ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - บทที่ 650 ยังมีคนอื่น

บทที่ 650 ยังมีคนอื่น

ตอนนี้เอง สวี่ชีอันก็รู้สึกงุนงงเหมือนว่าความรู้ที่ตนมั่นใจมาตลอดกลับพลิกตาลปัตร

สถานะของเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจคือครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ ในความเข้าใจของเขา สถานะนี้ไม่ใช่เรื่องที่หยั่งลึกฝังรากในความคิด แต่ก็ถือเป็นเรื่องที่ค่อนข้างแน่นอนเลยทีเดียว

สำนักพุทธเมื่อห้าร้อยปีก่อนมีพระพุทธเจ้าที่อยู่เหนือระดับขั้นหนึ่งองค์ มีพระโพธิสัตว์ขั้นหนึ่งสี่องค์ และยังมีอรหันต์กับระดับเพชรอีกมากมาย

การที่สามารถรวมกำลังต้านทานวงล้อมของกองกำลังยิ่งใหญ่แบบนี้ได้ และเกือบจะทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องจบสิ้นไปด้วยกันได้เช่นนี้ เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจก็ควรจะเป็นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์สิ มีเพียงแบบนี้เท่านั้นจึงจะสมเหตุสมผล

ถ้าหากเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจไม่ใช่ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ ถ้าอย่างนั้นประวัติศาสตร์ทั้งหมดของ ‘การกวาดล้างปีศาจหกสิบปี’ ก็คงเป็นเรื่องเท็จทั้งสิ้น และต้องมีการชำระประวัติศาสตร์ทั้งหมดเสียแล้ว

ส่วนที่บอกว่าเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นเทพยุทธ์ที่อยู่เหนือระดับขั้นนั้น สวี่ชีอันคิดว่าความเป็นไปได้นี้เท่ากับศูนย์

เหตุผลนั้นง่ายมาก เมื่อดูจากพลังการโจมตีและความอึดของจอมยุทธ์ ถ้าหากเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นเทพยุทธ์เหนือระดับขั้นจริงๆ เช่นนั้นต่อให้พระพุทธเจ้าร่วมมือกับเทพพ่อมดและเทพเจ้ากู่มาล้อมโจมตี สิ่งที่ได้มาก็อาจจะเป็นการที่เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเลียริมฝีปากท่าทางยังไม่หนำใจ แล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า

‘แค่นี้น่ะหรือ?’

แน่นอนว่าการคาดเดานี้เป็นแค่จินตนาการของสวี่ชีอันคนเดียว ความต่างระหว่างผู้อยู่เหนือระดับขั้นแต่ละคน น่าจะไม่ได้มากอะไรขนาดนั้น

แต่มีเรื่องหนึ่งที่แน่นอนคือ พระพุทธเจ้าไม่สามารถสังหารเทพยุทธ์ได้

อย่างไรก็ไม่อาจทำได้!

ถ้าเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจไม่ใช่ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ อย่างนั้นก็เป็นได้เพียงขั้นหนึ่ง…สวี่ชีอันกำลังจะเอ่ยถาม ก็ได้ยินเสียงผู้พิทักษ์หยวนเอ่ยขึ้นตรงๆ

“ความในใจของฆ้องเงินสวี่บอกข้าว่า หากเจ้าอาณาจักรคนก่อนเป็นเทพยุทธ์เหนือระดับขั้น นางก็จะเลียริมฝีปาก…”

ผู้พิทักษ์หยวนไม่สามารถเอ่ยประโยคนี้จบได้ เพราะเขาถูกสวี่ชีอันใช้ฝ่ามือตีจนพลิกตลบไปอยู่ที่พื้น แขนขากระตุกสั่นไปทีหนึ่ง

“ขออภัย เมื่อกี้มียุงมาเกาะบนหัวเจ้า ข้าตบมันให้แล้ว”

สวี่ชีอันพยักหน้าให้กับผู้พิทักษ์หยวน แสดงท่าทีว่านี่เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ

การจู่โจมที่ได้รับเมื่อครู่ค่อนข้างจะแรง จึงเกิดความคิดแปลกๆ ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและไม่อาจห้ามได้

ฝึกวิชาอ่านใจแต่ไม่ฝึกวิชารู้จักปิดปาก เจ้ารอดมาถึงตอนนี้ได้ยังไงกันน่ะพี่ลิง? สวี่ชีอันพึมพำไร้เสียงไปหนึ่งประโยค

