คนร้าย ถูกพบแล้ว!
ซังกะเข้าใกล้ยูโกใบหน้าที่ดูวายร้ายก็ยิ่งดูร้ายขึ้นอีกด้วยความโกรธ
ขณะหันหน้าจ้องมองตรงๆและไม่เกรงกลัวต่อท่าทีของเขาที่เป็นเช่นนั้น ยูโกก็พูดขึ้น
「ก็ง่ายๆนั่นละ นายก่อนหน้านี้กับเมลต์ที่โน้มน้าวเยนว่าไม่ให้หนี พูดแบบนี้สินะ? 『ถ้าต้องถูกทำให้เป็นคนร้ายด้วยอุปกรณ์เวทงี่เง่าแค่ชิ้นเดียวแบบนั้นซึ่งเรียกไม่ได้ว่าเป็นคำให้การกับหลักฐานของคนที่ไม่รู้ว่าจะเชื่อได้หรือเปล่าละก็ หนีไปซะดีกว่า』น่ะ……」
「แล้วเรื่องที่พูดนั้นมันแปลกตรงไหน? เรื่องที่ฉันพูดมันมีอะไรผิดเรอะ!?」
「ถ้าเว้นเรื่องถูกหรือผิดเกี่ยวกับส่วนที่บอกว่าให้เยนเป็นผู้ร้ายหลบหนีละก็ ก็นะในความเห็นของฉันมันผิดอย่างไม่ต้องสงสัยละ แต่ว่าเรื่องที่ฉันคาใจไม่ใช่ตรงนั้นหรอก」
ขณะพูดเช่นนั้น ยูโกหยิบหลักฐานที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะ……อุปกรณ์สื่อสารที่ทำตกไว้ที่ไหนสักแห่งเมื่อวาน
ขณะที่แสดงสิ่งนั้นให้ซังกะดูและจ้องมองเขาตรงๆ ยูโกก็พูดขึ้น
「ซังกะ นายทำไมถึงรู้ว่าเจ้านี่คืออุปกรณ์เวทงี่เง่าล่ะ?」
「อ๋า? ……อ๊ะ!?」
ในชั่วครู่ ซังกะแสดงสีหน้าเหมือนไม่เข้าใจว่ายูโกกำลังพูดอะไรอยู่ทว่า……ในเวลาเดียวกันที่ตระหนักได้ถึงความผิดพลาดของตนเอง ความคิดที่ว่าซวยแล้วภายในใจก็ปรากฏออกมาผ่านสีหน้าทั้งๆอย่างนั้น
ตอบรับต่อปฏิกิริยานั้น จินบะก็อธิบายให้ทุกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้แทนยูโกต่อ
「ของที่ถูกทิ้งไว้นี้เป็นของที่คนร้ายทำตกไว้ในที่เกิดเหตุครับแต่ว่า ถ้ามองผิวเผินจะเห็นเป็นแค่อุปกรณ์เล็กกะทัดรัดเท่านั้น ที่จริงแล้วทั้งฉันทั้งคุณรอมเมโลที่ไม่ได้ตรวจสอบโดยละเอียด จนกระทั่งถูกอธิบายให้ฟังก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้านี่คืออุปกรณ์เวท แต่ว่า นายที่แค่ชำเลืองมองเจ้านี่ในสถานที่แห่งนี้ กลับเรียกอุปกรณ์เล็กกะทัดรัดนี้ว่าอุปกรณ์เวทงี่เง่าโดยไม่ลังเลอะไรเลย……ตามที่ยูโกพูด แบบนี้มันเป็นเรื่องผิดธรรมชาติจริงๆนะ」
「ขอพูดเผื่อเอาไว้ก่อน ในระหว่างการสนทนาคนที่เรียกเจ้านี่ว่าอุปกรณ์เวทมีแค่นายนะ ถึงทั้งเมลต์ทั้งมาสเตอร์ที่รู้สถานการณ์จะบอกว่าเป็นของติดตัวของฉันแต่ไม่ได้พูดคำว่าอุปกรณ์เวทสักคำเลย ทั้งอย่างนั้นทำไมนายถึงรู้ว่าสิ่งนี้คืออุปกรณ์เวทล่ะ? ช่วยให้คำอธิบายที่น่าเชื่อถือได้ไหม?」
「คึก อุก……!」
ซังกะกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด และเริ่มพูดจาอึกอักพร้อมแสดงสีหน้าลำบากใจ
ท่าทีกดดันก่อนหน้านี้ลอยหายไป ทำได้แค่ครวญคราง จินบะจึงไล่ต้อนเขาต่อ
「ยูโก ขอถามคำถามหนึ่งได้ไหม? นายก่อนหน้านี้บอกว่าเข้ามาในร้านนี้ทันทีที่หน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามาแต่ว่า……ทั้งสองคนนี้ได้เข้ามาในร้านหลังจากนั้นไหม?」
「ไม่นะ ไม่เห็นเลย……」
「ก็หมายความว่า ทั้งสองคนนี้เข้ามาในร้านเร็วกว่ายูโก ทว่า ภายในร้านก็อย่างที่เห็นอยู่ในสภาพที่ไม่มีลูกค้าอยู่เลยสักคน ทันทีที่เจ้าพวกนี้มาก็น่าจะรู้ได้ทันที เจ้าพวกนี้เข้ามาในร้านเวลาไหนกันแน่?」
