หลังกลับฐาน พูดคุยกับวิศวกรและน้องชาย
「……มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ลำบากแย่เลยนะ……」
「นายทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกก็จะเข้าไปพัวพันกับคดีอะไรบางอย่างเลยนี่นา? ถูกสาปรึไงเนี่ย?」
「อย่าพูดแบบนั้นสิ เพราะแม้กระทั่งตัวเองก็เริ่มคิดแล้วละ」
หลังจบการเดตกับเมตล์แล้วกลับมายังสถาบัน ยูโกแสดงสีหน้าซับซ้อนขณะรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ให้ฟี่กับแองเจิลรู้
อย่าว่าแต่คดีบูลโกเลมวันก่อนเลยเพราะตั้งแต่ที่ได้เกิดใหม่ในโลกนี้ ทุกที่ที่ตนเองไปจะได้พบเจอกับเหตุการณ์อะไรบางอย่างอยู่ตลอด เขาซึ่งตระหนักถึงเรื่องนั้นได้กำลังรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อยกับเรื่องนั้น
หากพิจารณาว่าที่นี่คือโลกในเกมที่ชื่อ【ลูมินัส ฮิสทรี่】ละก็การออกไปข้างนอก=มีความหมายว่าอัตราการเกิดอีเว้นต์มีความเป็นไปสูงดังนั้นการเข้าไปพัวพันกับคดีในความหมายหนึ่งก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว……แต่หากคิดจากมุมมองของยูโกที่ไม่ได้รู้เรื่องนั้นเลย การจะคิดว่าถูกสาปอยู่หรือเปล่าตามที่แองเจิลพูดมันก็คงช่วยไม่ได้
ก็นะ แม้จะอยู่เงียบๆแต่คนที่มีความเกลียดชังต่อยูโกก่อนหน้าซึ่งเป็นโหมดตัวร้ายแล้วเข้ามาท้าประลองอย่างมาร์กอสและรัชก็มีอยู่เหมือนกันเพราะงั้น การเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์แบบนั้นเองก็เป็นชะตากรรมของฮีโร่เช่นกัน ยูโกยอมรับตามความสะดวกเช่นนั้น และแองเจิงก็พูดขึ้น
「ไงก็เถอะ มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเดตที่อุตส่าห์เฝ้ารอก็คงพังไม่เป็นท่าใช่ไหมล่ะ? รู้สึกเห็นใจเมลต์เลย……หือ? เมลต์คนนั้นไปอยู่ไหนล่ะ? ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ?」
「อ้อ วันนี้ไปค้างกับเยนน่ะ ถึงแม้จะเกิดคดีขึ้นคืนนี้ก็ตั้งใจว่าตัวเองจะพิสูจน์ข้อแก้ตัวของเพื่อน เพราะเหตุนั้นฉันก็เลยต้องไปรับหน้าขออนุณาตพักค้างคืนข้างนอกแทนยัยนั่นนี่ละ การโน้มน้าวอาจารย์มันลำบากมากเลยนะ」
「ถึงอย่างนั้นก็ยังยอมรับทำอีกนะ คุณนายนี่เป็นคนดีเหมือนนะเนี่ย ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องยุ่งยากแท้ๆ」
「ก็นะ เพราะเข้าใจความรู้สึกที่อยากจะเป็นกำลังให้เพื่อนที่กำลังท้อแท้ละนะ อาการซึมๆของเยนก็แย่มากด้วยสิ ฉันเองก็คิดแบบเดียวกับเมลต์นั่นละ แต่ฉันไม่สามารถค้างด้วยกันได้ เพราะงั้นก็เลยอยากจะช่วยทั้งสองคนด้วยสิ่งที่ฉันทำได้ละนะ」
「……พี่ใจดีจริงๆนะ ทั้งสองคนเองก็ต้องรู้สึกขอบคุณพี่แน่นอนเลยละ」
ใช่ ไม่ใช่แค่เมลต์แต่ยูโกก็กระทำลงไปโดยคำนึงถึงเยนเหมือนกัน ฟี่ส่งถ้อยคำอันอบอุ่นเช่นนั้นให้ยูโก
ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก การช่วยเหลือเพื่อนมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วยูโกกล่าวเช่นนั้น แต่คราวนี้แองเจิลก็พูดขึ้น
「ไงก็เถอะการขออนุญาตค้างคืนข้างนอกของเมลต์นายก็ยังขอแทนเจ้าตัวได้อีกนะ ไม่ลำบากเหรอ?」
