ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - บทที่ 639-2 หลี่หลิงซู่ในถิ่นอสุรา (2)

บทที่ 639 หลี่หลิงซู่ในถิ่นอสุรา (2)

ไฉซิ่งเอ๋อร์สวมชุดประโปรงผ้าธรรมดาๆ แต่กลับยากจะปกปิดความงามตามธรรมชาติของนางได้ นางมีใบหน้ารูปผลแตงที่สวยไม่หยอก

สีหน้าที่ซีดขาวเล็กน้อยตามแบบคนป่วยไข้ทำให้บุคลิกบอบบางของนางยิ่งดูน่าเอ็นดูมากขึ้น

นางเป็นสตรีประเภทที่ชวนให้บุรุษออกตัวปกป้องได้ แต่ในสายตาของหลี่หลิงซู่ ณ เวลานี้ นางเหมือนกับเป็นเส้นชนวนของปืนใหญ่เสียมากกว่า

หลี่หลิงซู่ยิ้มขืนๆ

“ซิ่งเอ๋อร์ออกมาได้อย่างไรกัน?”

สวี่ชีอันจงใจทำท่าทางทอดถอนใจออกมา

“พอรู้ว่าครั้งนี้จะต้องต่อสู้กับศัตรูแกร่ง ข้าก็เลยปล่อยไฉซิ่งเอ๋อร์ออกมาก่อน แต่ลืมบอกเจ้าไป ถึงแม้นางจะมีความผิดใหญ่หลวง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นหญิงงามของเจ้า ดังนั้นข้าก็ย่อมต้องรับผิดชอบชีวิตของนางให้ดี”

“ข้าขอบใจท่านจริงๆ!” หลี่หลิงซู่ตอบกลับด้วยท่าทางขบเขี้ยว

ไฉซิ่งเอ๋อร์มองพินิจไปยังตงฟางหว่านชิง ตงฟางหว่านชิงก็มองดูไฉซิ่งเอ๋อร์อยู่เช่นกัน

“คุณชายหลี่ นางเป็นใคร?”

พวกนางเอ่ยขึ้นเสียงเดียวกัน

คุณชายหลี่…ดีเลย ทีนี้ไม่ต้องถามกันแล้ว แค่คำเรียกก็บอกทุกอย่างหมดแล้ว

ไฉซิ่งเอ๋อร์และตงฟางหว่านชิงจ้องหน้ากัน ประกายไฟปะทุไปทั่วทุกด้าน

‘ฟู่ ฟู่…’ หลี่เมี่ยวเจินเกือบจะยื่นมือมาปิดปากไม่ให้ตัวเองหัวเราะอยู่รอมร่อ

นางคิดในใจ ‘หลี่หลิงซู่หนอหลี่หลิงซู่ ในที่สุดเจ้าก็มีวันนี้’

ตงฟางหว่านชิงเอ่ยขึ้นด้วยความเกลียดชัง

“คุณชายหลี่ นี่เป็นนางจิ้งจอกที่ท่านเลี้ยงไว้ที่ไหนอีกเล่า? มีแค่ข้ากับท่านพี่ยังไม่พอ ไปคบค้าสมาคมกับนางแพศยาจากสมาคมการค้าเหลยโจวก็ยังไม่พอ นี่ท่านมีผู้หญิงอยู่ข้างนอกอีกเท่าไหร่กัน”

“นางจิ้งจอก?”

ไฉซิ่งเอ๋อร์เลิกคิ้วแล้วหัวเราะเย็น “ใครเป็นนางจิ้งจอกตัวจริงก็ยังไม่แน่หรอก ตอนที่ข้ากับคุณชายหลี่เอ่ยคำสาบานต่อกัน แม่หนูอย่างเจ้ายังไม่หย่านมเลยกระมัง”

ตงฟางหว่านชิงก้าวเท้าเข้าไปด้วยท่าทางเย็นชาหยิ่งยโส

“นางแพศยา ตอนนี้ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ”

ไฉซิ่งเอ๋อร์ยิ้มเยาะ “เดิมทีข้าก็เป็นนักโทษที่ถูกขังอยู่แล้ว คงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานนักหรอก”

หลี่หลิงซู่เจ็บปวดใจ เขาเอ่ยเสียงขรึมแทรกคำพูดของทั้งสอง

“ซิ่งเอ๋อร์ เจ้าจะไม่เป็นอันใด พี่สวี่รับปากข้าแล้วว่าจะมอบปราณชีวิตหนึ่งสายให้เจ้า”

สวี่ชีอันเหลือบมองไฉซิ่งเอ๋อร์ ในใจกล่าวว่า สุดยอดแท้ รู้สึกเปลี่ยนข้อเสียให้เป็นข้อได้เปรียบ ทำให้ได้ความเห็นอกเห็นใจของหลี่หลิงซู่มา ศิลปะการชงเช่นนี้ ด้อยกว่าน้องสาวที่บ้านข้านิดเดียวเอง

