-ศึกแห่งเปลวเพลิง! ยูโกVSไอแซค!!-
ฟังก์ชั่นใหม่และหน้าที่ของวิศวกร
「ฟิ้ว~……ประมาณนี้ล่ะมั้ง? หนักกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ เจ้านี่」
「……เฮ้ยๆ เอาจริงเหรอเนี่ย มันเป็นฟังก์ชั่นที่อยู่ในขั้นทดลองเองนะ? ใช้ไอ้นั่นได้ถึงขนาดนี้เนี่ย เป็นสัตว์ประหลาดรึไง?」
ณ โรงงานปฏิบัติการที่ไม่มีใครอยู่ มีเงาสองเงาอยู่ในพื้นที่ทดสอบนั้น
ตัวตนแท้จริงนั้นของทั้งสองเงาคือยูโกที่ปลดเปลื้องบลาสเตอร์แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ กับแองเจิลที่แสดงสีหน้าดีใจ30เปอร์เซ็นต์ ตกใจ70เปอร์เซ็นต์ขณะจ้องมองเขาที่เป็นเช่นนั้น
「ได้ข้อมูลดีๆไหม? ดูท่าจะเป็นประโยชน์กับการใช้งานจริงของฟังก์ชั่นใหม่หรือเปล่า?」
「อา สมบูรณ์แบบ! เก็บเกี่ยวได้มากกว่าที่คิดไว้อีกละ!」
เมื่อยูโกออกจากพื้นที่ทดสอบขณะแสดงท่าทางการเดินที่ดูเหนื่อยล้าอย่างผิดปกติถามเรื่องนั้นกับแองเจิล เธอก็ตอบเช่นนั้นพร้อมแสดงความตื่นเต้นออกมา
ยูโกยิ้มให้กับท่าทางของเธอที่สนุกสนานที่สุดเท่าที่เคยมีมา ทว่าถึงตรงนั้นอาการเวียนหัวก็เข้าโจมตีจนเกือบจะล้มไปข้างหน้า
「อุก โอ๊ะ……」
「ยะ ยูโก!? โอเคไหม!?」
「โทษที แต่ว่าไม่ได้อยู่ในสภาพที่ทำให้ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นหรอก」
「อย่าฝืนนะ จับไว้สักพักสิ!」
แองเจิลรับและสวมกอดยูโกที่กำลังจะล้มไปข้างหน้าจากด้านหน้า และพูดขึ้นขณะจับเขาซึ่งพยายามจะแยกจากตนเองไว้
แม้จะเป็นแค่การกอดอย่างง่ายๆแต่มันก็น่าอาย ยูโกรู้สึกอึดอัดเพราะถูกกดด้วยหน้าอกเด้งดึ๋งของเธอที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดหมีช่างหากเป็นไปได้ก็อยากจะให้ปล่อยทว่า ดูเหมือนแองเจิลจะไม่ได้ตั้งใจทำเช่นนั้น
「……ขอโทษนะ ที่ทำให้นายรับภาระหนักเกินไป ฟังก์ชั่นนั้นยังจำเป็นต้องปรับปรุงอีก」
「ก็นะ อาจจะละนะ แต่ว่าในฐานะไพ่ตายในยามฉุกเฉินก็ใช้ได้ดีแล้วนี่นา?」
「แต่ถึงอย่างนั้นมันก็อันตรายเกินไป บอกตามตรงคิดว่าจะเปิดใช้งานแล้วคงไว้แค่10วิก็พอ แต่เพราะนายแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการปรับตัวซึ่งเหนือว่าที่คิดไว้ เลยส่งผลต่อการรวบรวมข้อมูลและใช้เวลานานแต่ว่า……การที่ผลลัพธ์นั้นกลายเป็นแบบนี้แสดงว่าการใช้งานจริงยังอีกยาวไกลละ」
ตุบ ตุบ……แองเจิลตบหลังยูโกอย่างอ่อนโยนราวกับปลอบเด็ก
พอทำแบบนั้นขณะกอดมันก็ยิ่งเร่งให้รู้สึกอายขึ้นอีกเพราะงั้นอยากให้หยุดยูโกคิดเช่นนั้น แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเธอที่ความตื่นเต้นก่อนหน้านี้กลายเป็นความเสียใจ ก็พูดอะไรไม่ออก
