พบกัน! ตัวร้ายกับผู้บงการ!
“อะ อุ อุก……”
――หลังจากเปลวเพลิงระเบิดผ่านพ้นไป เนดที่อยู่ตรงใจกลางนั้นได้กลับคืนเป็นร่างมนุษย์
เขาที่ครวญครางด้วยความเจ็บปวดได้หมดสติไป เข้าใจได้ทันทีว่าการต่อสู้จบลงแล้ว
ค้อนที่ใช้สร้างดาบมารเองก็ถูกเพลิงระเบิดกลืนกิน และดูเหมือนจะพังไปแล้ว
เท่านี้ก็น่าจะสร้างอาวุธใหม่ไม่ได้แล้ว ยูโกคิดเช่นนั้นขณะถอนหายใจมองลงไปที่เนดซึ่งนอนแน่นิ่งไป……แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“……รู้อยู่แล้วว่าอยู่ใกล้ๆ ไม่ต้องซ่อนออกมาเถอะ”
“โอ้ ใช้ได้เลยนี่! จะว่าสัญชาตญาณเฉียบคมหรือยังไงดีล่ะ……”
เสียงที่ตอบรับการเรียกของยูโก เป็นเสียงที่มีบรรยากาศขี้เล่นไม่เข้ากับสถานที่แห่งนี้
เขาที่ค่อยๆหันไปได้มองเห็นบุคคลสวมฮูดดำ ทั้งสองคนสบตาและจ้องมองกันทั้งอย่างนั้น
“รู้ตัวว่ามีฉันอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเหรอ?”
“ไม่ได้สำคัญว่าตั้งแต่เมื่อไหร่หรอก คนที่ทำให้รัชกลายเป็นสัตว์เกราะมารก็คือแกใช่ไหมล่ะ? หลังจากที่หมอนั่นถูกฉันโค่นก็ถูกพาตัวไปที่ไหนสักแห่งแล้วถูกฆ่า ถ้างั้น เลยคิดว่าน่าจะทำแบบเดียวกันกับเนด”
“อย่างนี้นี่เองเนอะ……! ที่โค่นเขาคนนั้นแบบฉูดฉาด ก็เพื่อให้เกิดแรงระเบิดขนาดใหญ่ป้องกันฉันเข้าใกล้เหรอ……ที่ทำให้เขากลายเป็นไซคลอปส์มันผิดพลาดสินะ ควรจะเลือกสัตว์เกราะมารที่ร่างกายอ่อนแอกว่านี้”
คึคึคึ ยูโกจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแหลมคม ต่อการตอบสนองของคนสวมฮูดดำที่หัวเราะในลำคอ
ผู้อยู่เบื้องหลังที่แท้จริงในคดีลักพาตัวฆาตกรรมต่อเนื่องที่รัชก่อขึ้น และคดีของเนดในครั้งนี้ คนสวมฮูดดำปรบมือพร้อมเอ่ยกับเขาที่เฝ้าระวังโดยไม่ประมาท
“การพยายามช่วยเด็กคนนั้นในความหมายที่แท้จริงเนี่ย เธอสุดยอดจริงๆเลยน้า! ถึงการกระทำนั้นจะมีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย แต่ฉันชอบนะ! เหมือนจะกลายเป็นแฟนคลับซะแล้ว!”
“ถึงจะถูกชมจากคนร้ายก็ไม่ดีใจหรอกนะ แกเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้?”
“อย่ารีบร้อนแบบนั้นสิ ยูโก เคลย์(ユーゴ・クレイ)……ไม่สิ คุเรย์ ยูโกคุง(呉井雄吾 ) ถ้าเปิดเผยทุกอย่างหมด มันก็จะไม่มีเรื่องสนุกหลังจากนี้ใช่ไหมล่ะ?”
“อึก……!?”
ยูโกเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อคนสวมฮูดดำเรียกชื่อตนเองก่อนเกิดใหม่
คนสวมฮูดดำไม่ปล่อยให้ช่องว่างนั้นพลาดไป เขาแสยะยิ้มพร้อมกับดีดนิ้ว
“อั๊ก!? อะกะกะกะกะกะกะ!”
“เนด!? แก ทำอะไรลงไป!?”
แป๊ก ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น เนดได้เริ่มชักกระตุกพร้อมแสดงความเจ็บปวด
ยูโกวิ่งไปหาเขา และถามขึ้นขณะเป็นกังวลกับร่างกายนั้น คนสวมฮูดดำแสดงรอยยิ้มบางพร้อมตอบ
“ตอนที่ทาบทามเขาได้ฝังกลไกไว้นิดหน่อยน่ะ แค่ให้กลไกนั้นทำงาน ไม่ต้องห่วง ไม่ถึงชีวิตหรือเสียสติหรอก! ก็แค่……ลบความทรงจำทั้งหมดตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ยังไงล่ะ วางใจเถอะ!”
“ว่าไงนะ……!?”
