ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - บทที่ 668 พรสวรรค์โดดเด่น

บทที่ 668 พรสวรรค์โดดเด่น

เทพวชิระขั้นสาม!

เมื่อเห็นสวี่ชีอันแสดงพลังเทพวชิระระดับบรรลุสมบูรณ์ออกมา ชนเผ่าลี่กู่ก็เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พากันก้าวถอยหลัง เสียงฝีเท้าฟังดูทุลักทุเลยิ่ง

“เทพวชิระของสำนักพุทธรึ?”

“นี่มันสภาวะเหนือมนุษย์…”

“กลับบ้านไปเอาอาวุธมาฆ่ามัน!”

ชนเผ่าชาวลี่กู่เอาแต่ร้องตะโกน แววตาหวาดระแวงไร้ซึ่งความไว้วางใจ

ในยุทธการด่านซานไห่ สำนักพุทธกับราชวงศ์ต้าฟ่งเป็นพันธมิตรกัน ทั้งยังมียอดฝีมือเผ่าพันธุ์กู่มากมายตายไปภายใต้น้ำมือของภิกษุสำนักพุทธ

“เทพวชิระองค์ใหม่ของสำนักพุทธรึ?”

ผู้อาวุโสใหญ่อิงไม้เท้าทำสีหน้าจริงจัง

เขาไม่ได้สนใจโลกภายนอกมาหลายปีแล้ว เขาจดจำเทพวชิระที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้

“ข้ามาจากที่ราบลุ่มภาคกลาง ข้ามิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักพุทธ ข้าเพียงได้เรียนรู้พลังเทพวชิระเข้าโดยบังเอิญ”

เมื่อคำนึงถึงว่าเผ่าพันธุ์กู่ไม่เคยใช้อินเทอร์เน็ต มันก็ยากที่จะอธิบาย ครู่ต่อมาสวี่ชีอันจึงกระซิบว่า

“สำหรับร่างเทพวชิระนี้ ข้าได้สังหารเทพวชิระไปสององค์ แล้วกลืนเลือดของเทพวชิระองค์หนึ่งเข้าไป”

เขาบังเอิญโชคดีได้เรียนรู้พลังเทพวชิระมาและสังหารเทพวชิระไปสององค์เชียวรึ? หัวหน้าใหญ่จางหันไปมองหลงถูที่อยู่ข้างๆ

“เจ้าก็ทำได้ด้วยรึ?”

หลงถูยิ้ม “ไม่มีปัญหาหรอก จับได้เท่าไหร่ก็สู้เท่านั้น หนึ่งต่อสอง ส่วนมากก็ชนะ”

หัวหน้าเผ่ารูปร่างสูงใหญ่กำยำมองคนแปลกหน้าแวบเดียว ก็เห็นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อันฮึกเหิมในดวงตา

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้า “เด็กคนนี้พยายามจะทำให้เราเชื่อ เอาจริงด้วย…อะไรทำให้เขากล้าขนาดนี้”

เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่หลงถูซึ่งอยู่ในจุดสูงสุดขั้นสามจะสังหารเทพวชิระได้ถึงสององค์ นอกจากนี้ ตามกฎแห่งกรรมของสำนักพุทธ หากเด็กคนนี้สังหารเทพวชิระไปสององค์จริงๆ ก็ต้องมีพระอรหันต์หรือพระโพธิสัตว์มาโปรดเขาแล้ว

ผู้อาวุโสซ้ายเอ่ยวาจาเคร่งขรึม “ผู้อาวุโสใหญ่ นี่คือการเอาใจเขามาใส่ใจเรา”

ผู้อาวุโสขวาเอ่ยวาจาแก้ไข “ไม่ถูกต้อง เป็นโฉมภายนอกดูเข้มแข็ง แต่ภายในจิตใจขี้ขลาดตาขาว แข็งนอกอ่อนในต่างหาก”

ผู้อาวุโสใหญ่เคาะไม้เท้า ขัดจังหวะการโต้เถียงของทั้งสองคนแล้วกวักมือตะโกนเรียก “ลี่น่า มานี่ที”

