Side:เซน่อน&แคลร์ (เรื่องราวของชายผู้โง่เขลาที่หลงไปตามการยั่วยุอันงี่เง่า)
「อะไรกัน? ถูกเตรียมไว้ให้ขนาดนี้แล้ว ตัดสินใจเองไม่ได้เหรอ? เพราะแบบนั้นถึงได้ตกต่ำแบบนี้นะละ」
「อึก……!!」
ไอแซคล้อเลียนเซน่อนด้วยน้ำเสียงยียวนพร้อมกับยิ้มเยาะ
เซน่อนเบิกตากว้างต่อคำพูดนั้นและจ้องมองกลับมาที่ตนเองในระยะใกล้ เขาจึงพูดต่อ
「เอาเถอะ ถ้าทำให้ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เคลื่อนไหวมันก็ช่วยไม่ได้ละนะ อยู่แบบนั้นไปตลอดชีวิตอย่างหมาขี้แพ้ไปเถอะ」
「แก……!?」
「อ้อ โกรธซะแล้วเหรอ? แต่ว่ามันก็จริงใช่ไหมล่ะ? เธอมันหมาขี้แพ้เป็นหนอนแมลงอ่อนแอที่ตัดสินใจอะไรไม่ได้เลยสักอย่างยังไงล่ะ อย่าหัวเสียแค่เพราะสิ่งที่พูดเป็นความจริงสิ」
「บอกว่าฉันเป็นหมาขี้แพ้……!? แก……!!」
หมัดที่กำแน่นของเซน่อนสั่นเทา
สิ่งที่สั่นไม่ใช่แค่หมัด เสียงที่เปล่งออกมาจากปากเองก็ด้วย
“ได้ผล”…….ไอแซคยิ้มขณะคิดเช่นนั้น
การที่เซน่อนหลงไปตามคำยั่วยุอย่างง่ายดายจริงๆนั้นในความหมายหนึ่งมันช่างน่าเอ็นดู ขณะคิดเช่นนั้นเขายังคงเอ่ยคำพูดยั่วยุต่อทั้งๆแบบนั้น
「อนาคตของเธอมันถูกตัดสินไว้แล้ว ถ้ายังคงตกต่ำอยู่ทั้งๆแบบนี้ แคลร์ผู้เป็นที่รักจะถูกช่วงชิงไป ได้แต่คอยเฝ้าดูผมกลายเป็นวีรชนด้วยสายตาอิจฉา และเสียใจภายหลังไปตลอดชีวิต ว่าถ้าหากในตอนนั้นรับการประลองละก็ อาจจะมีอนาคตที่ต่างออกไปก็ได้……น่ะ เอาเถอะ ถึงจะบอกว่าอนาคตที่ต่างออกไปแต่ช่วงเวลาที่ต้องสูญเสียแคลร์ไปมันก็แค่เร็วขึ้นละนะ」
「หนวกหู……หุบปาก……! ฉันไม่ได้เป็นหมาขี้แพ้……!!」
「อ้อ ก็อาจจะใช่ละเนอะ เพราะไม่ได้ลงแข่งก็เลยไม่นับว่าแพ้ใช่ไหม ถ้างั้น ก็เป็นคนขี้ขลาดแมลงอ่อนแอ แล้วหลังจากนี้ก็จะเป็นหมาขี้แพ้จริงๆ ตั้งตารอเลยละ เซน่อนคุงหนอนแมลงอ่อนแอ วันที่แคลร์ตันผู้เป็นที่รักจะถูกคนอื่นช่วงชิงไปคงจะมาเยือนในสักวันสินะ? ถ้าผมกลายเป็นเจ้าของคนต่อไปของแคลร์ตันละก็ขอมาโอบกอดเธอต่อหน้าเธอนะ อยากลองทำดูสักครั้งไอ้ที่เรียกว่าNTRน่ะ……!!」
「แก แก แก……!!」
「ตอนนั้นช่วยบอกหน่อยนะ ความรู้สึกในตอนที่ตัวละครที่ชื่อชอบ ความหวังสุดท้ายที่ตัวเองเหลืออยู่กลายไปเป็นของชายอื่นน่ะ แหม น่าสนุกจริงๆเลยเนอะ……เซโตะคุงชายผู้ถูกNTR!」
「อุ อ๊าาาาาาาาา! ไอ้เวรเอ๊ยยยย!!」
「ทะ ท่านเซน่อน!!」
ถูกยียวนเรื่อยๆ ถูกโจมตีด้วยถ้อยคำยั่วยุอย่างต่อเนื่อง จิตใจของเซน่อนที่เดิมทีก็ไม่มั่นคงอยู่แล้ว ในที่สุดก็มาถึงขีดจำกัด
เมื่อผลักไอแซคกระเด็นพร้อมคำรามอย่างบ้าคลั่ง ก็ชกหมัดที่กำแน่นเข้าที่ใบหน้านั้นสุดแรง
ขณะทำเช่นนั้น เขา……ปล่อยให้ความโกรธครอบงำ และเอ่ยถ้อยคำที่ไม่ควรพูดออกมา
「จะฆ่าแม่ง จะฆ่าแม่ง!! ฉันไม่ใช่แมลงอ่อนแอไม่ใช่หมาขี้แพ้! ฉันไม่มีทางแพ้คนอย่างแก!! จะบดขยี้แกแล้วพิสูจน์เรื่องนั้นเอง!! จะรับให้เอง ไอ้การประลองน่ะ!!」
「อะ อ๊าาาา……!?」
「……ดีใจจัง ถ้างั้น เท่านี้ก็ตกลงแล้วเนอะ เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่ใครอื่น ว่าจะประลองกับผมน่ะ ขอบอกเอาไว้ก่อนถ้าทำถึงขนาดนี้แล้วบอกว่าไม่มีอะไรก็เปล่าประโยชน์นะ?」
