หลังคลี่คลายคดี ณ คาเฟ่
「สองคนนั้นจบลงโดยไม่บาดเจ็บร้ายแรงอะไร ตอนนี้ยอมรับการสอบสวนอย่างเชื่อฟังอยู่ละ บัซเองก็คงเพราะผลกระทบจากดาบมารหายไปแล้วล่ะมั้ง ได้รับรายงานมาว่านิสัยเยือกเย็นตามแบบเดิมกลับคืนมาแล้ว」
「งั้นเหรอ……! ดีใจจริงๆ……!」
หลายวันหลังจากคดี ความเสียหายจากการต่อสู้ซ่อมแซมเสร็จแล้ว พวกยูโกมารวมตัวกันที่คาเฟ่ที่กำลังจะเปิดใหม่อีกครั้งตั้งแต่พรุ่งนี้ และรับฟังรายงานจากจินบะที่รู้เรื่องราวหลังจากนั้น
เยนหลังจากที่ได้ฟังสถานการณ์ของซังกะและบัซจากเขาก็แสดงสีหน้าโล่งใจ พร้อมรับฟังเรื่องราวหลังจากนี้ของทั้งสองคน
「ถึงซังกะจะมีประวัติอาชญากรรม แต่ในครั้งนี้เป็นสถานการณ์ที่ให้ความร่วมมือเพราะถูกข่มขู่ เมื่อคำนึงถึงการที่ให้ความร่วมมือต่อการสอบสวนอย่างดีแล้วก็น่าจะได้รับพิจารณาให้ถูกปล่อยตัว ส่วนทางบัซนั้น……เป็นคนร้ายหลักในคดีปล้นทรัพย์ คงจะเลี่ยงบทลงโทษไม่ได้ ยังไงก็จำเป็นต้องสังเกตอาการว่าผลกระทบจากดาบมารหายไปหมดแล้วหรือเปล่าด้วย คงต้องอยู่ภายใต้การดูแลของหน่วยรักษาความปลอดภัยไปสักระยะละนะ」
「งั้น เหรอคะ……ช่วยไม่ได้สินะคะ……」
「แต่ว่า แบบนั้นอาจจะดีแล้วก็ได้นะ คนที่มอบดาบมารอาจจะมาปิดปากบัซก็ได้ แต่ถ้าหน่วยรักษาความปลอดภัยคอยสอดส่องคงจะปลอดภัยใช่ไหมล่ะ?」
「เป็นการตัดสินใจที่คำนึงถึงในส่วนนั้นด้วย ทว่า ผู้บงการที่มอบดาบมาร……เป้าหมายของคนสวมฮูดดำยังไม่ทราบแน่ชัด คนที่มองทะลุถึงอารมณ์ด้านลบของบัซแล้วล่อลวง อาจจะมอบดาบมารให้แต่ถึงอย่างนั้นมันก็น่าจะมีผู้มีคุณสมบัติที่ดีมากกว่านี้คนอื่นอยู่อีกมากมาย ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลือกบัซ」
「ผู้บงการที่เคลื่อนไหวอยู่เบื้องหลังคดี คนสวมฮูดดำ……พอคิดว่ายังมีคนแบบนั้นซ่อนอยู่ในเมืองนี้แล้วก็น่ากลัวจังนะครับ」
「หน่วยรักษาความปลอดภัยจะทุ่มเทพลังทั้งหมดไล่ล่ามันเอง จะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้บัซคนที่สอง และสามถือกำเนิดขึ้นมาให้ได้」
ตอบรับคำพูดของฟี่ที่รู้สึกเป็นกังวล จินบะซึ่งมีตำแหน่งในหน่วยรักษาความปลอดภัยพูดขึ้นพร้อมทุบหน้าอกเพื่อคลายความกังวลของเขา
