ดาบมารหลุดการควบคุม
「อะ อะไรน่ะ!? เกิดอะไรขึ้น!?」
「ไม่รู้เลย! แต่ว่า มีเรื่องเลวร้ายอะไรบางอย่างแน่นอน!」
เสียงกึกก้อง ระเบิดและประกายแสง
เฮกซ์ร่างกายถูกซัดจากแรงกระแทกที่เกิดขึ้นในตอนที่พลังเวทปลดปล่อยออกมาหลังจากสิ่งนั้นผ่านพ้นไปเมื่อร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก แองเจิลก็ตอบเช่นนั้นขณะสั่นเทาด้วยความรู้สึกวิตกกังวล
ในขณะที่ทั้งคณะสัมผัสได้ว่ามีสถานการณ์ผิดปกติเกิดขึ้นและเริ่มระวังตัว เมลต์ที่หน้าซีดก็พึมพำออกมาคนเดียว
「พลังเวทเมื่อกี้มัน ของดาบมาร……!? ทำไม ได้ยังไง?」
กระแสพลังเวทสีเลือดแดงดำ ที่เคยเห็นในตอนเผชิญหน้ากับบัซด้วยกันกับยูโก
สิ่งนั้นตอนนี้ มันมาปรากฏอยู่เบื้องหน้าตนเองอีกครั้งแล้ว หลังจากที่เมลต์ส่ายหัวในสภาพที่ไม่อยากจะเชื่อ เมื่อรู้สึกตัวก็จ้องมองไปยังลานประลองพร้อมตะโกนออกมา
「ยูโก!? ตอบกลับมาหน่อยสิ ยูโก!!」
「……วางใจเถอะ เมลต์ ฉันไม่เป็นไร แต่ว่า――!!」
หลังจากที่เมฆฝุ่นซึ่งเกิดจากแรงกระแทกหายไป
ยูโกที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ตอบกลับเมลต์โดยไม่หันมามอง
การที่สามารถหมอบลงเพื่อหลบหนีจากแรงกระแทกที่พุ่งเข้ามาแบบกะทันหันได้ถือเป็นโชคดี จึงจบลงโดยที่ไม่ได้รับความเสียหายมากมายอะไรทว่า……ภัยคุกคามยังไม่หายไป
ดาบคู่ที่อยู่ในมือ และพลังเวทสีแดงดำที่พรั่งพรูออกมาจากทั่วร่างพร้อมส่งเสียงเปรี๊ยะๆ ในขณะที่ยูโกซึ่งเห็นสภาพนั้นของไอแซคเฝ้าระวังอย่างเต็มที่ เขาก็เริ่มกรีดร้องขณะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
「ฮิฮิฮิฮิฮิ! เฮี๊ยะฮะฮะฮะฮะฮะ! สุดยอด! นี่คือพลังที่หลับใหลในตัวผม! และพลังของดาบมารงั้นเรอะ!! รู้สึกได้ถึงพลังที่ไม่เคยมีมาจนถึงตอนนี้เลยละ!!」
「ไอแซค……! นายไปเอาดาบนั่นมาจากที่ไหน!?」
ยูโกได้ยินคำว่า“ดาบมาร”ซึ่งหลุดออกมาจากปากเขา จึงมั่นใจพร้อมกับถามเขา
ดาบมารที่ถูกขโมยไปจากหน่วยรักษาความปลอดภัยวันก่อน ทำไมไอแซคถึงครอบครองอาวุธที่มีพลังเหมือนกับสิ่งนั้นได้ เขาแสดงรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและตอบคำถามนั้น
「ฮิฮิฮิ! มันไม่สำคัญใช่ไหมล่ะ? ถึงแม้คนที่จะถูกฟันเป็นชิ้นๆหลังจากนี้จะรู้ไป มันก็ไร้ความหมาย!!」
「อึก!?」
เจตนาฆ่าของไอแซคปะทุขึ้นในทันทีและระเบิดออกมา
ชั่วพริบตาต่อมาที่ยูโกถูกแรงนั้นกดดัน รู้ตัวอีกทีไอแซคก็ทำให้ระยะห่างกับเขาหายไปทั้งๆที่มีรอยยิ้มบนใบหน้า
（โกหกใช่ไหมเนี่ย!? เร็วเกินไปแล้ว!）
ตัวเขาในตอนนี้มีความเร็วยิ่งกว่าไอแซคในสภาพสมบูรณ์พร้อม และทันทีหลังจากเริ่มประลองมาก
ยากที่จะติดตามได้ด้วยตา เป็นระดับความเร็วที่รู้สึกได้แค่เพียงว่าเหมือนเคลื่อนย้ายในพริบตา เขาที่เข้ามาใกล้กำลังพยายามเหวี่ยงดาบคู่ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ยูโกที่รู้สึกถึงสิ่งนั้นได้จึงหลบเลี่ยงการโจมตีนั้นด้วยการกลิ้งไปบนพื้น