ไฉซิ่งเอ๋อร์หลั่งน้ำตาเงียบๆ

“ข้ารู้มานานแล้วว่าท่านเป็นบุรุษเจ้าชู้ประตูดิน แต่ข้าก็แค่ตัดใจจากท่านไม่ได้ และลืมท่านไม่ลง ตอนอยู่ที่เซียงโจว ท่านเคยเอ่ยคำสาบานว่าชีวิตนี้จะรักเพียงแต่ข้าคนเดียว”

“ซิ่งเอ๋อร์ ทุกคำที่ข้าเอ่ยนั้นเป็นความจริง…”

หลี่หลิงซู่ยังไม่ทันเอ่ยจบ ตงฟางหว่านชิงก็คิ้วตั้งขึ้นมา

“หลี่หลิงซู่! คำพูดเช่นนี้เจ้าเคยเอ่ยกับสตรีกี่คนแล้ว!?”

ทางด้านนี้กำลังปะทะคารมกันอยู่ ส่วนอีกด้านหนึ่ง สวี่ชีอัน หลี่เมี่ยวเจิน เหิงหย่วน ฉู่หยวนเจิ่น และมู่หนานจือนั่งเรียงกัน ทั้งไม่ได้ซ้ำเติมและไม่ได้ประนีประนอมให้

ต่างพากันชมดูเทพบุตรแก้ปัญหาความรักอยู่เงียบๆ

ข้าต้องเรียนรู้สักหลายๆ วิธีการ ต่อไปจะได้เอาไปเกลี้ยกล่อมเหล่าปลาตัวน้อยได้…สวี่ชีอันคิดอยู่ในใจ

หลี่เมี่ยวเจินส่งเสียงทางจิตมาให้

“ศิษย์พี่ผู้นี้ของข้า ความสามารถไม่มี แต่วิธีการยั่วยวนสตรีมีมากนัก ตอนนั้นเป็นเพราะเขาทิ้งขว้างสองพี่น้องตงฟางจึงได้ถูกล่าสังหารนับพันลี้ แล้วถูกจับขังมาตั้งครึ่งปี”

ฉู่หยวนเจิ่นส่งเสียงทางจิตเอ่ยขึ้น

“คนเจ้าชู้ก็ต้องเหน็ดเหนื่อยเพราะความรักเช่นนี้ล่ะ แต่เมื่อเทียบกับความลำบากที่หนิงเยี่ยนเจอในสำนักโหราจารย์แล้ว เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นแค่การทะเลาะกันเล็กน้อย”

จะดูเรื่องสนุกก็ดูไปสิ เจ้าจะมาพูดถึงข้าทำอะไร…สวี่ชีอันที่เดิมกำลังเป็นสุขในความทุกข์ของผู้อื่นพลันสีหน้าแข็งกระด้างขึ้นมา

หลี่เมี่ยวเจินเหลือบมองมู่หนานจือ แล้วจงใจกระแอมไอออกมาสองคำก่อนเอ่ยว่า

“ศิษย์พี่ของข้ากับนิสัยเจ้าคนแซ่สวี่นั้น ล้วนแต่เป็นพวกเจ้าชู้บ้าตัณหาเหมือนกัน พระชายา ท่านว่าถูกหรือไม่”

‘ที่แท้ก็เป็นพระชายา…’ ฉู่หยวนเจิ่นรับรู้อยู่ในใจ

“เกี่ยวอันใดกับข้า!”

มู่หนานจือขมวดคิ้ว “ข้ากับสวี่ชีอันเป็นแค่เพื่อนร่วมทางท่องยุทธภพเท่านั้น เขาจะเจ้าชู้หรือไม่ ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าสักนิด เจ้าเอ่ยลองใจเช่นนี้ หรือว่าเจ้าเป็นคนรักของเขาด้วยหรือ?”

สีหน้าของหลี่เมี่ยวเจินเปลี่ยนไป นางอุทาน ‘หา’ ยกใหญ่

“ความสัมพันธ์ของข้ากับสวี่ชีอันก็เป็นแค่สหายเต๋าเท่านั้น พระชายาอย่าได้กล่าวโดยไม่คำนึงถึงความจริงสิ”

สวี่ชีอันรีบขัดขวางการประชันของพวกนางแล้วเอ่ยว่า

“เมี่ยวเจิน พี่ฉู่ ไต้ซือเหิงหย่วน พวกท่านไม่สงสัยหรือว่าไฉซิ่งเอ๋อร์ผู้นี้คือใคร เรื่องนี้พูดแล้วยาว ข้าจะอธิบายคร่าวๆ ให้ฟัง…”

“ไม่สนใจ!”