ถึงคดีหนึ่งจะคลี่คลายแล้ว แต่ความมืดมิดอย่างอื่นซึ่งซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังนั้นก็ได้ปรากฏขึ้นมาอีก ในขณะที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศแปลกๆต่อสถานการณ์ที่ไม่สามารถยินดีได้มากนักเช่นนั้น มาสเตอร์ซึ่งในมือถืออาหารจำนวนมากมาจากครัวก็พูดกับทุกคนด้วยน้ำเสียงสดใส
「ครับๆ เรื่องคดีพอแค่นั้นแหละ! เพราะต้องขอบคุณทุกคนที่ช่วยเหลือหลายๆอย่างละนะ! เพื่อฉลองการกลับมาเปิดร้านอีกครั้ง กรุณาทานให้เต็มที่เลยนะครับ!」
「หว๋า……! จะดีเหรอคะ!?」
「แน่นอน! เพราะที่ร้านนี้และเยนปลอดภัยต้องขอบคุณพวกเมลต์จังละนะ! นี่ก็เป็นการตอบแทนเรื่องนั้นแหละ!」
「ว้า~ย ไชโย~! ถ้างั้นไม่เกรงใจ……จะทานแล้วนะค้-า!!」
เมลต์ยื่นมือออกไปพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ไปหาอาหารที่ดูน่าอร่อยอย่างพิซซ่าและมันฝรั่งทอด
ในขณะที่เธอช่วยปัดเป่าบรรยากาศอันหนักอึ้งเล็กน้อยออกไปในพริบตาและทานอาหารอย่างมีความสุข มาสเตอร์ที่นำอาหารมาก็พูดกับจินบะ
「คุณจินบะ หากคนที่ชื่อซังกะถูกปล่อยตัวแล้วช่วยบอกให้มาร้านนี้ด้วยนะครับ ถ้าหมอนั่นกับบัซถูกปล่อยตัวก็คิดว่าจะจ้างเอาที่ร้านนี้ครับ ถึงปากจะไม่ดีแต่ก็เป็นพวกที่คอยเอาใจใส่เพื่อนเป็นอย่างดีครับเลยไม่อยากปล่อยเอาไว้……」
「……เข้าใจแล้วครับ จะบอกทั้งสองคนอย่างแน่นอนครับ」
ไม่ใช่แค่เยน แต่จะดูแลซังกะและบัซที่ก่อความเสียหายให้พวกตนเองในคดีนี้ด้วย จินบะพยักหน้าอย่างมั่นคงให้กับมาสเตอร์ที่พูดเช่นนั้น
ขณะเฝ้ามองมาสเตอร์ที่ก้มหัวขอบคุณให้เขา เมลต์ก็พูดกับเยน
「ดีจังเลยนะเยน! ได้อยู่ด้วยกันสามคนอีกครั้งแล้วน่ะ!」
「อื้ม! ……ฉันจะพยายามนะ เพื่อในตอนที่บัซออกมาจะได้ไปต้อนรับด้วยกันกับซังกะ เพื่อที่จะพูดได้ว่าที่นี่คือสถานที่ของบัซ จะพยายาม!」
「ต้องตั้งใจแบบนั้นแหละ! ฉันเองก็จะคอยเป็นกำลังใจให้ในฐานะเพื่อนเหมือนกันนะ เยน!」
ยูโกยกนิ้วโป้งให้เธอ พร้อมคอยเชียร์เยนที่สาบานว่าจะเริ่มต้นใหม่ด้วยกันสามคน
เมื่อมองดูกระแสจนถึงตอนนี้ แม้จะมีปัญหามากมายแต่ก็ดูเหมือนจะจบลงอย่างมีความสุขทว่า……มีเพียงคนเดียว มีบุคคลที่กำลังแสดงความโกรธอยู่
「ยูโก……! อะไร~กันพยายามปิดฉากด้วยบรรยากาศดีๆอยู่เหรอ? ลืมไปแล้วเหรอว่าอุปกรณ์สื่อสารของฉันยังไม่ได้คืนเลยน่ะ?」
「กุเอ๋!? อะ แอง!?」
ขณะมีเส้นเลือดบนหน้าผาก ขณะกำหมัดแน่น แองเจิลตบไหล่ของยูโกและเอ่ยคำพูดซึ่งแสดงอารมณ์โกรธที่มีต่อเขา
