชะตา!”
เว่ยเยวียนยิ้มกว้างขึ้น
“แล้วเราเดาได้หรือไม่ว่าการประชุมธรรมเป็นหนทางรวบรวมโชคชะตา?”
เมื่อเห็นฮว๋ายชิ่งขมวดคิ้วแล้วพยักหน้า เว่ยเยวียนก็พูดต่อ
“หลังจากรู้จุดอ่อนของกองทัพศัตรูแล้ว เราก็ตัดเสบียงกับอาหารสัตว์ได้”
ฮว๋ายชิ่งตาลุก
“จะตัดอย่างไร!”
ทันใดนั้นเว่ยเยวียนก็มีสายตาเฉียบคม
“ภิกษุสำนักพุทธมีข้อจำกัดและไม่สามารถควบคุมดินแดนประจิมทิศได้ จนไม่สามารถควบคุมสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในหมู่ประชาชนได้และเมื่อชนชั้นสูงไปถึงอรัญตา การปกครองเมืองต่างๆ ในประเทศต่างๆ ก็จะลดความเข้มแข็งลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“สิ่งที่ราชสำนักต้องทำมิใช่ให้หยุดการประชุมทางพุทธศาสนาแต่เป็นการฉวยโอกาสนี้แอบสนับสนุนพุทธศาสนามหายาน แบ่งแยกความเชื่อของคนในดินแดนประจิมทิศและขยายขนาดออกไป จากนั้นจึงส่งเสริมให้คนในดินแดนประจิมทิศอพยพไปยังที่ราบภาคกลาง”
“ทำให้โชคชะตาของดินแดนประจิมทิศอ่อนแอลง”
ฮว๋ายชิ่งถอนหายใจ
“ผู้ที่เก่งกาจในการวางแผนควรวางแผนเพื่อโลก
“ข้าสนับสนุนเว่ยกงเต็มที่และอุทิศพลังแผ่นดินทั้งหมดของเราให้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
เว่ยเยวียนยิ้มแล้วพูดว่า
“แม้ฝ่าบาทจะเป็นสตรี แต่ความกล้าหาญของพระองค์มีมากกว่ากษัตริย์องค์ก่อนๆ มาก”
…
ที่ไหนสักแห่งบนเกาะเทพมาร
สวี่ชีอันและจิ้งจอกเก้าหางยืนอยู่ที่ขอบพื้นที่ต้องห้าม เขามองดูสาวงามเปลือยกายลวงตาที่บิดเอวอยู่ตรงหน้าเขาแล้วพูดอย่างจริงใจ
“ได้โปรดให้ข้าไปด้วยเถิด”
หูของนางปีศาจผมขาวเต็มไปด้วยเสียงเศร้าโศก นางขมวดคิ้วและพูดว่า
“ไม่ ข้าจะเข้าไปเอง ถ้าข้าไปกับเจ้า ท่านเจ้าอาณาจักรผู้นี้จะยังคงสภาพร่างกายที่สมบูรณ์แบบมาแล้วห้าร้อยปีต่อให้ตกอยู่ในอันตรายขนาดไหนก็ตามได้รึ”
สวี่ชีอันพูดด้วยความโกรธ
“ดูสิ่งที่เจ้าพูดสิ ใครไม่สมบูรณ์แบบ?”
“รูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์เพียงอย่างเดียวไม่อาจล่อลวงฆ้องเงินผู้นี้ได้”
‘ไร้ยางอาย’…จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางกลอกตาแล้วพูดว่า
“ข้าเกรงว่าท่านจะฉวยโอกาสนี้ดูหมิ่นท่านเจ้าอาณาจักรผู้นี้”
ทั้งสองทะเลาะกันขณะเดินเคียงข้างกัน เข้าสู่บริเวณที่สุนัขจิ้งจอกชิงชิวถูกโค่น
……………………………………….
……….
