เมลต์จัง อิจฉานี่นา?
「โอ๊ะว๊าก~! จะตกแล้ว! จะตกแล้ว~!!」
「พะพะพะ พี่~!?」
อีกด้านหนึ่งในเวลานั้น ยูโกกำลังกรีดร้องออกมาขณะตกลงสู่พื้น
ถ้าจะถามว่าทำไมถึงตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นงั้นหรือ คำตอบคงมีแค่ว่าสาเหตุนั้นอยู่ที่แขนขวาของเขานั่นเอง
ตรงแขนขวาของเขาซึ่งสวมบลาสเตอร์อยู่นั้น ติดตั้งอุปกรณ์ที่เรียกว่ารอคเก็ตอาร์มอยู่ ซึ่งสร้างขึ้นมาโดยใช้คริสตัลเวทมนตร์ธาตุไฟที่ได้รับมาจากสกัล เขาในปัจจุบันกำลังทดลองบินโดยใช้สิ่งนั้น
ต้องขอบคุณคริสตัลเวทมนตร์ซึ่งเป็นของที่มีคุณภาพสูงทั้งความบริสุทธิ์ทั้งขนาด ทำให้มันมีแรงขับมากพอถึงขนาดส่งมนุษย์หนึ่งคนลอยขึ้นได้อย่างง่ายดายทว่า……ปัญหาคือการควบคุมสิ่งนั้นมันยากเกินกว่าจะจินตนาการได้
จะว่าไปแล้ว ฮีโร่ที่มีอุปกรณ์เดียวกันตอนที่ใช้ครั้งแรกก็ถูกรอคเก็ตนี้เหวี่ยงไปมาเหมือนกันแฮะขณะนึกถึงเรื่องนั้น ยูโกตบมุกกับตัวเองว่านี่มันไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องแบบนั้นสักหน่อย เขาปะทะเข้ากับพื้น ร่างกายกระแทกอย่างรุนแรง
「แอ๊ก~!? โอ้วว……! ยากอย่างที่คิดเลยแฮะ นี่น่ะ……」
มันเป็นฟังก์ชั่นที่บังคับให้แองเจิงติดตั้งเข้าไป แต่ว่าสาเหตุที่เธอไม่เต็มใจทำให้ตอนนี้เข้าใจได้แล้ว
ถ้าใช้อย่างชำนาญได้มันจะมีประโยชน์ แต่ว่ายูโกได้สัมผัสประสิทธิภาพของรอคเก็ตอาร์มจริงๆแล้วซึ่งมันต้องใช้ความพยายามค่อนข้างมากกว่าจะชำนาญ ในขณะที่นอนหงายและคร่ำครวญเช่นนั้นก็――
「ยูโก ขอเวลาหน่อยได้ไหม?」
「หือ? โอ้วว!? มะมะมะ เมลต์!? ทำอะไรเนี่ย เธอน่ะ!?」
――ขณะที่ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย ชั่วพริบตาต่อมาชุดชั้นในสีชมพูก็เข้ามาในระยะสายตาของยูโก
เมลต์ยืนอยู่ตรงหน้าเขาที่นอนหงายอยู่ราวกับจะแสดงสิ่งที่อยู่ภายใต้กระโปรงให้เห็น และถามยูโกที่ลุกขึ้นอย่างตกใจด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
「ฉันกำลังรู้สึกไม่พอใจอะไรอยู่ ยูโกรู้หรือเปล่า?」
「เอ๊ะ เอ๋……? ถะ ถึงจะบอกว่าไม่พอใจก็เถอะ……!?」
ยูโกคิดถึงสาเหตุที่เมลต์พูดแบบนี้แม้จะกำลังพูดสุดภาพอยู่ก็ตาม
เธอทำแก้มพองอย่าว่าแต่จะไม่น่ากลัวเลยน่ารักเสียด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าจะกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างต่อตนเองอยู่แต่ไม่รู้ว่าเรื่องนั้นคืออะไร
ทำอะไรลงไปกันนะ……? ในขณะที่ยูโกคิดเช่นนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เมลต์ก็ถอนหายใจและเริ่มบอกคำตอบนั้นด้วยน้ำเสียงเหงาๆ