“ขอบคุณฆ้องเงินสวี่เป็นอย่างยิ่งที่ช่วยไล่ยุงให้”

ผู้พิทักษ์หยวนลุกขึ้นมาแล้วจดจ้องด้วยดวงตาสีฟ้าสดใส เขาเอ่ยขอบคุณด้วยความจริงใจและพยายามฟังเสียงในใจของสวี่ชีอันต่อ

ผู้พิทักษ์ชิงมู่หวนนึกถึงอดีตแล้วเอ่ยว่า

“อาณาจักรหมื่นปีศาจไม่เคยบอกว่าเจ้าอาณาจักรเป็นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ ไม่ทราบว่าท่านได้ยินผู้ใดกล่าวมาหรือ”

คำถามนี้ยากสำหรับสวี่ชีอัน เหมือนกับมีคนมาถามว่า

‘ใครบอกเจ้าว่าหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสอง’

ดีที่เมื่อเขามายังโลกใบนี้ นับๆ ดูแล้วก็เพิ่งจะหนึ่งปีครึ่ง ระยะเวลาเพิ่งจะเท่านี้เอง ไม่นานเขาก็นึกได้ว่าครั้งแรกที่ตนได้ยินชื่อ ‘อาณาจักรหมื่นปีศาจ’ นั้น ก็เป็นช่วงที่เพิ่งทำงานในหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล และมีคดีปีศาจกินคนที่อำเภอฟู่กัวและอำเภอไท่กังของเมืองหลวง

ปีศาจตนนั้นขับไล่ตระกูลฮุยที่อยู่บริเวณใกล้เคียงออกไป แล้วขุดดินประสิวร่วมกันกับสหายของตนเพื่อสร้างดินปืนขึ้นอย่างลับๆ

เขากับจูกว่างเสี้ยวและซ่งถิงเฟิงสืบรู้ความจริงได้ ตอนที่รายงานต่อหลี่อวี้ชุน พี่ชุนก็ยังคาดเดาว่ามีโอกาสอย่างมากที่จะเป็นพวกอาณาจักรหมื่นปีศาจที่หลงเหลืออยู่

สวี่ชีอันที่มีจิตใจแห่งการสืบสวนจึงจดจำเรื่องนี้เอาไว้ จากนั้นไม่นานนัก ไต้ซือเหิงหย่วนผู้ขุ่นเคืองก็บุกเข้าไปในจวนผิงหย่วนป๋อในยามวิกาลแล้วสังหารผิงหย่วนป๋อจนสิ้น ขณะที่กำลังเข้าตาจน เขาก็ได้ขอความช่วยเหลือจากในกลุ่มพูดคุยของหนังสือปฐพี

พอดีกับที่สวี่ชีอันมาลาดตระเวนยามวิกาล จึงช่วยอีกฝ่ายเอาไว้ได้

จากนั้นเขาก็เอ่ยเสนอหลักการ ‘แลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียม’ และเริ่มสืบหาข่าวของอาณาจักรหมื่นปีศาจจากสมาชิกของพรรคฟ้าดิน

ใช่แล้ว เรื่องนี้ลี่น่าเป็นคนบอก

ลี่น่าบอกว่าในการกวาดล้างปีศาจหกสิบปี พระพุทธเจ้าได้ลงมือเองเพราะเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจผู้นั้นเป็นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์

สวี่ชีอันก่นด่าออกมา

ขณะเดียวกันเขาก็นึกได้ถึงข้อมูลอีกมากมาย อย่างเช่น ตอนนั้นนักบวชเต๋าจินเหลียนได้เอ่ยแก้เป็นนัยๆ ว่าเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นขั้นหนึ่ง ไม่ใช่ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์

แต่ตอนนั้นทุกคนล้วนแต่รู้สึกว่านักบวชเต๋าจินเหลียนเป็นหนึ่งสุนัขขี้แพ้ของนิกายปฐพี แล้วจะมารู้ดีเรื่องอาณาจักรหมื่นปีศาจได้อย่างไร

จะต้องเป็นหมายเลขห้าที่กำเนิดในซินเจียงตอนใต้นี่แหละ ที่คู่ควรให้เชื่อถือมากกว่า

แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าสุนัขขี้แพ้คนนั้น ความจริงแล้วเป็นลูกพี่ของนิกายปฐพี ส่วนหมายเลขห้าที่น่าเชื่อถือ ความจริงแล้วเป็นจอมกินจุที่ไม่ค่อยจะฉลาดนัก

“เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นขั้นหนึ่ง?” สวี่ชีอันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจ

“ถูกต้อง!” ผู้พิทักษ์ชิงมู่พยักหน้า

“เช่นนั้นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์คือ…”

สวี่ชีอันถามจบเขาก็กลั้นหายใจ

ผู้พิทักษ์ชิงมู่ค่อยๆ เอ่ยอธิบาย “ไต้ซือเสินซู ก็คือบุคคลที่พวกเราต้องช่วยเหลือในครั้งนี้”

ว่าแล้ว…สีหน้าของสวี่ชีอันเผยความรู้สึกซับซ้อนออกมา มีทั้งความงุนงงสับสนแบบที่ว่า ‘เป็นอย่างที่คิดจริงๆ’ และยังมีความตื่นตะลึงแบบที่ว่า ‘เป็นเขาอย่างนั้นหรือ’

หลังจากล้มล้างข้อสรุปที่ว่า ‘ครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์’ คือเจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจไปแล้ว ความจริงก็ปรากฏขึ้นในใจของสวี่ชีอันทันที

เบาะแสสามอย่างก็ชัดเจนขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หนึ่ง เสินซูคือผู้ที่ถูกผนึกในเมืองหลวงเมื่อห้าร้อยปีก่อน และอาณาจักรหมื่นปีศาจก็ล่มสลายเมื่อห้าร้อยปีก่อน

จุดเวลาสอดคล้องกันเช่นนี้ แต่ก่อนหน้านี้สวี่ชีอันไม่อาจแน่ใจได้ว่าเสินซู ‘ตาย’ เมื่อห้าร้อยปีก่อน เพราะบางทีเขาอาจจะถูกแยกชิ้นส่วนมานานแล้วก็ได้

สอง อาณาจักรหมื่นปีศาจให้ความสำคัญกับร่างของเสินซูมาก จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางไม่ใช่แค่ส่งท่อนแขนมาให้เขาเท่านั้น แต่ยังช่วยเขาไว้หลายครั้งด้วย

แต่การให้ความสำคัญกับเสินซู ก็ไม่ได้หมายความว่ามีความสัมพันธ์อะไรกับเสินซู ถึงอย่างไรศัตรูของศัตรูก็คือมิตร บางทีจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางอาจจะต้องการศัตรูสักคนหนึ่งมาช่วยต่อกรกับสำนักพุทธก็ได้

สาม ความเป็นอมตะไม่ตายของเสินซู

ท่อนแขนถูกผนึกในทะเลสาบซังผอ หมดสิ้นพลังไปห้าร้อยปีและไม่มีพลังภายนอกมาเสริม แต่เขากลับยังไม่ตาย

แม้แต่พระพุทธเจ้าเหนือระดับขั้นก็ยังไม่อาจสังหารเขาให้สิ้นได้ พลังชีวิตที่น่าสะพรึงเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่จอมยุทธ์ขั้นหนึ่งจะมีได้แน่นอน

ถึงแม้สวี่ชีอันจะไม่เคยเห็นพลังของจอมยุทธ์ขั้นหนึ่ง แต่เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจเป็นขั้นหนึ่ง วิถีของเผ่าพันธุ์ปีศาจและจอมยุทธ์นั้นเหมือนกัน จะแตกต่างกันตรงที่ เมื่อเผ่าพันธุ์ปีศาจอยู่ขั้นสี่ พวกเขาจะฝึกความสามารถในการอ่านใจ ส่วนจอมยุทธ์นั้นฝึก ‘จิต’

ประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์แล้วว่า เจ้าแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจดับสิ้นแล้ว นั่นหมายความว่าพระพุทธเจ้าสามารถสังหารจอมยุทธ์ขั้นหนึ่งได้

ปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์แบ่งระบบการฝึกตนออกเป็นเก้าขั้น มีเพียงพระพุทธเจ้าและเทพพ่อมดเท่านั้นที่หลุดพ้นจากระดับขั้นทั้งหลาย เรื่องนี้ทำให้มองออกว่าเมื่อผู้อยู่เหนือระดับขั้นต่อกรกับขั้นหนึ่ง จะมีข้อได้เปรียบในชัยชนะอย่างแน่นอน