“ไม่อยากรู้”

“ใต้เท้าสวี่ อาตมาก็ไม่อยากรู้เช่นกัน”

“…”

อีกด้านหนึ่ง หลี่หลิงซู่ปลอบโยนไฉซิ่งเอ๋อร์และตงฟางหว่านชิงได้อย่างยากเย็น ในที่สุดก็รู้สึกราวกับยกหินออกจากอก ความจริงแล้วเขามีวิธีประนีประนอมความขัดแย้งระหว่างคนงามในแบบที่ดีกว่านี้อยู่

แต่จนใจที่เจ้าพวกสุนัขจากพรรคฟ้าดินกลุ่มหนึ่งกำลังดูละครกันสนุกอยู่ข้างๆ ทำให้เขาลำบากใจจะใช้วิธีนั้น

“วิธีการเกลี้ยกล่อมสตรีของศิษย์พี่ของข้าร้ายกาจอย่างยิ่ง ผู้หญิงทุกคนต่างตำหนิด่าว่าเขา แต่ก็รักเขาแทบเป็นแทบตายกันทั้งนั้น”

เมื่อเห็นดังนั้น หลี่เมี่ยวเจินก็ส่งเสียงทางจิตเอ่ยอย่างทอดถอนใจ

สตรีของหลี่หลิงซู่ พลังการต่อสู้ช่างอ่อนแอเกินไปแล้ว แบบนี้เขาเรียกว่าแค่ลดธงก็เงียบเสียงกลอง[1] อืม อาจเป็นเพราะมีข้าอยู่ข้างๆ พวกนางจึงไม่กล้าเร้าหรือสินะ…สวี่ชีอันคิดในใจ

เมื่อละครจบลง เขาก็ปัดฝุ่นแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมเอ่ยว่า “ข้ายังมีธุระ เช่นนั้นขอให้ทั้งสองเข้าไปหลบภัยอยู่ในเจดีย์ชั่วคราวก่อนเถิด”

เขาหยิบเจดีย์พุทธะออกมาแล้วนำไฉซิ่งเอ๋อร์กับตงฟางหว่านชิงเข้าไปไว้ในชั้นที่หนึ่ง

ฉู่หยวนเจิ่นหยิบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีแล้วเอียงหน้ากระจก จากนั้นก็มีเงาคนหลายคนกลิ้งออกมา นั่นก็คือพวกหลิ่วหงเหมียนนั่นเอง

สวี่ชีอันกวาดตามอง “จิ้งซินล่ะ”

หลี่เมี่ยวเจินพองแก้ม “ปล่อยให้เขาหนีไปได้น่ะสิ ข้ารั้งเขาไม่อยู่”

สวี่ชีอัน ‘อ้อ’ เป็นการตอบรับ “ก็แค่ตัวละครตัวเล็กๆ ช่างมัน”

หลี่เมี่ยวเจินพอใจกับท่าทีของเขาเป็นอย่างยิ่ง จึงตบเข้าที่ถุงหนังใบหนึ่งแล้วเอ่ยว่า

“วิญญาณของพวกเขา ข้าผนึกเอาไว้ในถุงแล้ว เจ้าจะจัดการอย่างไร”

ส่วนหลี่หลิงซู่ก็ถือโอกาสนี้มอบกระจกเทพฮุ่นเทียนคืนให้สวี่ชีอัน

สวี่ชีอันเก็บกระจกเทพฮุ่นเทียนไว้ในชิ้นส่วนหนังสือปฐพี พลางได้ยินเสียงครวญครางของกระจกดังขึ้นในหู

“สบายจัง สบายจริงๆ ปราณมังกรเข้มข้นกว่าเดิมเยอะเลย…”

“อย่าได้ล่อลวงข้าเช่นนี้ ข้าไม่มีทางยอมกลับไปอยู่ข้างกายนายท่านหรอก…”

แล้วเสียงนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป

หลังได้รับปราณมังกรสองสายจากกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์ มังกรทองในชิ้นส่วนหนังสือปฐพีก็ยิ่งเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น

สวี่ชีอันรับถุงหนังไปแล้วเปิดออก จิตเดิมอันทรงพลังทั้งสี่สายก็ลอยออกมาแล้วเข้าไปอยู่ในกายเนื้อของแต่ละคน

ฉีฮวนตานเซียง ไป๋หู่ หลิ่วหงเหมียน และจิ้งหยวนทั้งสี่คนเริ่มฟื้นแล้วลืมตาขึ้นมา

สวี่ชีอันยกเท้าขึ้นกระทืบ พลังปราณแผ่กระจายราวกับระลอกคลื่น ทั้งสี่คนราวกับถูกฟ้าผ่าและเหมือนกับถูกสะกดควบคุมเอาไว้ การตอบโต้รุนแรงที่อยากจะปล่อยออกมาโดยไม่รู้ตัวก็ถูกสยบลงไปด้วย

“พวกเจ้าทั้งหลาย มาคุยกันหน่อยเถอะ”