ลี่น่าขยับขายาวๆ ของนางเข้ามาใกล้และพูดจาปากเสีย

“เรียกทำไม ตาแก่ตัวเหม็น”

ผู้อาวุโสใหญ่ถามเป็นภาษาชายแดนตอนใต้

“เด็กคนนี้มีภูมิหลังอย่างไร? ราชวงศ์ต้าฟ่งมียอดฝีมือเหนือมนุษย์เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

ผู้อาวุโสซ้ายพูดเสริมว่า “ในสำนักพุทธไม่มีเทพวชิระ”

“นี่คือสวี่ชีอัน ฆ้องเงินสวี่ชีอัน ท่านไม่รู้จักเขารึ?”

ลี่น่าก็เหมือนเด็กผู้หญิงที่เพิ่งกลับจากเมืองใหญ่ บางคนก็ดูถูกคนแก่ในหมู่บ้านที่ไม่รู้เรื่องโลกภายนอก “กองคาราวานจากที่ราบลุ่มภาคกลางไม่ได้บอกข่าวอะไรเลยรึ?”

เผ่าพันธุ์กู่ทางชายแดนตอนใต้อยู่ในสภาพกึ่งปิด ชนเผ่านี้ไม่ค่อยออกไปไหนและไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปในดินแดน

มีเพียงกองคาราวานจากที่ราบลุ่มภาคกลางส่วนน้อยเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาค้าขายได้

ส่วนใหญ่แล้วแหล่งข่าวเกี่ยวกับโลกภายนอกของเผ่าพันธุ์กู่จะมาจากกองคาราวานเหล่านั้นและมีเพียงคนในชนเผ่าส่วนน้อยเท่านั้นที่เข้ามาสอบถามโดยไม่ได้สนใจว่าจะเป็นข่าวสารเรื่องอะไร

หลงถูพูดจาเคร่งขรึม

“ราชวงศ์ต้าฟ่งกำลังยุ่งเหยิง นานมากแล้วที่ไม่มีกองคาราวานมาถึงฝั่งเรา”

พวกเขารับรู้ถึงเหตุการณ์สำคัญ เช่น ความวุ่นวายในที่ราบลุ่มภาคกลางและการลุกฮือของกลุ่มกบฏ

“ตอนนี้…สวี่หนิงเยี่ยน ไม่สิ สวี่ชีอันเป็นทหารอันดับหนึ่งของราชวงศ์ต้าฟ่งและเป็นที่รักของปวงชนจริงๆ”

ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้ว “ทหารอันดับหนึ่งของราชวงศ์ต้าฟ่งไม่ใช่อ๋องสยบแดนเหนือรึ?”

ลี่น่ามองเขาเหมือนคนโง่ “ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเรื่องในอดีต ในช่วงปีที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในราชวงศ์ต้าฟ่ง!”

หลงถูผู้เป็นบิดาขมวดคิ้วพลันถามว่า “เขาสังหารเทพวชิระไปสององค์จริงรึ?”

ลี่น่าพยักหน้า “ใช่ มันเกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว”

จากนั้นนางก็เล่าเรื่องที่สวี่ชีอันทำให้ฟังสั้นๆ เช่น การสังหารอ๋องสยบแดนเหนือกับจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ซ่ง…และเมื่อเร็วๆ นี้ เขายังตัดหัวอาซูหลัว บุตรชายคนสุดท้องของราชันอสูรในภูเขาสือว่านด้วย

เมื่อนางพูดจบ เหล่าผู้อาวุโสก็เงียบไปและไม่พูดอะไรอีกนาน

หลงถูขมวดคิ้ว จ้องมองสวี่ชีอันทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น ดวงตาของเขาเปล่งประกายเจิดจ้าและหัวใจของเขาก็เต้นเร็วรี่

ลี่น่ารู้ว่านั่นหมายถึงเลือดในกายบิดานางกำลังเดือดพล่าน แต่ด้วยความหวาดหวั่นและหวาดกลัว นางจึงเลือกที่จะสะกดอารมณ์ตัวเองไว้

