ผู้ต้องสงสัยเยน
「ไม่ใช่ค่ะ! เรื่องแบบนั้นอย่างการปล้นจี้……ฉันไม่ได้ทำค่ะ!」
「ปล้นจี้……?」
ยูโกขมวดคิ้วพึมพำต่อคำพูดอันน่ากวนใจนั้นซึ่งพูดออกมาจากปากเยนที่กึ่งจะร้องไห้
เธอยืนกรานความบริสุทธิ์ของตัวเองอย่างสิ้นหวังแต่พวกผู้ชายที่สวมเครื่องแบบของหน่วยรักษาความปลอดภัยที่อยู่เบื้องหน้านั้นก็อยู่ในท่าทีที่ไม่รับฟังอะไรเลย
「อย่ามาโกหก ช่วงหลังมานี้แถวนี้เกิดคดีปล้นจี้โดยมุ่งเป้าไปที่คนสัญจรผ่านไปมาหลายครั้ง แถมหลายคดีในนั้นผู้เห็นเหตุการณ์ยังให้การว่าพบเห็นเธออยู่ด้วยนะ?」
「เพื่อตัวเธอเองคิดว่ารีบยอมรับจะดีกว่านะ ทำลงไปจริงๆใช่ไหม?」
「ไม่ได้ทำค่ะ! ฉันไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นค่ะ!」
「ถ้างั้น ตอนที่เกิดคดีขึ้นช่วยบอกได้หรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่? รวมถึงมีคนที่สามารถยืนยันข้อแก้ตัวได้อยู่หรือเปล่าด้วยน่ะ」
「เรื่องนั้น……เพราะเป็นช่วงกลางดึกไม่ใช่ว่าต้องนอนอยู่ที่บ้านเหรอคะ! ฉันอาศัยอยู่ตัวคนเดียวด้วย อย่างคนที่จะช่วยยืนยันข้อแก้ตัวมันจะไปมีได้ยังไง……!」
「เห็นไหมล่ะ ว่าแล้วเธอคือคนร้ายจริงๆ!?」
เหล่าเจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัยกล่าวหาเยนด้วยน้ำเสียงค่อนข้างหนักแน่น และดูเหมือนจะเชื่อโดยสนิทใจว่าเธอคือคนร้าย
คงเพราะมีพยานรู้เห็นนั่นแหละ ถึงได้มีท่าทีแบบนั้นทว่า……เมลต์ในฐานะเพื่อนของเยนดูเหมือนว่าจะไม่สามารถทนต่อการตัดสินของพวกเขาที่ว่าเธอคือคนร้ายได้
「รอเดี๋ยวสิ! การตัดสินว่าเยนคือคนร้ายแบบนั้นเนี่ย มันแปลกใช่ไหมล่ะ!?」
「อ๊ะ เมลต์!!」
「อื๋ม? อะไรน่ะพวกเธอคือ……?」
เหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทำสีหน้าสงสัยและมองไปที่เมลต์ซึ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างการโต้เถียงกันอย่างดุเดือด
เธอซึ่งกำลังไม่พอใจ พูดโจมตีใส่ทุกคนในหน่วยทั้งๆแบบนั้น
「เยนเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่ทำงานอย่างขยันขันแข็งนะ! การกล่าวหาแล้วตัดสินว่าเป็นคนร้ายแบบนั้นเนี่ย……ไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ!?」
「เมลต์……!」
เยนประหลาดใจและรู้สึกประทับใจการกระทำของเมลต์ที่เข้ามาปกป้องตนเองและช่วยพูดโต้แย้งต่อทุกคนในหน่วยรักษาความปลอดภัย
แต่ทว่า ฮึ เหล่าเจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัยเค้นเสียงขึ้นจมูกและเมินคำพูดของเธอที่เป็นเช่นนั้น
「เครื่องแบบนั่นดูเหมือนจะเป็นนักเรียนสถาบันลูมินัส……แต่คนนอกน่ะช่วยอยู่เงียบๆเถอะ เพราะนี่คือเรื่องของผู้ใหญ่และงานของมือโปรยังไงล่ะ」
ในหมู่เจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัยที่มากันสองคน ชายวัยกลางคนที่น่าจะมีอายุและมียศสูงพูดกับเมลต์ราวกับเย้ยหยัน
เมลต์พยายามจะพูดสวนเขา แต่มาสเตอร์ร้านคาเฟ่เข้ามาขัดจังหวะการสนทนานั้นและพูดแทรกขึ้น
「คุณรอมเมโลสินะ? โทษทีแต่ฉันเองก็ไม่คิดว่าเยนจะเป็นคนร้ายได้ เพราะยัยนี่มาช่วยเตรียมเปิดร้านตั้งแต่เช้า เป็นเด็กจริงจังที่หลังร้านปิดก็มักจะกลับบ้านหลังจากที่เก็บกวาดร้านอย่างทั่วถึงแล้ว การตัดสินว่าเด็กคนนี้เป็นคนร้ายแค่เพราะว่า“มีประวัติ”น่ะช่วยหยุดได้ไหม」
เหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหวาดกลัวเล็กน้อยเพราะถูกท้วงติงเช่นนั้นด้วยการจับจ้องของมาสเตอร์ผู้แข็งแรงและบึกบึน
ทว่า ถึงอย่างนั้นฝั่งชายวัยกลางคนที่ชื่อว่ารอมเมโลก็ยังคงรักษาจุดยืนเดิมด้วยท่าทางมั่นคง