ยูโกที่ถูกกดดันด้วยเปลวเพลิงแห่งโทสะเบื้องหน้าได้พูดข้อแก้ตัวอย่างเอาเป็นเอาตาย
「มะ ไม่สิ ขอโทษด้วย! แต่ว่านั่นไงล่ะ! บอกแล้วว่าถ้าการสืบสวนเสร็จแล้วจะคืนให้นี่นา อย่าโกรธขนาดนั้นเลยนะ? นะ!?」
「เรื่องนี้จะไม่ให้โกรธได้เหรอ! ถ้าไม่โดนขโมยไปตั้งแต่แรกเรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น! เพราะงั้นเพื่อเป็นการลงโทษฟังก์ชั่นเปลี่ยนรูปร่างรอคเก็ตที่แขนของบลาสเตอร์จะถูกลบออกละ!」
「เออออ๋!? รอเดี๋ยวก่อนสิ! ยังไม่ได้ทำรอคเก็ตดริลคิกเลย! ช่วยรออีกสักหน่อยเถอะนะ!」
「ฟังก์ชั่นที่มันไม่เสถียรแบบนั้นปล่อยเอาไว้แบบนั้นมันก็ไม่มีความหมายใช่ไหมล่ะ! เดิมทีถ้าจะบินบนฟ้าที่ที่ควรจะติดตั้งรอคเก็ตมันไม่ใช่แขนแต่เป็นข้างหลัง!」
「แบบนั้นมันก็อาจจะใช่อยู่หรอกแต่ว่า……ตรงนั้นมันคือสิ่งที่เรียกว่าความสุนทรีย์ของฮีโร่ อะไรทำนองนั้นน่ะ……」
「……อ้อ~ งั้นเหรอ ไม่พอใจกับการที่ยื่นมือไปยุ่งกับบลาสเตอร์ใช่ไหม? ถ้างั้นคงต้องลงมือทำเรื่องนั้นเรื่องนี้กับฟี่แทนแล้วสินะเนี่ย?」
「อุเอ๋!?」
ขณะพูดเช่นนั้น แองเจิงจับไหล่ของฟี่แล้วดึงเข้ามาไปหาตนเอง
เขาที่ร้องออกมาด้วยความตกใจถูกยึดไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง พร้อมถูกลูบหัวด้วยแขนอีกข้าง เธอพูดขึ้นขณะพยายามแสดงให้ยูโกดู
「เอา~ละ จะทำเรื่องแบบไหนดีนะ~? จะเอาใจใส่อย่างเต็มที่แทนบลาสเตอร์ให้เองเพราะเตรียมใจไว้เลยนะ~?」
「อะวะวะวะ……! พะ พี่~ ช่วยด้วย~……!」
「สต็อบ! สต็อบ! ขอโทษด้วย! จะลบฟังก์ชั่นรอคเก็ตอาร์มออกก็ได้! จะเอาอุปกรณ์สื่อสารกลับคืนมาโดยเร็ว! เพราะงั้นช่วยอย่าลงมือกับฟี่เลยนะ~!!」
เสียงกรีดร้องของพี่น้องเคลย์ที่ได้รับการข่มขู่จากแองเจิล และเสียงหัวเราะของทุกคนที่เฝ้ามองภาพนั้นดังก้องภายในร้าน
ด้วยเหตุนี้ คดีนี้ที่ได้มาถึงจุดสิ้นสุดก็ได้จบลงอย่างดงามท่ามกลางบรรยากาศสดใสของผู้คนมากมายและความวุ่นวายเล็กน้อย เหมือนอย่างรายการโทกูซัตสึ
……ใช่ หากมันจบลงเพียงเท่านี้ก็คงจะเป็นเรื่องราวสมบูรณ์แบบที่เป็นการจบตอนของรายการโทกูซัตสึ
ทว่า เรื่องราวมันไม่ได้จบเพียงเท่านี้ เรื่องราวต่อไปมันไม่มีทางเริ่มขึ้นในบรรยากาศที่สนุกสนานได้
“เรื่องราวต่อเนื่อง”เพิ่มเติมหรือเพิ่มความไม่สบายใจอีกเล็กน้อย จะบอกเล่าจากปากของจินบะหลังจากนี้