“เช่นนั้น เช่นนั้นไต้ซือเสินซูกับอาณาจักรหมื่นปีศาจมีความสัมพันธ์อันใดกัน”

สวี่ชีอันสูดลมหายใจลึก

ผู้พิทักษ์ชิงมู่ส่ายหน้า “ระดับชั้นของข้าต่ำเกินไป จะรู้ได้อย่างไรเล่า แต่ว่าเจ้าอาณาจักรและไต้ซือเสินซูรู้จักกันอย่างแน่นอน เป็นสหายเต๋าที่มีความสัมพันธ์ไม่เลวทีเดียว”

อืม ในสงครามล่มเผ่าพันธุ์ปีศาจของสำนักพุทธ เสินซูก็คงไม่ได้ยืนอยู่ข้างอาณาจักรหมื่นปีศาจ…สวี่ชีอันพยักหน้า ขณะที่เขาใคร่ครวญถึงรายละเอียดต่างๆ ก็ได้ยินผู้พิทักษ์วานรขาวเอ่ยเสียงต่ำขึ้นมา

“ในใจของผู้พิทักษ์ชิงมู่บอกข้าว่า เขาสงสัยว่าเจ้าอาณาจักรกับเสินซูจะเป็นชู้รักกัน”

เกิดความเงียบงันอย่างฉับพลันขึ้นในถ้ำ

ผู้พิทักษ์วานรขาวตกตะลึง เขาถึงกับสั่นสะเทือนเพราะข้อมูลนี้ จึงรีบเอ่ยปากว่า

“นี่เป็นความคิดของผู้พิทักษ์ชิงมู่ ไม่เกี่ยวกับข้านะ!”

สีหน้าของผู้พิทักษ์ชิงมู่แดงก่ำ ผมสีเขียวดำลุกขึ้นตั้งเป็นเส้นๆ ผมแต่ละเส้นต่างก็มีพลังงานสีเขียวชอุ่ม ส่วนมือที่จับเถาวัลย์เอาไว้นั้น เดี๋ยวก็กำเดี๋ยวก็คลาย…

หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง ผู้พิทักษ์ชิงมู่ก็ถอนหายใจออกมา

“ข้าไม่ได้เห็นอะไรมามากมายอย่างเจ้า เฮอะ ใช่ ตอนนั้นปีศาจน้อยอย่างพวกเราได้ตำหนิความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าอาณาจักรกับไต้ซือเสินซูจริง เพียงแต่เจ้าอาณาจักรน้อยเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุด เจ้าอาณาจักรน้อยคือจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางสายเลือดบริสุทธิ์”

ดวงตาสีฟ้าสว่างของผู้พิทักษ์วานรขาวมองจ้องไปยังผู้พิทักษ์ชิงมู่ด้วยความใสสะอาดไร้ไรฝุ่น แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า

“เสียงในใจของเจ้าบอกว่า ดังนั้นจึงสงสัยว่าพวกเขาเป็นชู้รักกันอย่างไรเล่า”

ชู้รักนั้นไม่มีสถานะ ทั้งยังสู้หน้าคนไม่ได้

…ในถ้ำหินตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ผู้พิทักษ์ชิงมู่กำเถาวัลย์ไว้เงียบๆ แล้วเริ่มช่วงเวลาการล่าสังหาร

สีขาวและสีเขียวสองสายไล่ล่ากันจนออกไปนอกถ้ำหิน แล้วหายลับขอบฟ้าไป

“พรสวรรค์การอ่านใจของผู้พิทักษ์หยวนนั้นสามารถมองเห็นจิตใจของผู้คนได้ หลังจากที่เขาแอบเรียนรู้วิชาการอ่านใจของสำนักพุทธลับๆ เขาก็อยู่เหนือขอบเขตของขั้นสี่ เรื่องนี้ทำให้ยิ่งควบคุมเขาได้ยาก ดังนั้นบางครั้งก็ชอบพูดไร้สาระออกมาโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ”

ฝูเซียง ไม่สิ เย่จีเอ่ยอธิบายเสียงเบา

แบบนี้เขาเรียกพูดไร้สาระออกมาบางครั้งหรือ แบบนี้เขาเรียกว่าตามแต่อิสระของตัวเองมากกว่า…สวี่ชีอันส่งเสียง ‘อืม’ แล้วไม่ได้วิจารณ์อะไรเพิ่มเติม

