เงื่อนไขสองข้อ
「รอเดี๋ยวก่อน แคลร์ แม้ตอนนี้ทันทีจะเป็นไปไม่ได้……แต่จนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้โน้มน้าวเซน่อนได้ใช่ไหม?」
「เอ๊ะ……?」
ยูโกเดินไปหาแคลร์ที่หันกลับมาด้วยความประหลาดใจต่อคำพูดนั้น
แม้จะมีสีหน้าลังเลแต่ก็มีเปลวไฟแห่งความมุ่งมั่นสถิตอยู่ในดวงตา เขาจ้องมองแคลร์ตรงๆและพูดขึ้น
「ถ้าให้พูดตามตรง ฉันไม่ได้แค้นอะไรเซน่อนเลย ถ้าบอกว่าขอให้ช่วยก็ตั้งใจจะช่วย ตั้งใจจะต่อสู้กับไอแซคในฐานะตัวแทนของหมอนั่น แต่ว่า……พอได้ฟังเรื่องเมื่อกี้ก็เลยเปลี่ยนใจนิดหน่อย จะให้ช่วยเซน่อนก็ได้ แต่จำเป็นต้องขอให้ยอมรับเงื่อนไขสองข้อสำหรับเรื่องนั้น」
แม้จะบอกว่าตนเองมีความตั้งใจจะช่วยเซน่อน แต่ยูโกก็บอกกับแคลร์ว่ามีเงื่อนไขสองข้อสำหรับเรื่องนั้นด้วย
ฮึก เขาพูดเงื่อนไขนั้นอย่างสงบกับเธอที่สูดหายใจเช่นนั้น
「ข้อแรกตามที่เมลต์พูดเมื่อกี้ อยากให้เซน่อนขอโทษกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปจนถึงตอนนี้ พรุ่งนี้ก่อนเริ่มการประลองกับไอแซคให้มาก้มหัวขอโทษฉัน โน้มน้าวหมอนั่นได้ไหม?」
「นะ แน่นอนค่ะ แต่ว่าแค่นั้นจะดีจริงๆเหรอคะ?」
「อา ก็บอกไปแล้วใช่ไหมล่ะ? ว่าฉันไม่ได้แค้นอะไรเซน่อนเลย……แต่แค่ แม้ว่าจะช่วยหมอนั่นโดยไม่มีเงื่อนไขเพราะเรื่องนั้น แต่คิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์กับตัวหมอนั่นเองไม่ใช่ใครอื่น แม้แต่แคลร์ก็ยังมาหาฉันทั้งที่รู้ว่าต้องอับอายเพื่อเซน่อนแล้วมาขอร้องแบบนี้ ถ้างั้นก็คิดว่าแม้แต่เซน่อนเองก็ควรทำแบบนั้นเพื่อแคลร์ด้วย」
ยูโกพูดเช่นนั้นกับแคลร์ขณะหวนนึกถึงคำพูดของเมลต์
สำหรับเซน่อนที่เคยดูถูกยูโกอย่างเต็มที่ การก้มหัวให้อีกฝ่ายที่เคยเรียกว่าสวะคงจะน่าอับอายอย่างมากทว่า……หากคำนึงถึงแคลร์จริงๆเรื่องแค่นั้นก็ควรทำได้
หากเรื่องแค่นั้นยังทำไม่ได้ ก็ไม่มีทางจะทำให้แคลร์มีความสุขได้……แม้จะคิดว่าไม่ใช่สิ่งที่ตนเองควรพูดก็ตามแต่ยูโกก็เห็นด้วยกับความคิดของเมลต์ และพูดเงื่อนไขอีกหนึ่งข้อกับแคลร์ต่อทั้งแบบนั้น
「เงื่อนไขข้อที่สองคือตอนที่ชนะในการประลอง ถ้าฉันชนะไอแซควัตถุดิบที่หมอนั่นเดิมพันช่วยยกทั้งหมดให้ฉันที」
「ค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ เพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยยอมรับเป็นตัวแทน ตัดสินใจไว้ว่าจะมอบวัตถุดิบให้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ」
「……ถ้าสัญญาว่าจะยอมรับเงื่อนไขสองข้อนี้ ฉันจะต่อสู้กับไอแซคแทนเซน่อน ยืนยันครั้งสุดท้าย ยอมรับเงื่อนไขสองข้อนี้ได้ใช่ไหม?」
「ค่ะ แต่ว่า――」
แคลร์พยักหน้าพร้อมตกใจกับเงื่อนไขที่สร้างภาระให้ตนเองน้อยและเบากว่าที่คิดไว้ ทว่าถึงตรงนั้นก็หันสายตาจากยูโกไปทางเมลต์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
เธอที่ตำหนิตนเองก่อนหน้านี้จะคิดอย่างไรกับเงื่อนไขนี้ขณะที่แคลร์รู้สึกเป็นกังวลเช่นนั้น หลังจากที่เมลต์สูดหายใจเล็กน้อยก็พูดขึ้น
「……ฉันเคารพความคิดเห็นของยูโก ถ้าเซน่อนมาก้มหัวให้ยูโกแล้วพูดขอโทษกับเรื่องที่ทำจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรจะพูดไปมากกว่านั้นแล้ว แต่ว่า หากหนึ่งในหมื่นหมอนั่นไม่พูดขอโทษยูโกละก็ ต่อให้ต้องฉุดลากฉันก็จะขอพายูโกกลับละ」
「ค่ะ……! ฉันจะโน้มน้าวท่านเซน่อน ให้ได้ ให้ได้อย่างแน่นอนค่ะ ที่ช่วยกรุณายอมรับคำขอเช่นนี้ ขอบพระคุณจริงๆค่ะ……!」
