ซังกะและบัซและอุปกรณ์เวท
「ซังกะกับบัซเหรอคะ?」
「อา ขอโทษที่รู้สึกสงสัยเพื่อนในอดีตแต่ไม่ว่ายังไงมันก็รู้สึกคาใจน่ะ……จะว่ายังไงดี เวลามันเหมาะเจาะเกินไปล่ะมั้ง?」
แม้จะขอโทษเรื่องที่พูดไม่ดีกับเพื่อนของเยน แต่มาสเตอร์ก็ถ่ายทอดความคิดเห็นของตนเองให้เธอรับรู้
เมลต์เองแม้จะไม่ได้เอ่ยปากแต่ก็คิดเห็นแบบเดียวกับเขา และคิดว่าอยากได้ยินความเห็นของเยนเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วย
เรื่องเกี่ยวกับซังกะและบัซเยนรู้เป็นอย่างดี
พวกเขามีความเป็นไปได้ว่าจะเกี่ยวข้องกับคดีปล้นทรัพย์หรือไม่? เพื่อตอบคำถามนั้น เธอก้มมองลงและพูดขึ้น
「ความรู้สึกของมาสเตอร์เข้าใจดีค่ะ ฉันเองก็คิดนิดหน่อยค่ะแต่ว่า……คิดว่าอาจจะไม่ใช่แบบนั้นค่ะ」
「ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ? มีหลักฐานงั้นเหรอ?」
「……คดีปล้นทรัพย์ในครั้งนี้ การที่หน่วยรักษาความปลอดภัยสงสัยฉันเพราะมีข้อมูลการพบเห็นจากผู้เสียหายใช่ไหมล่ะคะ? ฉันกับทั้งสองคนรูปร่างแตกต่างกันเกินไปค่ะ แม้จะเป็นหนึ่งในหมื่นแต่ความเป็นไปได้ที่จะมองผิดพลาดไม่มีหรอกค่ะ」
「แต่ว่า ทางผู้ชายตัวผอมสวมแหวนที่เหมือนจะเป็นอุปกรณ์เวท ถ้าใช้ความสามารถของสิ่งนั้นละก็จะสามารถตบตาผู้เสียหายได้ไหม?」
จากคำพูดของมาสเตอร์ เมลต์นึกถึงเรื่องที่ได้ฟังจากเยนเมื่อคืน
เธอบอกว่าในยามที่ออกลักทรัพย์ บัซซึ่งครอบครองอุปกรณ์เวทจะคอยซับพอร์ทเยนซึ่งเป็นคนลงมือจริงด้วยความสามารถนั้น หากใช้ประโยชน์จากความสามารถนั้นละก็จะใส่ความเยนว่าเป็นหัวขโมยได้ไหม เมลต์คิดเช่นนั้น
ทว่า เยนตอบเพื่อปฏิเสธความคิดของมาสเตอร์กับเมลต์ที่เป็นเช่นนั้น
「เรื่องนั้นเองก็เป็นไปไม่ได้ค่ะ จริงอยู่ที่อุปกรณ์เวทของบัซมีความสามารถเป็นเลิศในการตบตาผู้คนแต่ว่า……สิ่งที่ทำได้ อย่างมากก็มีแค่สร้างภาพลวงตาเล็กๆน้อยๆเท่านั้นค่ะ」
「สร้างภาพลวงตาเหรอ? ถ้าเป็นสิ่งนั้นก็――」
「มันไม่มีความสามารถยิ่งใหญ่แบบนั้นจริงๆนะคะ อุปกรณ์เวทของบัซน่ะทำได้แค่แสร้งแสดงให้เห็นว่าเครื่องประดับหรือกระเป๋าสตางค์ที่ฉันขโมยไปยังอยู่ในกระเป๋าหรือบนโต๊ะเท่านั้นค่ะ การทำมาใช้ประโยชน์กับคดีปล้นทรัพย์ ถึงจะไม่มากแต่เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ」
อุปกรณ์เวทของบัซอาจสามารถทำให้ผู้คนสับสนได้จริงๆ……แต่สิ่งที่ทำได้คือการสร้างวัตถุขนาดเล็กที่ไม่เคลื่อนไหว เยนตอบเช่นนั้น
การที่บัซหรือซังกกะจะแสร้งเป็นเยน หรือเคลื่อนที่ไปมาด้วยสภาพนั้นมันเป็นไปไม่ได้เธอพูดกับทั้งสองคนเช่นนั้น และหลังจากดื่มกาแฟให้ใจเย็นลงแล้วก็พูดต่อ