เย่จีเอ่ยกำชับปีศาจสาวในถ้ำหินไปว่า

“พวกเจ้าออกไปคุ้มกันเสีย หากไม่ได้รับอนุญาต ห้ามเข้าโดยเด็ดขาด”

เมื่อปีศาจสาวออกไปแล้ว นางก็เห็นท่าทางเคร่งเครียดระมัดระวังของคนรัก จึงเอ่ยถามเสียงโอนอ่อนไปว่า

“ทำไมหรือ”

สวี่ชีอันโอบแขนรอบเอวเล็กของเย่จี แต่กลับไม่มีอารมณ์จะดื่มด่ำความอ่อนช้อยงดงามของนาง เขาเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เจ้าอาจจะไม่รู้ พระพุทธเจ้าถูกปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ผนึกเอาไว้นานแล้ว”

“อะไรนะ?!”

สีหน้าของเย่จีนิ่งค้าง ม่านตาค่อยๆ ขยายขึ้น สวี่ชีอันถึงกับได้ยินเสียงหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้นในชั่วขณะนี้เอง

เหตุใดปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ต้องผนึกพระพุทธเจ้า?

หัวใจของเย่จีเย็นยะเยือก ความเยือกเย็นปริศนานี้ไต่ขึ้นมาตามสันหลังจนทำให้นางตัวสั่นเทา

“นั่นไม่ใช่ปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์มาผนึกทีหลังหรอกหรือ”

ไป๋จีที่พยายามปรับตัวให้เข้ากับหมอนอิงยิ้มมุมปากทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

ถึงแม้มันจะยังเป็นเด็กเล็กๆ แต่ดีร้ายอย่างไรสติปัญญาของมันก็ผ่านมาตรฐานแล้ว จึงฟังออกถึงความหวาดกลัวที่แฝงอยู่ในความลับนี้

เย่จีส่ายหน้าช้าๆ

“อายุขัยของปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์มีเพียงแปดสิบสองปี ตอนนี้เขาได้จากไปแล้วหนึ่งพันกว่าปี แต่สงครามระหว่างพุทธและปีศาจเกิดขึ้นเมื่อห้าร้อยปีก่อน

“สวี่หลาง เจ้าเชี่ยวชาญเรื่องนี้ เช่นนั้นเจ้ามีความเห็นอย่างไร”

เมื่ออยู่ข้างกายชายคนรักก็ทำให้นางรู้สึกว่ามีที่พึ่ง จึงเอ่ยขอความช่วยเหลือโดยไม่รู้ตัว

สวี่ชีอันเอ่ยวิเคราะห์ว่า

“ข้ามีการคาดเดาสามอย่าง แต่ล้วนขัดแย้งกันอยู่และขาดเบาะแสที่เพียงพอ”

ผ่านไปพักหนึ่งก็เห็นแววตาสดใสของเย่จีจ้องมองมาอย่างนุ่มนวล เขาจึงค่อยๆ เอ่ยเล่าว่า

“พระพุทธเจ้าอาจจะหลุดออกจากผนึกแล้ว หรือในปีนั้นผู้ที่ลงมืออาจเป็นคนอื่น หรือไม่ก็เป็นฝีมือของเสินซูผู้เดียวก็ทำลายอาณาจักรหมื่นปีศาจ พระพุทธเจ้าและเทพพ่อมดนั้นถูกผนึกไว้ด้วยกัน แต่เทพพ่อมดกลับค่อยๆ หลุดออกจากผนึก เพราะเป็นผู้อยู่เหนือระดับขั้นเหมือนกัน พระพุทธเจ้าก็น่าจะไม่อาจหลุดออกจากผนึกได้ในช่วงห้าร้อยปีก่อนกระมัง

ถ้าหากเป็นฝีมือของคนอื่นจริง เช่นนั้นก็ออกจะน่ากลัวอยู่สักหน่อย แต่ความเป็นไปได้นี้ไม่มาก เพราะตอนนี้ภูเขาสือว่านถูกรวมอยู่ในแผนที่ของดินแดนประจิมทิศและกลายเป็นอาณาเขตของสำนักพุทธไปแล้ว โชคชะตาคุ้มกันสำนักพุทธอยู่ ถ้าหากผู้ที่ลงมือในปีนั้นเป็นตัวตนอื่น เช่นนั้นเป้าหมายของเขาคืออะไรกัน คงจะไม่ใช่การลงแรงทำประโยชน์ให้สำนักพุทธกระมัง