「……ช่วงหลังมานี้ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ายูโกพยายามอย่างหนักเพื่อเสริมแกร่งบลาสเตอร์ เรื่องที่จำเป็นต้องคุยกับแองบ่อยๆเพื่อเรื่องนั้นเองก็เข้าใจอยู่ แต่ว่านะ เพราะเหตุนั้นไม่ใช่ว่าการปฏิบัติกับฉันมันดูไม่ใส่ใจไปหน่อยเหรอ?」
「อะ อื~ม……」
ถึงจะไม่ได้ตระหนักเลยแต่ก็อาจจะใช่
ช่วงหลังมานี้เอาแต่คิดเรื่องที่จะใส่ฟังก์ชั่นในจินตนาการของตนเองลงในบลาสเตอร์ และข้องเกี่ยวกับแค่แองเจิลเพราะเรื่องนั้นมันก็เป็นความจริง
ไม่ได้ตระหนักเลยว่าไม่ได้เอาใจใส่เมลต์……แต่ถ้าเอาแต่สนใจเพื่อนใหม่ การที่เธอจะรู้สึกว่าถูกละเลยมันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ
เพราะเอาแต่คิดเรื่องบลาสเตอร์ของตนเองเลยทำให้เธอเหงาสินะ ยูโกกำลังรู้สึกผิดเช่นนั้น เมลต์ที่รู้สึกผิดเช่นเดียวกันก็พูดขึ้น
「……ก็เข้าใจอยู่ว่ายูโกไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ที่พูดแบบนี้ก็ทำให้แค่ลำบากใจเท่านั้น แต่ว่านะมันเหงาจริงๆนี่นา อย่างน้อยก็เป็นคนที่จูบและโชว์ร่างเปลือยเปล่าให้เห็นแล้วน่ะ……」
「อุก……!?」
ไม่ใช่ว่าลืมไปแล้ว แต่ความทรงจำอุบัติเหตุที่อยากลืมถ้าทำได้ถูกปลุกขึ้นมาด้วยคำพูดของเมลต์ ยูโกคร่ำครวญเล็กน้อย
ตามที่เมลต์พูด ตนเองจูบกับเธอและเห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอเพียงฝ่ายเดียว ยูโกที่ตระหนักถึงเรื่องนั้นได้อีกครั้งเริ่มค้นในหัวว่าตนเองควรทำอะไรดีอย่างเอาเป็นเอาตาย
(แย่แล้วแย่แล้วแย่แล้ว แย่แล้วละ……? แบบนี้มันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับผิดชอบในฐานะผู้ชายแล้ว!?)
เรื่องที่ทำมาจนถึงตอนนี้การไม่รับผิดชอบอะไรเลยในฐานะผู้ที่มีเป้าหมายจะเป็นฮีโร่……หรือยิ่งกว่านั้นในฐานะผู้ชายมันรู้สึกได้แค่เพียงว่าแย่มาก
ยูโกก่อนที่ตนเองจะเข้ามาถูกเรียกว่าสวะไร้ทางเยียวยาจากพวกผู้หญิง แต่ว่าถ้าถูกเมลต์ทิ้งทั้งๆแบบนี้ละก็คงจะกลายเป็นสวะเหมือนเขาคนนั้นเป็นแน่
นอกจากนี้ก็……รู้สึกซาบซึ้งเมลต์จริงๆ
เธอและฟี่ช่วยสนับสนุนตนเองที่มาเกิดใหม่ในต่างโลกและไม่รู้ซ้ายรู้ขวา เป็นคนที่ช่วยมาเป็นเพื่อนคนแรกในโลกนี้
ยูโกตัดสินใจและคิดว่าไม่อยากให้เธอต้องเสียใจอย่างเรียบง่าย และอย่างบริสุทธิ์ใจ เขาจับไหล่เธอมองตรงไปที่ใบหน้าและพูดขึ้น
「มะ เมลต์!」
「เอ๊ะ!? อ๊ะ ค่ะ!!」
ขณะรู้สึกตกใจที่ตนเองเสียงดังเกินกว่าที่คิดไว้เพราะส่งเสียงออกมาอย่างกะทันหัน และตกใจที่เขาจับไหล่โดยไม่คาดคิดแล้วแสดงสีหน้าจริงจัง ยูโกจ้องมองเมลต์ตรงๆ
โดยไม่ได้สังเกตเห็นว่าฟี่ที่ไล่ตามตนเองมาจะปรากฏตัวและเห็นเข้าในเวลานั้นพอดี เขาพูดกับเมลต์ด้วยน้ำเสียงขาดเป็นช่วงๆ
「สุดสัปดาห์นี้ ไปเดต กันเถอะ!」