สวี่ชีอันย้ายเก้าอี้มาพร้อมยิ้มหยี ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าพวกเขา

สีหน้าของฉีฮวนตานเซียงที่มีนิสัยสุดโต่งเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ไป๋หู่และจิ้งหยวนมีสีหน้าตึงเครียด

หลิ่วหงเหมียนกลับมีท่าทางน่าเวทนาสงสาร

“แน่นอนว่าพวกเจ้าจะไม่ยอมให้ความร่วมมือก็ได้ อย่างมากข้าก็แค่ลำบากนิดหน่อยโดยการสังหารพวกเจ้าเสีย จากนั้นค่อยเรียกวิญญาณมาถาม”

คำพูดของสวี่ชีอันราวกับมีดที่เสียดแทงใจของทั้งสี่คนและทำลายความคิดยอมตายไม่ยอมจำนนของพวกเขาทิ้งไป

หลิ่วหงเหมียนเอ่ยอย่างอ่อนแรง

“ข้าน้อยรู้อะไรก็จะบอกโดยไม่มีปกปิดแน่นอนเจ้าค่ะ ขอเพียงฆ้องเงินสวี่ไว้ชีวิตสตรีตัวเล็กๆ คนนี้ก็พอ”

หลี่หลิงซู่ที่อยู่ข้างๆ เอ่ยเติมฟืนลงไป “หากเจ้ายอมเป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้ฆ้องเงินสวี่ของเรา เขาก็อาจจะไว้ชีวิตให้ก็ได้”

ทำไมจะต้องทำร้ายกันด้วยเล่า…สวี่ชีอันแอบจำเอาไว้ในใจ ต่อไปจะต้องหาโอกาสเอาคืนเทพบุตรคนนี้ให้ได้

“จริงหรือ?”

หลิ่วหงเหมียนดวงตาสว่างวาบ

“ฆ่าทิ้งเถอะ” มู่หนานจือตัดสินโทษประหารให้นาง

“ข้าจะช่วยเจ้าจัดการนางเอง” จอมยุทธ์หญิงนกนางแอ่นเหินชอบช่วยเหลือผู้คน ทั้งยังกล้าหาญและใจเด็ด

สวี่ชีอันใช้สายตาหยุดยั้งเรื่องไร้สาระของพวกนางแล้วหันไปจ้องเขม็งพวกจิ้งหยวนที่เหลืออีกสามคน

“บอกข้ามา ทั้งเรื่องผัง ที่ตั้ง กองทัพ และข้อมูลต่างๆ ของเมืองเฉียนหลง ใช้ความจริงมาแลก จากนั้นข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า”

ไป๋หู่นิ่งคิดไป “คำพูดนี้คือความจริงหรือ?”

ไป๋หู่พยักหน้าทันที “เช่นนั้นเจ้าถามมา”

ผู้ที่รู้สถานการณ์คือวีรบุรุษ การฝึกตนมาถึงขั้นสี่นั้นไม่ง่ายเลย การรักษาชีวิตไว้ต่างหากจึงจะเป็นเรื่องสำคัญที่สุด

ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ ต่อจากนี้ก็สามารถกลับมาแก้แค้นสวี่ชีอันได้ ขอเพียงแค่ยังมีชีวิตอยู่ก็ยังมีโอกาส

ฉีฮวนตานเซียงก็เป็นคนฉลาดเช่นกัน ในใจจึงหวั่นไหว แต่ก็ยังมีสีหน้าเย่อหยิ่งดังเดิม เขาให้ความร่วมมือโดยการแสดงเจตจำนงและฝังความคิดในใจไว้ใต้ก้นบึ้ง

การประนีประนอมเป็นกลยุทธ์ที่ดีเพียงหนึ่งเดียวในเวลานี้ พวกเขาประสบความพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของสวี่ชีอันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่การแข่งขันระหว่างราชครูและเจ้าคนแซ่สวี่ยังไม่จบ

และสักวันหนึ่ง พวกเขาจะต้องแก้แค้นคืนให้ได้

เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาจะสังหารญาติสนิทมิตรสหายของเจ้าคนแซ่สวี่ทั้งหมด

“เมืองเฉียนหลงตั้งอยู่ในภูเขาลึกทางตอนใต้ของอวิ๋นโจว มีฐานที่มั่นบนภูเขากระจายอยู่เจ็ดสิบสองแห่งโดยมีเมืองเป็นจุดศูนย์กลาง ฐานที่มั่นบนภูเขานี้คือสถานที่ฝึกอบรมทหารและเป็นที่ประจำการของกองทัพ มีหน้าที่ปล้นสะดมผู้คนและคาราวานพ่อค้า จำนวนประชากรโดยละเอียดนั้นไม่รู้แน่ชัด แต่ในหนึ่งฐานที่มั่นบนภูเขา อย่างน้อยมีถึงร้อยคน อย่างมากมีถึงพันคน เมื่อคำนวณรวมกันแล้ว คงไม่ต่ำกว่าห้าหมื่นคน”

