112.พนักงานเสิร์ฟเยน
「ยินดีที่ได้รู้จัก! เยนค่ะ! เพิ่งจะเริ่มทำงานที่ร้านนี้ได้ประมาณหนึ่งเดือน เพราะงั้นน่าจะเริ่มจากเด็กใหม่แล้วเลเวลอัพไปเป็นพนักงานฝึกหัด…ล่ะมั้ง?」
「ทำได้ดีเพียงพอแล้วนี่นา ก็ทำได้เต็มตัวแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดอย่างนั้นนะ!」
「อย่างฉันยังอีกไกลเลยละ~! วันนี้เองก็ถูกมาสเตอร์โกรธด้วยละ~!」
「……สนิทกันดีเลยนะ ไม่ใช่ว่ายังรู้จักกันได้ไม่นานหรอกเหรอ?」
วี๊ดว๊าย ยูโกยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะได้เห็นความสนิทสนมของพวกเธอจากท่าทีที่ทั้งสองสาวพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเช่นนั้น
เมื่อลองเอ่ยคำพูดนั้นออกไปทั้งๆอย่างนั้น เยนก็ยิ้มออกมาพร้อมกับช่วยตอบ
「เวลามันประจวบเหมาะพอดีน่ะค่ะ ตอนที่ฉันเริ่มทำงานที่ร้านนี้ เมลต์ก็เพิ่งจะมาที่นี่เพื่อเข้าเรียนที่สถาบันลูมินัส……ต่างคนต่างเป็นกังวลกับการใช้ชีวิตใหม่เหมือนกัน เลยเข้าใจความรู้สึกกันพอดีน่ะค่ะ」
「งั้นเหรอ……! อายุเองก็ใกล้เคียงกันสถานการณ์ก็คล้ายกันเลยสนิทกันได้ง่ายสินะ เมลต์มีพลังในการเข้าสังคมสูง เป็นคนดีด้วย ก็เลยเป็นเพื่อนกันได้ไวสินะ……!」
「อย่างงั้นละค่ะ! ตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรกก็แวะมาที่นี่บ่อยๆ ช่วยสั่งอาหารด้วยค่ะ……เป็นเด็กดีจริงๆนะคะเมลต์เนี่ย คุณยูโกเองก็คิดอย่างนั้นใช่ไหมล่ะคะ?」
「อะ อะเร๊ะ? ทำไมถึงรู้ชื่อฉันล่ะ? น่าจะยังไม่ได้แนะนำตัวเลย……?」
ทำไมเยนถึงรู้ชื่อของตนเองได้ ยูโกแสดงอาการกึ่งตกใจ กึ่งสับสน
แอบฟังการสนทนาของเมลต์กับตนเองก่อนหน้านี้ แล้วได้ยินชื่อเหรอ? ……เขาคิดเช่นนั้น เยนหัวเราะคิกคักและตอบข้อสงสัยนั้น
「หุหุหุ……! มีผมสีแดงกับใบหน้าน่ากลัวนิดหน่อย ลักษณะตรงตามที่ได้ยินมาจากเมลต์น่ะค่ะ กลับกันทำเอาตกใจเลยนะคะ」
「อะ อย่างงั้นเหรอ ว่าแต่เมลต์พูดถึงฉันแบบไหนบ้างล่ะ?」
「อื~ม นั่นสินะคะ……เป็นคู่หูที่พึ่งพาได้ ถึงจะมีหลุดๆบ้างนิดหน่อยแต่ก็เป็นเด็กผู้ชายนิสัยดี~ บอกว่างั้นแหละ มากกว่านี้ไม่พูดจากปากฉันแต่คิดว่าฟังจากเจ้าตัวเองจะดีกว่านา~!」
「เดี๋ยวเถอะ เยน! อย่าพูดเรื่องแปลกๆนะ!」
เยนพูดกับยูโกพร้อมแสดงสีหน้าแฝงความหมายอันลึกซึ้ง เมลต์ตอบโต้คำพูดนั้นด้วยใบหน้าที่เป็นสีแดง
อุหุหุ เธอที่หัวเราะเช่นนั้นเข้าแนบข้างหูเมลต์และพูดด้วยเสียงกระซิบเพื่อไม่ให้ยูโกได้ยิน
「ถึงหน้าตาจะน่ากลัว แต่เป็นแฟนที่อ่อนโยนและซื่อสัตย์เลยนี่นา คิดว่าเหมาะสมกันมากเลยละ」
「ฉะ ฉันกับยูโกยังไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นกันสักหน่อย……!!」