ส่วนการคาดเดาที่บอกว่าเสินซูเป็นผู้นำในการทำลายล้างอาณาจักรหมื่นปีศาจ อืม ถ้าหากเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นเสินซูถูกใครแยกชิ้นส่วนกันล่ะ? พระพุทธเจ้าถูกผนึกแล้ว จะยังมีใครที่สามารถแยกชิ้นส่วนของบุคคลผู้เป็นครึ่งก้าวสู่เทพยุทธ์ได้อีก”

เย่จีพยักหน้าด้วยความกังวล

“องค์หญิงรู้ว่าพระพุทธเจ้าถูกปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ผนึกหรือไม่?”

สวี่ชีอันเอ่ยอย่างครุ่นคิด

“ก็ยากจะพูด นายของพวกเจ้ายากจะหยั่งถึง ข้าไม่ค่อยเข้าใจนางเท่าไหร่ แต่เรื่องที่ปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ผนึกพระพุทธเจ้านั้น ผู้ที่รู้ทั่วทั้งจิ่วโจวมีน้อยนิดยิ่งนัก ถ้าหากไม่ใช่เพราะลัทธิขงจื๊อเป็นคนบอกข้า ข้าก็ไม่รู้เลยว่ายังมีเรื่องภายในเช่นนี้อยู่ด้วย”

สงคราม ‘การกวาดล้างปีศาจหกสิบปี’ เมื่อห้าร้อยปีก่อนช่างมีหมอกหนาบดบังมากนัก ถึงกับซุกซ่อนความลับล้ำลึกยิ่งขึ้นไปอีกด้วย

“ไป๋จี ติดต่อนายของเจ้าทีสิ”

สวี่ชีอันเอ่ย

ไป๋จีไม่อยากเคลื่อนไหวเพราะความเกียจคร้าน นางเอ่ยด้วยเสียงเด็กน้อยว่า

“พี่เย่จีก็ติดต่อองค์หญิงได้ ให้นางทำแทนเถอะ”

ในครอบครัวหนึ่ง เรื่องการงานสมควรให้ผู้ที่มีอายุมากกว่ากระทำ นางเป็นน้องสาวคนสุดท้องก็มีหน้าที่แค่เรื่องความน่ารักก็พอ

พวกพี่สาวก็จะร้องบอกว่า ‘ว้าว เจ้าหนูน้อย’ แล้วก็จะวางนางไม่ลง ทั้งยังพากันเลี้ยงดูนางด้วยวิธีต่างๆ

ฝูเซียงก็สามารถติดต่อจิ้งจอกเก้าหางได้สินะ..สวี่ชีอันเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองพิจารณาอดีตคนรัก

…

ยามรุ่งอรุณมาเยือน เหมียวโหย่วฟางนั่งอยู่ในหุบเขา เผชิญหน้ากับกองไฟลุกโชน ในปากกัดก้านต้นหญ้าเอาไว้

ในมือของหงอิงย่างนกตัวใหญ่สองตัว ซึ่งเป็นนกที่ถือโอกาสล่ามาด้วยตอนที่ไปรับเหมียวโหย่วฟาง

“เกรงใจเกินไปแล้ว เกรงใจเกินไปแล้ว…”

เหมียวโหย่วฟางรู้สึกขัดเขินเล็กน้อยเมื่อได้รับการปฏิบัติราวกับเป็นแขกผู้มีเกียรติเช่นนี้

“สมควรอยู่แล้วๆ พี่เหมียวเป็นลูกศิษย์ของฆ้องเงินสวี่ เช่นนั้นก็เป็นแขก หลักการรับรองแขกนั้น ต้องให้แขกได้กินดีอยู่ดี เช่นนี้คือหน้าที่ของพวกเรา”

หงอิงไม่มีท่าทีแบบยอดฝีมือขั้นสี่เลยแม้แต่นิด เขาเหมือนเจ้าหน้าที่ทางการที่เชี่ยวชาญการเข้าสังคมมากกว่า

ขณะที่เอ่ยพูด เขาก็เห็นสายตาของเหมียวโหย่วฟางมองพิจารณาปีศาจสาวสองคนที่อยู่ตรงหน้าถ้ำ จึงกวักมือเรียกพวกนางมา