ไป๋หู่พูดจบ ฉีฮวนตานเซียงก็เอ่ยเสริมต่อ

“ประชากรในเมืองเฉียนหลงมีสองแสนคน มีคนในชุดเกราะสองหมื่นคนที่ล้วนแต่ปล้นสะดมอยู่ในที่ต่างๆ ของอวิ๋นโจวเพื่อเติมจำนวนคน ในนั้นยังมีบุคคลจากยุทธภพมากมายที่หลบหนีมายังอวิ๋นโจวด้วย”

หลี่เมี่ยวเจินคิดถึงเรื่องในอดีตขึ้นมาได้

“ไม่ใช่สำนักพ่อมดที่สนับสนุนโจรภูเขา แต่เป็นเมืองเฉียนหลงของพวกเจ้างั้นหรือ”

สวี่ชีอันส่ายหน้า

“ผิดแล้ว สำนักพ่อมดก็มีการสนับสนุนโจรภูเขา ทั้งยังสั่งสมกำลังทหารในที่ลับด้วย เรื่องนี้น่าจะเป็นเหตุผลที่สวี่ผิงเฟิงช่วยข้าในตอนนั้น เพราะการขยายตัวของสำนักพ่อมดส่งผลถึงตัวเขา”

ส่วนที่ว่าเหตุใดก่อนหน้านี้จึงเพิกเฉยต่อพฤติกรรมของสำนักพ่อมด สวี่ชีอันเดาไว้ว่าสวี่ผิงเฟิงอาจจะกำลังใช้สำนักพ่อมดปิดหูปิดตาคนอื่นแล้วลอบกอบโกยผลประโยชน์ลับๆ

ฉู่หยวนเจิ่นขมวดคิ้ว “พอนับรวมทั้งหมดแล้ว กำลังทหารไม่ถึงแสนแต่กลับอยากจะก่อกบฏ ช่างเป็นเรื่องยาก”

กองทัพยอดเยี่ยมที่มีทหารเกือบหนึ่งแสน ว่าตามตรงแล้วก็น่ากลัวไม่น้อย

ในตอนนั้นเว่ยเยวียนก็ได้นำกองทหารที่มีจำนวนไม่มากสู้รบไปจนถึงเมืองจิ้งซานได้เลย

แต่ประชากรของต้าฟ่งมีมากนัก ทั้งรากฐานของอิทธิพลต่างๆ ก็ยังพัวพันกัน โครงสร้างเช่นนี้ซับซ้อนยิ่งกว่าสำนักพ่อมดนัก

ทหารกบฏเจ็ดแปดหมื่นคนนี้ ในสายตาของฉู่หยวนเจิ่นแล้ว การจะก่อกบฏได้นั้นเป็นเรื่องที่ยากอย่างยิ่ง

ไป๋หู่เอ่ยขึ้น

“นี่เป็นกองทัพสายตรงของเมืองเฉียนหลง แต่อย่าลืมว่าทั่วทั้งอวิ๋นโจวยังมีกองทัพอีกเกือบหกหมื่น หยางชวนหนาน ผู้บัญชาการเมืองอวิ๋นโจวคนนั้นก็คือคนของพวกเรา”

หลี่เมี่ยวเจินได้ยินดังนั้นก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ตอนนั้นนางได้จัดตั้งกองกำลังขึ้นในอวิ๋นโจวเพื่อปราบโจร หยางชวนหนานผู้เป็นผู้บัญชาการเมืองก็ยังอำนวยความสะดวกและให้ความช่วยเหลือนางเป็นอย่างมาก

ทั้งคู่จึงกลายมาเป็นสหายกันเพราะเหตุนี้

จนกระทั่งหลังจากเหตุการณ์ที่เมืองหลวง สวี่ชีอันก็ได้เปิดเผยข้อมูล นางจึงได้รู้เรื่องวงในของอวิ๋นโจว จึงรู้ว่าหยางชวนหนานผู้นั้นใช้ประโยชน์จากนางเพื่อกำจัดโจรภูเขาที่ได้รับการสนับสนุนจากสำนักพ่อมด

ทั้งไม่ต้องเปิดเผยตัวเอง และยังทำให้นางพุ่งเข้าสู่สนามรบเองราวกับปืนใหญ่

นางปฏิบัติต่อผู้คนด้วยความจริงใจ มองว่าหยางชวนหนานเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่ง จอมยุทธ์หญิงนกนางแอ่นเหินเช่นนางมีน้ำใสใจจริง แต่สุดท้ายก็เป็นการทุ่มเทที่ผิดพลาด

