ที่โรงงานปฏิบัติการ ฟี่และแองเจิล
「แบบนั้นก็คงจะดีใจละนะ ถึงแม้ครึ่งหนึ่งจะเกิดจากแรงกดดัน แต่ก็เป็นผู้ชายที่ตระหนักรู้และชวนเดตด้วยตัวเองละนะ」
「เป็นแบบนั้นเองสินะครับ……ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่เลยแฮะ……」
「มันก็ช่วยไม่ได้หรอก ก็ฟี่ยังเด็กนี่นา」
ในเวลาเดียวกัน ที่ห้องวางแผนงานในโรงงานปฏิบัติการแผนกวิศวกรรมแองเจิลพูดคุยกับฟี่เช่นนั้นโดยถือแก้วกาแฟไว้ในมือข้างหนึ่ง
หลังจากพูดเช่นนั้นด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆกับฟี่ที่ยังเด็ก แองเจิลก็พูดต่อ
「เหงาเหรอ? ที่ถูกพี่ชายทิ้งเอาไว้น่ะ」
「เปล่าครับ การเกาะติดกับพี่อยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงมันมีแต่จะสร้างความน่ารำคาญแม้แต่ผมเองก็เข้าใจได้อยู่ครับ เพราะการมีเวลาส่วนตัวมันเป็นเรื่องปกติครับ อีกอย่าง คุณเมลต์ช่วยเป็นเพื่อนกับพี่ที่สูญเสียความทรงจำและคอยช่วยสนับสนุนมาตลอดจนถึงตอนนี้ด้วยครับ……ผมเองก็อยากจะคอยเชียร์ครับ」
「เข้มแข็งจังนะ เป็นน้องชายคุงที่ดีจริงๆ ไงก็เถอะ หุหุ! ชวนเดตในขณะที่ไม่รู้จะทำยังไงเนี่ย เป็นคนที่น่าสนใจดีนะ ยูโกน่ะ」
แองเจิลที่ได้ฟังสภาพของยูโกตอนชวนเมลต์ออกเดตจากเมลต์และฟี่ เมื่อจินตนาการถึงฉากในตอนที่ยูโกคนนั้นกระทำลงไปโดยไม่ลังเลแม้จะประหม่าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความน่าขบขันนั้น
ถึงไอแซคที่เคยเจอในไม่กี่วันก่อนหน้า จะบอกว่าเขาเป็นสวะที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแต่ว่า……ถึงอย่างนั้นกับเมลต์ที่แสดงอาการน่ารำคาญออกมาเล็กน้อย ยูโกก็ตอบสนองอย่างจริงใจ
การได้เห็นและได้ยินมันแตกต่างกันมาก แองเจิลพยักหน้าพร้อมกับตระหนักรู้อีกครั้งว่าข่าวลือของผู้คนมันเชื่อถือไม่ได้ แต่ก็เอียงคอและเกิดข้อสงสัยหลังจากนั้นในทันที
(ได้ยินว่ายูโกสูญเสียความทรงจำแต่สูญเสียความทรงจำไปเท่าไหร่จนถึงตรงไหนล่ะ? ตอนนี้ฟื้นความทรงจำไปถึงไหนแล้วนะ?)
ได้ยินมาว่ายูโกสูญเสียความทรงจำเพราะบาดแผลที่ได้รับจากการประลอง แต่ถึงอย่างนั้น แองเจิลก็รู้สึกคาใจในส่วนที่เขามีความรู้ที่ไม่เคยเห็นและไม่เคยได้ยินมาก่อน
เขายังหยิบยกคำพูดของบุคคลที่เหมือนจะเป็นคนเก่งๆที่เขาเคยได้ยินในอดีตขึ้นมาด้วย หากพิจารณาจากตรงนั้นก็ดูเหมือนยูโกจะไม่ได้สูญเสียความทรงจำไปโดยสมบูรณ์
ดูเหมือนจะสามารถควบคุมพลังเวทได้ในทันที……แต่ถึงอย่างนั้นในส่วนสามัญสำนึกที่ขาดหายไปโดยสิ้นเชิงมันรู้สึกผิดธรรมชาติ
รู้สึกเหมือนกับสูญเสียความทรงจำไปเป็นจุดๆราวกับใบไม้ที่ถูกแมลงกัดกิน แต่บอกว่าจำได้แค่เพียงความรู้ที่ไม่ได้สำคัญอะไรก็อาจจะถูกต้องกว่า
「……เอาเถอะ ยังไงก็ช่างแล้วกัน คงจะจำได้ทั้งหมดในระหว่างนั้นเองแหละ」
ถึงจะพิจารณามาจนถึงขนาดนี้ แต่ตนเองไม่ใช่หมอหรือคนที่เชี่ยวชาญด้านสมอง ไม่มีความคิดเห็นมากนักเกี่ยวกับการสูญเสียความทรงจำของยูโก