ตั้งแต่เล็กจนโตนางยังไม่เคยเห็นใครทำให้บิดาของนางต้องสะกดอารมณ์ขนาดนี้

เหล่าผู้อาวุโสพึมพำเพื่อหารืออีกครั้ง จากนั้นผู้อาวุโสใหญ่ก็กระแอมไอและมองไปยังสวี่ชีอัน

“ในเมื่อเจ้าเป็นยอดฝีมือในสภาวะเหนือมนุษย์ เราก็ไม่อยากรบกวนเจ้า พาน้องสาวเจ้าไปซะ”

คำพูดเช่นนี้ตรงใจเกินไป ชนเผ่าชาวลี่กู่ไม่ว่าคนไหนต่างพากันพยักหน้า ไม่มีใครรู้สึกว่าคำพูดของผู้อาวุโสใหญ่หยาบคายและไม่ไว้หน้า

ในเผ่าลี่กู่ คู่ต่อสู้หรือสหายที่ทรงพลังจะได้รับความเคารพอย่างสูง

สวี่ชีอันพูดว่า “น้องสาวข้าอยากกราบลี่น่าเป็นครูของนาง ข้าหวังว่าผู้อาวุโสจะให้การสนับสนุน”

ถ้ามันเกี่ยวกับอนาคตของสวี่หลิงอิน เขาก็ต้องสู้เพื่อให้ได้มันมา

เจ็ดยอดกู่ในร่างกายนางมีลักษณะแตกต่างจากไสยศาสตร์กู่ประเภทอื่นๆ เจ้าสิ่งนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเทพกู่ เพียงแค่ให้อาหารที่ต้องการก็สามารถงอกงามได้เอง

ยกเว้นเรื่องพลังและวิชาลับของเทพกู่

ดังนั้นสวี่ชีอันจึงไม่สามารถสอนเสี่ยวโต้วติงให้ฝึกฝนพลังลี่กู่ได้ นอกจากนี้ แม่ย่าแห่งเทียนกู่ก็ยังอยู่ในเผ่าเทียนกู่ ไม่ต้องพูดถึงทัศนคติที่หญิงชราผู้นี้มีต่อเขา

เมื่อพิจารณาจากมุมมองของเผ่าพันธุ์กู่เจ็ดเผ่าหลักแล้ว สวี่ชีอันเกรงว่าแม่ย่าแห่งเทียนกู่อาจไม่สามารถชี้นิ้วสั่งการเผ่าลี่กู่ในเรื่องนี้ได้

ที่ข้าเป็นอยู่ตอนนี้ก็เหมือนพ่อแม่ในชาติก่อนที่คร่ำครวญอยากให้ลูกได้เข้าโรงเรียนดีๆ…เขาแอบบ่นในใจ

ถ้าโอภาปราศรัยไปแล้วไร้ประโยชน์ เขาก็พร้อมที่จะใช้กำปั้นเพื่อกำราบเผ่าลี่กู่ให้ยอมจำนน

ลี่น่าพูดซ้ำ

“หลิงอินเป็นอัจฉริยะ อัจฉริยะที่ไม่เคยมีมาก่อนในหนังสือประวัติศาสตร์ ข้าทำเช่นนี้เพื่อประโยชน์ของเผ่าลี่กู่ของเรา เพื่อดึงดูดอัจฉริยะเข้ามา”

“เผ่าพันธุ์กู่ของเราไม่มีหนังสือประวัติศาสตร์”

แม่นาง ‘อาซี’ ผู้ได้รับคำชมว่าฉลาดจากผู้อาวุโสใหญ่พูดขึ้น

ลี่น่าสำลัก ตอนที่นางอยู่ในเมืองหลวง นางมักได้ยินสวี่ฉือจิ้วเอ่ยวาจาเช่นนี้ “นับตั้งแต่พันปีที่แล้ว พิจารณาจากพงศาวดารประวัติศาสตร์แล้ว ไม่มีสมัยโบราณหรือสมัยใหม่ ย่อมแสดงว่าท่านอ่านหนังสือประวัติศาสตร์หมดแล้ว…”