“พวกเจ้าสองคนมานี่”

ปีศาจสาวทั้งสองลังเลเล็กน้อย แต่ก็เดินเข้ามา

“ผู้พิทักษ์หงอิงมีสิ่งใดจะกำชับหรือ”

หงอิงเอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตำหนิ

“สมองทึบนัก แน่นอนว่าต้องเรียกมาให้ความบันเทิงกับแขกของเราอยู่แล้ว พี่เหมียวติดตามฆ้องเงินสวี่ขึ้นเหนือล่องใต้ เป็นบุคคลยิ่งใหญ่ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ พวกเจ้าจะต้องรับรองเขาให้ดี หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ข้าจะลงโทษพวกเจ้าให้ดู”

‘ปีศาจนกตัวนี้รู้เรื่องดีนัก’…เหมียวโหย่วฟางรู้สึกกระดากอายในทันใด เขาจึงโบกไม้โบกมือให้

“มากเกินไปๆ แค่ติดตามฆ้องเงินสวี่ไปสังหารพวกระดับเพชรเท่านั้น ข้าเป็นแค่ผู้ช่วยต่อสู้ ฆ้องเงินสวี่แข็งแกร่งยิ่งกว่าอีก”

หงอิงแววตาสว่างวาบ “พี่เหมียว เรื่องนี้ต้องเล่าให้เราฟังดีๆ เลยนะ”

ปีศาจสาวทั้งสองที่เดิมทีไม่ค่อยจะพอใจนักก็รีบนั่งลงทางฝั่งซ้ายขวาของเหมียวโหย่วฟางทันที

…

รุ่งอรุณเช่นเดียวกัน

สวี่หลิงอินสะพายกระเป๋าไว้บนหลังแล้วเดินตามพี่รองกับอาจารย์ไปตามแผ่นกระดานที่ยื่นออกมาจากเรือรบเพื่อขึ้นไปยังดาดฟ้าเรือ

เรือรบสามลำ ทั้งทหารและแม่ทัพรวมสามพันนาย

ระบบทหารของต้าฟ่งจัดตั้งแบบระบบป้องกัน ระบบป้องกันนั้นหลุดมาจากระบบทหารรักษาการณ์ของต้าโจวราชวงศ์ก่อน ซึ่งข้อดีของระบบป้องกันนั้นอยู่ที่การลดค่าใช้จ่ายทางทหารของอาณาจักรได้เป็นอย่างมาก

ทั้งยังรับประกันได้ว่ากำลังทหารจะกระจายไปทั่วทุกมณฑล ไม่เพียงแต่เรียกรวมพลได้รวดเร็วและปราบกบฏได้เท่านั้น แต่ยังสามารถปราบปรามอำนาจทางทหารในมือของแม่ทัพและการใช้กำลังทหารส่วนตัวได้อีกด้วย

ดังนั้นการที่ราชสำนักส่งกำลังทหารออกไปในครั้งนี้ กองทหารที่เขตของเมืองหลวงจึงส่งไปเพียงสามพันคนเท่านั้น ทหารส่วนที่เหลือจะถูกส่งมาจากมณฑลต่างๆ

“หลิงอิน ระวังตัวด้วย!”

อาสะใภ้ตะโกนร้องบอกอยู่ที่ท่าเรือ

“ถ้าเจอปัญหาก็ ก็…”

เดิมทีอยากจะกล่าวคำพูดที่ว่าให้ฟังท่านอาจารย์มากๆ แต่ก็คิดว่าไม่แน่อาจารย์จะไม่ได้ดีไปกว่าศิษย์เท่าไหร่

อารองสวี่เอ่ยว่า “ต้องหาทางติดต่อพี่ใหญ่เจ้า”

สวี่หลิงอินสะพายกระเป๋าใบใหญ่กว่าคนอื่น นางพยักหน้าอย่างแรง

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะไปรบแล้วนะ”

ทหารที่อยู่รอบๆ และคนที่เดินผ่านไปมาบนท่าเรือต่างพากันหันมามองอย่างตกตะลึง

ในเรือรบกลับมีเด็กตัวเล็กๆ เข้าไปด้วยหนึ่งคน เท่านั้นก็ดึงดูดความสนใจได้มากพอแล้ว

