คำหวานแห่งการหลบหนี
「ปะ เป็นอะไรไหม เยน……?」
「เห็นไหมล่ะ? เจ้าพวกนี้มันเอาแต่มองอดีตของเธอ แล้วตัดสินทุกอย่าง……ตามที่ฉันพูดไว้เลยใช่ไหมล่ะ?」
「บัซ ซังกะ……!!」
「อะ อะไรกัน พวกแก!? โผล่มาจากที่ไหน!?」
รอมเมโลตะโกนด้วยความสับสนใส่บัซและซังกะที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นมาและผลักเหล่าลูกน้องของตนเองออก.
ทั้งสองคนเพิกเฉยต่อเขาที่เป็นเช่นนั้นและพูดกับเยน
「เยน เท่านี้ก็เข้าใจแล้วใช่ไหมล่ะ? ว่าถึงแม้เธอจะพยายามทำอะไรมันก็เปล่าประโยชน์น่ะ พวกเรามีแต่ต้องใช้ชีวิตในฐานะผู้ที่ถูกสังคมปฏิเสธจากรอบข้างไปตลอดชีวิตเท่านั้น เพราะไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน ผู้คนโดยรอบก็ไม่มองเธอในตอนนี้ยังไงล่ะ」
「กลับมาเถอะนะ เยน มาอยู่ด้วยกันสามคนอีกครั้งนะ หนีไปที่เมืองอื่นด้วยกันกับพวกผมแค่ใช้ชีวิตเหมือนเมื่อก่อนก็พอแล้วนี่นา」
「พวกนายกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ!? เยนอย่าไปฟังคำพูดของคนแบบนั้นนะ!」
「ถ้างั้นจะให้ทำยังไงล่ะ? ถ้าบอกว่าเยนไม่มีความผิดก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้เจ้าพวกน่ารำคาญนี้จับตัวที่นี่ จริงๆแล้วก็แค่ถูกตีตราว่าเป็นคนร้ายในคดีปล้นทรัพย์ที่ไม่ได้ทำด้วยซ้ำ ถ้าต้องถูกทำให้เป็นคนร้ายด้วยอุปกรณ์เวทงี่เง่าแค่ชิ้นเดียวแบบนั้นซึ่งเรียกไม่ได้ว่าเป็นคำให้การกับหลักฐานของคนที่ไม่รู้ว่าจะเชื่อได้หรือเปล่าละก็ หนีไปซะดีกว่าใช่ไหมล่ะ เนอะ!?」
「อื๋ม……?」
「ไม่ได้นะเยน! ถ้าหนีจากตรงนี้ละก็เธอจะ――!!」
เมลต์และมาสเตอร์ เสียงร้องอันเจ็บปวดของทั้งสองคนที่เชื่อในตัวเยนดังขึ้น
หากเยนทำตามคำหวานและหนีไปจากตรงนี้กับซังกะและบัซละก็ เรื่องนั้นคงจะเป็นการยอมรับว่าตนเองคือคนร้ายในคดีปล้นทรัพย์แบบอ้อมๆเป็นแน่
หน่วยรักษาความปลอดภัยเองก็คงจะทำทุกวิถีทางเพื่อจับกุมตัวเธอด้วย แม้ว่าจะไม่ถูกจับกุมแต่ก็คงจะได้รับการยอมรับว่าถอยกลับไปเป็นอาชญากรอีกครั้งในฐานะคนร้ายหลบหนี
ทว่า……เรื่องที่ซังกะพูดก็มีส่วนสมเหตุสมผล
ถ้าเยนไม่ใช่คนร้ายในคดี เรื่องที่เธอถูกหน่วยรักษาความปลอดภัยจับกุมตัวที่นี่จะเป็นการทำให้ชีวิตของเธอยุ่งเหยิง
แค่หน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามาเมื่อวานลูกค้าก็ไม่มาแล้ว หากมีข่าวลือแพร่สะพัดว่าเยนซึ่งเป็นพนักงานถูกจับที่นี่ละก็ อาจจะถูกบังคับให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องปิดร้านก็ได้