หลังจากได้ยินคำพูดพวกนี้บ่อยๆ ลี่น่าก็รู้สึกว่าตราบใดที่ไม่มีอยู่ในหนังสือประวัติศาสตร์ ก็หมายความว่าเป็นพวกที่มีพลังพิเศษ

ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก…สวี่ชีอันชำเลืองมองหญิงสาวผิวคล้ำร่างกายบอบบาง

ผู้อาวุโสใหญ่พูดจาแช่มช้า

“เผ่าพันธุ์กู่ของเราไม่มีปัญหาการขาดแคลนอัจฉริยะ แต่ละรุ่นจะมีอัจฉริยะถือกำเนิดขึ้นหลายคน พ่อเจ้าและเจ้าก็เช่นกัน ดังนั้นถ้าผู้หญิงคนนี้ที่มาจากที่ราบลุ่มภาคกลางเป็นอัจฉริยะแล้วจะเป็นเช่นไร”

“หรือจะเป็นไปได้ว่าเผ่าพันธุ์กู่ของเราจะอดอยากปากแห้งอย่างยิ่ง? เจ้าจึงเสนอนางขึ้น? เสนอมาแล้วก็คิดว่าเราจะรีบรับนางเป็นศิษย์งั้นหรือ?”

สำนวนโวหารของผู้อาวุโสใหญ่ทำให้ลี่น่าพูดไม่ออก

หลงถูมองไปที่ลูกสาวของเขาแล้วถามว่า

“มื้อหนึ่งกินข้าวได้กี่ชาม”

ลี่น่าตอบว่า

“มื้อเดียวกินได้สิบชาม ถ้าไม่มีผักก็กินได้สิบห้าชาม”

ชนเผ่าชาวลี่กู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วผู้อาวุโสใหญ่ก็จ้องมองสวี่หลิงอินด้วยความประหลาดใจ

ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย

“กินได้สิบชามเหรอ ลูกข้าอายุเท่านี้แต่กินได้ห้าชามเอง”

“สิบห้าชามเรอะ ลูกชายเจ้าปกติกินข้าวห้าชาม ส่วนของคนอื่นกินข้าวเปล่าสิบห้าชาม”

“ดูเหมือนว่าจะมีคุณสมบัติที่ดีจริงๆ”

ชาวเผ่าพันธุ์ลี่กู่พูดคุยกันใหญ่ พวกเขาทำหน้าประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

สวี่ชีอันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สไตล์ของคนเผ่านี้ทั้งเผ่าทำให้เขาทำตัวผสมกลมกลืนได้ยากและมีปัญหาในการปรับตัว

เขารู้สึกอยู่เสมอว่ากับคนกลุ่มนี้ ช่องว่างระหว่างวัยและความห่างเหินนั้นลึกเกินไป

ผู้อาวุโสใหญ่กระแอม ยุติการสนทนารอบๆ ตัว เหยียดกล้ามเนื้อหน้าอกอันน่าภาคภูมิใจของเขา และพูดว่า

“จะว่าดีมันก็ดีจริงๆ แต่ในเผ่าพันธุ์ของเรามีเด็กหลายคนที่กินได้เหมือนนาง”

เขาพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

สวี่ชีอันก็ไม่คิดว่ามันแปลก แม้ว่าหลิงอินจะอยากอาหารมาก แต่ก็ต้องมีเด็กที่มีความอยากอาหารแบบเดียวกันในเผ่าลี่กู่ หากตัดสินพรสวรรค์จากความอยากอาหารแล้ว เผ่าพันธุ์กู่ก็ย่อมต้องมีเด็กที่มีพรสวรรค์ในระดับเดียวกันแน่

เด็กอย่างหลิงอินนั้นไม่ได้มีอยู่คนเดียว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เผ่าพันธุ์กู่จะฝ่าฝืนกฎเกณฑ์ในเผ่าเพื่อนาง

แม่นางที่ชื่อ ‘อาซี’ มองไปยังสวี่หลิงอินแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังคิดอะไรอยู่

“ผู้อาวุโสใหญ่…”