「จะพูดขอบคุณเอาไว้หลังจากที่ทุกอย่างคลี่คลายแล้วเถอะนะ ก่อนอื่นมีสมาธิกับการโน้มนาวเซน่อนเถอะ」
ยูโกพูดเช่นนั้นกับแคลร์ที่ก้มหัวลงจนสุดทั้งน้ำตา และกระตุ้นเพื่อให้เธอกลับโดยเร็ว
หลังจากมองส่งแผ่นหลังของเธอที่มุ่งไปเกลี้ยกล่อมเขาเพื่อให้เซน่อนออกมาขอโทษ ซึ่งเป็นเงื่อนไขเบื้องต้นที่สำคัญที่สุดลำดับแรก ยูโกก็กล่าวขอโทษเมลต์ด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด
「อา~……โทษทีนะ เมลต์ ว่ายังไงดีสุดท้ายก็กลายเป็นแบบนี้」
「ดีแล้ว ไม่เป็นไรหรอก รู้อยู่แล้วละว่ายูโกไม่ใช่คนที่จะมองข้ามเรื่องของทั้งสองคนในตอนนี้ได้ แต่ว่าตอบมาตามตรงสิ ยูโกยังมีความอาวรณ์กับอดีตคู่หมั้นอยู่หรือเปล่า? ที่ยอมรับคำขอนี้คงไม่ใช่ว่าเพราะอีกฝ่ายคือเด็กคนนั้นใช่ไหม?」
เมลต์ซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนเต็มไปด้วยความอิจฉาเล็กน้อย ถามยูโกขณะทำแก้มป่อง
หลังจากคิดคำตอบนั้นเล็กน้อยในระหว่างนั้น ยูโกก็ส่ายหัวเงียบๆแสดงการปฏิเสธและพูดขึ้น
「เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แม้ว่าจะเป็นคำขอของใครก็ตามแต่ฉันก็คิดว่าจะยอมรับเป็นตัวแทน ไอแซคอันตราย ต้องมีใครสักคนหยุดหมอนั่น ถึงรูปแบบจะเปลี่ยนไปแต่หากรู้สึกว่าโอกาสนั้นมาถึงก็ไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธละนะ……แต่ว่าความรู้สึกผิดต่อแคลร์เล็กน้อยมันก็มีผลอยู่ ที่แคลร์ในตอนนี้กลายเป็นแบบนั้น……เพราะฉันไม่ได้เป็นคู่หมั้นที่ดี ฉันมีส่วนรับผิดชอบที่ทำให้เกิดสถานการณ์นี้ เพื่อรับผิดชอบต่อเรื่องนั้นฉันจึงต้องต่อสู้」
「……เหรอ เข้าใจแล้ว」
เมลต์พยักหน้าเมื่อได้ฟังคำตอบของยูโกที่ว่ายังมีความรู้สึกรักและอาวรณ์ต่อแคลร์หลงเหลืออยู่ แต่ไม่ได้ยอมรับคำขอจากเธอเพราะเรื่องนั้น
ดูเหมือนว่าคำพูดของตนเองจะเป็นที่พอใจสินะ ยูโกคิดเช่นนั้นและยังคงกล่าวแสดงความรู้สึกขอบคุณต่อเธอทั้งแบบนั้น
「……ขอบคุณนะ เมลต์ คำพูดของเธอทำเอาตกใจเลยละ แค่เพราะมีคนเดือดร้อนอยู่ไม่ใช่ว่าจะช่วยเหลือโดยไม่ไตร่ตรองเลยก็ได้ ถ้าคำนึงถึงคนๆนั้นจริงๆ บางครั้งการปล่อยวางเองก็เป็นสิ่งสำคัญถูกทำให้รู้ตัวแล้ว ที่ปล่อยให้รับหน้าที่เป็นตัวร้ายขอโทษจริงๆนะ」
「……ไม่หรอก ก็เหมือนกับเด็กคนนั้นที่เคลื่อนไหวเพื่อเซน่อน ฉันเองก็แค่เคลื่อนไหวเพื่อยูโกเหมือนกัน แล้วก็ ยังไม่มั่นใจโดยสมบูรณ์เลยนะ? ถ้าพรุ่งนี้เซน่อนไม่ขอโทษยูโกละก็……ถึงแม้จะต้องลากคอยูโกฉันก็จะพากลับ!」
แฮร่~! ยูโกยิ้มเจื่อนๆกับท่าทีของเมลต์ที่ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเพื่อข่มขู่พร้อมส่งเสียงแปลกๆ
หลังจากทำเช่นนั้นเขาก็ละสายตาจากเธอและหรี่ตาจ้องมองไปยังทิศทางที่แคลร์จากไป
(……ฉันไม่มีความทรงจำในตอนที่หมั้นกับแคลร์ ที่จริงแล้วไม่ใช่คู่หมั้นของยัยนั่นเลย เป็นคนจากโลกอื่น แต่ว่าถ้าตัดสินใจจะใช้ชีวิตในฐานะยูโก เคลย์แล้ว……ความรับผิดชอบในอดีตนั้นก็ต้องยอมรับด้วย)
ความรับผิดชอบของยูโก(ユーゴ)ก็เป็นความรับผิดชอบของยูโก(雄悟)เช่นกัน อย่างน้อยตอนนี้ตนเองที่กำลังใช้ชีวิตในฐานะยูโก เคลย์ก็ควรจะรับผิดชอบต่อความผิดในอดีตของเขา
เรื่องนั้นคงเป็นความรับผิดชอบที่ควรทำให้สำเร็จของตนเองซึ่งได้เกิดใหม่เป็นเขาอย่างแน่นอน ขณะคิดเช่นนั้น……ยูโกถอนหายใจเงียบๆ และคิดถึงการประลองในวันพรุ่งนี้