「บอกว่ายัง แสดงว่ามีกำหนดการจะกลายเป็นแบบนั้นหลังจากนี้ใช่ไหมล่ะ? เมลต์เวลาที่พูดเรื่องของเขาจะกลายเป็นใบหน้าสาวน้อยที่กำลังมีความรักเพราะงั้น ถึงจะพยายามปิดบังไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก!」
「มู่ว~~~~!!」
ใบหน้าของเมลต์เปลี่ยนเป็นสีแดงในความหมายที่ต่างออกไปกับก่อนหน้านี้ต่อคำพูดของเยนที่กึ่งล้อเล่น กึ่งสนับสนุน
เยนแสดงรอยยิ้มซุกซนให้เธอที่แสดงการตอบสนองที่ทั้งโกรธและทั้งอาย จากนั้นก็ถูกมาสเตอร์เจ้าของร้านเรียกไปด้านใน
「นี่ เมื่อกี้คุยอะไรกันเหรอ?」
「ไม่มีอะไรหรอก! ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับยูโกเพราะงั้นไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องสนใจ! สำคัญกว่านั้นรีบกินอาหารกันเถอะนะ! ถ้าเย็นแล้วเดี๋ยวจะไม่อร่อยเอาน่ะ! ใช่ไหมล่ะ ใช่ไหมล่ะ! ตัดสินใจ~แล้ว!」
「โอะ โอ้……?」
ยูโกที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสาวๆทั้งสองกำลังพูดคุยเรื่องตนเอง เอียงคอต่อการตอบสนองที่ดูตื่นเต้นของเมลต์
แต่ก็ช่างเถอะ ตามที่เธอพูดจริงๆ เขาคิดว่าอาหารอร่อยๆนั้นควรกินในขณะที่ยังอร่อยอยู่ และเมื่อกัดพาสต้าที่นำเข้าปากก็――
「หือ!? อร่อย!!」
――เบิกตากว้างพร้อมร้องออกมาด้วยความรู้สึกเช่นนั้น
เมลต์พึงพอใจที่เขาแสดงการตอบสนองยิ่งกว่าที่คิดเอาไว้ และพยักหน้าให้กับคำพูดของยูโกในขณะที่ทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
「ใช่ไหมล่า~? คุณมาสเตอร์ของที่นี่ ไม่ใช่แค่วิธีชงกาแฟแต่ฝีมือทำอาหารก็ยอดเยี่ยมด้วยละ~! ถึงจะค่อนข้างงงงน่ากลัวเหมือนใครบางคนแต่ก็เป็นคนดีแหละ!」
「ที่ว่าใครบางคนมันใครน่ะ? มันค้างคายังไงไม่รู้นะ เฮ้」
「ไม่รู้ ใครกันน้า~? สำคัญกว่าเรื่องนั้นกินสิกินสิ!」
ขณะเอ่ยคำพูดล้อเล่น ขณะเก็บซ่อนรอยยิ้มอันน่ารักนั้นไว้ เมลต์ยังคงทานอาหารต่อไป
ถึงแม้จะยิ้มเฟื่อนๆและรู้สึกเหมือนกำลังถูกกลิ้งอยู่บนฝ่ามือ แต่เอาเถอะคงไม่เป็นไรล่ะมั้ง……ยูโกคิดเช่นนั้นแล้วตักอาหารเข้าปากอีกครั้ง และในตอนนั้นเอง
「ไม่จริง!? ไม่ใช่ค่ะ! ไม่ใช่ฉัน!」
มีเสียงร้องอันโศกเศร้าดังมาจากหลังร้าน ยูโกและเมลต์ที่ตระหนักได้ว่านั่นคือเสียงของเยนที่เคยพูดคุยกันก่อนหน้านี้เล็กน้อย มองหน้ากันด้วยบรรยากาศที่ผิดปกติ
「อะไรน่ะ? มีเรื่องอะไรรึเปล่า……?」
「……โทษที ยูโก ฉันขอตัวไปดูสถานการณ์สักหน่อย」
「อ๊ะ!? เฮ้ เมลต์!」
เมลต์ที่เป็นกังวลว่าอาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนลุกจากที่นั่ง และมุ่งไปยังปลายทางเดินที่เยนเข้าไป
เมื่อยูโกที่ตื่นตระหนกตามหลังเธอไปและมุ่งหน้าไปยังปลายทางนั้น ก็เห็นเยนกำลังมีปากเสียงกับพวกผู้ใหญ่ซึ่งสวมเครื่องแบบที่ดูคุ้นตา