ยูโกสั่นด้วยความโกรธต่อท่าทีของคนสวมฮูดดำที่พูดถึงบทลงโทษหนักของเนดด้วยน้ำเสียงสบายๆ และลุกขึ้น
คนสวมฮูดดำที่เห็นสภาพเขาโกรธยิ่งขึ้นและกำหมัดแน่น ได้ยกมือขึ้นขอเวลานอกพลางเอ่ยออกมา
“หวะหวะหวะ! ขอเวลานอก ขอเวลานอก! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทะเลาะกับเธอนะ นอกจากนี้ บอกตามตรงฉันน่ะโคตรอ่อนแอสุดๆ ถ้าสู้กับเธอละก็ถูกอัดยับเยินไม่ผิดแน่ละ”
“ถึงแม้แกจะไม่มีอารมณ์แบบนั้นแต่ทางนี้มี ต้องโค่นลงที่นี่ก่อนที่แกจะสร้างความปั่นป่วนให้โลกนี้!”
“ฮะฮะฮะฮะฮะ! ถ้างั้นก็ยิ่งควรหยุดจะดีกว่านะ! ถึงจะโค่นฉันไปมันก็ไร้ความหมาย! เพราะเดี๋ยวก็มีคนอื่นสักคนมาแทนที่ฉันอยู่ดี!”
เมื่อคนสวมฮูดดำพูดเช่นนั้นและดีดนิ้วอีกครั้ง การูด้าที่กำลังต่อสู้กับสกัลก็บินมาให้เขาขี่หลังและลอยสูงขึ้น
คนสวมฮูดดำที่บินขึ้นไปอยู่ในระยะที่ไม่สามารถเอื้อมถึงได้จากพื้นดินแล้ว ได้ก้มมองยูโกที่กำลังจ้องตนเองก่อนจะเอ่ย
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน เพราะเธอน่าจะได้รับความเสียหายมากเอาการจากปฏิกิริยาสะท้อนกลับที่ใช้เกราะอัคคีใช่ไหมล่ะ? เนื่องจากเธอหยุดการหลบหนีของเนดคุงและป้องกันการผลิตดาบมารได้ ฉันอย่างน้อยก็ได้ปิดปาก เพราะเป้าหมายของแต่ละฝ่ายบรรลุแล้ว 7ต่อ3……ไม่สิประมาณ 8ต่อ2เป็นชัยชนะของเธอ เพื่อแสดงความยินดีต่อเธอที่เป็นเช่นนั้น จะบอกเรื่องดีๆสองเรื่องให้นะ”
คนสวมฮูดดำได้ค่อยๆยกนิ้วชี้ขึ้นให้ยูโกเห็นและเผยรอยยิ้ม
ในขณะส่ายนิ้วที่ยกขึ้นไปมา เขาก็พูดกับยูโกด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน
“เรื่องแรก ในโลกนี้มีความชั่วร้ายที่คนอย่างฉันเทียบไม่ติดซ่อนอยู่ หากเธออยากช่วยโลกนี้อย่างแท้จริงละก็จงเพิ่มพลังขึ้น สักวัน วันที่พลังนั้นจำเป็นจะมาถึง อย่างดีที่สุดก็ให้ฝึกฝนตัวเองเพื่อไม่ให้เสียใจเมื่อเวลาที่วันนั้นมาถึงนะ และ อีกเรื่อง……จะบอกชื่อของฉันให้ แต่ถึงจะพูดงั้นมันก็เป็นแค่โค้ดเนมละ แต่ว่านั่นไง ถ้าต้องเรียกคนสวมฮูดดำไปตลอดมันไม่สะดวกหลายๆอย่างใช่ไหมล่ะ?”
สูงขึ้น สูงขึ้น……ขณะบินสูงขึ้น คนสวมฮูดดำพูดล้อเล่นเช่นนั้นกับยูโก โดยไม่เผยใบหน้านั้น
พร้อมแสดงน้ำเสียงและพฤติกรรมที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์มากมาย ได้บอกชื่อของตนเองต่อตัวร้าย(ฮีโร่)
“…… ลอสต์ นั่นคือชื่อของฉัน ช่วยจำเอาไว้ทีนะ ฮีโร่ของฉัน……ในตอนที่พบกันครั้งถัดไปเองก็คาดหวังถึงผลงานอันแสนวิเศษของเธออยู่นะ ถ้างั้นไว้เจอกันใหม่เนอะ……!!”
เหลือทิ้งไว้เพียงคำพูดนั้น คนสวมฮูดดำ……ลอสต์ได้หายไปจากเบื้องหน้าของยูโก
ขณะจ้องมองภาพการูด้าที่เผลออีกทีก็เล็กลง ยูโกพึมพำด้วยน้ำเสียงขมขื่น
“ลอสต์……เจ้านั่นรู้ตัวตนจริงของฉัน เจ้านั่นเองก็เป็นผู้กลับชาติมาเกิดเหมือนกับฉันงั้นเหรอ……?”
ยังไม่รู้อะไร อย่างที่ลอสต์พูดไว้ ยูโกรู้สึกได้ว่ามีความชั่วร้ายยิ่งกว่าเขาที่ไม่อาจจินตนาการได้ซ่อนอยู่ในโลกนี้
ยูโกที่เข้าใจได้ว่าตนเองได้สัมผัสส่วนหนึ่งนั้นเข้าแล้ว ทำได้แค่จ้องมองทิศทางที่ลอสต์จากไปอย่างเงียบๆต่อไป