「……หรือว่า จะบอกว่าเข้ามาในร้าน“ด้วยกันกับพวกเรา”งั้นเหรอ? บ้าน่า! ถ้าพวกคนแบบนี้ปะปนมาก็น่าจะรู้ได้ทันที――ห๊ะ!?」
จินบะชี้ให้เห็น แม้รอมเมโลจะพยายามปฏิเสธเรื่องนั้น แต่เมื่อตระหนักได้ถึงความเป็นไปได้ที่มีระหว่างนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
จินบะพยักหน้าอย่างแรง และแสดงความคิดเห็นราวกับบอกให้เขาที่กำลังหน้าซีดฟัง
「มันเป็นเพียงแค่ความเป็นไปได้เท่านั้นครับ แต่ถ้าคิดแบบนี้มันก็ลงล็อคพอดี ว่าทั้งสองคนนี้“มีวิธีอะไรบางอย่างสำหรับปลอมตัวเป็นคนในหน่วยรักษาความปลอดภัยอยู่”……หากใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกตนเองจะเปลี่ยนเป็นเยนซึ่งเป็นผู้ต้องสงสัย」
「ถ้างั้น ถ้างั้น……จะบอกว่าทั้งสองคนนี้เป็นคนร้ายในคดีปล้นทรัพย์แล้วพยายามโยนความผิดให้เยนเหรอ!?」
「ที่ถูกต้องคือด้วยการหันเหสายตาอันเคลือบแคลงของหน่วยรักษาความปลอดภัย คงจะพยายามนำเธอกลับไปเป็นพวกพ้อง คุณรอมเมโล คุณน่ะถูกทำให้เคลื่อนไหวไปตามความคิดของเจ้าพวกนี้โดยสมบูรณ์ ถ้าสืบสวนอย่างถูกต้องโดยไม่ตัดสินว่าเยนคือคนร้ายตั้งแต่แรก เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น……」
「คึก อึก……!?」
ถูกอาชญากรใช้ประโยชน์จากมุมมองที่คับแคบและความคิดฝังหัวอันรุนแรงที่ว่ายังไงซะเขาก็เป็นเจ้าหน้าที่สืบสวน ในระหว่างที่รอมเมโลสูญเสียคำพูดต่อความจริงนั้น เยนซึ่งอยู่ในสภาพที่ไม่อยากเชื่อก็ถามซังกะ
「ทั้งสองคน……เป็นคนร้ายจริงๆเหรอ? เพื่อให้ฉันกลับไปเป็นพวกพ้องเลยทำเรื่องปล้นทรัพย์เหรอ? ไม่พอใจที่ฉันแยกจากทั้งสองคนขนาดนั้นเลยเหรอ……? ตอบหน่อยสิ ซังกะ……!!」
「……ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ เยน! พวกฉันกับเธอน่ะ――เอ๊ะ?」
――ฉึก เกิดเสียงแหลมคมดังขึ้น
ซังกะพยายามจะเรียกร้องอะไรบางอย่างกับเยนอย่างสิ้นหวังทว่าเมื่อได้ยินเสียงนั้นและมองลงไป……ก็เห็นปลายดาบแทงเข้าไปยังสีข้างของตนเองพร้อมมีเลือดค่อยๆไหลผ่านเสื้อผ้า
「ซัง กะ……!?」
「อุ อั๊ก……」
ซังกะทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาเยนที่ตกตะลึงและไม่เข้าใจสถานการณ์
บุคคลซึ่งยืนอยู่เบื้องหลังเขาที่ทรุดลงไป มองเหยียดหยามไปที่เขาซึ่งเป็นเช่นนั้นพร้อมพูดราวกับโยนสิ่งของทิ้งขว้าง
「……ไร้ประโยชน์ชะมัด ทั้งที่อีกนิดเดียวแท้ๆ ทั้งที่อีกนิดเดียวผมก็จะได้อยู่ด้วยกันกับเยนตลอดไปแท้ๆ……!」
「บัซ……!? คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไปน่ะ!?」
「รู้สิ รู้อยู่แล้วละ เยน……! ไม่ยอมให้ทิ้งผมไว้แล้วไปที่ไหนสักแห่งหรอก ผมชอบเธอ อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป เพราะงั้น เพราะงั้นละ――」
บัซสลัดคราบในฐานะชายหนุ่มผู้อ่อนแอและหวาดกลัวอะไรบางอย่างทิ้งไป ดวงตาซึ่งเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งเปล่งประกายออกมาอย่างพิศวง
เขาแทงซังกะ ถือดาบที่เปื้อนเลือดอยู่ในมือ หลังจากหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขาก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง
「――ผู้ที่มาขัดขวางผม จะทำลายมันทั้งหมดเอง」