「บอกตามตรง ฉันเองก็สงสัยทั้งสองคนนิดหน่อยเหมือนกันค่ะ แต่ว่าไม่คิดว่าทั้งซังกะทั้งบัซ……จะเป็นคนที่ทำเรื่องแบบนั้นได้จริงๆค่ะ ถึงจะไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ดีนัก แต่ฉันคิดว่าทั้งสองคนโดยเนื้อแท้แล้วไม่ใช่คนไม่ดี……」
สาเหตุแท้จริงของความรู้สึกไม่สบายใจที่ตนเองรู้สึกได้จากท่าทีของเยนคือสิ่งนี้เองหรือ เมลต์ที่ได้ฟังเรื่องของเธอเข้าใจเช่นนั้น
แม้จะสงสัยทั้งสองคนแต่เรื่องนั้นมันเป็นไปไม่ได้ และไม่ใช่คนที่จะใส่ร้ายตนเองหรือทำร้ายผู้คนได้โดยไม่คิดอะไร เยนเชื่อแบบนั้น
เรื่องนั้นคงจะเพราะตรงไหนสักแห่งในใจเธอยังคิดว่าซังกะและบัซเป็นเพื่อนอย่างแน่นอน
ในขณะที่มาสเตอร์พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของเยนซึ่งรู้จักทั้งสองคนมากกว่าพวกตนเอง เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับมีบุคคลหนึ่งปรากฏตัวภายในร้าน
「ขอโทษนะครับ ขอรบกวนหน่วยนะครับ」
「อ๊ะ! คุณจินบะนี่นา!」
「โอ้ เมลต์ เธอก็มาด้วยเหรอ ถ้างั้นยูโกเองก็อยู่ด้วยเหรอ?」
「เปล่าค่ะ ยูโกไม่อยู่หรอก มีแค่ฉัน มีธุระอะไรเหรอ?」
「อ้อ พอดีมีเรื่องอยากคุยนิดหน่อยละนะ……」
น่าเสียดาย แต่คนที่เข้ามาในร้านไม่ใช่ลูกค้าแต่เป็นจินบะแห่งหน่วยรักษาความปลอดภัย
เขาบอกว่ามาที่นี่เพื่อหายูโก และมาสเตอร์ที่ให้บรรยากาศเหมือนนึกขึ้นได้ก็พูดขึ้น
「ถ้าเป็นยูโกคุงละก็ พอเปิดร้านก็มาที่นี่ทันทีแล้วละ พอแสดงของที่ดูขนาดเล็กกะทัดรัดอะไรบางอย่าง ก็ถามว่ามีเจ้านี่ตกอยู่ในร้านหรือเปล่าน่ะ พอตอบว่าน่าเสียดายไม่เห็นเลย ก็ตื่นตระหนกแล้ววิ่งออกไปหาข้างนอก……」
「เล็กกะทัดรัด? หรือว่าจะเป็นอุปกรณ์สื่อสารที่ได้รับมาจากแองเหรอ?」
「ใช่ๆ ตอนที่พุ่งออกไปก็พูดถึงชื่อของเด็กที่ชื่อแองนั่นด้วยละ พูดอะไรอย่างถ้าหาไม่เจอละก็แองได้เปลี่ยนฟี่ให้กลายเป็นมนุษย์ดัดแปลงแน่ล่ะมั้ง……?」
ด้วยเรื่องราวทั้งหมดนี้ส่วนใหญ่ทุกคนก็เข้าใจได้ว่าคงมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเขา เมื่อจินตนาการถึงสภาพของยูโกที่ตื่นตระหนกก็อดไม่ได้ที่จะขบขันต่อสภาพนั้น
ต่อหน้าเมลต์ที่รู้สึกขอบคุณเขาซึ่งช่วยปัดเป่าบรรยากาศมืดมนออกไปแม้จะไม่ได้อยู่ในสถานที่แห่งนี้ จินบะที่แสดงรอยยิ้มอย่างตกตะตึงเช่นเดียวกันก็พูดกับมาสเตอร์
「เป็นคนที่ไม่ไหวจริงๆแฮะ แต่เอาเถอะ ถ้ารออยู่ที่นี่ก็อาจจะโผล่หน้ามาอีกก็ได้……อุตส่าห์มาแล้วทั้งที ขอสั่งมื้อกลางวันแล้วกันนะครับ มาสเตอร์ขอเมนูได้ไหมครับ?」
「ครับครับ กรุณารอสักครู่! เยนมีงาน มาช่วยทีสิ!」
「ค่ะ!」
มาสเตอร์กับเยนยินดีที่ในที่สุดก็มีลูกค้าเข้ามาสักที และเริ่มทำงานหลังจากหยุดพัก
เมลต์เฝ้ามองด้วยความรู้สึกสนุกสนานต่อสภาพที่ทั้งสองคนทำงานอย่างมีความสุขทว่า……ทันทีหลังจากนั้นก็มีเหล่าผู้ที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาที่ร้าน
