ไพ่ตายสีชาด
「แอง! ……เวลาขีดจำกัดคือห้านาทีสินะ?」
「ยูโก……นายหรือว่าตั้งใจจะใช้ไอ้นั่นงั้นเหรอ!? มันอันตราย! ไอ้นั่นมันยังไม่เสร็จสมบูรณ์นะ!?」
เมื่อยืนยันกับแองอีกครั้งเรื่องเวลาขีดจำกัดที่ถูกบอกมาในการทดลองจริงวันก่อน เธอที่รู้ตัวว่ายูโกกำลังคิดอะไรอยู่จึงพยายามหยุดเรื่องนั้นอย่างสุดชีวิต
ถึงแองจะเป็นกังวลเรื่องร่างกายของเขา ในฐานะวิศวกรส่วนตัวของยูโก แต่ยูโกก็ตอบกลับคำพูดของเธอด้วยน้ำเสียงที่เตรียมใจแล้ว
「เข้าใจอยู่แล้ว แต่ว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ฉันก็ไอแซคฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องตายแน่ เพื่อหยุดเรื่องนั้นมันมีแค่สิ่งนี้เท่านั้นละ」
「แต่ว่า……!!」
「……คุณแอง พี่พยายามจะทำอะไรเหรอครับ? “ไอ้นั่น”มันคืออะไร……?」
ฟี่ที่ได้ยินการสนทนาของพี่ชายกับแองเจิลเงียบๆ ได้ถามเธออย่างเป็นกังวล
แองเจิลเหลือบมองเขาที่เป็นเช่นนั้นและแสดงสีหน้าบิดเบี้ยว ก้มลงพร้อมกับส่ายหัว
「ท่านแองเจิล…..? เป็นอะไรไปคะ……?」
「………」
แม้แคลร์จะถาม แองเจิลก็ไม่ตอบอะไรเลย
ควรจะพูดอะไรยังไงดี อยู่ในสภาพที่หาคำตอบในตนเองไม่ได้
ในขณะที่พวกฟี่เริ่มเป็นกังวลกับปฏิกิริยาของเธอเช่นนั้น ยูโกที่เผชิญหน้ากับไอแซคก็ไขว้แขนทั้งสองข้างเป็นรูปกากบาทไว้ที่ใบหน้า
สภาพของเขาที่แสดงประกายสายตาอันคมกริบอยู่ระหว่างหมัดที่กำแน่นจนเสียงกระดูกกรีดร้องนั้น แม้แต่ไอแซคที่ถูกดาบมารทำให้หัวใจบ้าคลั่งไปแล้วก็เกิดความรู้สึกกลัวขึ้นมา
「อะ อะไรกันฟะ แก? แสร้งทำแบบนั้นไปมันก็เปล่าประโยน์นะ? ผะ ผม ทางผมต่างหากที่แข็งแกร่ง!!」
ไอแซคฟาดฟันดาบมารขณะพูดราวกับเด็กเอาแต่ใจ
หลังจากนั้นเขาปลดปล่อยคมดาบพลังเวท เข้าโจมตีใส่ยูโกราวกับจะปัดเป่าความหวาดกลัวที่อยู่ภายในใจ
「ตายซะ! ตายไปซะ ไอ้สวะยูโก!!」
「ยูโกอันตราย!!」
เมื่อเห็นภาพที่การโจมตีอันทรงพลังเกือบจะกระทบเข้ากับยูโกโดยตรงเสียงกรีดร้องของเมลต์ก็ดังขึ้น
ชั่วพริบตาที่ร่างกายนั้นรับการโจมตีฟาดฟันซึ่งไอแซคปลดปล่อยออกมาจากด้านหน้าของยูโกตรงๆ โดยที่หลบหลีกหรือป้องกันไม่ได้เข้าไป ก็เกิดระเบิดครั้งใหญ่ขึ้น
「ฮะ ฮะฮะ……! สำเร็จ! สำเร็จ! ผมชนะ! การประลองนี้ผมชนะ~! อะเฮี๊ยะๆๆๆๆ เฮี๊ยะๆ……?」
ไอแซคที่รู้สึกได้ถึงการตอบสนองอันแน่นอนและเชื่อมั่นในชัยชนะได้หัวเราะลั่นออกมา
กำจัดยูโกที่เกลียดชังได้แล้ว บดขยี้เขาด้วยพลังที่ได้รับมาใหม่ได้แล้ว ไอแซคยังคงหัวเราะต่อไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดีทว่า……หูนั้นกลับได้ยินเสียงแปลกๆเข้า
「อะไรน่ะ……? อะไร……!?」
ณ สถานที่นั้นซึ่งยูโกยืนอยู่ก่อนที่จะถูกโจมตี ไอแซคเห็นควันดำลอยขึ้นมาอยู่ตรงนั้น เขาก้าวถอยไปหนึ่งก้าวขณะรับรู้ถึงแรงกดดันที่ไม่อาจเข้าใจได้
เสียงที่สะท้อนออกมาจากภายในควันนั้นช่างคุ้นเคยจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าเคยได้ยินจากที่ไหน เขาเริ่มระวังตัวต่อเสียงนั้นยิ่งขึ้น ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
「อะไรน่ะ……ควันสีดำ?」
ควันนั้นที่ลอยอยู่เบื้องหน้าตนเองตอนนี้ มีสีดำสนิท
หากการโจมตีฟาดฟันของตนเองทำให้เกิดฝุ่นควันฟุ้งกระจายละก็ สีนั้นมันควรจะเป็นสีน้ำตาล แต่ว่าสีของควันนั้นคือสีดำ……สิ่งนี้มันแปลกอย่างเห็นได้ชัด
ตัวตนแท้จริงของควันนั้นคืออะไร? มันโผล่ออกมาจากที่ไหนกันแน่ มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นงั้นเหรอ?