หากกลายเป็นเช่นนั้นก็จะไม่มีสถานที่สำหรับเยน ไม่ว่าทางไหนก็ไม่มีที่ไปไม่ใช่หรือ
「หนีไปด้วยกันเถอะ ไม่เป็นไรหรอก มันก็เหมือนทุกครั้งนั่นละ ในระหว่างที่ซังกะอาละวาดพวกเราจะอาศัยจังหวะหนีแล้วค่อยไปรวมตัวหลังจากนั้น ทำแบบนั้นแล้วก็ผ่านวิกฤตมาได้ใช่ไหมล่ะ? 」
「คิดว่าจะยอมให้ทำเรื่องแบบนั้นงั้นเรอะ!? ด้วยเกียรติของหน่วยรักษาความปลอดภัยจะจับกุมตัวพวกแกทุกคนเอง!」
「เหะ! น่าสนใจดีนี่ ก็ลองทำดูเซ่……! หมูที่นั่งไขว่ห้างด้วยอำนาจอย่าคิดว่าจะทำอะไรฉันได้ละ!」
รอมเมโลและซังกะยั่วยุกันและกัน บรรยากาศภายในร้านที่ต่างจ้องมองกันเต็มไปด้วยความตึงเครียด
ในบรรยากาศเช่นนั้น เยนตกตะลึงเพราะไม่สามารถตามทันสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาได้ จากนั้นเสียงร้องอย่างสิ้นหวังของเมลต์ก็ดังขึ้น
「เยน ไม่ได้นะ! แค่เรื่องหนีห้ามทำเด็ดขาดเลยนะ! ถ้าหนีไปจากตรงนี้ละก็เธอจะ……!!」
「เมลต์……」
เสียงของเมลต์ที่ร้องเรียกอย่างสิ้นหวังแม้จะไม่สามารถเข้ามาใกล้ได้ เพราะถูกกันจากหน่วยรักษาความปลอดภัยซึ่งเข้าห้อมล้อมตนเอง เยนเงยหน้าขึ้นตอบสนองต่อเสียงนั้นแล้วพึมพำชื่อของเธอ
ขณะที่เกือบจะร้องไห้ ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นแต่พวกมาสเตอร์และเมลต์ก็พยายามยื่นมือมาหาตนเอง ในขณะที่เยนหายใจสะดุดเพราะเห็นภาพนั้น บัซที่ยืนอยู่ข้างๆนั้นก็พูดขึ้นพร้อมดึงมือเธอ
「เอาละ ไปกันเถอะ ตรงนี้ปล่อยให้ซังกะจัดการ เธอไม่ผิดอะไรเลย เพราะงั้นมาด้วยกันกับพวกผมเถอะ เยน!」
「……ใช่ ฉันไม่ผิด ไม่ได้ทำอะไรเลย……」
「ใช่แล้วละ! ไม่ได้ทำผิดอะไรเลยเพราะงั้นไม่จำเป็นต้องให้เจ้าพวกนั้นจับกุม! การถูกจับที่นี่เป็นการกระทำของคนโง่นั่นละ! เพราะงั้นไปด้วยกัน――」
「……ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น เพราะพูดได้ว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดนั่นแหละ ฉันถึง……“ไม่ต้องหนี”」
「เอ๊ะ……?」
เยนพึมพำออกมาด้วยเจตจำนงอันแรงกล้าและสะบัดมือของบัซ
เธอเข้าไปอยู่เบื้องหน้ารอมเมโลซึ่งกำลังเผชิญหากับซังกะทั้งๆแบบนั้น และพูดอย่างชัดเจนต่อหน้าทุกคนที่กำลังตกตะลึง
「คุณรอมเมโล……ฉันจะไปด้วยกันกับคุณค่ะ จะไม่ขัดขืนค่ะกรุณาสอบปากคำได้ตามที่ต้องการค่ะ แต่ว่า……ฉันจะไม่ยอมรับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ทำเด็ดขาดค่ะ!」