เรื่องส่วนใหญ่คงจะได้รับการแก้ไขเมื่อเวลาผ่านไป เรื่องที่ตนเองควรทำคือดูแลและเสริมแกร่งอุปกรณ์เวทของเขา ในขณะที่แองเจิงตัดสินใจเช่นนั้นและพึมพำพร้อมกับเลิกคิด ฟี่ก็ถามคำถามกับเธอที่กำลังยืดเส้นยืดสาย
「คุณแองวันนี้มีอะไรทำหรือเปล่าครับ? อย่างพวกดัดแปลงบลาสเตอร์?」
「อืออ เพราะยูโกเอาบลาสเตอร์ไปด้วยละนะ ฉันก็เลยว่างไปโดยสมบูรณ์ละ ดูเหมือนคดีของสกัลจะทำให้คิดว่าควรพกบลาสเตอร์ติดตัวไว้เสมอ」
「อย่างนั้นเหรอครับ……เอาเถอะ ถึงจะคิดว่าคงไม่เข้าไปพัวพันกับเรื่องต่างๆหรอก แต่ระวังไว้ก่อนอาจจะดีกว่าก็ได้นะครับ」
ถึงการเอาอุปกรณ์เวทที่ดูจะไม่จำเป็นไปในการเดตจะรู้สึกว่ามันยังไงๆอยู่ แต่เมลต์เองก็สวมซอร์ด ริงด้วยอาจจะไม่จำเป็นต้องห่วงจนเกินไปก็ได้
เมื่อเร็วๆนี้ก็มีเหตุวุ่นวายด้วย ถึงจะคิดแบบนั้นแต่การเอาบลาสเตอร์ไปด้วยน่าจะดีกว่าฟี่คิดเช่นนั้น จากนั้นแองเจิลก็พูดขึ้น
「แผนการดัดแปลงโดยใช้คริสตัลเวทมนตร์ธาตุไฟก็สรุปเอาไว้ระดับหนึ่งแล้วด้วยสิ งานอื่นเพราะปฏิเสธไปเลยไม่มีอะไรทำ……ได้โอกาสพอดีเลย วันนี้ทำตัวสบายๆเลยกัน ช่วงหลังมานี้ทุกคนในแผนกวิศวกรรมดูเหมือนจะทำงานจนถึงขีดจำกัดกันสภาพร่างกายก็เลยทรุดไปหลายคนเลยละนะ ฉันเองเพื่อไม่ให้เป็นแบบนั้นตอนที่พักได้ก็ต้องพักละ」
「อย่างนั้นเองสินะครับ ว่าแล้วเชียว เพื่อฟื้นฟูสถาบันก็เลยพยายามอย่างหนักจนเกินไปเหรอครับ?」
「เรื่องนั้นมันก็ใช่อยู่หรอก แต่ก็ตามที่เฮกซ์บอกก่อนหน้านี้เพราะนักเรียนแผนกทั่วไปส่งคำร้องผลิตและเสริมแกร่งอุปกรณ์เวทมาบ่อยๆน่ะ ถ้าตอบรับเรื่องนั้นจะมีร่างกายเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก」
พยายามจะเข้าเป็นพวกพ้องของเหล่านักเรียนบางส่วนที่ถูกมองว่าเป็นว่าที่วีรชน เหล่านักเรียนแผนกทั่วไปพยายามเลือดตาแทบกระเด็นเพื่อเสริมแกร่งตนเอง ฟี่แสดงสีหน้าบูดบึ้งเมื่อนึกถึงเรื่องราวของเฮกซ์
ถึงตนเองและพวกพี่ชายจะไม่ได้สนใจเรื่องนั้นมากนัก แต่ตอนนี้ในหมู่นักเรียนคงจะมีคนที่กำลังเคลื่อนไหวเพื่อเสริมแกร่งอุปกรณ์อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่เป็นแน่ฟี่คิดเช่นนั้น และก้มหน้าอธิษฐานเพื่อขอให้พี่ชายไม่เข้าไปพัวพันกับความขัดแย้งอันน่ารำคาญนั้น
「อย่างน้อย ก็มอบอุปกรณ์เวทสำหรับสื่อสารให้ยูโกแล้วแต่คงไม่ได้ใช้อะไรพิเศษหรอก เพื่อพักผ่อนร่างกายฉันของีบหลับสักหน่อยแล้วกันนะ」
「แบบนั้นเป็นความคิดที่ดีเลยนะครับ ผมเองก็ว่าพักในห้องด้วยแล้วกัน……」
「หุหุ……! ถ้ายังไงจะมานอนด้วยกันไหม? จากรูปร่างของฟี่ดูท่าจะกอดแล้วรู้สึกดีด้วยสิ……สนใจมานอนกับพี่สาวหรือเปล่า?」
「มะ ไม่เอาหรอกครับ! อย่าแกล้งกันสิครับ!」
ฟี่ประท้วงพร้อมกับใบหน้าที่แดง ต่อการหยอกล้ออันคุ้นเคยในขณะที่แองเจิงกำลังรูดซิปชุดหมีช่างลง
แองเจิลหัวเราะและเพลิดเพลินกับปฏิกิริยาอันบริสุทธิ์เช่นนั้นของเขา ดูเหมือนจะสนุกอย่างแท้จริง
มันเป็นช่วงเวลาหนึ่งสุดสัปดาห์ในสถาบันลูมินัสที่มีแสงอาทิตย์อันอบอุ่นสาดส่องเข้ามา
ช่วงเวลาอันแสนสงบสุขและผ่อนคลาย กำลังไหลไปอย่างช้าๆ