「อื~ม……เมลต์เป็นคนจริงจังด้วยสิ เพราะได้รับความไว้วางใจจากผู้ดูแลหอพักหญิงอย่างมากคงจะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างล่ะมั้ง……? ตามปกติแล้วมันต้องเอาท์ไม่ผิดแน่ละ เอาท์」
「มีความเป็นไปได้สูงว่านายจะพาเมลต์ไปที่ห้องของตัวเอง แล้วทำเรื่องลามกนี่นะ การยื่นคำขอจากบุคคลอื่นที่ไม่ใช่เจ้าตัวเนี่ยคงไม่ได้รับอนุมัติในทันทีหรอก」
「อา~ คนในหอพักหญิงเองก็พูดเหมือนกัน แต่พอถามว่าจะให้ฉันที่พักกลางแจ้งพาเมลต์ไปที่ไหนก็เงียบไปเลย」
「หุหุ! ถ้าพูดแบบนั้นก็มีแต่ต้องเงียบอยู่แล้วละ มันเป็นข้อโต้แย้งที่มีแต่นายที่ทำได้ละนะ」
ไม่ใช่การใช้ไหวพริบ แต่แค่พูดไปทั้งแบบนั้นตามที่คิด แองเจิลหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อได้ยินข้อโต้แย้งของยูโก
ยูโกไม่ค่อยอยากคุยเรื่องการพาเด็กผู้หญิงไปไหนมาไหนต่อหน้าฟี่ จึงมองข้ามเสียงหัวเราะของเธอที่เป็นเช่นนั้นและพูดขึ้นเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย
「แต่ถึงอย่างนั้น กะ……การที่พนักงานเสิร์ฟและเพื่อนพวกนั้นถูกสงสัยว่าเป็นคนร้ายในคดีปล้นทรัพย์ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งเนี่ย ยังไงมันก็มีกลิ่นแปลกๆนะ」
「ก็จริงนะ ถึงจะให้ความสนใจกับแค่คดีที่เกี่ยวกับสัตว์เกราะมาร แต่คิดว่าคดีแบบนั้นเองก็น่าจะเกิดขึ้นได้เหมือนกันนะ」
「ไม่คิดเลยว่าหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่เคยช่วยไว้ในตอนคดีของสกัลจะถูกส่งมาที่นี่ในฐานะหน่วยสืบสวนพิเศษ พอรู้ตัวอีกทีความปลอดภัยของเมืองนี้เองก็ค่อนข้างแย่เลยนะเนี่ย」
ไม่เพียงแค่ตกตะลึงแต่พี่น้องเคลย์แสดงสีหน้ามืดมนต่อคำพูดของแองเจิลที่ดูราวกับผิดหวัง
ในโลกนี้ ผู้ที่ก่อคดีไม่ได้มีแค่สัตว์เกราะมารมนุษย์เองก็ด้วย แม้จะเข้าใจดีว่าทางฝั่งมนุษย์มีแนวโน้มที่จะก่อความผิดอย่างชัดเจนมากกว่าสัตว์เกราะมารที่ทำไปโดยสัญชาตญาณ แต่ยูโกก็ยังคงแสดงความคิดอันบริสุทธิ์ออกมา
「แต่ว่าในเรื่องแบบนั้นก็ยังมีคนที่มุ่งไปข้างหน้าและพยายามเริ่มต้นใหม่อยู่ อยากให้โลกตอบแทนคนเหล่านั้นจังนะ」
「อืม นั่นสินะ ผมเองก็รู้สึกเหมือนกับพี่ละ」
ระดับคงจะต่างกัน บุคลิคก็แตกต่างกันตั้งแต่แรก แต่หากเป็นเรื่องเกี่ยวกับการกระทำชั่วร้ายในอดีตละก็ตนเองก็เหมือนกับเยน
เหมือนกับที่ตนเองซึ่งเป็นเช่นนั้นพยายามอย่างเต็มที่ตั้งเป้าที่จะเป็นฮีโร่โดยมีพวกเมลต์และฟี่คอยสนับสนุน เยนเองก็มีสิทธิ์จะสลัดอดีตทิ้งไปแล้วกลายเป็นคนใหม่เช่นกัน
ฟี่พยักหน้าให้กับคำพูดของยูโกที่อยากให้เธอผู้พยายามอย่างหนักได้รับสิ่งตอบแทน ขณะเข้าใจความรู้สึกของเขาฟี่ก็พูดต่อด้วยสีหน้าจริงจังเล็กน้อย
「นี่ พี่ ขอเวลาสักเดี๋ยวได้ไหม? จากที่ฟังเรื่องเมื่อกี้มันมีส่วนที่คาใจอยู่น่ะ……」
「ส่วนที่คาใจ? ตรงไหนเหรอ?」
ยูโกถามเช่นนั้นกับฟี่ซึ่งดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างจากเรื่องที่ฟังมาจนถึงตอนนี้
เมื่อฟังเรื่องราวของฟี่เพื่อขอความคิดเห็นจากน้องชายผู้ชาญฉลาด แม้จะประหม่าแต่เขาก็เริ่มพูดถึงส่วนไม่สบายใจที่รู้สึกได้
