ตอนที่ 412 :ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ แต่เธอตายเพราะฉัน
“……”
‘วันนี้ที่วิทยาลัยมีการทดสอบวิ่งมาราธอน โดยให้วิ่ง 2 กิโลเมตร ตอนที่ฉันวิ่งแทบจะไม่ไหว จู่ ๆ ก็มีมือใหญ่คู่หนึ่งมาคว้ามือฉันไว้ เสียงของเขาดังก้องเข้ามาในหู ฉันหันกลับไปมองก็เห็นว่าเขาคนนั้นคือ เจียงเสี่ยวไป๋ เพื่อนร่วมชั้นของฉัน……’
“……”
‘แต่ฉันก็สังเกตเห็นว่าสายตาที่เจียงเสี่ยวไป๋มองหลินเจียอินมันเหมือนกับสายตาที่ฉันชอบแอบมองเขาอยู่บ่อย ๆ เขาคงไม่ได้กำลังตกหลุมรักหลินเจียอินใช่ไหม ! ’’
“……”
‘วันนี้วิทยาลัยจัดงานฉายภาพยนตร์ เจียงเสี่ยวไป๋นั่งอยู่แถวหน้าของฉัน เขาสูงมากจนยืนบังฉันไว้มิดเลย ! ’
“……”
‘และฉันก็เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน มันทำให้ฉันรู้สึกเศร้ามาก ! ’
‘ฉันไม่อยากคุยกับเขาแล้ว ! ’
“……”
‘เป็นเรื่องจริงที่ฉันชอบเขา แต่ฉันไม่สามารถหยุดเขาไม่ให้วิ่งไปหาคนที่ดีกว่าฉันได้ ! ’
‘ฉันจึงเลือกที่จะจากไปและอยู่ห่างจากเขาไกลแสนไกล’
‘อย่างนั้น ฉันก็ไม่ต้องเจอเขา และไม่ต้องทนเห็นพวกเขารักกันอีกต่อไปแล้ว ! ’
“……”
‘ผ่านมา 3 ปีแล้วที่เราได้เรียนร่วมกัน เราใกล้จะจบการศึกษาแล้ว อีกไม่นานเราจะต้องแยกจากกัน ฉันลังเลใจมากที่จะแยกจากเขา แต่ในขณะเดียวกันฉันก็โล่งใจมากเช่นกัน ! ’
‘พ่อแม่ของฉันอยากให้ฉันไปสอนที่โรงเรียนประถมชิงซาน ซึ่งมันใกล้บ้านและฉันก็อยากไปสอนที่นั่นด้วย’
‘แต่เมื่อฉันรู้ว่าเขาจะไปสอนที่นั่นด้วย ฉันก็รู้สึกดีใจ และรู้สึกอึดอัดใจ…’
“……”
‘ฉันจึงเลือกที่จะไปถู่เฉิง สถานที่ซึ่งฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน’
“……”
‘วันนี้เป็นวันแรกของฉันในหมู่บ้านบนภูเขา สิ่งที่ทำให้ฉันประทับใจที่นี่ ไม่ใช่ความสงบสุข แต่มันคือความห่างไกล’
‘ในที่สุดฉันก็อยู่ห่างจากเขาสักที ! ’
‘ฉันหวังว่าระยะทางที่ห่างไกลของฉันจะไม่รบกวนชีวิตรักของพวกเขาในอนาคต ! ’
“……”
‘ฉันค่อย ๆ ปักหลักอยู่ที่นี่ และค่อย ๆ ตกหลุมรักความเรียบง่ายของที่นี่ เด็ก ๆ ก็ชอบฉันมาก ฉันได้เห็นแสงสว่างในดวงตาของพวกเขา ! ’
“……”
‘ฉันสามารถแอบรักเขาอย่างเงียบ ๆ ได้ แต่ฉันไม่สามารถหยุดรักเขาได้ เพราะความรักของฉันไม่ใช่การเห็นแก่ตัวและการครอบครอง แต่มันคือการเสียสละ……’
‘ทั้งสองต่างก็เป็นความรักทั้งนั้น แต่ฉันเลือกที่จะเสียสละ’
“……”
‘ฉันคิดถึงเขาบ้างเป็นบางครั้ง ! ’
“……”
‘ฉันอยู่ต่างเมือง ส่วนเขาอยู่บ้านเกิด ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ ? ’
“……”
‘วันนี้ฉันกลับไปที่ชิงซานและพบกับหยางเจี๋ย เธอเป็นแม่ลูกสองแล้ว ฉันอิจฉาเธอมาก เธอแนะนำให้ฉันแต่งงานเร็ว ๆ แต่…….ฉันไม่สามารถชอบใครได้อีกเลย ! ’
“……”
‘หยางเจี๋ยคลอดลูกคนที่สามแล้ว เธอพยายามเกลี้ยกล่อมให้ฉันแต่งงาน โดยบอกว่าผู้หญิงต้องมีลูกไม่เกินอายุ 30 ไม่งั้นลูกจะไม่แข็งแรง ฉันยิ้มแล้วบอกว่าฉันมีลูกหลายคนแล้ว’
‘เด็กๆ ที่โรงเรียนประถมเรียกฉันว่าอาจารย์ แต่หลายคนมองว่าฉันเป็นแม่ของพวกเขา ! ’
“……”
‘หวังเสี่ยวเป่าป่วย พ่อของเขาขาหักขณะขึ้นไปหาฟืน เขาไม่มีแม่ ฉันจึงทำหน้าที่แม่ แล้วพาเขาไปโรงพยาบาล……’