ไอแซคมีคำถามเช่นนั้นอยู่ในหัวเต็มไปหมดในขณะที่ความรู้สึกสับสนและหวาดกลัวเพิ่มมากขึ้น เสียงคำรามก็ดังก้องจากภายในควันดำนั้น
「อะ อะฮะ อะฮะฮะฮะฮะฮะ……! รู้แล้ว รู้แล้วละ……!!」
เรื่องที่ไม่รู้มีมากมายเกินไป ทั้งกำลังเกิดอะไรขึ้น ทั้งควันดำนั้นคืออะไร ไอแซคไม่รู้เลย
ทว่า เมื่อได้ยินเสียงเมื่อกี้แค่อย่างเดียวก็เข้าใจได้แล้ว
ตัวตนแท้จริงของเสียงนั้นซึ่งคุ้นเคยก็คือ……เสียงจุดระเบิดของเปลวเพลิงนั่นเอง
ไม่สิ นั่นอาจจะไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องซะทีเดียว เสียงเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงที่เหมือนกับตอนจุดไฟเล็กๆอย่างเตาแก๊สหรือปืนจุดไฟ
หากจะให้ยกตัวอย่างละก็……มันเป็นเสียงจุดระเบิดของเครื่องยนต์ไอพ่น
เสียงเปลวเพลิงที่มีแรงและพลังมหาศาลปะทุออกมารวดเดียว และคำรามในยามที่เผาไหม้
ในขณะที่ดวงตาของไอแซคเบิกกว้างเพราะถูกโจมตีด้วยความรู้สึกที่ราวกับว่ามีเปลวเพลิงขนาดใหญ่กำลังลุกไหม้อยู่ภายในควันดำนั้น แสงสีชาดที่ราวกับจะแผดเผาดวงตาก็แทงทะลุออกมา
「ฮะ ฮะฮะ ฮะฮะฮะ ฮะ……หา?」
แสงสีชาดที่ตัดผ่าควันดำกำลังเข้ามาใกล้ทางนี้อย่างสงบ
สิ่งนั้นได้ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าไอแซคซึ่งกำลังถูกสะกดสายตาด้วยเสียงฝีเท้าที่ดังกึกก้อง และประกายสีแดงที่พริ้วไหว
เกราะสีดำล้วน ที่หน้าอกนั้นมีประกายสีชาดส่องสว่าง คริสตัลอันงดงามได้ปลดปล่อยสิ่งนั้นออกมา
คริสตัลเวทมนตร์ซึ่งติดอยู่ที่ขาและแขนทั้งสองข้างสั่นไหวราวกับเต้นเป็นจังหวะ แสดงให้เห็นว่าความทรงพลังนั้นกำลังถูกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
งดงาม ไอแซคคิดเช่นนั้น ในขณะเดียวกันก็รู้สึกหวาดกลัวด้วย
เสียงคำรามดังกึกก้องขึ้นอีกครั้งเบื้องหน้าเขาที่เป็นเช่นนั้น เปลวเพลิงขนาดใหญ่ได้ปะทุออกมาจากรอบคอของชุดเกราะ
เปลวเพลิงพวยพุ่งออกมาราวกับการปะทุของภูเขาไฟและในที่สุดก็ก่อตัวเป็นเส้นยาวบางเส้นเดียว……แล้วเริ่มแกว่งไปมาอย่างช้าๆ
ราวกับมัฟสีชาด หรือผ้าพันคอสีแดงเข้ม
ไอแซคที่ได้เห็นยูโกสวมเกราะสีดำและมีเปลวเพลงสีชาดอยู่บนร่างนั้น ได้ถามคำถามด้วยรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้า
「อะฮะ อะฮะฮะฮะฮะฮะ……! อะไรล่ะนั่น…..? มันอะไรกันฟะนั่นน่ะ!?」
「……โทษทีนะ ไอแซค ไม่มีเวลาอธิบาย ยังไงซะเจ้านี่ก็เป็นประเภทต่อสู้ในเวลาสั้นๆละนะ」
นิ่งสงบแต่เร่าร้อน……ยูโกพูดขณะหันส่วนตาของบลาสเตอร์ที่ย้อมไปด้วยสีแดงเข้มไปทางไอแซค
ในระหว่างที่ไอแซคร่างกายแข็งทื่อเพราะรู้สึกได้ถึงภัยคุกคามและแรงกดดันที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้จากร่างนั้น ยูโกก็กำหมัดแน่นพร้อมกับถีบพื้นและพูดขึ้น
「คอยก่อนเถอะ จะหยุดนายเดี๋ยวนี้เอง!」