แม่นางอาซีร้องตะโกนและเมื่อทุกคนหันไปมอง นางก็ลังเลและพูดว่า

“แต่ในเผ่ามีการปลูกฝังกู่เจ้าชะตาให้เด็กๆ มาตั้งแต่ยังเล็ก”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดด้วยอาการไม่พอใจ

“เจ้าอยากจะบอกอะไร มีใครบ้างที่ไม่ได้หลอมรวมกับกู่เจ้าชะตาตั้งแต่ตอนเด็ก…”

ทันใดนั้นเขาก็ตกตะลึงแล้วบิดคอแข็งทื่อหันไปมองสวี่หลิงอิน

“ลี่…ลี่น่าขึ้นเหนือไปที่ราบลุ่มภาคกลางตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ผู้อาวุโสใหญ่ถามหลงถูข้างหลังเขาด้วยน้ำเสียงระมัดระวังระคนสงสัย

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ คนในเผ่าพันธุ์ลี่กู่ที่อยู่รายรอบ ตลอดจนผู้อาวุโสคนอื่นๆ รวมทั้งหลงถูก็เบิกตากว้างทันทีเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง

เด็กคนนี้ไม่ได้มาจากเผ่าพันธุ์ลี่กู่…

หลงถูเค้นคำพูดทีละคำ “ฤดูร้อนปีนี้!”

ถูกต้อง หลิงอินเพิ่งหลอมรวมพลังลี่กู่มาได้ไม่นานนี้เอง เต็มที่ก็ไม่เกินสามถึงสี่เดือนเท่านั้น เทียบเท่ากับว่าใช้เวลาสามถึงสี่เดือนตั้งแต่ไม่มีรากฐานจนมาถึงจุดสูงสุดขั้นเก้า…สวี่ชีอันคิดตามอย่างมีความสุข

ตอนนี้เอง มู่หนานจือก็พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“คนกลุ่มนี้แปลกจริงๆ เลย อยู่กับพวกเขานานๆ แล้วรู้สึกเหมือนไม่ได้ใช้สมองเลย”

สวี่ชีอันตัวแข็งทื่อทันที ความสงสัยผุดขึ้นในใจ

ทำไมตอนนี้ข้าใช้ความอยากอาหารเพื่อวัดพรสวรรค์? ทำไมข้าไม่ทันคิดว่าหลิงอินเพิ่งจะหลอมรวมพลังลี่กู่ได้เพียงสามหรือสี่เดือนเท่านั้น?

“อัจฉริยะ อัจฉริยะที่ไม่เคยมีมาก่อนในหนังสือประวัติศาสตร์…”

ผู้อาวุโสใหญ่รู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะจับไม้เท้าไม่อยู่และรีบวิ่งไปหาสวี่หลิงอินอย่างรวดเร็ว แล้วจ้องมองตรวจสอบนางราวกับกำลังตรวจสอบสมบัติล้ำค่า

“ข้าจำได้ว่าตอนที่หลงถูยังเป็นเด็ก เขาอายุเพียงเก้าขวบตอนที่เขาอยู่ในจุดสูงสุดขั้นเก้า เขากินอาหารมากมายไปในเวลาเก้าปี แต่ยังเทียบกับที่สตรีนางนี้ฝึกฝนมาเป็นเวลาสามหรือสี่เดือนไม่ได้” ผู้อาวุโสใหญ่พูดเสียงดัง

หลงถูดูละอายใจยิ่ง

จะนับอย่างนี้ไม่ได้ จะนับรวมถึงเวลาของทารกกับเด็กเล็กในนั้นไม่ได้…สวี่ชีอันหวนกลับไปใช้ไหวพริบตัวเองแล้วแอบบ่นอยู่เงียบๆ

ผู้อาวุโสใหญ่ยังใช้มือทั้งสองข้างบีบไหล่ แขนและต้นขาของสวี่หลิงอินไม่หยุดแล้วจู่ๆ ก็ตะโกนว่า

“กล้ามเนื้อและกระดูกแข็งแรง เปี่ยมไปด้วยพละกำลัง นี่คือร่างกายที่เกิดมาเพื่อพลังลี่กู่”

ผู้อาวุโสที่เหลืออีกห้าคนรวมทั้งหลงถูก้าวไปข้างหน้า หมอบลง สัมผัสตามร่างกายของสวี่หลิงอินให้รู้สึกถึงกระดูกและบีบเส้นเอ็น สีหน้าของพวกเขาค่อยๆ เปลี่ยนไป จากประหลาดใจเป็นตกใจ จากตกใจก็เป็นปีติยินดี

ผู้อาวุโสใหญ่มองไปทางสวี่ชีอันแล้วถามด้วยความตื่นเต้น “นางกินเก่งเป็นพิเศษตั้งแต่ยังเด็กใช่หรือไม่?”

