ตอนที่ 411 :รู้เรื่องอดีตมากแค่ไหน ?
ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว หยางเจี๋ยไม่ได้เชิญเขาเข้าไปในบ้าน แต่ชวนออกมาเดินเล่นแทน เห็นได้ชัดว่าเธอมีบางอย่างจะพูด และไม่ต้องการให้คนในครอบครัวของเธอรู้
“ดี ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้า เขาโบกไฟฉายไปมาในตรอกแคบ ๆ แล้วพูดว่า “คุณน่าจะเอาร่มมาด้วย ฝนคงใกล้จะตกแล้ว”
หยางเจี๋ยเดินออกจากชายคาและยื่นมือขึ้นไปบนฟ้า เธอรู้สึกถึงเม็ดฝนที่กระทบลงบนฝ่ามือเป็นครั้งคราว แต่เธอก็พูดว่า “ฉันคิดว่าฝนคงจะตกไม่หนัก ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ ! ”
พูดจบ เธอก็เดินออกไปก่อน
เจียงเสี่ยวไป๋ถือไฟฉายเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ
หยางเจี๋ยเดินเงียบ ๆ ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน ทั้งสองเดินออกจากตรอกไปที่ถนนสายเก่า ทันใดนั้นหยางเจี๋ยก็หยุดและจ้องมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ด้วยดวงตาที่แฝงความนัย
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกตกใจเล็กน้อย เมื่อจู่ ๆ เธอก็มองมาที่เขาเช่นนี้
เขาก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว “อะไร……เธอมองมาที่ฉันแบบนี้ทำไม ? ”
หยางเจี๋ยละสายตามองไปทางอื่นและยิ้มออกมา “ทำไมฉันถึงไม่ใส่ใจมาก่อนนะ ? ว่านายก็หล่อเหมือนกัน ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋สับสนกับสิ่งที่เธอพูด และถามว่า “เธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และฉันก็เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้วด้วย อย่าพูดถึงเรื่องไร้สาระเหล่านี้เลย เธอเรียกฉันมาที่นี่มีอะไรงั้นเหรอ ? ”
หยางเจี๋ยมุ่ยริมฝีปากของเธอ แล้วพูดว่า “นายน่ะคือคนที่ทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิง ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋พูดไม่ออก เขาไม่อยากพูดไร้สาระกับหยางเจี๋ยแล้ว
หยางเจี๋ยยังคงเดินไปข้างหน้าและพูดขณะที่เดิน “เจียงเสี่ยวไป๋ ที่จริงแล้วฉันไม่อยากสนใจนายแล้ว และฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องกับนาย แต่ว่า……”
ย่างก้าวของเจียงเสี่ยวไป๋หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาสับสนมากยิ่งขึ้นและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? แล้วมันเกี่ยวข้องกับหลี่ม่านม่านไหม ? ”
หยางเจี๋ยพยักหน้าและพูดช้า ๆ “ตอนที่ฉันกำลังเก็บข้าวของของเธอ ฉันพบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งของเธอ และฉันก็รู้ว่าเหตุผลที่เธอไปที่หมู่บ้านบนภูเขาที่ห่างไกลก็เพราะนาย ! ”
ตูม !
จู่ ๆ ในหูของเจียงเสี่ยวไป๋ก็เหมือนมีเสียงระเบิดดังขึ้น
“เพราะ……ฉัน ? ”
เขาถามซ้ำด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
นี่เกินความคาดหมายของเขามาก
หยางเจี๋ยหันมามองเจียงเสี่ยวไป๋แล้วเค้นคำพูดออกมาอย่างช้า ๆ “ขนาดฉันยังไม่รู้ว่าเธอตกหลุมรักนายตั้งแต่สมัยเรียนที่วิทยาลัยครู แต่เธอรู้ว่านายกับหลินเจียอินรักกัน ดังนั้นเธอจึงเก็บความรู้สึกของเธอไว้มาโดยตลอด”
เจียงเสี่ยวไป๋อ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อ
หลี่ม่านม่าน…ชอบเขาจริงหรือ ?