“สวี่ผิงเฟิงมีแผนการโดยละเอียดสำหรับเรื่องนี้หรือไม่” สวี่ชีอันเอ่ยถาม

พวกหลิ่วหงเหมียนทั้งสามคนมองหน้ากันแล้วพากันส่ายหน้า

“ความคิดของท่านราชครู ไม่มีใครมองออกหรอก”

“นอกจากเมืองเฉียนหลงแล้ว ในภาคกลางจนถึงราชสำนัก เขายังมีสายลับอีกมากแค่ไหน” สวี่ชีอันถามอีก

ไป๋หู่กล่าว “เรื่องเหล่านี้เป็นความลับของตำหนักความลับสวรรค์ พวกเราไม่รู้”

สวี่ชีอันผู้เป็นเจ้าของตะโกนตอบเสียงดัง

“เข้ามาได้”

ประตูถูผลักเข้ามา หญิงงามสองคนในชุดสีสันสดใสก้าวผ่านธรณีประตูเข้ามา พวกนางก็คือแม่นางหรงหรงที่ยังอยู่ในวัยสาวอันรุ่งโรจน์ กับสตรีออกเรือนที่ทรงเสน่ห์แบบผู้ใหญ่

ใบหน้าของหรงหรงนั้นราวกับดอกท้อ แม้อยากเอ่ยแต่ก็ลังเล เพราะท่าทางเปี่ยมอารมณ์รักของสาวน้อยนั้น ไม่ว่าใครก็มองออกชัดเจน

ในมือของนางมีสมุนไพรอยู่หนึ่งห่อ นางกล่าวว่า

“ฆ้องเงินสวี่ต่อสู้อย่างหนักและยากลำบาก ต้องเสี่ยงอันตรายก็เพื่อกลุ่มพันธมิตรจอมยุทธ์ของข้า หรงหรงไม่มีสิ่งใดจะขอบคุณ จึงขอมอบสมุนไพรรักษาเหล่านี้แทนความในใจให้เจ้าค่ะ”

สวี่ชีอันรู้สึกว่าสายตาของแต่ละคนจากทั้งซ้ายและขวาล้วนพุ่งมาหาเขา เขาลุกขึ้นยืนทั้งหน้าไม่เปลี่ยนสี จากนั้นก็รับสมุนไพรมาแล้วเอ่ยยิ้มๆ

“ขอบคุณแม่นางหรงหรงมาก จากกันที่เมืองหลวง แม่นางหรงหรงสง่างามยิ่งกว่าเดิมเสียอีก”

แม่นางหรงหรงในใจเบ่งบานมีความสุข จากนั้นก็สังเกตเห็นว่าเทพธิดาจากนิกายสวรรค์กับสตรีออกเรือนหน้าตาธรรมดาผู้หนึ่งกำลังจดจ้องมาที่ตนอย่างเย็นชา

คำพูดที่มีอยู่มากมายจึงถูกเก็บกลับไปทันที

นางเม้มริมฝีปาก ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นหลิ่วหงเหมียน จึงอุทานออกมา

“หลิ่วหงเหมียน เจ้า!”

สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตรและตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

หลิ่วหงเหมียนชำเลืองมองสองศิษย์อาจารย์ แล้วก็ไม่ได้สนใจอีก

“พวกเจ้ารู้จักด้วยหรือ”

สายตาของสวี่ชีอันสลับไปมาระหว่างสตรีทั้งสาม

สตรีคนงามพยักหน้าให้แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน

“หลิ่วหงเหมียนคือศิษย์ของผู้ดูแลหอคนก่อน และเป็นศิษย์น้องของผู้ดูแลหอเซียว หลังจากนางพ่ายแพ้ในการแย่งชิงตำแหน่งผู้ดูแลหอกับผู้ดูแลหอเซียวแล้ว ก็ออกจากหอหมื่นบุปผาไป”

นางไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องทรยศหอหมื่นบุปผา ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องน่าอัปยศในบ้าน

ทันใดนั้นสวี่ชีอันก็ตระหนักได้ มิน่าก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในค่ายทหารยงโจว พอเห็นหลิ่วหงเหมียน เขาถึงรู้สึกว่าหญิงงามเฉลาผู้นี้มีท่าทางคุ้นหูคุ้นตานัก

ที่แท้ก็เป็นศิษย์ของหอหมื่นบุปผาแห่งเจี้ยนโจว

ตอนนี้เอง หรงหรงก็ถูกความงามที่เปล่งประกายของหลี่หลิงซู่ดึงดูดไปได้ นางอุทาน ‘เอ๋’ ออกมาแล้วเอ่ยอย่างประหลาดใจ

“เจ้าคือหลี่หลิงซู่?”