「ถึงอย่างงั้นก็เถอะ! ในเวลานี้เรื่องที่ยัยนี่เป็นผู้ต้องสงสัยที่เป็นไปได้มากที่สุดก็ไม่ผิด! เพื่อดำเนินการสอบสวนอย่างจริงจังคงต้องขอเข้าควบคุมตัว!」
「แบบนั้นมันแปลกนะ! นอกจากนี้ถ้าพวกคุณจับเยนไปต้องไล่ต้อนจนกว่าจะยอมรับผิดเหมือนกับตอนนี้แน่! ไม่มีทางส่งตัวเยนให้ทั้งที่รู้ว่าจะต้องถูกบังคับให้ยอมรับสารภาพหรอก!」
「ตามที่คุณหนูว่า ในฐานะผู้ดูแลเยนไม่มีทางส่งตัวยัยนี่ให้พวกนายหรอกนะ」
พวกรอมเมโลพยายามเข้าควบคุมตัวเยนกับพวกเมลต์ที่พยายามปกป้องเยน ทั้งสองฝ่ายไม่มีวี่แววว่าจะยอมถอยและยังคงจ้องมองอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง
ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น ยูโกซึ่งสูญเสียจังหวะเวลาในการเข้าร่วมการสนทนาไปโดยสิ้นเชิงนั้นรู้สึกราวกับว่าเป็นคนนอก และยังมีเสียงของบุคคลใหม่ดังขึ้นอีกจากข้างหลังนั้น
「มันไปถึงขนาดนั้นได้ยังไงครับ คุณรอมเมโล อย่างที่คิดนายเนี่ยใช้กำลังเกินไปหน่อยนะ」
「หือ? นายมัน……!?」
เมื่อยูโกที่ตกใจเพราะได้ยินเสียงจากด้านหลังของตนเองหันกลับไป ที่ตรงนั้นก็มีชายวัยกลางคนที่มีบรรยากาศโทรมๆเล็กน้อย แต่ก็ให้ความรู้สึกใจดีต่อผู้คนแผ่กระจายออกมาด้วยยืนอยู่ตรงนั้น
ต่อหน้ายูโกซึ่งรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนั้น รอมเมโลที่ถูกเรียกชื่อก็เปล่งเสียงอันรำคาญออกมา
「จินบะเรอะ ตั้งใจจะทำอะไร? ตั้งใจจะปกป้องคนร้ายงั้นเรอะ?」
「ตอนนี้ยัง เราอยู่ในสถานการณ์ที่ยังไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นคนร้ายหรือเปล่าครับ เนื่องจากไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด ไม่สามารถบังคับควบคุมตัวได้ ตอนนี้คิดว่าควรถอยจากที่นี่ไปก่อนดีกว่านะครับ?」
「ชิ……! เฮ้ย จะกลับแล้ว จะเอาหลักฐานที่ว่าเธอมีความผิดมาแสดงให้เห็นให้ได้คอยดูเถอะ」
รอมเมโลที่พ่ายแพ้ต่อแรงกดดันเพราะการปรากฏตัวของชายคนนี้ที่ชื่อจินบะ หลังจากที่เดาะลิ้นก็ทิ้งคำพูดให้เยนไว้แล้วจากไป
ไม่ว่ายังไงสถานการณ์ก็คงคลี่คลาย(?)ลงแล้ว ในขณะที่ยูโกซึ่งไม่ได้ทำอะไรเลยแต่กลับรู้สึกเหนื่อยแบบแปลกๆถอนหายใจอย่างโล่งอก จินบะก็ร้องทักยูโกผู้นั้น
「ไม่คิดเลยว่าจะมาพบกันอีกครั้งในสถานที่แบบนี้ ครั้งนี้เองก็ดูเหมือนจะเข้าไปพัวพันกับคดีแปลกๆอีกแล้วนะ พ่อหนุ่มบลาสเตอร์」
「อื๋ม? หือ~……? อ๋า!!」
เรื่องที่ว่าดูเหมือนจะรู้จักตนเอง และรู้ว่าใช้บลาสเตอร์ด้วยนั้น ยูโกตัดสินว่าเขาไม่ใช่คนรู้จักของยูโกก่อนที่ตนเองจะมาสิงร่าง เมื่อค้นหาตัวตนที่แท้จริงของชายที่ชื่อจินบะคนนี้……เรื่องนั้นก็นึกออกอย่างกะทันหัน
「นาย! ในหน่วยรักษาความปลอดภัยที่สู้ด้วยกันตอนคดีของสกัล……!」
「จำได้แล้วเหรอ ถึงจะเป็นคำพูดแปลกๆก็เถอะแต่ดูเหมือนว่าพวกเราจะมีอะไรบางอย่างเชื่อมโยงกันนะ」
ถึงจะไม่ได้รู้สึกตัวในทันทีเพราะแตกต่างกับในตอนนั้นที่สวมเครื่องแบบของหน่วยรักษาความปลอดภัย แต่จินบะคือหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่สู้ด้วยกันในตอนการต่อสู้กับบูลโกเลมนั่นเอง
เขาหัวเราะออกมาราวกับเข้าใจในการตอบสนองของยูโกที่ถูกข้อมูลหลายๆอย่างประเดประดังเข้ามารวดเดียว รวมถึงเยนด้วย จากนั้นก็พูดกับทุกคนที่รวมตัวอยู่ในสถานที่แห่งนี้
「ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากหลายๆอย่าง มาคุยกันสักหน่อยเพื่อทำความเข้าใจเรื่องราวกันเถอะ」