อาหารมื้อละสามชาม ไม่ใช่จาน…สวี่ชีอันพูดว่า “อืม” โดยไม่แสดงท่าทีอื่นใด

“เจ้าหิวบ่อยใช่หรือไม่?” ผู้อาวุโสอีกคนเอ่ยถาม

“อืม”

“เจ้าอยากกินทุกอย่างที่เจ้าเห็นใช่หรือไม่?” หลงถูยังพูดแทรก

ไป๋จีในอ้อมแขนมู่หนานจือหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว

นางอยากกินผีด้วยซ้ำ…สวี่ชีอันยังคงพยักหน้า

เหล่าผู้อาวุโสที่ได้รับคำตอบยืนยันพลันตื่นเต้นอีกครั้ง

“ไม่เลวจริงๆ อัจฉริยะที่ดีจะต้องผ่านความเป็นผู้ใหญ่ขั้นแรกให้ได้ภายในสามหรือสี่เดือน”

ลี่น่าหยิกเอวนางอย่างภาคภูมิใจ “ใช่ไหม ใช่ไหม เขาว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะ”

ชาวเผ่าลี่กู่มองเสี่ยวโต้วติงด้วยความประหลาดใจ

สวี่ชีอันตีเหล็กในขณะที่ยังร้อน “ถ้าอย่างนั้น น้องสาวข้ากราบลี่น่าเป็นครูก็จะได้เรียนวิชาลับของลี่กู่น่ะสิ?”

ผู้อาวุโสอารมณ์เย็นลงเรื่อยๆ พวกเขามองดูเสี่ยวโต้วติงอย่างลึกซึ้งแล้วมองหน้ากัน ผู้อาวุโสใหญ่เริ่มพูดก่อน เขาส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เหมาะสม!”

“มันไม่ถูกต้อง” ผู้อาวุโสคนหนึ่งเดินตามมาและส่ายหัว

“ไม่เหมาะสมจริงๆ ที่จะให้ลี่น่าเป็นครู” ผู้อาวุโสอีกคนส่ายหัว

“สมควรต้องกราบไหว้เราเป็นอาจารย์”

“ใช่ ใช่”

ลี่น่าตกตะลึง กระโดดขึ้นและพูดว่า “นี่ลูกศิษย์ข้า”

ผู้อาวุโสใหญ่ชำเลืองมองนาง “เราคือผู้อาวุโส เราได้ให้คำตอบสุดท้ายแล้ว”

ลี่น่าบีบเอวของเธอ จ้องไปที่ผู้อาวุโสด้วยความโกรธและร้องตะโกน

“ท่านพ่อ ช่วยข้าตัดสินที”

“กราบไหว้ผู้อาวุโสเหล่านั้นเป็นครูเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง”

หลงถูส่ายหัวและพูดกับลี่น่าลูกสาวของเขา

“ท่านพ่อ…” ลี่น่าอ้อนเสียงหวานน้ำเสียงกระเง้ากระงอดเล็กน้อย

“แค่รับข้าเป็นครูของเจ้า”

หลงถูไม่ได้เข้าข้างลูกสาวตัวเอง

สวี่ชีอันหันไปมองลี่น่าที่อยู่ด้านข้าง ใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขของนางแข็งค้างเล็กน้อย ราวกับภาพวาดหรือรูปปั้น

…

เผ่าเทียนกู่

ในบ้านที่มีลานเฉลียง แม่ย่าแห่งเทียนกู่ในชุดผ้าสีน้ำเงินนั่งอยู่บนแท่นไม้เล็กๆ หยิบตัวอ่อนที่เพิ่งขุดขึ้นมาจากพื้นดินซึ่งดูเหมือนดักแด้จักจั่นขึ้นมา

