คนที่จะหยุดได้มีแค่คนเดียว!
“เหะเหะเหะเหะ……! ตามที่คาดไว้ เพราะพวกไอแซคทำให้ไม่มีใครไล่ตามฉันมาเลยละนะ เอาละ ที่เหลือก็แค่รอการมารับล่ะมั้ง”
เนดที่ออกมาถึงบริเวณนอกประตูเมืองทางทิศเหนือเล็กน้อย ได้ยินเสียงเสียงความวุ่นวายจากเมืองซึ่งตกอยู่ในความโกลาหลจากการอาละวาดของเหล่าผู้ใช้ดาบมาร พร้อมพึมพำเรื่องแบบนั้นอยู่คนเดียว
พวกยูโกซึ่งรู้เรื่องที่ตนเองคือผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้เองก็เช่นกัน เพราะไม่อาจทอดทิ้งผู้คนที่อยู่ตรงหน้าจึงไม่สามารถไล่ตามตนเองมาได้
พวกคนโง่เขลา การพยายามช่วยเหลือคนอื่นที่ไม่มีค่าอะไรเลย พูดได้แค่ว่าช่างโง่เขลาสิ้นดี
สุดท้าย ผู้ที่ชนะในท้ายที่สุดก็คือคนที่ต่อสู้คนเดียวตลอดโดยไม่คิดร่วมมือและคิดถึงแต่ผลประโยชน์อย่างตนเองเท่านั้น
คนอื่นๆ เป็นแค่ศัตรูสำหรับเหยียบย่ำหรือเบี้ยไว้ใช้ประโยชน์เท่านั้น พวกคนที่พูดถึงเพื่อนหรือความร่วมมือ มันก็เป็นได้แค่พวกอ่อนหัด
ตนเองหลังจากนี้จะหาเหยื่อและใช้ประโยชน์จากพวกคนแบบนั้นอย่างเต็มที่แล้วไต่เต้าสู่จุดสูงสุด
จากนั้น ในท้ายที่สุดจะกลายเป็นตัวตนที่ปกครองโลกใบนี้……เนดคิดเช่นนั้น และเมื่อรู้สึกได้ถึงลมแรงที่พัดกระแทกร่าง ก็เงยหน้าขึ้น
“โอ้……! นั่นคือการมารับเหรอ!”
นกประหลาดยักษ์สยายปีกแล้วค่อยๆลดระดับลงมาทางนี้……การูด้า เนดที่เห็นร่างนั้นเผยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
หากขี่สิ่งนั้นละก็ จะได้ไปอยู่ภายใต้องค์กรแสนวิเศษที่จะนำพาความรุ่งโรจน์มาสู่ตนเองเป็นแน่ เขาจินตนาการถึงอนาคตของตนเองเช่นนั้นทว่า……ได้มีบางอย่างสีดำกระโดดข้ามหัวนั้น
“ฮิฮี่~!!”
“ห๊ะ……!?”
บางอย่างสีดำนั้น ได้พุ่งเข้าใส่การูด้าที่กำลังลดระดับลงโดยตรง และในเวลาเดียวกันก็แสดงให้ว่าสิ่งนั้นได้ชนเข้าอย่างรุนแรง
ในขณะที่ นกประหลาดซึ่งกับการโจมตีอันเหนือความคาดหมายเข้าไปโดยสมบูรณ์เสียการทรงตัว ยูโกก็กระโดดลงจากบางอย่างสีดำ……หลังม้าที่มีเปลวเพลิงลุกไหม้ที่กีบเท้ามาอยู่ตรงหน้าเนด
“ไง เนด ขอโทษที่ตามมาขัดจังหวะก่อนจะหนีไปได้นะ มาขัดขวางนายอีกแล้วละ”
“ยูโก เคลย์!? แก ทำถึงมาอยู่ที่นี่!? หรือว่าทอดทิ้งพวกคนในเมืองงั้นเหรอ!?”