เขาไม่ได้สังเกตเลย
หยางเจี๋ยยิ้มอย่างขมขื่น “ม่านม่านเขียนไว้ในไดอารี่ของเธอว่า: เป็นเรื่องจริงที่ฉันชอบเขา แต่ฉันไม่สามารถหยุดเขาไม่ให้วิ่งไปหาคนที่ดีกว่าฉันได้ !
ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะจากไปและอยู่ให้ไกลจากเขา
แค่นี้ ฉันก็จะไม่ต้องมาทนเห็นพวกเขารักกันแล้ว ! ”
หยางเจี๋ยท่องข้อความนี้ที่เธออ่านมาจากในไดอารี่ และพูดต่อ “เป็นเพราะเธอชอบนาย และไม่ต้องการรบกวนนายกับหลินเจียอิน เธอจึงเลือกที่จะไปสอนในหมู่บ้านบนภูเขา เธอบอกว่าเธอสามารถแอบรักนายแบบนี้ได้ เพราะเธอไม่อยากเห็นแก่ตัวและแย่งนายมาครอบครองเพียงผู้เดียว สำหรับเธอ ความรักคือการสมหวังและเสียสละ แต่เธอยอมเลือกอย่างหลัง”
ขณะที่เธอพูด เธอก็หยิบสมุดบันทึกที่มีปกหนังสีเหลืองออกมาจากกระเป๋าของเธอ หน้าปกมีรูปดาวห้าแฉกสีแดง และมีคำว่า ‘ไดอารี่’ เขียนไว้ตรงกลาง
นี่คือสมุดบันทึกที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในปี 1970 มีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย และมีการตีเส้นบันทัดไว้แล้ว
หยางเจี๋ยยื่นสมุดบันทึกให้เจียงเสี่ยวไป๋ แล้วพูดว่า “นี่คือไดอารี่ของเธอ ถ้านายไม่เชื่อฉันก็อ่านเอง ! ”
ในหัวของเจียงเสี่ยวไป๋ตอนนี้กำลังส่งเสียงอื้ออึง เขาเอื้อมมือไปหยิบมัน แต่กลับรู้สึกว่าสมุดบันทึกเล่มนี้มันหนักมาก
หยางเจี๋ยกล่าวว่า “ม่านม่านรู้ว่านายไม่รู้ว่าเธอชอบนาย นายจึงไม่ได้ผิดอะไร แต่การที่เธอเดินมาถึงจุดนี้ก็เพราะนายจริง ๆ ฉันคิดว่านายควรรู้ ดังนั้นฉันจึงเก็บมันมาให้นายได้อ่านและรับรู้ความรู้สึกของเธอด้วย ! ”
“ขอบคุณ ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว
ในเวลานี้ เขาไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเปิดไดอารี่และดูอดีตของหลี่ม่านม่านดีหรือไม่
หากเขาไม่รู้อะไรเลย เขาก็สามารถอยู่อย่างสบายใจเหมือนที่ผ่านมาได้
แต่ถ้ารู้ เขาจะรู้สึกไม่สบายใจไปตลอดชีวิตไหม ?
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกสับสน
หยางเจี๋ยพูดว่า “ทีนี้นายรู้หรือยังว่าทำไมฉันถึงไม่ยอมให้นายไปเจอพ่อแม่ของหลี่ม่านม่าน ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างขมขื่น “พวกเขาอ่านไดอารี่ของหลี่ม่านม่านแล้วใช่ไหม ? ”
หยางเจี๋ยพยักหน้า
“อืม ฉันจะกลับบ้านก่อน นายเองก็ควรกลับบ้านได้แล้ว ! ”
หลังจากที่หยางเจี๋ยพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและเดินเข้าไปในตรอก
เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง ! ”
หยางเจี๋ยหันหลังให้เธอแล้วโบกมือ “ไม่จำเป็น ฉันโตมาที่นี่ ไม่มีอะไรมาทำอันตรายฉันได้ แต่ม่านม่านอยู่คนเดียวในที่ห่างไกล ไร้คนรู้จัก……”
เจียงเสี่ยวไป๋ยืนอยู่ที่นั่นด้วยความคิดที่ว่างเปล่า แสงจากไฟฉายส่องตรงไปที่เท้าของเขา ทำให้ส่องแสงออกมาเป็นวงกลม
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้สึกว่าหน้าผากของเขาเหมือนมีเม็ดฝนเย็น ๆ ตกลงมา ทำให้เขากลับมามีสติอีกครั้ง
ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ !
ทันใดนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็สะดุ้งและฉายไฟฉายไปที่ปกสมุด มีเม็ดฝนกระเซ็นลงมาราวกับน้ำตาของใครบางคน
เขารีบเช็ดมันด้วยแขนเสื้อ แล้วโอบสมุดบันทึกไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็หันหลังเดินออกมาจากถนนสายเก่านี้
เขาเดินช้า ๆ ราวกับเงามืดที่เคลื่อนตัวช้า ๆ ตามแสง
หยาดฝนหล่นลงมากระทบหน้าผาก ใบหน้าและร่างกาย แต่เขาไม่คิดที่จะสนใจ เพราะตอนนี้จิตใจของเขากำลังมัวหมอง
และฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อเขาขึ้นมาบนรถจี๊ป หน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเม็ดฝนจนเสื้อบนตัวของเขาเปียกเล็กน้อย
เขาปาดหยาดฝนออกจากหน้ แล้วสตาร์ทรถ แต่ไม่ได้ขับออกไปทันที เขามองผ่านกระจกหน้ารถ เห็นลำแสงสองดวงของรถจี๊ปที่ส่องทะลุทอดยาวออกไปบนถนนสายยาวในยามค่ำคืน
มันส่องไปยังทางทิศตะวันออกของเมือง ซึ่งบ้านของหลี่ม่านม่านก็อยู่ทางนั้น
เจียงเสี่ยวไป๋ยกมือขึ้นเปิดไฟโดมในรถ แล้วหยิบสมุดบันทึกอุ่น ๆ ออกมาจากอ้อมอกของเขา
แม้ว่าสมุดบันทึกขนาดเล็กนี้จะมีอายุหลายปี แต่ก็ยังสะอาดจนแทบไม่มีร่องรอย ไม่มีกระดาษหน้าไหนถูกฉีกออกไปเลย
จะเห็นได้ว่าหลี่ม่านม่านเก็บมันไว้อย่างดีและระมัดระวังมาก
ในเวลานี้ ร่องรอยของเม็ดฝนที่สาดลงมาบนหน้าปกสีเหลืองเข้มนั้น เปล่งประกายเป็นพิเศษภายใต้แสงไฟ
นี่อาจเป็นความเสียหายเพียงอย่างเดียวที่หนังสือเล่มนี้ได้รับ
“คุณรักษามันมาดีมาก แต่จะมาเสียบนมือของฉันนี่หละ ! ”
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกผิดและค่อย ๆ เช็ดความชื้นบนหน้าปกออก
เขาไม่ได้เปิดอ่านทันที แต่แค่หยิบมันขึ้นมาและนึกถึงประสบการณ์ของเขากับหลี่ม่านม่านตอนที่เรียนอยู่ในวิทยาลัยครู
เขาจำครั้งแรกที่เขาเดินผ่านประตูรั้ววิทยาลัยเข้ามา ครั้งแรกที่เขาเห็นอาจารย์ที่ปรึกษา ครั้งแรกที่เขาเห็นหลินเจียอิน วันกีฬาสีของโรงเรียนที่เขาเข้าร่วมการแข่งวิ่ง การโกงข้อสอบ เตียงในหอพัก การปีนข้ามกำแพงหนีเรียน การแอบออกจากประตูวิทยาลัย นึกถึงตอนนัดเดตกับหลินเจียอิน และตอนชวนหลินเจียอินไปปีนเขาในสุดสัปดาห์……
เขาจำทุกเรื่องราวได้อย่างชัดเจน
เขายังนึกถึงบางฉากที่ได้พูดคุยกับหลี่ม่านม่าน แต่เขาจำไม่ได้ว่าครั้งแรกที่เขาเห็นหลี่ม่านม่าน คือตอนไหน และเขาจำไม่ได้ว่าเขาพูดอะไรกับหลี่ม่านม่านคำแรก
เขาไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมหลี่ม่านม่านถึงชอบเขา
ด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น เจียงเสี่ยวไป๋ค่อย ๆ เปิดไดอารี่ในมือของเขาอย่างเงียบ ๆ