แคลร์แสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังจ้องมองเซน่อนที่ปล่อยให้อารมณ์พาไปแล้วหลงไปตามคำยั่วยุของไปแซค
เมื่อผลักไปอย่างรุนแรงถึงขนาดนี้ แถมยังรับการท้าประลองในขณะที่ชกไอแซคมันก็ถอนตัวไม่ได้แล้ว แม้หลังจากที่ใจเย็นลงแล้วแต่ก็ตามคำพูดเขา จะบอกว่าอยากให้ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็คงทำไม่ได้
ถึงเซน่อนจะไม่ได้ยินว่าไอแซคกำลังพูดอะไร……แต่เมื่อถึงจุดที่เริ่มมีท่าทีน่าสงสัย ก็ควรจะหยุดมันแม้จะต้องฝืนดึงดันก็ตาม
เซน่อนในตอนนี้นั้นไม่มีทางเอาชนะไอแซคได้ หากพ่ายแพ้ในการประลอง และตนเองซึ่งเป็นความหวังสุดท้ายถูกช่วงชิงไปละก็ จิตใจของเซน่อนคงจะจบสิ้นโดยสมบูรณ์เป็นแน่
มีแค่เรื่องนั้นที่ต้องหลบเลี่ยงให้ได้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม……แคลร์คิดเช่นนั้น หลังจากคิดในหัวอย่างหนักเธอก็ขอเดิมพันด้วยความหวังอันริบหรี่ แล้วพูดกับไอแซค
「ระ รอก่อนค่ะ ท่านไอแซค! ……ตามที่ท่านเห็น ท่านเซน่อนในตอนนี้ไม่ได้มีสภาพจิตใจที่จะประลองได้เลยค่ะ แม้จะรับการประลองไปทั้งๆแบบนี้แต่ผลลัพธ์มันก็ชัดเจนแล้วค่ะ」
「อ้อ ก็นะ ก็คงแบบนั้นแหละ แต่ว่านะ เพราะแบบนั้นจะแสร้งทำเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นไม่ได้หรอกนะ? ก็เพราะผมถูกหมอนี่ชกนี่นา พูดถึงขนาดว่าจะฆ่ากันเลยเนี่ยไม่มีเหตุผลให้ยอมถอยหรอกนะ?」
แม้จะเป็นความจริงแต่หมัดของเซน่อนก่อนหน้านี้ก็แทบจะไม่มีผลอะไรเลย ทว่าถึงอย่างนั้นไอแซคก็ตอบกลับแคลร์เช่นนั้นราวกับว่าตนเองเป็นเหยื่อ
ขณะจ้องมองกลับไปหาเขาที่เป็นเช่นนั้น แคลร์ก็เอ่ยคำพูดเพื่อเชื่อมโยงถึงความหวังสุดท้าย
「สิ่งที่ท่านไอแซคกล่าวเข้าใจดีค่ะ แต่ว่า แต่ว่า……กับการต่อสู้ท่านเซน่อนในตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้จริงๆค่ะ ตรงนี้ได้โปรดช่วยยอมรับข้อเสนอในการ“แต่งตั้งตัวแทน”ได้ไหมคะ?」
「ตัวแทน? หมายความว่าให้ใครสักคนมาสู้กับผมแทนเซน่อนเหรอ?」
「……ค่ะ ได้โปรดขอความกรุณาด้วยค่ะ โปรดอนุญาตให้คนอื่นมาประลองในฐานะตัวแทนของท่านเซน่อนด้วยเถอะค่ะ……!!」
แคลร์ก้มหัวลงจนสุด พร้อมขอร้องอย่างสุดชีวิต
หลังจ้องมองสภาพเธอเช่นนั้น……ไอแซคก็เปิดปากพูดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มอย่างกะทันหัน
「……ได้สิ จะช่วยรับข้อเสนอนั้นให้ เพราะผมใจดีนี่นา จะช่วยรับฟังความเอาแต่ใจของเด็กผู้หญิงที่จะกลายเป็นของผมให้ละ แต่แค่ ก็นะ……ไม่คิดว่ามันจะเป็นไปตามความหวังของเธอหรอก」
「อึก……!」
ขณะพูดเช่นนั้น ไอแซคยื่นมือไปที่หน้าของแคลร์ และทำให้เธอเงยหน้าขึ้น
เขาใช้มือยกคางขึ้น และจ้องมองใบหน้าอันงดงามเรียบร้อยของเธออย่างจริงจังในระยะใกล้ แล้วพูดขึ้นโดยไม่ปิดบังความปรารถนา
「การประลองเอาเป็นพรุ่งนี้เที่ยงแล้วกัน หากเรื่องนั้นจบลง……เธอจะเป็นของผม ในทุกวันตั้งแต่วันพรุ่งนี้ตั้งตารอเลยละ แคลร์……!」
ความรู้สึกหนาวเย็นแล่นผ่านกระดูกสันหลังของแคลร์ เซน่อนที่บ้าคลั่งได้คว้าตัวเขาไว้
แคลร์จ้องมองการทะเลาะกันของทั้งสองคนที่เกิดขึ้นตรงหน้า เมื่อตระหนักได้อีกครั้งถึงความอันตรายของไอแซค ก็ตัดสินใจว่าจะต้องปกป้องเซน่อนจากเขาที่เป็นเช่นนั้นให้ได้ เธอจึงเริ่มออกเคลื่อนไหว