“……”
‘พ่อของหลี่เอ้อหนิวไม่ยอมให้เขามาโรงเรียน วันนี้ระหว่างไปเยี่ยมบ้าน ฉันบอกพ่อของเขาว่าการเรียนเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตของเด็ก มันคือแสงสว่างของพวกเขา’
“……”
‘เทียนต้าจ้างเป็นนักเรียนกลุ่มแรกที่ฉันได้สอน วันนี้เขากลับมาบอกฉันว่าเขาสามารถสอบเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมของอำเภอได้ และได้อันดับที่สาม ฉันดีใจกับเขามาก เขาบอกว่าถ้าเรียนจบมัธยมแล้ว เขาจะไปเรียนที่วิทยาลัยครูและจะกลับมาสอนนักเรียนที่บ้านเกิดต่อไป’
‘ฉันบอกเขาว่า ผู้ชายควรจะมีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ และสนับสนุนให้เขาออกไปหาประสบการณ์ข้างนอก’
“……”
‘วันนี้ฉันได้รับเงินเดือนแล้ว เดือนนี้ฉันมีเงินเพิ่มขึ้นมาอีก 2 หยวน เงินจำนวนนี้มันทำให้ฉันสามารถซื้อสมุดบันทึกให้เด็ก ๆ ของฉันเพิ่มได้’
“……”
‘ฉันอยู่ที่นี่มาได้ห้าปีแล้ว ดอกไม้ป่าบนเนินด้านตะวันออกบานสะพรั่งและเหี่ยวเฉาลงมาห้าหนแล้ว แต่ฉันยังคิดถึงเขาไม่เปลี่ยน’
“……”
‘ครูใหญ่ไม่สบาย ฉันจึงต้องสอนเด็ก ๆ ทั้งสองชั้นเรียนพร้อมกันในวันนี้ เด็ก ๆ ฉลาดและรู้เรื่อง
ดีมาก’
“……”
‘ฉันก็ป่วยเหมือนกัน แต่โรงเรียนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีครู ฉันยังเด็กอยู่ จึงต้องกัดฟันและผ่านมันไปให้ได้ ! ’
“……”
‘หิมะตกแล้ว ทางลาดด้านตะวันออกเต็มไปด้วยหิมะ ฤดูใบไม้ผลิหน้าก็จะมีดอกไม้บานที่นั่นอีกครั้ง’
“……”
‘วันนี้เงินเดือนของฉันออก จึงเอาเงินไปซื้อหนังสือนิทานให้เด็ก ๆ พวกเด็ก ๆ มีความสุขมาก’
“……”
“เมื่อฉันกลับมาที่ชิงโจวครั้งนี้ หยางเจี๋ยพาฉันไปตรวจร่างกาย เธอใช้เงินไปมากมายกับค่ารักษาพยาบาลของฉัน ฉันจึงมีเงินเหลือเพื่อซื้อหนังสือให้เด็ก ๆ เพิ่มอีกสองสามเล่ม”
“……”
‘ตอนที่ฉันไปที่ชิงโจว ก็บังเอิญเห็นเขายืนอยู่ข้างนอกร้านหนังสือ ! เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา ฉันก็รู้ว่าเขามีชีวิตที่ดีและมีความสุข’
‘ฉันมีความสุขมาก แต่ก็เศร้านิดหน่อย มันทำให้คืนนี้ฉันนอนไม่หลับอีกครั้ง ! ’
“……”
‘ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก แต่ไม่คิดว่าจะบังเอิญได้พบเขานอกโรงพยาบาล หลินเจียอินอยู่กับเขา ฉันเห็นได้ว่าพวกเขามีความสุขมาก’
‘เขาเลี้ยงกุ้งอบน้ำมันฉันกับหยางเจี๋ย ซึ่งมันอร่อยมาก ! ’
‘ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสักวันเด็ก ๆ ที่โรงเรียนประถมบนภูเขาจะมีโอกาสได้กินอาหารรสเลิศเช่นนี้อีก’
‘นอกจากนี้ หลินเจียอินยังบอกว่าเขาทำหม้อไฟอร่อย เขามีความสามารถจริง ๆ ! ’
“……”
‘ช่วงนี้ร่างกายของฉันรู้สึกอ่อนแอมากขึ้นเรื่อย ๆ ! ’
“……”
‘หม้อไฟรสชาติเป็นอย่างไรนะ ? ฉันอยากกินมันสักครั้ง ! ’
‘ฉันกำลังโลภใช่ไหม ! ’
นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่เขียนไว้ในไดอารี่ น้ำตาของเจียงเสี่ยวไป๋ไหลออกมาขณะที่เขาอ่านมัน
เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เขาไม่เคยจะสนใจจะรักเขาอย่างลึกซึ้งมากขนาดนี้
คนเราไม่ได้สร้างมาจากต้นไม้ใบหญ้า ใครจะปราศจากอารมณ์ได้ ?
ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้เห็นว่าเธอสวยแค่ไหนจากการได้อ่านไดอารี่ของเธอ !
หยางเจี๋ยพูดถูก การตัดสินใจของหลี่ม่านม่านที่เลือกไปสอนในสถานที่ห่างไกลอย่างถู่เฉิงนั้น มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาจริง ๆ
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาได้ส่งผลต่อชะตากรรมของหลี่ม่านม่านโดยตรง
ถ้าเธอไม่ไปที่นั่น เรื่องราวของเธออาจจะไม่จบลงแบบนี้
ฉันไม่ได้ฆ่าเธอก็จริง แต่เธอตายเพราะฉัน !
เจียงเสี่ยวไป๋หลั่งน้ำตาออกมา
ฝนข้างนอกตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ หยาดฝนกระทบกระจกรถและหลังคารถจี๊ปราวกับหินเม็ดเล็ก ถ้อยคำในไดอารี่ทุกคำเป็นเหมือนท่อนไม้ที่ทุบลงในใจของเจียงเสี่ยวไป๋
เขาคิดเสมอว่าชาติที่แล้วเขาทำผิดกับแค่หลินเจียอินและลูกสาวของเขาเท่านั้น จนกระทั่งเขาเกิดใหม่ เขาถึงได้รู้ว่าเขายังทำผิดกับคนอื่นอยู่อีก ผู้หญิงดี ๆ ที่ชอบและรักเขาไม่ควรมามีจุดจบแบบนี้ !
ผู้ชายคนนี้ทำได้แต่เฝ้าดูเธอจากไปอย่างช่วยไม่ได้ ชีวิตที่อ่อนเยาว์และสวยงามของเธอถูกกำหนดให้จบลงตอนอายุ 27 ปี
เขาไม่ได้ไปส่งเธอเป็นครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ
เธอจากเขาไปตลอดกาลแล้ว !
เช่นเดียวกับที่พวกเขาพบกันนอกร้านหนังสือซินฮัวในครั้งล่าสุด เธอยังหันมาโบกมือลา ไม่ต่างกับในความฝัน ที่เธอโบกมือลาเขาเป็นครั้งที่สอง ในตอนที่พระอาทิตย์กำลังตก ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆสีแดง เขาเห็นร่างของหลี่ม่านม่านจางหายไปและก็นึกถึงบทกวีนั้นด้วย
ฉันจากไปอย่างเงียบ ๆ เช่นเดียวกับที่ฉันมาอย่างเงียบ ๆ
ฉันโบกมือเบา ๆ เป็นการอำลายามตะวันตกดิน
เธอจากไปอย่างอ่อนโยน และไม่มีวันย้อนกลับมาอีก !
เขาไม่เคยคิดเลยว่าการจากลาครั้งนั้น จะเป็นการอำลาชั่วนิรันดร์
จากนี้ไป โลกสวรรค์และโลกมนุษย์จะแยกจากกันตลอดกาล !
เขาเปิดหน้าสุดท้ายของไดอารี่อีกครั้ง และอ่านข้อความที่เขียนไว้ว่า ‘หม้อไฟมีรสชาติเป็นยังไงนะ ? ฉันอยากกินมันสักครั้ง ! ’
‘ฉันโลภมากใช่ไหม ! ’
น้ำตาของเจียงเสี่ยวไป๋ไหลลงมาอาบแก้ม เขาไม่เคยทำตามความปรารถนาของเธอเลยสักครั้ง แม้แต่ความปรารถนาเล็ก ๆ อย่างการได้กินหม้อไฟ !
เจียงเสี่ยวไป๋ฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยรถ รู้สึกทำอะไรไม่ถูก และรู้สึกหมดหนทางเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขาเกิดใหม่
ต่อให้กลับมาเกิดใหม่แล้วยังไงล่ะ ?
การเกิดใหม่ไม่สามารถชดเชยความเสียใจทั้งหมดได้ !
ตรงกันข้าม มันมีแต่เพิ่มความเสียใจมากขึ้นเท่านั้น !
เขาทำผิดกับภรรยาและลูกสาวในชีวิตที่แล้ว พอกลับมาเกิดใหม่ เขาก็ทำผิดกับหลี่ม่านม่าน !
บางครั้ง ความจริงก็โหดร้ายเกินไป !
โหดร้ายจนเขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกเลย !
แต่เขาก็หนีความจริงไม่พ้นอยู่ดี
เจียงเสี่ยวไป๋มองออกไปนอกรถ เห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดซึ่งมีลมพัดแรงและฝนกำลังตกหนัก