เทพบุตรที่ซ่อนตัวเองไว้ด้านหลังศิษย์น้องหลี่เมี่ยวเจินเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก “จะ เจ้า…”

“เจ้าลืมข้าแล้วหรือ เมื่อสองปีก่อน เจ้าเคยมาเป็นแขกที่หอหมื่นบุปผา พวกเรายังร่ำสุราด้วยกันเลย ตอนนั้นท่านอาจารย์ก็อยู่ด้วย ใช่หรือไม่”

แม่นางหรงหรงยิ้มร่าพลางมองหน้าอาจารย์ จากนั้นก็เอ่ยต่อ

“ก่อนหน้านี้ตอนที่เจ้าขี่กระบี่บินช่วยเหลือฆ้องเงินสวี่อยู่บนอากาศ ข้าก็รู้สึกคุ้นๆ อยู่แล้ว ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเจ้าจริงๆ ด้วย”

…หลี่หลิงซู่พลันตระหนักได้ “อ้อๆ ที่แท้ก็เจ้านั่นเอง แม่นางหรงหรง ไม่เจอกันหลายปี สบายดีใช่หรือไม่”

เขาไม่ได้เอ่ยทักทายสตรีคนงาม

สตรีคนงามคนนั้นมองจ้องหลี่หลิงซู่อย่างล้ำลึก จากนั้นก็ถอนสายตาออกแล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน

“ฆ้องเงินสวี่คล้ายจะมีเรื่องที่ต้องจัดการ เช่นนั้นไม่รบกวนแล้ว”

แล้วนางก็ลากหรงหรงที่ท่าทางไม่ยินยอมจากไป

จากนั้น สวี่ชีอันก็เอ่ยถามข้อมูลของเมืองเฉียนหลงต่ออีกเล็กน้อย เช่น สมาชิกในตระกูลจี กองกำลังติดอาวุธของเมืองเฉียนหลง เป็นต้น

สุดท้าย เขาก็ลังเลเล็กน้อยแล้วเอ่ยพูดว่า

“พวกเจ้าคุ้นเคยกับภรรยาของสวี่ผิงเฟิงหรือไม่”

หลิ่วหงเหมียนและฉีฮวนตานเซียงส่ายหน้า จากนั้นก็หันไปมองไป๋หู่แล้วเอ่ยตอบว่า

“เขาคือผู้นำกลุ่มดาวเสือขาว เป็นกองกำลังสายตรงของท่านราชครู “

“ข้าเพียงแต่เคยพบนายหญิงแค่สองครั้ง นางคือน้องสาวของเจ้าเมืองเฉียนหลง อยู่อย่างสันโดษมาโดยตลอดและไม่เคยออกจากที่พักเลย นางถูกกักบริเวณเอาไว้ และไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเมืองเฉียนหลง สมาชิกตระกูลจีในเมืองเฉียนหลงต่างก็รังเกียจนางอย่างยิ่ง และบอกว่านางคือคนบาปของตระกูล ตระกูลมอบความรุ่งโรจน์และมั่งคั่งให้กับนาง แต่นางกลับไม่ไยดี และละทิ้งตระกูลก็เพื่อ…เพื่อบุตรที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่ง”

พวกฉู่หยวนเจิ่นรู้เรื่องภายในอยู่แล้ว ต่างก็นิ่งเงียบกันไป

มีเพียงหลี่หลิงซู่เท่านั้นที่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของสวี่ชีอัน

ถูกกักบริเวณยี่สิบปี สูญเสียอิสระ…สวี่ชีอันนิ่งเงียบ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเป็นเวลานาน

ฉีฮวนตานเซียงเห็นเขาไม่พูดอะไรอีกก็เอ่ยสะกิด

“พวกเราเล่าเรื่องที่รู้ให้เจ้าฟังหมดแล้ว ฆ้องเงินสวี่โปรดทำตามสัญญาด้วย”

สวี่ชีอันเหลือบมองเขาแล้วพยักหน้า

“ได้! เช่นนั้นข้าก็จะมอบอิสระให้เจ้า”

‘พลั่ก!’

เขาใช้ฝ่ามือตบศีรษะของฉีฮวนตานเซียงจนสองตาของปรมาจารย์ซินกู่ขาวโพลน ตบจนจิตเดิมของอีกฝ่ายแตกสลาย

แล้วสิ้นชีพคาที่

“เจ้า…”

สีหน้าของไป๋หู่เปลี่ยนไป เขาเค้นเสียงพูดคำว่า ‘เจ้า’ ออกมาได้คำเดียว นัยน์ตาก็ฉายภาพฝ่ามือของสวี่ชีอัน

ครู่ต่อมา เขาก็ถูกโจมตีกระทบจิตวิญญาณจนสิ้นลมคาที่เช่นกัน

“สัญญาของข้าไม่เคยมอบให้ศัตรู”

สวี่ชีอันดีดลูกกู่สองตัวออกมา ลูกกู่ที่มีลักษณะคล้ายหนอนสีดำเจาะเข้าไปในจมูกของศพทั้งสอง ผ่านไปครู่หนึ่ง ฉีฮวนตานเซียงและไป๋หู่ก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

แล้วยืนเคียงข้างกันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

จากการเติบโตของยอดกู่ทั้งเจ็ดในตอนนี้ ซือกู่สามารถรักษาพลังการฝึกตนของผู้ฝึกตนขั้นสี่ได้เกือบเก้าส่วน

“นี่คือซือกู่?”