ยิ่งได้ยินว่าจะไปรบ…

อารองสวี่ตกใจ เอ่ยอย่างโมโหว่า “เจ้าจะไปรบอะไร เจ้าแค่ตามอาจารย์กลับบ้านเกิดนาง อย่าพูดจาซี้ซั้ว”

เสี่ยวโต้วติงคิดมาตลอดว่าตนจะได้ไปรบ

สายตาแสดงความสงสัยหลายคู่จดจ้องพิจารณาสวี่หลิงอินจากที่ไกลๆ

สวี่หลิงเยวี่ยที่คลุมผ้าปิดหน้าเอ่ยเสียงดังว่า “หลิงอิน เจ้าเป็นน้องสาวของฆ้องเงินสวี่ อย่าได้ทำให้ทุกคนผิดหวัง”

ในชั่วพริบตา แววตาสงสัยและไม่พอใจก็กลายเป็นความตื่นเต้นและเป็นมิตร

หลังจากอ้อยอิ่งกันอยู่พักหนึ่ง สวี่เอ้อร์หลางก็เดินนำสองศิษย์อาจารย์ไปยังห้องโดยสารในเรือ

เมื่อได้เวลา เรือรบก็แล่นออกไปไกล

สวี่ซินเหนียนจัดให้น้องสาวและลี่น่าพักอยู่ในห้องข้างๆ แล้วเอ่ยกำชับว่า

“อยู่แต่ในห้องให้ดีๆ อย่าได้วิ่งเพ่นพ่าน อย่าได้สร้างปัญหา

“ลี่น่า ห้ามกินของที่คนอื่นให้ และห้ามรับไมตรีจากพวกทหารด้วย”

ถึงแม้ลี่น่าจะเป็นยอดฝีมือขั้นสี่ แต่นิสัยตะกละไร้เดียงสาก็ทำให้ต่อต้านพวกที่ใช้วิธีการต่ำช้าได้ยาก

“อื้มๆ”

ลี่น่าพยักหน้าอย่างแรง

ความจริงนางไม่กลัวพิษ ในฐานะที่เป็นสตรีที่เติบโตมาในซินเจียงตอนใต้ แม้จะไม่ใช่คนในเผ่าตู๋กู่ แต่การตรวจจับพิษและความสามารถในการต้านพิษของนางก็ยังโดดเด่น

อีกอย่าง ยาพิษที่ทำให้ขั้นสี่หมดสติหรือเสียชีวิตนั้นมีราคามากเกินไป ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะมีได้

ลี่น่าคิดว่าสวี่เอ้อร์หลางเป็นบัณฑิตที่ไม่ค่อยได้พบเห็นอะไรนัก จึงไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้เขาฟัง

หลังจากกำชับเด็กสาวทั้งสองเรียบร้อย สวี่เอ้อร์หลางก็กลับไปอ่านเอกสารทหารในห้องหนังสือเพื่อวิเคราะห์สถานการณ์รบที่ชิงโจว

ส่วนอีกด้าน ลี่น่าหันหน้าไปพาสวี่หลิงอินเดินออกจากห้องตรงไปยังดาดฟ้าเรือ

สองศิษย์อาจารย์รับลมหนาวเย็น แววตาเป็นประกายสดใส

นี่คือการออกเดินเรือทางไกลครั้งแรกในชีวิตของพวกนาง

“แม่นางเป็นอะไรกับฆ้องเงินสวี่หรือ”

ด้านหลังมีเสียงดังเข้ามา

ลี่น่าหันกลับไปและเห็นชายวัยกลางคนใบหน้าเหลี่ยมในชุดเกราะสั้น ร่างเล็กเตี้ยกำยำ และกำลังจดจ้องมายังลี่น่าและสวี่หลิงอินด้วยสายตาลุกโชน

“เจ้าเป็นใคร?”

ลี่น่าเอ่ยถามด้วยสำเนียงกลางที่ไม่ค่อยได้มาตรฐานนัก

“ผู้การทหารราบรักษาวัง เฉินเซียว!”

เจ้าหน้าที่ทหารวัยกลางคนกุมมือคำนับ “ในช่วงฤดูร้อน ข้าเคยติดตามฆ้องเงินสวี่ขึ้นเหนือไปตรวจสอบคดีสังหารเลือดหมู่สามพันลี้ด้วย เมื่อครู่ได้ยินว่าแม่นางน้อยท่านนี้คือน้องสาวของฆ้องเงินสวี่หรือ”

………………………………………………….