ตัวขาวและอวบอ้วน ตามตัวมีวงแหวนปกคลุมด้วยไขมัน

นี่คือตัวอ่อนของกู่ชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ‘หนอนไหมเนื้อ’ เมื่อหนอนไหมเนื้อโตเต็มวัยจะมีสีเข้มและมีพิษร้ายแรงสามารถฆ่าทหารขั้นเก้าได้อย่างง่ายดาย

แต่เมื่อมันยังอยู่ในระยะตัวอ่อน จะมีเพียงไขมันและพลังงาน ตัวอ่อนของหนอนไหมห้าตัวเทียบเท่ากับอาหารของคนธรรมดาหนึ่งมื้อ ไม่ว่าจะนำไปทอดหรือประกอบอาหารก็มีรสชาติดีมาก

ใต้ชานบ้านมีคนห้าคน เรียงรายจากซ้ายไปขวา

สวมเสื้อคลุม สวมผ้าคลุมหัว ซากศพเน่าเปื่อย

โฉมงามสะคราญตาสวมชุดคลุมสีสันสดใสถือแมงป่องไว้ในฝ่ามือ ตุ้มหูเป็นงูสองตัว สีแดงเรียวเล็กอ้าปากงับหางตัวเองเกิดเป็นวงแหวน

บุรุษวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าทำจากหนังสัตว์นั่งอยู่บนพื้นดิน หยิบยาพิษทุกชนิดออกจากถุงผ้าตัวเองโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดได้แต่กัดกินมันอย่างเอร็ดอร่อย

สตรีน่าเสน่หาผู้นี้สวมกางเกงชั้นในสีขาวใส่เสื้อเกาะอกสวมกระโปรงผ้าโปร่ง ขาเรียวกระชับ หน้าท้องแบนราบ เห็นสายเสื้อในชัดเจน หน้าอกอวบอิ่มสูงใหญ่กอปรกันเป็นเรือนร่างมีเสน่ห์น่าหลงใหล

ม่านตาสีฟ้าอ่อนเป็นประกาย ดูสดใสเปล่งประกาย

คนสุดท้ายเป็นชายหนุ่มรูปงาม สุภาพเรียบร้อย นุ่งขาวห่มขาว อ่อนช้อย สง่างามดุจบัณฑิต ไร้ซึ่งความแข็งแกร่งดุจชายชาตรี

“เหตุใดหลงถูยังไม่มา?”

ชายในชุดคลุมถามเสียงแหบห้าว น้ำเสียงของเขาร้อนรนอย่างยิ่ง

“ส่งจดหมายถึงเขาแล้ว”

แม่ย่าแห่งเทียนกู่หยิบตัวอ่อนหนอนไหมออกมาด้วยตัวเองและอธิบายประโยคหนึ่งอย่างไม่เร่งรีบ

ชายในชุดขาวพูดไปยิ้มไป “ผู้วางแผนการใหญ่ อย่าได้รีบร้อน”

สตรีทรงเสน่ห์ในชุดกระโปรงผ้าโปร่งหัวเราะคิกคักพลางพูดว่า

“พูดได้ดี ผู้วางแผนการใหญ่จะไม่ตระหนี่ในการตอบสนองตัณหาทาส นายพลเก่อ คืนนี้ข้าจะรอท่านอยู่ที่เผ่าฉิงกู่”

ใบหน้าของชายชุดขาวแข็งค้างไปเล็กน้อย แต่เขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วและพูดกลั้วรอยยิ้ม

“เมื่องานใหญ่เสร็จสิ้น ท่านนายพลจะส่งชายฉกรรจ์ผู้แข็งแกร่งหนึ่งแสนนายไปหาหัวหน้าเผ่าหลวนอวี้ ปัญหาคืออะไร?”

เขามองไปทางทิศตะวันออกและดวงตาของเขาก็เป็นประกาย “หัวหน้าเผ่าหลงถูอยู่ที่นี่”

………………………………………