「ยูโก……ฉันในฐานะวิศวกร มีหน้าที่รับผิดชอบชีวิตของนาย การคิดแค่ว่าทำให้บลาสเตอร์แข็งแกร่งขึ้น และมองข้ามภาระที่นายต้องแบกรับมันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นน่ะ ความคิดนั้นมันปลิวออกไปจากหัวเมื่อได้เห็นความสำเร็จของนาย การที่นายกลายเป็นแบบนี้เป็นความรับผิดชอบของฉัน ขอโทษจริงๆ」
「อย่าคิดมากเลย ฉันเองก็เหลิงเกินไปเหมือนกัน มันสุดยอดจริงๆเลยละ ฟังก์ชั่นใหม่นี้ ถ้าเสร็จสมบูรณ์ละก็ต้องเป็นการเพาเวอร์อัพสุดเหลือเชื่อไม่ผิดแน่ละ」
「อา นั่นสินะ แต่ว่าหนทางมันยังอีกยาวไกลละ……เอาละ ได้เวลาจบการกอดขอโทษแล้วล่ะมั้ง เพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ได้สัมผัสหน้าอกของฉันไหม?」
「ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก ถึงจะถูกกอดแต่ประหม่าเกินไปจนรับรู้สัมผัสไม่ได้เลย」
เพราะฝากร่างกายให้ดูแลสักพัก พลังกายจึงฟื้นฟูมาเพียงพอแล้ว
เมื่อรู้สึกว่าแขนของแองเจิลที่กอดตนเองคลายออกยูโกก็แยกตัวออกจากสภาพที่กำลังซบเธอ และค่อยๆยืดคอหมุนหัวไหล่
หลังจากทำเช่นนั้นเมื่อบอกแองเจิลผ่านสายตาว่าถึงจะยังไม่หายเหนื่อยโดยสมบูรณ์แต่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวร่างกาย หลังเธอยิ้มเล็กน้อยก็เริ่มพูดพร้อมกับวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้รับจากการทดสอบก่อนหน้านี้
「……อัตราการเพิ่มประสิทธิภาพอยู่ที่ประมาณ200เปอร์เซ็นต์ตามที่คาดการณ์ไว้ ฟังก์ชั่นอื่นเองก็ทำงานได้โดยไม่มีปัญหา ปัญหาคือไทม์ลิมิตอย่างที่คิดไว้……มันเป็นภาระต่อร่างกายของนายละนะ」
「อื~ม……ตรงนั้นมีแค่ฉันจะต้องฝึกฝนล่ะมั้ง ฝึกฝนตัวเองให้รับมือกับภาระและปัญหา! เป็นประโยคเดียวที่สามารถทำอะไรได้ยังไงล่ะ」
「อย่ามาพูดบ้าๆ มันไม่ใช่ปัญหาแบบนั้นสักหน่อย ก็บอกไปเมื่อกี้แล้วใช่ไหมล่ะ? ว่าฉันในฐานะวิศวกรมีหน้าที่รับผิดชอบชีวิตของนาย……ถึงจะมีบ้างที่มันอาจจะช่วยไม่ได้ แต่การติดตั้งฟังก์ชั่นที่สร้างภาระให้กับร่างกายของนายมันไม่ใช่อะไรเลยนอกจากปัญหา ยังไงก็เถอะ เรื่องนี้จะปรับปรุงยังไงล่ะเนี่ย……?」
แองเจิลเริ่มคิดเกี่ยวกับการปรับปรุงฟังก์ชั่นใหม่ขณะจ้องมองข้อมูลที่ได้รับ
ยูโกจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเธอที่เป็นเช่นนั้นและข้อมูลที่ตนเองไม่เข้าใจสลับกันไปมา หลังจากเงียบไปสักพักก็พูดขึ้น
「นี่ ในปัจจุบันถ้าจะใช้ฟังก์ชั่นนี้ สามารถใช้งานได้มากสุดกี่นาทีเหรอ?」
「อ๋า? ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ?」
「เปล่าหรอก แค่สนใจนิดหน่อย ถ้าจะใช้ฟังก์ชั่นนี้โดยไม่ให้ร่างกายของฉันรับภาระหนัก มันมีขีดจำกัดประมาณไหนควรรู้เอาไว้ก่อนใช่ไหมล่ะ?」
แองเจิลหันสายตาไปด้วยความสงสัยขณะจ้องมองยูโกด้วยหางตา