「อันตราย……!! มันอะไรกัน นั่นน่ะ……!?」
การเคลื่อนไหวของไอแซคมันดูหยาบมากเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้
ทว่า ถึงอย่างนั้นแต่ระดับความเร็วนั้นที่เร็วเกินไปก็เป็นภัยคุกคามสำหรับยูโก
แถมเขายังไม่ใช่แค่เร็วเฉยๆ หากรับการโจมตีเข้าไปคงจบเห่แน่ มันมี“บางอย่าง”อันตรายที่ทำให้คิดได้เช่นนั้น
ยูโกรับการโจมตีแบบเซอร์ไพร์เข้าไปในการประลองและคิดว่าน่าจะจบลงแล้ว ในขณะที่เหงื่อเย็นยะเยือกไหลภายใต้ชุดเกราะ ไอแซคที่บ้าคลั่งไปแล้วก็พูดขึ้นด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างร่าเริง
「น่าเสียดาย น่าเสียดาย……! การโจมตีเมื่อกี้คิดว่าจะโดนซะอีกน้า……! แต่ก็ช่างเถอะ ผมในตอนนี้แข็งแกร่งที่สุดไงล่ะ ไม่มีทางแพ้ให้ใครหน้าไหนแน่นอน แกที่มองดูถูกผมน่ะจะฉีกเป็นชิ้นๆเองละ……! ฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิ!!」
「……เหมือนกับบัซเลยเหรอ ถูกดาบมารกลืนกินไปโดยสมบูรณ์แล้ว」
อุปกรณ์เวทต้องสาปที่จะมอบพลังมหาศาลให้กับผู้ถือครองแลกเปลี่ยนกับการย้อมหัวใจนั้นด้วยอารมณ์อันบ้าคลั่ง……ดาบมาร
ยูโกนึกถึงคำพูดของจินบะและบัซที่เคยใช้งานสิ่งนั้นจริงๆขึ้นมา และครวญครางด้วยความเจ็บปวดเมื่อเข้าใจได้ว่าไอแซคเองก็ถูกพลังนั้นกลืนกินเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าเบื้องหลังเป็นยังไง และเขาไปเอาดาบมารมาได้ยังไง แต่สำคัญกว่านั้นตอนนี้ไม่มีเวลาว่างให้คิดเรื่องแบบนั้น
เพราะที่ตรงหน้าของตนเอง มีไอแซคที่นอกจากจะมีทักษะที่บัซเทียบไม่ได้แล้ว ยังครอบครองดาบมารถึงสองเล่มด้วยยังไงล่ะ
วูบ ไอแซคเหวี่ยงดาบมารด้วยการเคลื่อนไหวอันน่าประหลาด การโจมตีฟาดฟันพลังเวทสีเลือดพุ่งเข้ามาทางนี้ด้วยความเร็วสูงสุด
ไอแซคพูดกับยูโกที่กำลังตอบสนองและหลบเลี่ยงสิ่งนั้นต่อเนื่องด้วยท่าทีสนุกสนาน
「เป็นไงล่ะ นี่คือพลังที่แท้จริงของผม! เดิมทีผมก็แกร่งที่สุดอยู่แล้วแต่พอได้พลังของดาบมารมาครองก็พัฒนาไปเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุด! กลายเป็นวีรชนไร้เทียมทานอย่างแท้จริงยังไงล่ะ!」
「ได้พลังของดาบมารมาครอง? เป็นความผิดพลาดที่ถูกพลังกลืนกินไม่ใช่รึไง!? นายไม่ได้ใช้ดาบมาร แต่ถูกดาบมารใช้ต่างหาก! นายในตอนนี้ไม่ได้เป็นวีรชน! แต่เป็นแค่สัตว์ประหลาดที่อาละวาดตามอารมณ์ไม่ใช่รึไง!」
「หนวกหูจริงน้า! อิจฉาผมที่แข็งแกร่งสินะ ไอ้สวะนี่……อะเร๊ะ?」
「อึก……!?」
ไอแซคดูถูกยูโก และมัวเมาไปกับพลังในร่างกายทว่า……เมื่อรู้สึกตัวว่ามีเลือดไหลออกจากจมูกเขาก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ
แม้จะเช็ดมันด้วยนิ้วชี้ แต่เขาก็ล้มเลิกการหยุดเลือดกำเดาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ และพูดขณะหัวเราะอย่างบ้าคลั่งด้วยท่าทีที่ไม่คิดอะไร
「อะฮะฮะฮะฮะฮะ……! ตื่นเต้นเกินไปจนเลือดกำเดาไหลซะแล้วละ เอาเถอะจะยังไงก็ช่าง! ผมในตอนนี้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุดยังไงล่ะ!」
ถึงไอแซคจะหัวเราะพร้อมพูดเช่นนั้น แต่ครั้งนี้ก็เริ่มมีเลือดเอ่อล้นออกมาจากตา
ไม่ว่าจะคิดยังไงแต่เขาก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาให้เห็นเลยว่าอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่เข้าใจความผิดปกตินั้นเลย
ยูโกที่เห็นสภาพนั้นของไอแซคหายใจสะดุด
มันไม่ใช่ความรู้สึกหวาดกลัวเขาที่เต็มไปด้วยความผิดปกติและความบ้าคลั่ง แต่เป็นความรู้สึกที่ว่าหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปชีวิตของไอแซคคงตกอยู่ในอันตรายแน่
ดึงชีวิตในอนาคตมาใช้……นั่นคงจะเป็นสำนวนที่เหมาะสมที่สุด
ก่อนที่จะหลุดการควบคุม ไอแซคได้ถึงขีดจำกัดของร่างกายโดยสมบูรณ์แล้ว ทั้งพลังกายทั้งจิตใจน่าจะตกอยู่ในสภาพที่ถูกไล่ต้อนจนถึงขีดจำกัดแล้ว
แต่ตอนนี้ พริบตาหลังจากที่หัวใจถูกดาบมารกลืนกิน พลังทางกายภาพได้พุ่งสูงขึ้นราวกับระเบิด
นี่ไม่ใช่แค่การถูกเสริมแกร่งด้วยพลังของดาบมาร แต่เพราะดาบมารได้ฝืนดึงเอาลิมิตเตอร์ที่มีอยู่ออกจากตัวเขา ทำให้ไอแซคสามารถเคลื่อนไหวได้เกินขีดจำกัดของความเหนื่อยล้าและพลังกายไปแล้ว
ทว่า……การที่ลิมิตเตอร์ถูกทำลาย ก็หมายความว่าอยู่ในสภาพที่ไม่สนภาระที่ร่างกายต้องแบกรับอีกต่อไป
เลือดที่ไหลนั้นเป็นสัญญาณอันตรายที่บ่งบอกว่าร่างกายของไอแซคไม่สามารถทนต่อปฏิกิริยาจากการได้รับความสามารถทางกายภาพอันผิดปกติได้……หากยังคงต่อสู้ต่อไปละก็ เวลาพลังทลายคงจะมาเยือนร่างกายของเขาที่เกินขีดจำกัดไปแล้วเป็นแน่
เพราะมีคุณสมบัติอันยอดเยี่ยมนั่นแหละ ดาบมารจึงดึงพลังที่เกินกว่าจินตนาการออกมาได้
แถมไอแซคยังใช้ดาบคู่ จำนวนดาบมารเพิ่มเป็นสองเท่าจากปกติ ในส่วนนั้นร่างกายเองก็แบกรับภาระมากขึ้นไปด้วย
「ไอแซค หยุดได้แล้ว! ถ้ายังคงใช้ต่อเนื่องไปมากกว่านี้ละก็ชีวิตของนายจะอันตราย!」
「ฮิ ฮิฮิฮิ……! ไม่~เอาหรอก! ผมแข็งแกร่งที่สุด ได้พลังที่จะไม่แพ้ให้ใครหน้าไหนมาครองแล้ว ถ้าเป็นผมในตอนนี้ละก็จะทำอะไรก็ได้ด้วยตัวคนเดียว ไม่ยอมปล่อยมือจากพลังนี้หรอก……!」
ไอแซคที่หัวใจหลงใหลในดาบมารไปโดยสมบูรณ์ ได้หลงมัวเมาไปกับพลังนั้นโดยไม่ฟังการโน้มน้าวของยูโก
ไม่สนใจเสียงกรีดร้องที่ออกมาจากร่ายกายของตนเอง ทำเพียงแค่หลงมัวเมาไปกับความแข็งแกร่งของตนเอง หลังจากจ้องมองเขาที่เป็นเช่นนั้น……ยูโกที่ตัดสินใจแล้ว ได้ตะโกนหาแองเจิลซึ่งอยู่ตรงที่นั่งคนดู