หลี่เมี่ยวเจินและฉู่หยวนเจิ่นมีสีหน้าอิจฉา แบบนี้เท่ากับว่าเขาก็มีนักรบเดนตายขั้นสี่สองคนแล้วสิ

ส่วนไต้ซือเหิงหย่วน เขาไม่มีความปรารถนาทางโลกเช่นนี้

“ถึงตาพวกเจ้าสองคนแล้ว”

สวี่ชีอันมองไปยังหลิ่วหงเหมียนที่สีหน้าขาวซีดและจิ้งหยวนที่ใบหน้ายังไร้อารมณ์

คนเหล่านี้ไม่ใช่ตงฟางหว่านชิงที่มีความสัมพันธ์กับหลี่หลิงซู่คอยปกคลุมอยู่ และไม่เหมือนกับตงฟางหว่านชิงที่อยู่ในรอบนอกความขัดแย้ง ไม่ได้มีความแค้นล้ำลึกเกินไป

พวกฉีฮวนตานเซียงนั้นคือกลุ่มของจีเสวียน คือคนของเมืองเฉียนหลง และเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขา

จิ้งหยวนก็เช่นกัน

สำหรับศัตรูที่ควรสังหาร สวี่ชีอันไม่เคยอ่อนข้อให้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นหญิงงามพริ้มเพราก็ตาม

‘ปัง ปัง!’

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ด้านนอกมีเสียงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเซียวเยว่หนูดังเข้ามา

“ฆ้องเงินสวี่ เซียวเยว่หนูขอเข้าพบเจ้าค่ะ”

แค่ได้ยินเสียงนี้ ฉู่หยวนเจิ่นและหลี่หลิงซู่ก็ดวงตาสว่างไสว

“ผู้ดูแลหอเซียวเข้ามาได้”

สวี่ชีอันตอบ

เซียวเยว่หนูผลักประตูเข้ามา นางสวมชุดกระโปรงสีเหลือง มัดมวยผมสตรีแบบที่กำลังนิยม รูปร่างสูง มีผ้าโปร่งคลุมใบหน้า ดวงตาแคบและมีเสน่ห์ดึงดูด ถึงขั้นยั่วยวนผู้คนได้เลย

ฉู่หยวนเจิ่นไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ชั่วขณะที่พบกับสตรีผู้นี้ สายตาของเขาก็ยากจะปกปิดความประหลาดใจได้

แม้แต่สตรีอย่างพระชายาที่มองว่าตนสูงส่งก็ยังอกประหลาดใจไม่ได้ ประหลาดใจที่กลับมีไข่มุกงดงามเช่นนี้อยู่ในยุทธภพของเจี้ยนโจวด้วย

จากนั้น นางและหลี่เมี่ยวเจินก็จิตใจห่อเหี่ยวไปด้วยกัน

“ผู้ดูแลหอเซียว สบายดีหรือไม่” สวี่ชีอันเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

เซียวเยว่หนูกวาดตามองแล้วหยุดอยู่บนร่างของหลิ่วหงเหมียนครู่หนึ่ง จากนั้นก็คำนับทำความเคารพให้กับสวี่ชีอัน

“ได้ยินจากป้าเหมยว่าคนทรยศหลิ่วหงเหมียนแห่งหอหมื่นบุปผาอยู่ที่นี่ และกลายเป็นนักโทษของฆ้องเงินสวี่ ข้าจึงได้เร่งมาดูเจ้าค่ะ”

“แค่มาดูหรือ”

สวี่ชีอันมองหน้านาง

เซียวเยว่หนูก้าวไปข้างหน้า พลางเอ่ยเสียงเบา

“เยว่หนูขอบังอาจถาม ฆ้องเงินสวี่คิดจะจัดการกับนางอย่างไรหรือเจ้าคะ”

“สังหารให้สิ้น!” สวี่ชีอันตอบตามตรง

เซียวเยว่หนูเม้มปากแล้วคำนับลงอีกครั้ง น้ำเสียงของนางเอ่ยอย่างจริงใจ

“ขอให้ฆ้องเงินสวี่โปรดไว้ชีวิตนางด้วย แล้วมอบให้หอหมื่นบุปผาเป็นคนจัดการแทนเถิด”

สวี่ชีอันนิ่งเงียบไป “เจ้าคิดจะจัดการอย่างไร!”

…………………………………………….

[1] 偃旗息鼓 ลดธงเงียบเสียงกลอง เป็นสำนวนจากวรรณกรรม “สามก๊ก” อุปมาว่ายุติการวิพากษ์ ยุติการโจมตี