และหลังจากจ้องมองเขาอย่างต่อเนื่องเธอก็ถอนหายใจ แล้วตอบคำถามนั้นด้วยเสียงเบาๆ
「……สำหรับใช้ในการต่อสู้ ถ้าคิดถึงภาระที่นายต้องแบกรับก็……ห้านาที ขอเตือนไว้ก่อนเลยว่าห้ามใช้มากกว่านั้น」
「ห้านาที……อย่างนี้นี่เอง ห้านาทีสินะ รับทราบ」
「ขอบอกเอาไว้ก่อน นี่เป็นเรื่องที่ถ้าใช้ตามที่เป็นอยู่แบบนี้นะ? แน่นอนว่าไม่ควรใช้ฟังก์ชั้นนี้ หยุดสร้างกลยุทธ์ต่อสู้โดยคิดว่าจะใช้มันเลยนะ! ถึงจะปล่อยไว้แบบนี้เพราะต้องใช้บ่อยๆเพื่อรวบรวมข้อมูล แต่ถ้าคิดแบบนั้นอย่าลืมนะว่าฉันสามารถเอาฟังก์ชั่นนี้ออกได้ทุกเมื่อ!」
「เข้าใจแล้วน่า ไม่ได้ตั้งใจจะขัดคำพูดของวิศวกรส่วนตัวสักหน่อย เอา~ละ เหงื่อออกเยอะด้วยสิไปอาบน้ำแล้วกันเนอะ!」
「อ๊ะ!? ยูโก! นี่นายเข้าใจจริงๆใช่ไหมน่ะ!? เฮ้ย!」
「เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว! ถึงแม้จะพุ่งไปข้างหน้าด้วยจิตวิญญาณแห่งการเสียสละตัวเองแต่ก็ไม่ทำให้ใครมีความสุขเข้าใจมากับตัวแล้วละ! จะไม่ทำให้เธอต้องร้องไห้หรอกเพราะงั้นวางใจเถอะ!」
「ใครเขาจะร้องไห้กัน ไอ้เจ้าบ้านี่! อย่ามาพูดด้วยท่าทางเท่ๆสิยะ!」
พูดเช่นนั้น และวิ่งออกจากโรงงานปฏิบัติการราวกับหลบหนี แองเจิลตะโกนใส่แผ่นหลังของยูโกและนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความขุ่นเคือง
ตุบ เสียงที่มีขนาดใหญ่ดังขึ้น สาเหตุคงไม่ได้มาจากก้นของเธอที่มีขนาดใหญ่อย่างแน่นอน
เธอจ้องข้อมูลขณะแสดงสีหน้าปั้นยาก และพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงลำบากใจ
「ถึงจะเป็นฟังก์ชั่นอันตรายแต่ว่า……ประสิทธิภาพมันคุ้มค่ากับความเสี่ยงนั้น แถมปัญหาคือมันใช้งานได้ละนะ……」
จริงๆแล้วมันควรจะจบลงแค่ระดับทดลองขั้นต้นเท่านั้น แต่ยูโกได้ปรับตัวเข้ากับฟังก์ชั่นนี้แล้วดังนั้นผลลัพธ์จึงได้ข้อสรุปออกมาว่าสามารถใช้งานได้
อย่างไรก็ตาม ฟังก์ชั่นนี้สร้างภาระและความเสี่ยงอย่างมากให้กับผู้ใช้งาน จะใช้ต่อเนื่องไปทั้งๆแบบนี้ไม่ได้
เพื่อชดเชยวิธีการโจมตีระยะไกลซึ่งเป็นจุดอ่อนของบลาสเตอร์ จึงมีแผนใหม่ในการออกแบบโดยใช้คริสตัลเวทมนตร์ธาตุไฟทว่า……การที่มันให้ผลลัพธ์ที่เหนือความคาดหมายทั้งดีทั้งแย่คือบ่อเกิดของความกังวลใจ
「ควรปรับปรุงแบบไหนดีนะ เป็นปัญหาที่ยุ่งยากจริงๆแฮะ……」
ในฐานะวิศวกรอุปกรณ์เวทมันเป็นความท้าทายที่คุ้มค่า ทว่าตรงนั้นเมื่อมีชีวิตของคนที่เชื่อใจตนเองเป็นเดิมพันมันกดดันอย่างมาก
แองเจิลตรวจสอบข้อมูลพร้อมกับรู้สึกได้ถึงความกดดันที่จนถึงตอนนี้มันเทียบกันไม่ได้เลย และใช้สมองคิดอย่างหนักเกี่ยวกับแผนการเสริมแกร่งบลาสเตอร์
———————————————-
-ฟะ ฟังก์ชั่นใช้งานแบบจำกัดเวลามันคืออะไรกันนะ