“ไม่มีทางหรอก พวกพ้องที่พึ่งพาได้ช่วยรับเป็นคู่มือของพวกคนที่นายเตรียมไว้ให้น่ะ เพราะงั้นฉันเลยไล่ตามนายมาถึงที่นี่ได้”
เนดที่เจอเข้ากับสถานการณ์เหนือความคาดหมายกัดฟันแน่นกรอด
เหลืออีกแค่ก้าวเดียวก็จะหนีได้แล้ว ไม่คิดเลยว่าจะถูกขัดขวางเช่นนี้……เขานึกเสียดายเช่นนั้น ขณะที่มองเห็นการูด้าซึ่งมารับและม้าดำต่อสู้กันอย่างดุเดือด ก็เริ่มร้อนรนขึ้นมา
(แย่แล้ว ถ้ายังถูกขัดขวางการหลบหนีแบบนี้ต่อไป หน่วยรักษาความปลอดภัยต้องมาถึงแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นการหลบหนีของฉันก็สิ้นหวังแล้ว ต้องรีบกำจัดเจ้านี่โดยเร็ว……!!)
อนาคตอันสดใสมองเห็นอยู่ใกล้แค่เอื้อม ต้องมาถูกขัดขวางเรื่องนั้นจากสวะแบบนี้จะทนได้งั้นหรือ
เนดที่คิดเช่นนั้นได้หยิบค้อนออกมาจากกระเป๋า และยูโกกำหมัดแน่นเกือบจะในเวลาเดียวกัน
เนดกลายร่างเป็นไซคลอปส์ด้วยพลังของค้อนเปื้อนเลือดที่เป็นต้นเหตุของโศกนาฏกรรมมากมายพร้อมวิ่งเข้าใส่ ยูโกเองก็เช่นเขากำหมัดแน่นขณะวิ่งเข้าใส่พร้อมตะโกนออกมาเพื่อสกัดกั้นเนดที่เป็นเช่นนั้น
“แปลงร่าง!!” (เฮนชิน)
สีชาดเปล่งประกาย สีแดงเลือดสด แสงทั้งสองที่ควรจะเป็นสีแดงเหมือนกันกลับตรงข้ามกันสุดขั้วจนไม่อาจคิดเช่นนั้นได้
ทั้งสองที่พุ่งออกมาจากแสงนั้นได้โจมตีเข้าใส่กันและกันสุดแรง และถูกซัดปลิวไปด้านหลังพร้อมกันทั้งคู่
“คึก……! ไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ ก็มีแต่คนขัดขวางฉัน……! ทั้งที่อีกนิดเดียวโลกที่อัศวินวิถีเวทไม่จำเป็นก็จะมาถึงแล้วแท้ๆ……!!”
“โลกนั้นที่นายปรารถนาคือโลกที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและความทุกข์ของผู้คนมากมาย! ต่อให้จะมีเหตุผลแบบไหนก็ตาม แต่อุดมคติของนายที่ทำให้ใครต่อใครต้องร้องไห้เพื่อความสุขของตัวเองฉันยอมรับไม่ได้!”
“เพราะงั้นจะพูดอะไรล่ะ!? ยอมแพ้ได้แล้ว! โลกที่ดาบมารแพร่กระจายไปทั่วโลก และอัศวินวิถีเวทไม่จำเป็นอีกนิดเดียวก็จะไปถึงตรงนั้นแล้ว! ไม่ว่าใครก็ไม่มีทางหยุดเรื่องนั้นหรือฉันได้!!”
“โทษทีนะ ฮีโร่น่ะไม่ยอมแพ้หรอก นายต่างหากที่ควรตัดใจเรื่องที่ฉันจะยอมแพ้ นอกจากนี้นายบอกว่าไม่ว่าใครก็ไม่มีทางหยุดตัวเองได้แต่ว่า……มีอยู่ตรงนี้แล้วนะ?”
ขณะพูดเช่นนั้น ยูโกชี้นิ้วตรงไปที่เนดซึ่งกลายร่างเป็นไซคลอปส์
จากนั้นยกนิ้วโป้งจากหมัดขวาที่กำแน่น พร้อมชี้สิ่งนั้นเข้าหาตนเอง พร้อมยิ้มออกมาโดยไม่หวั่นเกรงภายใต้หน้ากาก……ยูโกประกาศกับเนดอย่างภาคภูมิใจ
“คนที่จะหยุดนายได้มีแค่คนเดียว……ฉันยังไงล่ะ!!”
———————————————-
-ยูโกนายไม่ควรใช้นิ้วโป้งชี้ตัวเองแบบนั้นนะ
